Στην Πινακοθήκη

Χθες το απόγευμα επισκεφτήκαμε με τη Μπρέντα τη πινακοθήκη του Λεβέντη στο κέντρο της Λευκωσίας. Αν δεν πήγες μέχρι τώρα, να πας!

Πέραν του ότι θα δεις ωραία κομμάτια τέχνης, από Τσαρούχη μέχρι Ρενουά και Μονέ, θα εισπράξεις μια αύρα εξωτερικού που θα σε αναζωογονήσει. Ήταν πολύ περίεργο το συναίσθημα. Να βρίσκεσαι σε ένα μοντέρνο κτήριο, περιτριγυρισμένος από τόση τέχνη, να είναι όλα υπερσύγχρονα και καλοσχεδιασμένα κι όλα αυτά στην ίδια σου τη χώρα. Λυπηρό που δεν το έχουμε συνηθίσει, αλλά ελπιδοφόρο ότι μια μέρα θα νιώσουμε ότι ζούμε σε χώρα για την οποία δεν θα ντρεπόμαστε.

Ακόμα πιο ελπιδοφόρο είναι το γεγονός ότι η προσέλευση είναι ικανοποιητική μέχρι στιγμής. Ρωτήσαμε και μάθαμε ότι τα σαββατοκύριακα γίνεται χαμός, ενώ άρχισαν να κάνουν επισκέψεις και σχολεία. Πάντως, εχθές που πήγαμε εμείς ζήτημα να είχε πενήντα άτομα. Περιττό να σου πω ότι το εστιατόριο / καφετέρια στο ισόγειο συγκεντρώνει περισσότερο κόσμο, οι πιο πολλοί από τους οποίους δεν κάνουν τον κόπο να σύρουν τα κουλά τους μέχρι το εσωτερικό και να δουν τα εκθέματα. Ούτε εγώ είμαι ιδιαίτερα έντεχνος, αλλά ντροπή, ακόμη κι αν δεν καταλαβαίνεις τι βλέπεις, δεν μπορεί, κάτι θα εντυπωθεί στην ξερή σου μόνο και μόνο από τη θέαση. Νισάφι με το φαΐ και τους καφέδες, δεν χορτάσατε τόσα χρόνια;

Για να ευθυμήσουμε λίγο όμως, και να παρεκκλίνουμε ελαφρώς από το θέμα, σου παραθέτω την πιο κάτω φωτογραφία που τράβηξα μέσα στη γκαλερί, η οποία και με ενθουσίασε για προσωπικούς λόγους:

Θυμάσαι που κάποτε έγραφα ότι πρέπει να σκεφτούμε έναν τρόπο να ομορφύνουμε τη Λευκωσία ώστε να μην σιχαινόμαστε να κοιτάξουμε έξω από το παράθυρο; Ε, κάποτε είχα προτείνει στη μάνα μου, αλλά και στη Μπρέντα, ότι θα ήταν ωραίο να επικαλύψουμε τα παράθυρα των σπιτιών μας με τεράστιες αφίσες οι οποίες θα έκρυβαν τη θέα της πόλης, το τσιμέντο, τα άθλια ντεπόζιτα στις οροφές των κακόγουστων κτηρίων και γενικότερα τις «χωματσιές» και τα βοσκοτόπια. Τόσο η μάνα μου, όσο και η Μπρέντα με έβγαλαν τρελό, σε όσους το είπα γέλασαν, μα ιδού ότι είναι εφικτό.

Όπως βλέπεις στη φωτογραφία, πρόκειται για μια λεπτομερή αναπαράσταση του σαλονιού του κ. Λεβέντη από το σπίτι του στο Παρίσι. Το παράθυρο στα δεξιά έχει θέα τον πύργο του Άιφελ βεβαίως, βεβαίως, μα εδώ πρόκειται απλώς για ένα αυτοκόλλητο κολλημένο σε ένα τζάμι με ειδικό φως από πίσω, το οποίο το καθιστά όσο πιο αληθοφανές γίνεται. Με λίγα λόγια αντί να βλέπεις έξω την έρημη και βρομισμένη Μακαρίου, κοιτάς το ολόφωτο Παρίσι και αγαλλιάζεις.

Δεν θέλει και παπά να σου το πει ότι αναθάρρησα και θεωρώ δεδομένο ότι θα καλύψω όλα τα παράθυρα του σπιτιού μου με κάτι ανάλογο. Όχι, γιατί όλοι πέσανε να με πείσουν ότι αυτά τα πράγματα δεν γίνονται. Γίνονται και παραγίνονται, άμα θέλεις όλα γίνονται! Ακρόπολη θα βλέπει το σαλόνι, Παρίσι το υπνοδωμάτιο (για να είναι έτσι πιο ερωτικό), Σαγκράδα Φαμίλια η κουζίνα. "Γύρο του κόσμου σε 80 τετραγωνικά" θα στο κάνω εκεί μέσα! Το αυτοκόλλητο ως γνωστόν ξεκολλά εύκολα, άρα αλλάζεις και παραστάσεις ανάλογα με τη διάθεση. Δεν σου κάνει η Ακρόπολη; Κολλάς το Κολοσσαίο. Μην σου πω ότι αν έχεις χρήμα αντί για αυτοκόλλητα, κοτσάρεις led οθόνες οι οποίες θα μεταδίδουν βίντεο την αλλαγή του ουρανού και θα είναι ακόμα πιο ρεαλιστική η αυταπάτη.

Πανοραμική άποψη της Λευκωσίας. Κερδίζει άνετα τον τίτλο της πιο αδιάφορης πρωτεύουσας σε όλη την Ευρώπη. Πφ!

Αυταπάτες! Μόνο έτσι επιβιώνεις εδώ. Δημιουργώντας τες, συντηρώντας τες και αγαπώντας τες.

Αλλά ναι, η πινακοθήκη Λεβέντη ήταν το θέμα μας. Για όσους ενδιαφέρονται, αυτό είναι το σάιτ, www.leventisgallery.org, πάρτε μια γεύση και σπεύσατε ταχαίως.