Τετάρτη, Ιουνίου 22, 2022

Lightyear

 

Εξαιρετική η νέα ταινία της Pixar Disney με θέμα τη ζωή του Μπαζ Λαϊτγήαρ πριν γίνει παιχνίδι και ενταχθεί στο Toy Story. Δεν είχα καμία αμφιβολία ότι θα επρόκειτο γι’ άλλη μια εξαιρετική προσπάθεια από τις αγαπημένες εταιρείες, οι οποίες πλέον είναι και οι μόνες που με σηκώνουν από τον καναπέ να με πάνε σινεμά. Τα τελευταία δύο χρόνια, μπορεί και παραπάνω, όσες φορές πήγα στο σινεμά ήταν για να δω ταινίες της Ντίσνεϊ. Έχω να δω κινηματογραφική ταινία με πραγματικούς ανθρώπους από τον καιρό που ήμουν φοιτητής.

Είναι κρίμα που κατά μία έννοια το σινεμά όπως το γνωρίσαμε μικροί έχει πεθάνει και που ο κλασικός κινηματογράφος έχει μεταφερθεί πια στην τηλεόραση και τις συνδρομητικές πλατφόρμες. Είναι κρίμα που οι κινηματογραφικές αίθουσες είναι σχεδόν πάντα με λιγότερους από δέκα θεατές, όμως ύστερα ανακαλώ στη μνήμη μου πώς είναι να βλέπεις ταινία σε μία αίθουσα γεμάτη Κύπριους και λέω δεν πειράζει, ας πεθάνει το σινεμά, έτσι κι αλλιώς πρέπει να πεθάνουν όλα σ’ αυτή τη χώρα.

Η ταινία ήταν καταπληκτική. Έκανε κοιλιά, φυσικά, αλλά από τη στιγμή που αποκαλύφθηκε ποιος είναι ο Ζοργκ, έβγαλα το καπέλο μου και υποκλίθηκα. Φυσικά, ο Αλεξάκος δεν ήταν σε θέση να κατανοήσει πλήρως το μήνυμα, ούτε τις σχετικές έννοιες του χωροχρόνου στο διάστημα. Του αρκούσε που έβλεπε διαστημόπλοια να μάχονται και να εκρήγνυνται. Για να καταλάβετε, η μόνη απορία που είχε καθ’ όλη τη διάρκεια της ταινίας ήταν «εγώ όταν γίνω αστροναύτης, ποιος θα μου λέει πότε να φάω;» Αυτή ήταν η έγνοια του. Το φαΐ! Ψυχολογικά του έχουμε δημιουργήσει με το θέμα της σίτισης και τα «φάε να ψηλώσεις» και τα «φάε να δυναμώσεις!»

Η ταινία του Μπαζ έχει μέσα καταπληκτικούς χαρακτήρες. Ειδικά ο ψηλός χαζοβιόλης με το στυλό και η γριά κατάδικος δεν παίζονται. Μορφές! Το να δημιουργείς συγκίνηση μέσα από ετερόκλιτους χαρακτήρες που καλούνται να συνεργαστούν για να επιβιώσουν, στην πορεία τα κάνουνε μαντάρα, αλλά στο τέλος ως διά μαγείας τα καταφέρνουν και αποθεώνονται είναι παλιά συνταγή, μα πάντα πιάνει. Δεν μπορώ να πω ότι δεν είμαι θύμα της.

Η ταινία έχει απαγορευτεί σε 14 χώρες του μουσουλμανικού κόσμου. Ο λόγος, η ύπαρξη μίας γκέι οικογένειας στην πλοκή. Ακραία αντίδραση κατ’ εμέ. Κατ’ αρχάς, η γκέι αναφορά είναι ανεπαίσθητη καθότι η μία εκ των δύο γυναικών αποδίδεται τόσο αντρικά που δεν καταλαβαίνεις ότι πρόκειται περί γυναίκας που έχει δημιουργήσει οικογένεια με μία άλλη. Κι αυτό, αν με ρωτάτε, με εκνευρίζει. Διότι αν θέλεις να περάσεις ένα μήνυμα, έχε τα κότσια να το περάσεις αισθητά. Αυτό το «θέλουμε να προκαλέσουμε αίσθηση, να γίνουμε ορατοί, να δουν ότι υπάρχουμε», αλλά στην πορεία συνειδητοποιούμε ότι θα μας κράξουνε και πρέπει να το πράξουμε όσο πιο επιδερμικά γίνεται για το καλό της ταινίας, δεν ξέρω αν εξυπηρετεί τον «ακτιβισμό» τους. Από την άλλη θα μου πεις, ακόμη κι αυτό το λίγο είναι καλύτερο από το τίποτα.

Η κοινότητα των ομοφυλοφίλων αποτελεί το 3% του παγκόσμιου πληθυσμού αλλά πλέον εμφανίζεται σε κάθε ταινία που θα γυριστεί σε πολύ μεγαλύτερο ποσοστό. Δεν είναι δυνατόν σε κάθε επεισόδιο του Νέτφλιξ στο οποίο παίζουν το πολύ δέκα άτομα, να υπάρχει πάντα ένα ζευγάρι γκέι. Αυτά δεν συμβαίνουν στην πραγματική ζωή. Αντιλαμβάνομαι ότι η σόου μπιζ στην ολότητά της αποτελείται από ομοφυλόφιλους και θέλουν να ξεχωρίζουν, και να είναι διακριτοί εφόσον υπηρετούν φανατικά τη συγκεκριμένη τέχνη, αλλά η κανονική ζωή δεν είναι έτσι. Βέβαια, αυτή είναι η δική μου «κανονική ζωή», κι έτσι την ερμηνεύω εγώ, ως Ευρωπαίος, Μεσόγειος, Κύπριος, Λευκωσιάτης και Δημόσιος Υπάλληλος. Μπορεί αλλού να έχουν αλλάξει τα πράγματα. Δεν ξέρω.

Κάπου είχα διαβάσει ότι το κλασικό πρότυπο οικογένειας του πατέρα – μητέρα – παιδιά έχει πια μειοψηφήσει και ότι στις ΗΠΑ το «νορμάλ» πρότυπο οικογένειας είναι οι μονογονεϊκές και μετά όλοι οι υπόλοιποι συνδυασμοί. Δεν μου προκαλεί έκπληξη. Η συνύπαρξη και οι ισορροπίες που απαιτεί το παραδοσιακό μοντέλο οικογένειας είναι τόσο δύσκολο να συντηρηθούν και να καλλιεργηθούν που ο πολύς κόσμος πλέον τα παρατά. Χωρίζει και εν μέρει ησυχάζει. Φυσικά, οι μονογονιοί θα πουν ότι από πρακτικής απόψεως είναι πολύ δυσκολότερο να μεγαλώνεις ένα ή και περισσότερα παιδιά μόνος σου, αλλά τουλάχιστον έχουν την ελευθερία επιλογής σε πολλά πράγματα στα οποία οι παραδοσιακές οικογένειες πρέπει να καταλήξουν κατόπιν έντονης και αιμοσταγούς διαπραγμάτευσης. Εγώ δεν θα σου πω ποιο μοντέλο είναι καλύτερο, άλλωστε σημασία έχει το παιδί να μεγαλώνει αρμονικά και ήρεμα και τίποτε άλλο. Εγώ θα σου πω ότι κατά τη δική μου γνώμη, το να πρέπει να συνυπάρχεις, να συζητάς, να διαπραγματεύεσαι, να συναποφασίζεις και να συμπορεύεσαι στα πλαίσια της οικογενειακής συνύπαρξης και προόδου, απαιτεί τεράστια αποθέματα ψυχικής ρώμης και σθένους, απαιτεί τεράστια προσπάθεια σε χρόνο και ενέργεια που όσοι ακόμα μένουν μαζί θα έπρεπε να βραβεύονται από την πολιτεία. Μόνο έτσι επιτυγχάνεται και η πνευματική πρόοδος, διάβαζα κάπου αλλού πρόσφατα.

Λοξοδρομήσαμε. Εμείς συζητούσαμε για την εκπροσώπηση της γκέι κοινότητας (απεχθάνομαι τον όρο κοινότητα, αλλά αφού έτσι θέλουν να αποκαλούνται, εγώ πώς να τους βοηθήσω;).

