Βέτο

Η μητέρα μου είδε και έπαθε να συλλάβει. Όταν έχασε κάθε ελπίδα είδε ένα όνειρο στο οποίο η Παναγία τη συμβούλευσε να μη σταματήσει τις προσπάθειες και μάλιστα – έτσι τουλάχιστον ισχυρίζεται η μητέρα μου – η Παναγία της έδειξε τον Χριστό που κρατούσε στην αγκαλιά της για να την πείσει.

 

Ξύπνησε έντρομη η μητέρα μου την επομένη και έτρεξε να κάνει τάμα. Πως αν τελικά καταφέρει να συλλάβει θα δώσει στο μωρό το όνομα Μαρία ή Μάριος. Και εδώ εμπλέκεται η πολιτική στην ιστορία. Η γιαγιά μου απείλησε πως δεν θα γίνει δεκτή μια τέτοια ονομασία και πως πρέπει να τηρηθεί η παράδοση, κατά την οποία ο πρωτότοκος γιος μιας οικογένειας παίρνει το όνομα του παππού από τη μεριά του πατέρα.

 

Στην περίπτωση μας το όνομα αυτό ήταν το Χρίστος. Η μητέρα μου καθ’ όλη τη διάρκεια της εγκυμοσύνης είχε μεγαλύτερα προβλήματα να ασχοληθεί, οπότε δεν έδωσε βάση στις εξωτερικές πιέσεις. Όταν έφτασε η μεγάλη στιγμή για την έξοδο του Μεσολογγίου, η πολιτική της άλλης πλευράς έγινε πιο έντονη. Επ’ ουδενί Μάριος!

 

Σήμερα σκέφτομαι πως θα μπορούσε να δοθεί μια διπλή ονομασία, φερ' ειπείν Χρίστος-Μάριος, ή έστω μια σύνθετη: Χριστομάριος ή Μαριχρίστος. Να ικανοποιηθούν και οι δυο πλευρές! Ή ακόμη καλύτερα μια πιο... 'γεωγραφική' ονομασία. Για παράδειγμα: "Μάριος εγγονός του κ. Χρίστου από τη Λευκωσία," ώστε να μην θιχτεί το σόι του πατέρα.

 

Λύση δεν έλεγε να βρεθεί, οπότε το βέτο της γιαγιάς ψηνότανε. Με το που κάνω εγώ ένα χραααααπ και ξεπροβάλλω στον έξω κόσμο πασαλειμμένος με υγρά της μήτρας και έτοιμος να πνιγώ από τον ομφάλιο λώρο σαν θηλειά στο λαιμό μου,  το ΝΑΤΟ συνεδρίαζε σύσσωμο!

 

-       Νατο, νατο, πετιέται! Φώναζε η μαμή, το σόι μου ατού!

-       Χρίστος!

-       Μάριος!

-       Χρίστος!

-       Μάριος!

 

Με παίρνουν, με πλένουν, με παραδίδει η μαμή στη μητέρα μου λέγοντας: «Να σας ζήσει ο Μάριος!»

 

Πάρτην γιαγιά κάτω! Τέζα! Σαν ελληνική ταινία με τη Μάρθα Βούρτση. Τέλος παντων, όπως καταλάβατε, οι μεγάλες δυνάμεις επικράτησαν. Και επειδή τίποτα δεν είναι τυχαίο, αντιλαμβάνεστε πως η Παναγία ξεπληρώνει το τάμα πάνω στη μοίρα του νεοσύστατου κράτους...