Γιουροβιζιακά Μαθήματα

Είναι δυόμιση το πρωί οπότε θα προσπαθήσω να είμαι όσο πιο σύντομος και περιεκτικός γίνεται.

Η Τάμτα μια χαρά τα πήγε. Ήταν καλύτερη κι από τον πρώτο ημιτελικό. Πιο σταθερή, πιο σίγουρη, πιο όμορφη. Το γεγονός ότι χαντακώθηκε στο τέλος δεν οφείλεται κάπου συγκεκριμένα. Δεν έπρεπε να αλλάξει κάτι κατά τη γνώμη μου. Γιατί ακόμα και αν συμφωνούμε ότι δεν πας δυο χρονιές συνεχόμενες με το ίδιο τραγούδι ελαφρώς παραλλαγμένο, τι να πεις για τον Ελβετό που ξεπατίκωσε τα πάντα από το Φουέγκο και όμως ήρθε 4^ος; Δεν μπορώ να ψέξω τίποτα. Ούτε το επιχείρημα ότι εμφανιστήκαμε πριν την Ολλανδία στέκει. Γιατί θα μπορούσε κάλλιστα ένα καλοστημένο χορευτικό τραγούδι να επηρεάσει τη μπαλάντα και όχι μόνο το αντίθετο. Όχι, δεν μπορώ να πω ότι έφταιξε κάτι συγκεκριμένο. Απλά δεν μας έκατσε η φάση. Μπράβο στην Τάμτα και ευχαριστούμε για την τιμή που μας έκανε. 

Του χρόνου όμως, ας δοκιμαστεί κάτι πιο αυθεντικό παρακαλώ. Αφού βλέπετε, τα τραγούδια που κερδίζουν θέλουν έμπνευση. Δεν αρκεί απλά η «γνωστή συνταγή» κι ένα ηχηρό όνομα από την εγχώρια σόου μπιζ. Κι αν πέρσι μας έκατσε μια χαρά η κονσέρβα να σκέφτεστε ότι μας ωφέλησαν πολύ και οι συγκυρίες. Έλειπε η Ρωσία, η Ουκρανία είχε μόλις κερδίσει και δεν την ενδιέφερε να το ξαναπάρει, δεν είχε προκριθεί η Ελλάδα επομένως μαζέψαμε όλη την ομογένεια υπέρ μας, ήταν και γενικότερα μία κοιμισμένη χρονιά. Μια χαρά όλα δούλεψαν υπέρ της Φουρέιρα. Ε, δεν είναι κάθε χρόνο Πάσχα.

Η ψηφοφορία σκέτο θρίλερ. Αδρεναλίνη τέρμα. Παρόλο που αναγνωρίζω ότι η Ολλανδία είχε καλύτερο τραγούδι στα σημεία, είχα υπερψηφίσει τον Ιταλό. Αδυναμίες βλέπετε. Η Ρωσία πάλι τα κατάφερε κουτσά στραβά και έφτασε στην 3^η θέση αν και κατά τη γνώμη μου εκείνο το σίχαμα του Κοντόπουλου δεν έκανε ούτε για 20άδα. Πραγματικός εθνικός εξευτελισμός το ότι η Βόρεια Μακεδονία τα πήγε τόσο καλά. Τους δώσαμε και το όνομα, παραλίγο να τους δώσουμε και το βραβείο. Μας το τρίβανε στη μούρη για τουλάχιστον 15 λεπτά κατά τη διάρκεια της ψηφοφορίας. Καλά να πάθεις μαλάκα Έλληνα που ψήφισες Τσίπρα. Καλά να πάθεις, και λίγα έπαθες!