Το ίδιο ισχύει και με τους μαύρους, οι οποίοι θέλουν να αλλάξουν τη ράτσα δεκάδων λευκών χαρακτήρων «στο βωμό της τέχνης» και καλά, αλλά χωρίς να δέχονται εκπτώσεις ως προς τους δικούς τους κλασικούς χαρακτήρες. Θέλω να πω, δεν θα τολμήσει κανένας να διανέμει τον ρόλο του Νέλσον Μαντέλα στον Μπραντ Πιτ «για χάρη της τέχνης», ούτε φαντάζομαι ότι η Ντίσνεϊ διανοείται να γυρίσει την ιστορία της Τιάνας, της «πριγκίπισσας με τον βάτραχο», με κάποια ξανθή ηθοποιό. Η Άριελ όμως έπρεπε να γίνει μαύρη, γιατί έτσι! Ίση αντιπροσώπευση, μη χέσω. Σαμπώς και έχουμε τίποτις εκλογές στον ΟΗΕ.

Εν τω μεταξύ εγώ θα θέσω κι ένα άλλο ερώτημα. Εφόσον θέλουν ίση αντιπροσώπευση της κοινωνίας σε κάθε κάστινγκ, δεν θα έπρεπε να ισχύει το ίδιο και με τους ανάπηρους; Δεν θα έπρεπε σε κάθε επεισόδιο να παίζει τουλάχιστον ένας ηθοποιός που είναι καθηλωμένος σε καροτσάκι; Ή κάποιος τυφλός; Κάποιος με τεχνητό χέρι ή πόδι; Τα πάρκινγκ γιατί είναι διά νόμου όλα μοιρασμένα με ποσόστωση ώστε να εξυπηρετούν άτομα ΑΜΕΑ, αλλά ο κινηματογράφος και το θέατρο όχι; Να σου πω εγώ γιατί: Επειδή η πολιτική ορθότητα εξαντλείται στα κόμπλεξ των ισχυρών. Όσο κάνουν κουμάντο στη σόου μπιζ, και όχι μόνο στη σόου μπιζ, οι ηλίθιοι, αυτά θα έχουμε.

Τέλος πάντων. Δεν θα λύσουμε εμείς τα ψυχολογικά του κόσμου. Εξαιρετική η ταινία του Μπαζ, να πάτε να τη δείτε. Νομίζω η ελληνική απόδοση δεν είναι τόσο πετυχημένη όσο άλλες φορές, και λυπάμαι που δεν είδα την αυθεντική εκδοχή. Όπως και να ‘χει, να τη δείτε. 

30 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Αφού το έθεσες, ναι μπορεί να έχει περισσότερους ομοφυλόφιλους και μαύρους σε διάφορους ρόλους σε σχέση με τα ποσοστά στην κοινωνία. Όμως πρέπει να δεις τι γινόταν ποιο παλιά που ούτε κατά διάνοια θα μπορούσες να έχεις τέτοιους χαρακτήρες στην τηλεόραση και ταινίες. Ακόμα και τώρα καλή ώρα έχει πολύ κόσμο που φωνάζει εναντίον.

Απλός θα πρέπει να περάσουμε μια περίοδο υπερβολης/overcorrection και κάποια στιγμή τα πράγματα θα σταθεροποιηθούν σε πιο κανονικά επίπεδα.

Anti-Christos είπε...

Να μου επιτρέψεις να διαφωνήσω. Οι ταινίες γίνονται για να εξυπηρετούν τον μύθο και όχι για να δώσουν βήμα, ρόλο και μισθό σε κοινωνικές ομάδες οι οποίες μπορεί κάποτε να υπέφεραν από τις κοινωνικές και ιστορικές συγκυρίες. Θα μπορούσαν να γίνουν χιλιάδες ταινίες αφιερωμένες σε ομοφυλόφιλα κινήματα και ήρωες, ή στο Απαρτχάιντ. Το να διαστρεβλώνονται οι χαρακτήρες του Ντίσνεϊ για να χαροποιηθούν οι μαύροι, και να μπαίνουν σε κάθε ταινία γκέι πρόσωπα για να τα "χωνέψουμε" δημιουργεί δυσφορία και θα φέρει αντίθετα αποτελέσματα. Εγώ θέλω να δω ταινία, όχι μανιφέστο ανθρώπων που θεωρούν ότι τους χρωστάμε. Με την ίδια λογική θα έπρεπε σε κάθε ταινία να συμπεριλαμβάνονται ασιάτες, ρώσοι, εβραίοι και να ποσοστώνονται όλες οι φυλές.

Ανώνυμος είπε...

Άλλη μια παραλλαγή του "δεν έχω πρόβλημα με τους Χ φτάνει να είναι σπίτι τους, είναι ανάγκη να τους βλέπω εκεί που πάω;"

Πού είναι η διαστρέβλωσή στο αν υπάρχει ζευγάρι με γυναίκες; Και η 'Αριελ έγινε μαύρη, η ταινία διαδραματίζετε στην Καραϊβική, που είναι το πρόβλημα;

Ανώνυμος είπε...

3% το ποσοστό των ομοφυλόφιλων; Πίστεψε με, είναι πολύ μεγαλύτερο (οι περισσότερες έρευνες δείχνουν τουλάχιστον 10-15%) αλλά επειδή σε κοινωνίες όπως της Κύπρου και της Ελλάδας υπάρχει ακόμα κόσμος που θεωρεί την ομοφυλοφιλία αμαρτία, οι περισσότεροι κρύβονται και αναγκάζονται να το παίζουν straight για να μη χαλάσουν τις σχέσεις με τους γονείς τους και τον κοινωνικό περίγυρο. Και τι εννοείς η "κανονική ζωή" δεν είναι έτσι; Αν θέλεις να αποκαλείσαι Ευρωπαίος, θα έπρεπε να γνωρίζεις ότι στην Ευρώπη τα δικαιώματα των LGBTQ+ θεωρούνται αυτονόητα εδώ και χρόνια, ο καθένας είναι ελεύθερος να προσδιορίζεται όπως θέλει, να παντρεύεται όποιον θέλει και βλέπουμε μέχρι και αρχηγούς κρατών να έχουν σύντροφο του ίδιου φύλου και θεωρείται απόλυτα φυσιολογικό. Καλά κάνουν το Νετφλιξ και η Ντίσνευ και προβάλουν γκέι ζευγάρια, να τα συνηθίζουμε σιγά-σιγά μπας και ξεκολλήσουν κάποιοι από τις χωριάτικες οπισθοδρομικές αντιλήψεις τους και προχωρήσουμε μπροστά ως κοινωνία.

Anti-Christos είπε...

Αγαπητοί ανώνυμοι: Μην παρερμηνεύετε επίτηδες τα λεγόμενα μου γιατί θα τσαντιστώμ θεωρώ ότι χρησιμοποιώ ξεκάθαρα την ελληνική γλώσσα. Καμία παραλλαγή του "δεν έχω πρόβλημα με τους γκέι αρκεί να μην τους βλέπω". Είναι δική σας αυθαίρετη τοποθέτηση αυτή. Κατ' αρχάς, αν θέλετε να το ελαφρύνουμε, είμαι φαν της Γιουροβίζιον και της Άννας Βίσση και έτσι βλέπω μπροστά μου γκέι όλη μου τη ζωή σε σταθερή βάση. Οπότε δεν μπορείτε να μου προσάψετε ότι δεν θέλω να τους βλέπω. Θέλοντας και μη μεγάλωσα μαζί τους, και μια χαρά φίλοι είμαστε. Αυτό που λέω είναι ότι στον κινηματογράφο και στις σειρές εκπροσωπούνται περισσότερο από ό,τι είναι πληθυσμιακά. Σε κάθε σειρά υπάρχουν 5-6 πρωταγωνιστές, ο ένας είναι πάντα γκέι. Αυτό δεν αντιστοιχεί στην πραγματικότητα. Ακόμη κι αν ευσταθεί ότι το ποσοστό δεν είναι 3% και είναι 10-15%, αυτό το ποσοστό αντιστοιχεί στην αμερικάνικη πραγματικότητα, που είναι πιο ανοιχτή φιλελεύθερη και δεν αντανακλά την ελληνική και κυπριακή πραγματικότητα. Δεν λέω κάτι κακό. Και εξήγησα τι εννοώ "κανονική ζωή" στο κείμενο. Εννοώ την δική μου κανονική ζωή όπως αυτή καθορίστηκε από τη γεωγραφία και την επαγγελματική μου ιδιότητα. Εγώ είμαι ο γράφων, με τα δικά μου μάτια κρίνω.