Η Ελλάδα άξιζε καλύτερα. Σαφώς. Αλλά ούτε για τη δική της κακή θέση πιστεύω ότι έφταιξε κάτι συγκεκριμένο. Απλώς, ούτε αυτής της έκατσε. Παρόλα αυτά, με χαρά θα μπω αύριο στα οπαδικά σάιτς να χαρώ τη γνωστή γκρίνια του νεοέλληνα που μήνες τώρα θεωρούσαν ως τη μοναδική απειλή για το τραγούδι τους, το κυπριακό. Το τι λύσσα είχε πέσει δεν περιγράφεται. «Καταστρέψανε την Τάμτα οι Κύπριοι», «Η Κύπρος φέτος θα πάθει ό,τι έπαθε η Βουλγαρία πέρσι», «Δεν φταίει η Τάμτα, το τραγούδι που της δώσανε φταίει» (λες και της το επιβάλαμε, ή την εκβιάσαμε για να το πει) «Δεν πάτησε νότα στις πρόβες, είναι άφωνη», «καλή επιτυχία στη σουηδική αποστολή» (επειδή οι συντελεστές μας πλην της Τάμτα ήταν Σουηδοί), και άλλα παρόμοια, χαιρέκακα σχόλια που δεν καταλαβαίνω τι εξυπηρετούσαν πέραν εκτόνωσης προσωπικών κόμπλεξ. Το μοναδικό δωδεκάρι που πήραμε αμφότεροι το ανταλλάξαμε μεταξύ μας, οπότε προς τι ο μεταξύ μας αθέμιτος ανταγωνισμός; Δεν έχουμε καταλάβει ακόμα ότι μόνο ο ένας τον άλλον έχουμε σε χρονιές που όλοι οι άλλοι μας γυρίζουν τη πλάτη. Κλασική ελληνική συμπεριφορά δυστυχώς. Εικοστή-πρώτη η Ελλάδα, κύριοι, η χειρότερη θέση στην ιστορία της. Σας πέρασε ακόμα και το πανάθλιο Σαν Μαρίνο με τον άχαρο Τούρκο που δεν σταύρωσε νότα. Οπότε, λίγα λόγια για την Κύπρο, που αποδεικνύεται σταθερή σύμμαχος και είτε σας αρέσει είτε όχι, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, πάλι σας πέρασε.

Η ολλανδία ήταν η δεύτερη αγαπημένη μου. Προκύπτουν πολλά θετικά από τη νίκη της. Κατ’ αρχάς αναζωογονείται η ελπίδα ότι κερδίζεις στον διαγωνισμό με μουσικά κριτήρια και επιστρατεύοντας την απλότητα. Μπορεί πέρσι να κέρδισε άλλο ένα τσίρκο (και τι τσίρκο!), και να έσπασε η αλυσίδα που πήγε να δημιουργήσει ο Σομπράλ, αλλά φέτος αναζωπυρώθηκαν οι ελπίδες ημών των μουσικόφιλων. Δεύτερον, επιστρέφει ο διαγωνισμός στη Δύση και μάλιστα σε μία χώρα που μπορεί να διοργανώσει άρτιο θέαμα. Εν αντιθέσει με το Ισραήλ που πέραν της τηλεοπτικής εικόνας τα πάντα ήταν της διάλυσης σε επίπεδο διοργάνωσης. Δεν το λέω εγώ, το λένε όσοι πήγαν να το ζήσουν από κοντά.

Κάβλα η τελευταία θέση της Μεγάλης Βρετανίας. Άντε σιγά-σιγά να παίρνετε πόδι κι από ‘δω.

Χάρηκα για τους Νορβηγούς. Μου ήταν τρομερά συμπαθείς, άξιζαν την πεντάδα. Εντυπωσιάστηκα και από τα κότσια των Ισλανδών. Ένας Θεός ξέρει σε ποιο μπουντρούμι τους έχουν τώρα οι Ισραηλινοί και σε τι βασανιστήρια τους υποβάλλουν.

Τη Μαντόνα δεν την είδα. Είχε ξυπνήσει το μωρό κι έκλαιγε εκείνη την ώρα και αναγκάστηκα να πάω να δω τι τρέχει. Ώσπου να τον ξανακοιμήσω, τελείωσε η εμφάνισή της. Προφανώς, το μωρό, άκουσε την ερμηνεία της και θρηνούσε για το κατάντημά της. Μου έκανε και τσαλίμια η γριέντζω όλη την εβδομάδα και είχε και υπερβολικές απαιτήσεις. Δεν κοιτάει που με το ζόρι έπαιρνε ανάσα λες και μόλις της αφαίρεσαν τον αναπνευστήρα. Κατάφερε να καταρρακώσει μια σούπερ καριέρα δεκαετιών μέσα σε μια νύχτα. «Μην λες τέτοια, και η Βίσση τα ίδια χρόνια μ' αυτήν, έχει» μου είπε η Μπρέντα. Ναι, αλλά είναι γνωστό τοις πάσι ότι η Βίσση είναι κλάσεις ανώτερη τραγουδίστρια και ότι ακόμα και σήμερα γαμεί, και μάλιστα με τετράωρο πρόγραμμα κάθε σ/κ. Όχι με δυο τραγούδια-ξεπέτα σε μία ετήσια εμφάνιση όπως η αποψινή της Μαντόνα. Γιατί δεν το έχετε αναγνωρίσει ακόμα παγκοσμίως ότι η Βίσση είναι καλύτερη εγώ δεν μπορώ να καταλάβω.

Ήταν μια καλή χρονιά για τη Γιουροβίζιον. Άντε και του χρόνου.