Επίσης, δεν θεωρώ ότι τα δικαιώματα κερδίζονται μέσα από τις σειρές. Δεν γίνεσαι κατ' ανάγκη αποδεκτός επειδή εμφανίζεσαι συνέχεια μπροστά μου. Τα ανθρώπινα δικαιώματα τα οποία ούτως ή άλλως θεωρώ αυτονόητα κερδίζονται και κατοχυρώνονται στη βουλή. Με το να δείχνεις συνέχεια γκέι χαρακτήρες δεν "συνηθίζεσαι" ούτε γίνεσαι ξεβλαχεύεις. Στην κοινωνία γίνεσαι αποδεκτός μόνο βάσει της προσφοράς σου και όχι βάσει του σεξουαλικού σου προσανατολισμού. Πιστεύετε ότι η Δήμητρα Γαλάνη και η Άλκηστις Πρωτοψάλτη έγιναν αποδεκτές λόγω του προσανατολισμού τους; Όχι βέβαια. Έγιναν αποδεκτές λόγω τους έργου τους και δεν υπάρχει άνθρωπος που δεν τις αγαπά, ανεξαρτήτως σεξουαλικού προσανατολισμού. Οι σειρές, όμως, είναι για να αντανακλούν τη ζωή και όχι για να τη προσαρμόζουν οι κοινωνικές ομάδες στα θέλω τους. Οι σειρές είναι για να μας πουν μια ιστορία. Όχι για να μας κάνουν προπαγάνδα υπέρ ή εναντίον του οποιουδήποτε.

Επίσης, μη νομίζετε ότι χωριάτες είναι οι στρέητ που δεν αποδέχονται τους γκέι, και οι γκέι οι ευρωπαίοι. Ξέρω πολλούς γκέι χωριάτες, άξεστους και κούλλουφους σαν να βγήκαν από τα σπήλαια. Γκέι δεν σημαίνει κατ' ανάγκη προοδευτικός άνθρωπος. Κατ' αρχάς η ομοφυλοφιλία δεν θα έπρεπε να είναι ταπέλα που να συνδέεται με δείγματα προσωπικότητας ή χαρακτήρα έτσι κι αλλιώς. Και είναι οι γκέι που πρώτοι και καλύτεροι πολέμησαν τις ταπέλες, τώρα από πού κι ως πού τις διεκδικούν πίσω;

Όσον αφορά το πρόβλημα με την Άριελ, απορώ γιατί δεν το βλέπετε. Η Άριελ είναι Δανή και το ξέρουμε όλοι. Οι Δανές δεν είναι μαύρες. Όπως αύριο δεν μπορείς να πιάσεις τον Αλαντίν και να τον βάλεις να διαδραματίζεται στη Σουηδία και να τον κάνεις ξανθό, έτσι δεν μπορείς να πιάσεις και την μικρή γοργόνα που όλοι ξέρουμε ότι είναι Δανέζα και να την τοποθετήσεις στην Καραϊβική. Να, βέβαια, που γίνεται, αλλά είναι γελοίο. Ούτε μπορείς να πιάσεις τον Ηρακλή που είναι Έλληνας και να πεις ότι "εγώ θα τον τοποθετήσω στην Κίνα" ως ποιητική αδεία και θα τον κάνω Κινέζο. Οι μύθοι υπάρχουν χρόνια και οφείλουμε να τους διατηρούμε και να τους σεβόμαστε. Αν θέλουν να κάμουν μία ηρωίδα τους μαύρη, μπορούν να δημιουργήσουν μία καινούρια- όπως έκαναν με την Τιάνα και όπως μπορούν να κάνουν με χίλιες άλλες. Όχι να γαμήσουν μία υφιστάμενη για να περάσουν πολιτικό μήνυμα. Ειδικά όταν δεν τολμούν να πράξουν το αντίθετο. Είδατε εσείς κάποιον λευκό ηθοποιό να παίζει στο Lion King? Όχι! Διαμαρτυρηθήκατε που δεν έπαιζαν λευκοί άνθρωποι στην ταινία; Αν έπαιζαν, πιστέψτε με, θα ήμουν ο πρώτος που θα θύμωνε! Simple as that.

Anti-Christos είπε...
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
Anti-Christos είπε...

Επέστρεψα για να σχολιάσω ακόμα κάτι. Πραγματικά πιστεύω ότι βλέποντας συνέχεια να προβάλλεται κάτι, αυτό δεν συμβάλλει στην αποδοχή του. Αν αύριο αρχίσουμε να βλέπουμε σειρές στις οποίες ένας μεγάλος αριθμός γυναικών φορεί μαντίλα, θα αρχίσουμε να αποδεχόμαστε ευκολότερα τις μαντιλοφορούσες μουσουλμάνες στην κοινωνία μας; Αν αύριο προβάλλονται αυταρχικοί στρατιωτικοί οι οποίοι ασκούν βία στις σειρές, αυτό σημαίνει ότι θα εξοικειωθεί μαζί τους ο μέσος τηλεθεατής και θα τους μιμηθεί;

Οι σειρές είναι σειρές. Θέλουν να μας διασκεδάσουν. Ουδεμία επίδραση έχουν επάνω μας μόλις κλείσουμε τις οθόνες. Κι αν σε κάποιους καταφέρνουν και ασκούν επιρροή, λυπάμαι.

Ανώνυμος είπε...

Συγνώμη, αλλά τι σχέση έχει η Άριελ της Ντίσνευ με τη μικρή γοργόνα του Άντερσεν; Ο βυθός της θάλασσας στην ταινία του 1989 σου θυμίζει Δανία; Υπάρχουν κοραλλιογενείς ύφαλοι στη Βαλτική και στη Βόρεια θάλασσα; Από τη στιγμή που επέλεξαν να μεταφέρουν την ιστορία σε κάποια τροπική χώρα και ούτως ή άλλως έχουν αλλάξει τόσα πολλά στοιχεία σε σχέση με το κλασικό παραμύθι που ουσιαστικά είναι σαν να δημιούργησαν μια καινούρια ηρωίδα, ήταν λάθος εξαρχής που την έκαναν λευκή.

Anti-Christos είπε...

Αααα, εντρυφήσαμε τόσο που ξέρουμε και κρίνουμε από τους κοραλλιογενείς υφάλους ότι η Άριελ ήταν στην Καραϊβική εξαρχής και όχι στη Δανία. Το ότι η θάλασσα είναι ενιαία και ότι μπορεί η Άριελ να κολύμπησε από την βόρεια θάλασσα και να βρέθηκε στην καραϊβική για βόλτα και μετά να επέστρεψε στη Δανία (όταν η Άριελ βγαίνει στην επιφάνεια ως άνθρωπος και επισκέπτεται το βασίλειο του Έρικ, η αρχιτεκτονική και το περιβάλλον παραπέμπουν σε ευρωπαϊκή πόλη. Δεν είδα κάτι που να παραπέμπει σε καραϊβική), μπορούμε να το εξετάσουμε σαν ενδεχόμενο;

Αν η επιλογή της μαύρης ηθοποιού θα κριθεί στη διόρθωση του όποιου αρχικού λάθους, πάσο. Όπως και να 'χει. Η μικρή γοργόνα και όλα τα παραμύθια του Άντερσεν είναι κληρονομιά της ευρωπαϊκής κουλτούρας. Δεν δικαιολογείται η διαστρέβλωση τους για να εξυπηρετηθεί η πολιτική ορθότητα. Μπορούν να δημιουργήσουν νέες ιστορίες και να εντάξουν μαύρους χαρακτήρες χωρίς να πειράξουν τους υφιστάμενους. Το περσινό Soul που ήταν μία ταινία για τη τζαζ με μαύρους πρωταγωνιστές είναι ένα τέτοιο παράδειγμα.

Ανώνυμος είπε...

Και έτσι να είναι, στην Ευρώπη δεν υπήρχαν ποτέ μαύροι;

Anti-Christos είπε...

Υπήρχαν και υπάρχουν, αυτό τι πάει να πει; Ότι πρέπει να αλλάξουμε τους ήδη γνωστούς και αγαπημένους χαρακτήρες των παραμυθιών για να εξυπηρετηθεί η πολιτική ορθότητα; Η Άριελ είναι Δανή, ως Δανή την αγαπήσαμε και ως Δανή θέλουμε να την απεικονίζουν. Επιπλέον, η Άριελ είναι η πιο αγαπημένη πριγκίπισσα της εταιρείας. Την έχουμε στο μυαλό μας με πολύ συγκεκριμένη μορφή. Είναι λευκή και κοκκινομάλλα και με μωβ σουτιέν. Οτιδήποτε άλλο δεν το θέλουμε. Δεν έχει να κάνει με τους μαύρους, τους κινέζους ή τους καυκάσιους. Έχει να κάνει με την αλλοίωση ενός ήδη αγαπημένου χαρακτήρα.

Ανώνυμος είπε...

Μόλις είδα την ταινία. Όντως εξαιρετική. Το φίλι αν ανοιγοκλείνες τα μάτια σου θα το έχανες.

Σόρρυ που σου δυσκολεύει την ζωή η παρουσία μας σε ταινίες και σειρές (είμαι ομοφυλόφιλος).

Παρά όλα τα προβλήματα που έχεις στην ζωή σου, βάλε και την απόρυψη και περιθώριοποίηση γιατί είσαι αυτό που είσαι.
Επίσης λόγο της έλλειψης προτύπων και πρακτικών προβλημάτων είναι δύσκολο να ξέρουμε που ανοίξουμε στην κοινωνία. Ακόμα και τώρα που υποτίθεται πολύς κόσμος είναι υπέρ και κουλ, η ουσία δεν άλλαξε και πολύ. Ελάχιστα άτομα έχουν παραμείνει στην ζωή μου από οικογένεια, "φίλους", και γνωστούς. Συνάδελφος που κάναμε πολλά προξεκτ μαζί και κάναμε πλάκες κτλ κατέβασε μούτρα σαν να και του σκότωσα την μάνα όταν έμαθε από σπόντα κάποια στιγμή για το τι είμαι.

Μπορεί να είμαστε 3 ή 10%, τι θέλεις να γίνει; Να βάζει η κάθε σειρά 30 ή 10 άτομα για να μπορέσει να υπάρχουμε και 'μεις;

Δες το σαν ενισχυμένη αναλογική. Οι ετεροφυλόφιλοι είστε παρών, έχετε την αντιπροσώπευση ότι και να γίνει. Και δεν είμαστε μόνο για Γιουροβίζιον και Βίσση.

*Αν* ο Αλέξης ή η Ευαγγελία γεννηθήκανε να προτιμάνε άτομα του άλλου φύλου, δεν θα ήθελες να μπορούν να δουν τους εαυτούς τους σε κάποια ηρωίδα/ήρωα και ότι είναι φυσιολογικό να είναι αυτό που είναι;

Anti-Christos είπε...

Φίλε μου,

Κατ' αρχάς δεν με δυσκολεύει η παρουσία σας. Αυτό που είπα είναι ότι αυτή είναι συχνή και επιτηδευμένη και αυτό φέρνει αντίθετα αποτελέσματα στην προσπάθεια σας να πείτε "είμαι κι εγώ εδώ".

Διαφωνώ με το "είμαι κι εγώ εδώ". Οι γκέι δεν είστε κάτι διαφορετικό από τους υπόλοιπους για να πρέπει να δηλώσετε την παρουσία σας. Στα δικά μου μάτια όλοι άντρες και γυναίκες είμαστε, δεν μας νοιάζει αν κάποιοι είναι ομοφυλόφιλοι/ετεροφυλόφιλοι. Βεβαίως να υπάρχουν γκέι χαρακτήρες στις ταινίες και στις σειρές, αλλά το γεγονός ότι φτάσαμε να έχει από ένα γκέι ζευγάρι σε κάθε ταινία και σειρά, δεν είναι αντιπροσωπευτικό του δείγματος. Αυτό λέω και απορώ γιατί δεν είναι κατανοητό, το ανέφερα τρεις φορές ως τωρά. Δεν έχει να κάνει με την ύπαρξη των γκέι. Γκέι υπάρχουν από καταβολής του κόσμου. Απλώς αυτό το συνεχές "θα μας βλέπετε όπου πάτε για να μας αγαπήσετε" δεν αποδίδει κατά τη γνώμη μου. Δεν αγαπούμε κανέναν επειδή τον βλέπουμε.

Όσον αφορά αυτά που τράβηξες με συγγενείς και συνεργάτες, είναι πραγματικά λυπηρό. Τι να πω, προφανώς έχει και κόσμο που είναι πολύ πίσω σ' αυτά τα πράγματα, Κύπρος γαρ!

Πολύ χαίρομαι που δεν είστε μόνο για Γιουροβίζιον και Βίσση γιατί απεχθάνομαι την ταμπελοποίηση, και βαρέθηκα να πρέπει να δηλώνω τα προφανή κάθε φορά που βλέπω το σόου ή πάω σε συναυλία της Άννας. Έχω φίλους γκέι που προεξοφλούν ότι όποιος αρέσκεται σ' αυτά τα θεάματα είναι γκέι. Φυσικά αυτό που κάνουν είναι αυτό που δεν τους αρέσει να τους κάνουν, αλλά δεν αντιδρώ, γιατί σ' αυτό τον κόσμο άμα αντιδράσεις σε λένε και "κρυφή".

Αν τα παιδιά μου είναι ομοφυλόφιλα δεν με κόφτει να "φαίνονται" σε σειρές. Με κόφτει να παράγουν έργο και να είναι χρήσιμοι. Όχι δεν θα κάνω θέμα αν αύριο δω μια ταινία με εξολοκλήρου γκέι χαρακτήρες. Αυτό που λέω είναι ότι στην προσπάθεια σας να φανείτε, μας το τρίβετε στη μούρη που λέμε, που από ένα σημείο και μετά δεν ξέρω τί καταφέρνετε.

Ο μόνος τρόπος να γίνεις αποδεκτός σε μια κοινωνία, ομάδα, παρέα, είναι να παράξεις έργο. Χατζιδάκις, Γαλάνη, Πρωτοψάλτη, Κραουνάκης, Ταχτσής, Καβάφης, Όσκαρ Ουάιλντ και τόσοι άλλοι. Κανένας δεν τόλμησε να τους χλευάσει ή να τους κοροϊδέψει για την ομοφυλοφιλία τους. Και κανένας απ' αυτούς δεν βγήκε να το πει "είμαι γκέι". Το ξέραμε και το αποδεχτήκαμε γιατί μας ήταν και είναι απαραίτητοι. Αυτός είναι ο μόνος τρόπος αποδοχής κατά τη γνώμη μου, για ό, τι κι αν είσαι, και όχι η συνεχής προβολή μέσω επεισοδίων Νέτφλιξ για δήθεν σκοπούς εξοικείωσης.

Με αγάπη.

Ανώνυμος είπε...

Αγαπημένε Χρίστο,

Καταλαβαίνω τι εννοείς. Δυστυχώς αυτό που συμβαίνει ότι αν είσαι πολύ δυνατός στην δουλειά σου και καταξιωμένος είναι δυσκολότερο να σε πειράξουν για οτιδήποτε. Δες την συμπεριφορά του Καρβέλα. Αν δεν ήταν ο Καρβέλας με όλο αυτό το ταλέντο και επιτυχίες, θα ήταν σουργελο και γρήγορα στην αφάνεια. Τώρα, θεωρείται εκκεντρικός και τελείωσε το θέμα. Αλλά αν είσαι απλός οκ, τι γίνεται; Δεν μπορούμε όλοι να είμαστε κορυφή (αξίζει να προσπαθήσουμε).

Μακάρι να ήταν αδιάφορος ο σεξουαλικός προσανατολισμός αλλά δυστυχώς δεν είναι και ή θα έχει αρνητικό αντίκτυπο ή θα συναντήσεις ετεροφυλόφιλα άτομα που θα σου δείξουν με υπερβολικό ζήλο ότι είναι υπέρ και δεν είναι ομοφοβικά (το εκτιμώ όταν γίνεται αλλά δεν χρειάζεται).

Για ταινίες, σειρές δεν χρειάζεται να υπάρχουμε παντού. Απλώς να υπάρχει εδώ και κει μια κανονική ιστορία που απλός τυγχάνει να έχει ένα χαρακτήρα ή δύο που τυγχάνουν να προτιμούν άτομα του ίδιου φύλου χωρίς να γίνεται θέμα στην ιστορία, απλός να είναι ένα χαρακτηριστικό του ατόμου.

Επίσης, με εκνευρίζουν πολύ κάποιοι ομοφυλόφιλοι (ακόμα και φίλοι) που βγάζουν τους άλλους ομοφυλόφιλους βάσει στερεοτύπων. Ακόμα και να υπάρχουν κάποιες ενδείξεις, εγώ δεν θεωρώ τίποτα αν άλλος δεν το επιβεβαιώσει από μόνος του και με δική του βούληση.

Οκ, αν είμαστε σε συνάντηση/γεγονός για ομοφυλόφιλους, τότε είναι το ανάποδο, είσαι ομοφυλόφιλος εκτός αν πεις κάτι 😁

Ανώνυμος είπε...

Αφού συμφωνούμε επί της ουσίας δεν καταλαβαίνω πού διαφωνούμε. Αν πρέπει να απαντήσω στο ζήτημα της καταξίωσης, να πω ότι δεν χρειάζεται να φτάσει κάποιος στα επίπεδα του Καρβέλα για να πάρει την αποδοχή. Ο καθένας στα μέτρα και σταθμά του. Αν ο άλλος είναι σωστός άνθρωπος, κανέναν δεν κόφτει ο προσανατολισμός του.

Ανώνυμος είπε...

Βασικά θέλω να πω ότι έτερον εκάτερον η καταξίωση και να μην είναι πρόβλημα ο σεξουαλικός προσανατολισμός ή οτιδήποτε άλλο ρατσιστικό ή χωρκάτικο θέμα.

Anti-Christos είπε...

Η καταξίωση είναι έτερον εκάτερον συμφωνώ. Η αποδοχή όμως που επιζητεί ο οποιοσδήποτε γκέι/στρέητ άνθρωπος, δεν έρχεται με τη συνεχή προβολή, έρχεται με την καταξίωση, ή τέλος πάντων, με τη χρησιμότητα. Αυτό ισχύει για όλους τους ανθρώπους. Αν είσαι ευχάριστος, ευγενής, σοβαρός και μετρημένος στη ζωή σου, δεν υπάρχει περίπτωση να νοιαστεί κανένας τι είσαι. Μα το βλέπουμε παντού, ακόμα και τα μωρά στο νηπιαγωγείο που αλλάζουν τάξη πρέπει να αποδείξουν τους εαυτούς τους για να γίνουν αποδεκτά. Πρέπει να δείξουν ότι έχουν κάτι να προσφέρουν στην τάξη, στο σύνολο. Έτσι μόνο θα κερδίσουν τη μάζα. Από εκεί και πέρα, άπαξ και το καταφέρουν όλα τα άλλα είναι να 'χαμε να λέγαμε. Και στους ενήλικες πιστεύω τα ίδια ισχύουν. Αν στον επαγγελματικό σου χώρο είσαι χρήσιμος κανένας δεν θα σταθεί στο τι είσαι και τι προσβεύεις. Αν απλά πιάνεις χώρο, όλοι θα βρουν κάποιον κάλλο να σου πατήσουν. Αλλά αυτά είναι άλλα θέματα. Εγώ για τον Μπαζ Λαϊτγήαρ έγραψα το κείμενο :).

Ανώνυμος είπε...

Με την ίδια λογική θα μπορούσε κάποιος να πει "γιατί σε κάθε Γιουροβίζιον ανάμεσα σε 40 συμμετοχές πρέπει να υπάρχουν πάντα τουλάχιστον 5-6 γκέι τραγουδιστές, τραγούδια με μηνύματα υπέρ των γκέι, γκέι φιλιά επί σκηνής, γκέι σημαίες, γκέι παρουσιαστές να φλερτάρουν με τους διαγωνιζόμενους όπως εκείνος ο cringe Ισραηλινός πριν κάποια χρόνια, άντρες με φούστες, Κοντσίτες, Ντάνες Ιντερνάσιοναλ και δε συμμαζεύεται;" "εγώ θέλω να δω διαγωνισμό τραγουδιού, όχι gay pride". Αφού λοιπόν ως φαν έχεις εξοικειωθεί με όλο αυτό το σκηνικό και δεν έχεις πρόβλημα με την υπερεκπροσώπηση της γκέι κοινότητας στο συγκεκριμένο διαγωνισμό, δεν καταλαβαίνω γιατί σε ενοχλεί τόσο πολύ αν κάποιοι φανταστικοί χαρακτήρες σε σειρές μυθοπλασίας του Νετφλιξ είναι γκέι. Entertainment είναι και το ένα και το άλλο, δε χρειάζεται να τα παίρνουμε τόσο σοβαρά.

Ανώνυμος είπε...

Έχεις δίκιο. Θα ήθελα όμως να φτάσουμε κάποτε στο σημείο που η ομοφυλοφιλία να θεωρείται κάτι απόλυτα ουδέτερο και όχι ένα ελάττωμα που μας το "συγχωρούν" μόνο αν είμαστε κάπου χρήσιμοι. Τώρα αν θα επιτευχθεί αυτό με την πολιτική ορθότητα και την προβολή μέσω σειρών και ταινιών ή αν θα φέρει τα αντίθετα αποτελέσματα, δεν ξέρω. Αν και είμαι gay πολλές φορές όλο αυτό μου φαίνεται επιτηδευμένο και ξέρω ότι γίνεται για το μάρκετινγκ και όχι επειδή η Ντίσνευ και οι υπόλοιπες πολυεθνικές μας αγάπησαν ξαφνικά. Παρ'όλα αυτά προσπαθώ να δω τη θετική πλευρά και πιστεύω ότι γίνονται βήματα προς τη σωστή κατεύθυνση.

Anti-Christos είπε...

Καλημέρα σας,

Λαμβάνω ανώνυμα μηνύματα και δεν γνωρίζω κατά πόσον προέρχονται από το ίδιο άτομο και με ποιον μιλώ. Εικάζω από το ύφος και τον τόνο ότι είστε δύο διαφορετικοί χρήστες. Καλό θα ήταν να υπογράφεται με κάποιο ψευδώνυμο όταν στέλνετε σχόλια για να ξέρω σε ποιον απαντώ κάθε φορά.

Ας απαντήσω με βάση την ώρα που έλαβα το κάθε σχόλιο.

Ανώνυμε των 10:32:
Υπάρχει διαφορά στη Γιουροβίζιον. Στη Γιουροβίζιον επιλέγει η κάθε χώρα τι θα στείλει. Δεν επιβάλλεται από την EBU να παρουσιαστούν acts με σαφή στοιχεία από την LGBQTI κοινότητα, γι' αυτό και το σέβομαι. Δεν γίνεται επιτηδευμένα. Πολλές φορές μάλιστα, ο ίδιος ο κόσμος ψηφίζει ποιο act θέλει να τον εκπροσωπήσει γι' αυτό και δεν μπορώ να τους προσάψω οτιδήποτε. Αυτό τους αρέσει, αυτό ψήφισαν, αυτό τους εκπροσωπεί. Αν το θεωρώ υπερβολικό; Πολλές φορές ναι. Το θεωρώ αχρείαστο να δείξεις την ώρα που τραγουδάς για ποιο κοινωνικό σύνολο τραγουδάς. Αλλά αφού αυτό αποτελεί προϊόν δημοκρατικής ψηφοφορίας και αυτό διαλέγουν οι χώρες, ας είναι. Δεν επιβλήθηκε όμως από την EBU για να συνηθίσουν οι στρέητ στο γκέι θέαμα. Έγινε με πιο δίκαιο τρόπο γι' αυτό και δεν τα βάζω στο ίδιο τσουβάλι με τις ταινίες του Ντίσνεϊ. Η Ντίσνεϊ και το Νέτφλιξ ασκούν πολιτικη με τις αποφάσεις τους. Επιλέγουν να παρουσιάζουν τους χαρακτήρες όπως τους παρουσιάζουν επειδή θεωρούν ότι έτσι θα αλλάξουν τα πράγματα. Μα εμείς μία ταινία θέλουμε να δούμε. Δεν θεωρούμε ότι πρέπει μέσα απ' αυτές να εξυπηρετούνται ατζέντες. Με την ίδια λογική μπορεί αύριο να αγοράσει το Νέτφλιξ το Βατικανό και σε κάθε σειρά να παίζει ένας ιερέας που είναι υπέροχος και καλός για να ξεπλύνει την κακή φήμη των ιερέων. Και αυτό γελοίο είναι και δεν μας ενδιαφέρει. Δεν θέλουμε να αγαπήσουμε κανέναν μέσω επεισοδίων. Θέλουμε να δούμε μία ιστορία. Προφανώς κάποιοι χαρακτήρες μπορεί να είναι γκέι, αλλά όταν γίνεται εμμονικά, καταντά κουραστικό και αστείο. Εξ ου και δεν μπορώ να το συγκρίνω με τη Γιουροβίζιον. Εκεί γίνεται με την έγκριση του λαού της χώρας που εκπροσωπείται. Αν αύριο το έθεταν ως όρο, δηλ. κάθε συμμετοχή να περιέχει έναν γκέι, έναν μετανάστη, μία μουσουλμάνα, έναν λευκό ξανθό και έναν μαύρο για σκοπούς ίσης εκπροσώπησης, ναι, θα διαφωνούσα και θα το έβρισκα γελοίο.

Ανώνυμε των 11:32:

Η ομοφυλοφιλία δεν είναι ελάττωμα, ούτε κάτι που πρέπει να "συγχωρεθεί". Αλλα ακριβώς επειδή δεν είναι ελάττωμα ούτε κάτι που επιλέγει ο οποιοσδήποτε, δεν είναι και τίποτε το σπουδαίο για να προβάλλεται τόσο. Η αποδοχή έρχεται με τη χρησιμότητα. Και τον Μπραντ Πιτ να έχεις απέναντί σου, αν είναι άχρηστος, κανένα σύνολο δεν θα τον αποδεχτεί. Εν τω μεταξύ, τα ίδια πιστεύω και για τους στρέητ. Ένας άντρας στρέητ που υπερπροβάλλει τη σεξουαλικότητα του με στενά ρούχα που επιδεικνύουν τους μύες του, ή μία γυναίκα που βγάζει τα βυζιά της απέξω στο ντεκολτέ της, με εκνευρίζουν εξίσου. Η σεξουαλικότητα γενικά δεν μας αφορά. Μας αφορά αν κάνεις τη δουλειά σου, αν έχεις πλάκα, αν έχεις μια ωραία ιστορία να μας πεις, αν έχεις έργο να επιδείξεις. Και ναι, περιπαίζουμε την τοξική αρρενωπότητα και τις μπίμπος όσο περιπαίζουμε και κάποιον που θεωρεί ότι πρέπει να βάλει φτερά στον κώλο για να μας πει ότι είναι γκέι. Και επαναλαμβάνω, δεν έχω θέμα να προβάλλονται γκέι σε σειρές. Θεωρώ όμως ότι υπερπροβάλλονται. Και είναι ένα να έχεις ένα άρτιο χαρακτήρα που να συμβάλλει στην εξέλιξη του μύθου και να είναι ταυτόχρονα και γκέι, και είναι άλλο να έχεις ένα χαρακτήρα για γέμισμα που δεν εξυπηρετεί την πλοκή που είναι απλά γκέι, απλά και μόνο "για να εκπροσωπηθεί η κοινότητα". Εξ ου και επιστρέφουμε στην αρχική άποψη, ήτοι αν έχεις κάτι να πεις, δεν μας νοιάζει αν είσαι στρέητ ή γκέι.

Ανώνυμος είπε...

Και τώρα κρυφή σε λένε. Πράγμα που φαίνεται, κολαούζο δεν θέλει. Το ότι ήθελες διακαώς να κάνεις παιδιά (όπως και πολλά άλλα gay άτομα) και επέλεξες αυτό τον τρόπο ζωής δεν αλλάζει τη φύση σου. Το πρόβλημα είναι ότι η θυσία που έκανες τελικά σου κοστίζει. Σου δημιουργεί νεύρα και ζήλεια γι' αυτούς που ακολούθησαν το ένστικτό τους κι αυτό βγαίνει προς τα έξω γενικότερα ως ξινίλα, απολυτότητα, μη αποδοχή και αδιαλλαξία όταν σχολιάζεις άλλες κοινωνικές ομάδες. Σ' αυτή τη ζωή πάντα κάτι κερδίζεις και κάτι χάνεις.

Anti-Christos είπε...

Ανώνυμε, αν νομίζεις ότι είμαι κρυφή, δεν θα σου χαλάσω το χατίρι. Εξάλλου, εσύ ξέρεις καλύτερα. Όπως όμως εσύ μπορείς να εκφράζεις την άποψη σου για μένα, θα πρέπει να δεχτείς ότι κι εγώ θα εκφράζω τη δική μου για όσες κοινωνικές ομάδες γουστάρω. Δίκαιο!

Ανώνυμος είπε...

Έτσι είναι κι ούτε αποτολμώ να ισχυριστώ το αντίθετο. Απλώς επισημαίνω ότι αν είχες αποδεχθεί τον εαυτό σου θα ήσουν άλλος άνθρωπος. Είμαι βέβαιος ότι από κάπου θα το βρεις, αλλά είναι κρίμα για τους αποδέκτες του θυμού σου που αναγκάζονται να σε υποστούν μέχρι τότε.

Anti-Christos είπε...

Ποιου θυμού μου βρε; Κουβέντα κάνουμε εδώ, δεν έχω επιτεθεί ποτέ σε κανέναν στην πραγματικότητα για τα πιστεύω του. Εννοώ εκτός διαδικτύου. Τα γράφω εδώ, εκτονώνονται στο λεπτό και μετά καρφί δεν μου καίγεται, μια χαρά συνεχίζω τη ζωούλα μου. Κάποιοι θα συμφωνήσουν με όσα γράφω, κάποιοι θα διαφωνήσουν, και τι έγινε; Έτσι είναι η ζωή. Αν σου πατούν τον κάλλο και δεν τα αντέχεις καμιά φορά, δεν είναι δικό μου θέμα. Μπορείς να ανοίξεις δικό σου μπλογκ και να γράφεις κι εσύ ό,τι πιστεύεις. Αυτό είναι η δημοκρατία. Εγώ, για παράδειγμα, δεν διαβάζω μπλογκς που με χαλούν ή τα οποία δεν μου γεμίζουν το μάτι. Εσύ γιατί υποβάλλεσαι σε αυτό το ψυχολογικό κόστος;

Επίσης, το γεγονός ότι επιτίθεμαι σε "ομάδες" όπως λες, αλλά εσύ θίγεσαι προσωπικά και θεωρείς ότι "από κάπου πρέπει να τα βρω" για να μπω στη θέση μου, είναι και το πραγματικό πρόβλημα. Διότι θεωρείς ότι μόνο η οπτική σου υπάρχει. Φυσικά, δεν ισχυρίζομαι ότι υπάρχει μόνο η δική μου οπτική. Αλλά εδώ είναι το μπλογκ μου και τη δική μου οπτική θα βρεις. Αν δεν σε πείθει, κανένα πρόβλημα, δεν μπορώ να σε εξυπηρετήσω περαιτέρω όμως.

Όσο για τα υπόλοιπα περί αποδοχής εαυτού κτλ που μου γράφεις, θεωρώ ότι είναι πολύπλοκα θέματα για να έχεις βαρύνουσα ή σημαίνουσα άποψη ειδικά πίσω από το πλεονέκτημα της οθόνης και της ανωνυμίας. Επιπλέον, τα προσεγγίζεις και πολύ επιδερμικά, κατά τη γνώμη μου. Τι πάει να πει "αν αποδεχόσουν τον εαυτό σου;" Τι ξέρεις εσύ για τον εαυτό μου; Εδώ δεν ξέρω εγώ τον εαυτό μου που τον κουβαλώ μαζί μου 42 χρόνια. Κάθε μέρα και ώρα ξυπνώ και είμαι ένας άλλος, κάθε χρόνο είμαι άλλος, με βλέπω σε ταινίες περσινές, προπέρσινες, προ δεκαετίας και εικοσαετίας και δεν με αναγνωρίζω, και με ξέρεις εσύ; Και θα μου το υποδείξεις κιόλας;

Έχω ένα εκατομμύριο εαυτούς και διαθέσεις. Είμαι γκέι, είμαι στρέητ, είμαι μπάι, είμαι γυναίκα, είμαι άντρας, είμαι πουτσαράς και μουνί, είμαι φασίστας, είμαι σοσιαλιστής, είμαι οικολόγος, είμαι τουρκοφάγος, είμαι Ελληνάρας, είμαι ξινός, είμαι γλυκός, είμαι ανυπόφορος, είμαι υπέροχος, αππωμένος, λαβωμένος, ανασφαλής, τέλειος, αποτυχημένος, επιτυχημένος, πάμπλουτος και πάμφτωχος, είμαι τα πάντα και όλα μεταβάλλονται με την ημέρα! Μόνο αριστερός δεν είμαι, και δη Ακελικός! Μόνο γι' αυτό μπορώ να μιλήσω με ακρίβεια.

Το δικό σου "το χωριό που φαίνεται και κολάουζο δεν θέλει" το ανακάλυψες; Και καταστάλαξες; Αν ναι, δύο τεινά μπορεί να ισχύουν: ή προέρχεσαι από πολύ μονόχνωτο και βαρετό χωριό, ή πλανάσαι πλάνη οικτρά ως προς το πού πατάς και πού πηγαίνεις.

Στην τελική, δεν πιστεύω ότι οι άνθρωποι είναι ένα πράγμα που μπορεί να καθοριστεί με ακρίβεια. Είμαστε αυτό που νιώθουμε, είμαστε αυτό που οι άλλοι βλέπουν σε μας, είμαστε αυτό που νομίζουμε ότι βλέπουν οι άλλοι σε μας, και άλλα δέκα χιλιάδες πράγματα.

Αλλά θεωρώ ότι οι άνθρωποι μπορούν να επιλέγουν πού ανήκουν για σκοπούς ψυχολογικής ασφάλειας και πραγματικής επιβίωσης ή και να καταλήγουν εκεί που λειτουργούν καλύτερα. Γι' αυτό δεν θα σου το χαλάσω. Πίστευε ό, τι θέλεις. Εγώ μια φορά, επειδή ακριβώς θεωρώ την "αποδοχή" (παντός είδους) ένα πολύπλοκο θέμα συζήτησης, θα συνεχίσω να εστιάζω στο έργο και στο τι μου προσφέρει επί της ουσίας ο άλλος, και όχι στο πώς προσδιορίζεται μέσα στον χρόνο ανάλογα τον καιρό, τη φάση του και τη διάθεση του ή στην προβολή που υποβάλλω επάνω του, γιατί ξαφνικά την είδα ψυχολόγος.

Δεν χρειάζεται να εκλαμβάνεις ό,τι γράφω ως επίθεση επί προσωπικού. Δεν έχω ιδέα ποιος είσαι, ούτε υπάρχει νόμιμος τρόπος να μάθω, και ούτε με ενδιαφέρει να σου επιβληθώ ή να σου "κάμω μάθημα". Τοποθετείσαι, σου απαντώ, και ως εκεί. Καλό υπόλοιπο.

Ανώνυμος είπε...

Το να ανοίγεις ένα λογαριασμό ή ένα μπλογκ για να βρίζεις και να εκτονώνεσαι δεν αποτελεί δημοκρατική στάση, ούτε άποψη. Το γεγονός ότι το κάνεις διαδικτυακά και στον δικό σου χώρο, επίσης, δεν σε κάνει δημοκράτη. Ούτε σε κάνει δημοκράτη το να μη διαβάζεις αυτούς με τους οποίους διαφωνείς.

Είναι δικαίωμά σου να κρύβεσαι πίσω από πολλούς εαυτούς και πολλές διαθέσεις και, πράγματι, είναι βολικό να μην ανήκεις πουθενά, αφού έτσι διατηρείς το δικαίωμα να ελίσσεσαι. Κανείς δεν μπορεί να υποχρεώσει κανέναν να αυτοπροσδιοριστεί εξαντλητικά και αμετάκλητα. Αλλά για να μπορείς, ακομπλεξάριστα, να αυτοπροσδιορίζεσαι κάθε μέρα ως κάτι το διαφορετικό, θα πρέπει κατ’ αρχάς να αποδέχεσαι αυτό που αντιλαμβάνεσαι ως διαφορετικό από καιρού εις καιρόν.

Αυτό που ονομάζουμε «αποδοχή» καμία σχέση δεν έχει με την αναγνώριση της προσφοράς ή του έργου ενός ανθρώπου. Είναι, ακριβώς, η εξοικείωσή μας με τα χαρακτηριστικά που τον καθιστούν διαφορετικό από εμάς. Εάν θες να μείνεις στο έργο και όχι σ’ αυτά τα χαρακτηριστικά είναι γιατί θες να τα αποφύγεις, να τα απωθήσεις, να μην αναγκαστείς να τα επεξεργαστείς. Και προφανώς έχεις τους λόγους σου αλλά, δυστυχώς, κάποιος άλλος την πληρώνει. 

Anti-Christos είπε...

Άκου να σου πω ανώνυμε, χρησιμοποιείς ξεπίτηδες λέξεις που μου αποδίδουν δόλο και δεν μου αρέσει. Πότε σε έβρισα; Δεν σε ξέρω καν! Το μπλογκ αυτό έχει συγκεκριμένο ύφος και στυλ. Αν εσύ αντιλαμβάνεσαι το ύφος μου που συχνά είναι ειρωνικό, σαρκαστικό και καταφέρεται εναντίον των ηλιθίων ως "εξύβριση", τότε έχεις διαστρεβλωμένη αντίληψη της έννοιας της λέξης. Δεν εκπλήσσομαι, αλλά αφού μπαίνεις στον κόπο και με επισκέπτεσαι ανελλιπώς τουλάχιστον θα έπρεπε να έχεις πιάσει το πνεύμα στο οποίο κινούμαι. Και ναι, Δημοκρατία είναι και η έκφραση αντίθετης άποψης όσο ακραία κι αν είναι, και άμα δεν πείθεσαι, τράβα στα Δικαστήρια να σου το εξηγήσουν.

Ασχολίαστο το ότι θεωρείς ότι πρέπει να διαβάζω και αυτούς που δεν γουστάρω για να θεωρηθώ Δημοκράτης. Διαβάζω όσους κρίνω ενδιαφέροντες και όσους μου γεμίζουν το μάτι. Κατ' ακρίβεια, το ότι κάθομαι και σου απαντώ εκτενώς τόση ώρα σήμερα, θα έπρεπε να σου αποδεικνύει ότι άδικα μου προσάπτεις αντιδημοκρατική συμπεριφορά, αφού με ένα μπλοκ θα μπορούσα να ξεμπέρδευα και να γλίτωνα τον χρόνο μου. Βλέπεις όμως πόση χάρη σου κάνω και με πόση ειλικρίνεια σου απαντώ.

Δεν έχω πολλούς εαυτούς. Έχω έναν που αποτελείται από διάφορα και ποικίλα χαρακτηριστικά σε διάφορες δόσεις. Δεν είναι όλα ισότιμα και ισάριθμα. Οι άνθρωποι είμαστε πολυσύνθετοι. Αυτό λέω, και φυσικά δεν αποφεύγω να ταχθώ κάπου. Αυτό το μπλογκ από τη μέρα που άνοιξε, μόνο τάσσεται, κατ' ακρίβειαν. Τα χαρακτηριστικά που με καθιστούν ποικιλόμορφο ον υφίστανται, δεν σημαίνει όμως ότι με καθορίζουν. Και το να πιστεύεις ότι πρέπει να αποδέχομαι ό,τι αρλούμπα κατεβάσει η κούτρα του καθενός για να μην θεωρηθώ απορριπτικός ή για να είμαι αρεστός πού το είδες γραμμένο; Είπαμε να έχεις την κοσμοθεωρία σου, αλλά καλύτερα να μας την παραθέτεις όταν σε ρωτήσουμε.

Στην τελική παράγραφο, δίνεις ρεσιτάλ! Δεν οφείλω, ούτε χρωστώ κανενός και καμίας να εξοικειωθώ με τα χαρακτηριστικά του για να τον αποδεκτώ. Μπορώ να συνεργάζομαι και να συνυπάρχω πολιτισμένα και να τον αποδεκτώ για αυτά που προσφέρει στο σύνολο και αυτό είναι και το καλύτερο. Εξάλλου, κανένας δεν είναι ίδιος με τον άλλον και το να πρέπει να μπω στα παπούτσια του καθενός που γνωρίζω για να τον αποδεκτώ, να τον "επεξεργαστώ" και να τον "καταλάβω" και χρονοβόρο και άσκοπο. Εμένα με ενδιαφέρει να με αφοράς. Αν έχεις κάτι απτό και ενδιαφέρον να επιδείξεις ώστε να με "αφοράς" τότε κερδίζεις και την αποδοχή μου. Δικαιούσαι να διαφωνείς, φυσικά. Αλλά η διαφορά μας είναι ότι εγώ δεν προσπαθώ να σου επιβάλω την άποψη μου. Εγώ σου εξηγώ πώς θωρώ τα πράματα. Εσύ έχεις φαγωθεί να μου αποδείξεις ότι η δική σου οπτική είναι η σωστή, και επειδή δεν σου κάνω και τη χάρη να το δεκτώ, μου προσάπτεις και αλλότρια κίνητρα.

Γνωστή τακτική συγκεκριμένης πάστας ανθρώπων. Δεν γεννηθήκαμε χθες μεσιέ.

Ανώνυμος είπε...

Εδώ που τα λέμε έχει ένα point ο Ανώνυμος 7:08 π.μ. και θα ήταν ψέμα αν σου έλεγα ότι δεν υποψιάζομαι κι εγώ το ίδιο. Straight άντρα που ασχολείται τόσο παθιασμένα με Γιουροβίζιον, Βίσση, ποπ μουσική, θέατρο, τηλεόραση, showbiz και τα σχετικά, εγώ τουλάχιστον δεν έχω δει ποτέ μου!

Ανώνυμος είπε...

Τι να σου πω ανώνυμε, εμείς στο σόι μας έτσι μεγαλώσαμε. Αυτά που καταγράφεις ήταν παράδοση στην οικογένειά μας από όλους, άντρες - γυναίκες, στρέητ ή γκέι. Οικογενειακώς πηγαίναμε στη Βίσση, οικογενειακώς βλέπαμε τη Γιουροβίζιον, οικογενειακώς βλέπαμε τηλεόραση και κουτσομπολεύαμε τη σόου μπιζ, και όλα αυτά δεν αντιστοιχούσαν σε σεξουαλικό προσανατολισμό, ούτε σε στερεότυπα. Μας άρεσαν και τα απολαμβάναμε απενεχοποιημένα. Αντιλαμβάνομαι ότι είναι πλέον παρεξηγήσιμα όλα αυτά τα στοιχεία, αλλά δεν μπορώ να νιώθω τύψεις για πράγματα που με ευχαριστούν και δεν ενοχλούν κανένα. Άλλωστε η γκέι κοινότητα θέλει διακαώς να σπάσει τα στερεότυπα αλλά με τέτοιες στάσεις ενισχύει τα δικά της: «Ωωω του αρέσει η Βίσση και η Γιουροβίζιον, σίγουρα είναι γκέι». Εγώ δεν αποποιούμαι τη γκέι πλευρά μου αν αυτά εκεί παραπέμπουν. Αντιθέτως, το ότι την προβάλλω τόσο έντονα θα έπρεπε να επιβραβεύεται, εξάλλου είναι μία πτυχή μου που αγαπώ. Εν πάση περιπτώσει, αν ο καημός σας είναι η σεξουαλικότητα μου, από το νηπιαγωγείο μόνο κορίτσια ήθελα, και μόνο με γυναίκες ήμουν ερωτευμένος στις διάφορες φάσεις της ζωής μου. Το ότι πρέπει να απολογηθώ και γι αυτό πια…

Ανώνυμος είπε...

Ποιος είπε ότι το στερεότυπο αυτό το ’χει βγάλει η γκέι κοινότητα; Αυτά βασίζονται στην κοινή λογική κι είναι βγαλμένη απ’ τη ζωή. Πες ότι κάθεσαι σε ταβερνάκι στο κέντρο της Αθήνας και παρελαύνουν από μπροστά σου τσιγγανάκια που κουβαλούν κι ακουμπάνε στο τραπέζι σου όλων των λογιών τις κλαπαρχιδιές και μετά έρχονται και σου ζητάνε λεφτά. Όταν εσύ αρνείσαι να τους δώσεις κανένα ευρουλάκι, μαζεύουν την πραμάτεια τους και σου κλέβουν κι από κάτι κάθε φορά. Ένα αναπτήρα, ένα πορτοφόλι, ένα κλειδί. Την επόμενη φορά που κατεβαίνεις στο κέντρο και βλέπεις ένα τέτοιο παιδάκι να πλησιάζει, δε θες να ανοίξεις τη τσάντα και να φυλάξεις τα πράγματά σου καλού κακού; Υπάρχει κάποιος που το θεωρεί παράλογο; Ή το άλλο. Πας στο πανεπιστήμιο και μαθαίνεις ότι στην εστία σου μένει και μια Τουρκάλα. Εσύ υποθέτεις πως είναι μαλακισμένη και δεν της απευθύνεις ποτέ το λόγο. Είσαι παράλογος που δεν το κάνεις; Υπηρετείς το στερεότυπο; Εγώ δηλαδή όταν βλέπω έναν άντρα να διατείνεται πως είναι στρέητ ενώ όλη μέρα γράφει για τη Γιουροβίζιον, τη Βίσση και τη showbiz, δεν είναι λογικό να θεωρήσω πως με παραμυθιάζει; Πρέπει να απολογηθείς εσύ γι’ αυτό; Όχι βέβαια. Ούτε ’συ, ούτ’ εμείς.

Anti-Christos είπε...

Ανώνυμε, κοίτα:

Το γεγονός ότι προεξοφλείς ότι το επόμενο τσιγγανάκι που θα έλθει να σου πουλήσει την πραμάτεια του μάλλον θα σε κλέψει, είναι ένα στερεότυπο που δημιουργείται από σένα. Όχι από το τσιγγανάκι. Μπορεί να περάσουν άλλα 10 τσιγγανάκια από μπροστά σου και να μην προσπαθήσει ούτε ένα να σε κλέψει. Μπορεί εσένα να σου φαίνεται λογικό να θέλεις να προστατευτείς, και θα συμφωνήσω, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι τα τσιγγανάκια κλέβουν εξ ορισμού ή ότι το στερεότυπο πηγάζει από εκείνα. Η δική σου προβολή επάνω τους γεννά την ανάγκη για προστασία.

Έτσι είναι και με τα υπόλοιπα που αναφέρεις. Κατ' αρχάς από πού κι ως πού θεωρείς ότι όποιου του αρέσει η Γιουροβίζιον, η Βίσση και η σόου μπιζ είναι γκέι; Ξέρεις πόσους φίλους έχω οι οποίοι ασχολούνται με όλα αυτά, αλλά δεν τα κραυγάζουν γιατί φοβούνται μήπως τους πουν γκέι; Πάρα πολλούς. Τώρα θα μου πεις ότι είναι κι αυτοί κρυφές και φοβούνται; Ε, οκ, είμαστε όλες κρυφές τότε μέχρι αποδείξεως του αντιθέτου. Στον στρατό είχα ένα φίλο γκέι, ο οποίος μου είπε "μην διατυμπανίζεις ότι σου αρέσει η Βίσση γιατί θα σε βγάλουν γκέι". Από πού κι ως πού, του είπα; Εσύ θα καθορίσεις ποιος είναι γκέι με βάση τι μουσική ακούει ο άλλος; Τι μαλακίες είναι αυτές; Και τι πρέπει να ακούει ένας άντρας δηλαδή για να θεωρείται στρέητ; Ροκ και Χέβι Μέταλ; Πόσοι τα αντέχουν; Ένα 10%; Όλοι οι άλλοι που διαμοιράζονται στα υπόλοιπα είδη συμπεριφέρονται αλλιώς στο κρεβάτι τους; Πώς εξηγείται αυτό επιστημονικά;

Να σου πω και κάτι άλλο. Ξέρεις ποιος είναι ο αγαπημένος μου λαϊκός τραγουδιστής; Ο Στράτος Διονυσίου. Λατρεύω Στράτο, ξέρω όλα του τα τραγούδια, τον τραγουδώ και παθιάζομαι, αλλά δεν έχω γράψει ούτε μία γραμμή εδώ μέσα για εκείνον και την καριέρα του στα 20 χρόνια που γράφω εδώ μέσα. Αλλάζει κάτι; Ενδιαφέρει κανέναν ο Στράτος; Πρέπει να του αφιερώσω, λες, καμιά δεκαριά κείμενα για να "εξιλεωθώ;"

Εν πάση περιπτώσει, δεν χρειάζεται να πειστείς για οτιδήποτε αν αυτή είναι η οπτική σου. Και καλά κάνεις και έχεις αυτή την οπτική και την κατανοώ και δεν τη βρίσκω εξωπραγματική. Αλλά και αυτή η συζήτηση για στρέητ/ γκέι, καθώς προείπα σε πιο πάνω σχόλιο, είναι περιττή. Δεν υπάρχει κατά τη γνώμη μου αμιγώς στρέητ και αμιγώς γκέι συμπεριφορά. Ούτε καν μπάι συμπεριφορά. Είμαστε ποικιλόμορφα όντα και η συζήτηση για το πού ανήκεις είναι μάταιη και παλιακή.Είμαστε ετερο-αμφι-ομοφυλόφιλα όντα που λέει και ο Καρβέλας σε τραγούδι του.

Όπως και να 'χει, έχω πολύ σοβαρότερα προβλήματα αυτή τη στιγμή από το τι εικόνα δίνω προς τα έξω.