Κυριακή, Νοεμβρίου 11, 2012

Μνημόσυνο


Πριν δύο χρόνια, τέτοια μέρα, πέθανε ο πατέρας μου.

Σφάχτηκα με τη μάνα μου προχτές γιατί αποφάσισα ότι ούτε φέτος δεν θα παραστώ στο μνημόσυνο. Αν θυμάσαι καλά, όταν πέθανε ο πατέρας μου, είχα παραστεί στην κηδεία. Και πολύ ήταν. Πήγα μόνο από περιέργεια, για να δω ποιοι γνωστοί και φίλοι θα έρθουν να μας συλλυπηθούν. Έκτοτε ποτέ ξανά δεν πάτησα το πόδι μου στο κοιμητήριο. Ούτε στις 40 μέρες, ούτε στον χρόνο, ούτε καν να περάσω απ’ έξω. Δεν ξέρω καν που είναι ο τάφος. Και ούτε με ενδιαφέρει.

Δεν πιστεύω ότι μνημονεύω τον πατέρα μου με το να πάω στον τάφο ή στην εκκλησία. Αυτά είναι πρώτης τάξεως μαλακίες και αν ζούσε και ο ίδιος θα μου έλεγε ότι «δεν σε μεγάλωσα τόσα χρόνια όπως σε μεγάλωσα για να κάθεσαι να ακούς τους τσουροπαπάδες πάνω από τις ταφόπλακες να μουρμουρούν.»

Από τη μέρα που πέθανε, δεν πέρασε μέρα που δεν τον σκέφτηκα. Πολύ συχνά ακούω και τραγουδώ τραγούδια που του άρεσαν (και τα οποία δεν μου άρεσαν) μόνο και μόνο για να του δώσω την ευχαρίστηση ότι κάποιος παίζει ακόμα εδώ μέσα τη μουσική που του άρεσε. Βλέπω συχνά παλιά οικογενειακά βίντεος από διακοπές ή άλλες υπερπαραγωγές που έστηνα με την αδελφή μου και τον βλέπω ολοζώντανο. Τον ανακαλώ στη μνήμη μου κάθε φορά που παίζει η ομάδα του, τον θυμάμαι 40αρη και ακμαίο. Αυτά αρκούν.

Με το να ξυπνήσω Κυριακή πρωί, να πάω στο κοιμητήριο να του κάνω μνημόσυνο, δεν ξέρω ποιόν εξυπηρετεί. Ή μάλλον να σου πω εγώ ποιόν εξυπηρετεί. Εξυπηρετεί τη μάνα μου, που ξαφνικά την πήρε ο πόνος για το τι θα πει ο κόσμος. Πρόσεξε: Την πήρε ο πόνος δύο χρόνια μετά. Γιατί ούτε πέρσι τόλμησε να με κατσαδιάσει ότι δεν τιμώ τη μνήμη του με τη στάση μου, ούτε στις 40 μέρες τόλμησε να κακίσει τη συμπεριφορά μου. Φέτος ξαφνικά, κάτι πάθαμε, «είναι ντροπή να λείπεις, είναι ντροπή να μη θες να ξυπνήσεις να έρθεις». Εδώ μέσα δεν ντραπήκαμε για το τι θα πει ο κόσμος γι άλλα κι άλλα, τώρα θυμηθήκαμε τη δημόσια κατακραυγή.

Ώρες, ώρες νιώθω ότι ακόμα δεν γνωριστήκαμε μέσα σ’ αυτό το σπίτι. 


6 σχόλια:

μανα είπε...

της δικής μου της μάνας της πήρε καμιά 15αρια χρόνια να θυμηθεί το τροπάριο ντροπή τι θα πει ο κόσμος, επειδή δεν πατούσα στο μημόνυσυνο του παπά μου. θα τους περάσει ελπίζω στα 50χρονια.

Ανώνυμος είπε...

Μαζί σου 100%!! Το πένθος είναι μια καθαρά προσωπική υπόθεση, η οποία δεν πρέπει να μπαίνει σε καλούπια για να ευχαριστηθεί ο (άσχετος) κόσμος που θα έρχεται στα μνημόσυνα για να πιεί καφέ και να κουτσομπολέψει. Μπράβο σου Χρήστο, να πράττεις όπως νιώθεις.

Ανώνυμος είπε...

Τα ίδια κι εδώ. Κλαίω μόνη μου, και ξυπνώ μετά από όνειρα που χάνονται κατα το ξύπνημα και μου αφήνουν μέσα μου έλλειψη και απουσία. Αυτό νομίζω σημαίνει πένθος. Το να δω φάτσες που αντιπαθώ και με σιχαίνονται και να συμπεριφέρομαι όπως θέλουν αυτοί, σε ημερολογιακά προγραμματισμένες τυπικούρες, δεν έχει θέση στο θρήνο της απώλειας μου. Εγώ, αντιθέτως από εσένα, τα έχω δοκιμάσει, παλαιότερα. Και μην γελιέσαι. Κανείς δεν πρόκειται να εκτιμήσει την όποια υπέρβασή μας, ούτε να μας εκτιμήσει ξαφνικά. Και ούτε και έχει νόημα να το κάνουν.

Moonlight είπε...

Α ρε Χριστάκη, μεν θυμώνεις με τη μάνα. Αγνόα την. Εν πολλά προσωπικό πράμα τούτο, τζαι ο καθένας μας ζει το διαφορετικά. Σημασία ουσιαστικά έχει να τιν θυμάσαι εσύ. Για τα άλλα μεν διάς σημασία..

Rania είπε...

ο καθένας πενθεί με τον τρόπο του..
αν μας ενδιέφερε τι θα πεί ο κόσμος θα ζούσαμε την ζωή που οι άλλοι θεωρούν σωστή..

Ανώνυμος είπε...

Simfono apolita mazi su. to penthos kai o ponos en prosopiki ipothesi kai oti theloun as laloun oi alloi. ida oti kirios oi pio megaoi thorun to oti eine kai endiksi sevasmou ston apelthonta na pigenume sta mnimosina klp alla ok en epidi etsi emegalosan tuta tus elalusan, tuti tin nootropia exun. en o tropos o dikos tous na penthun. dektos. prosopika pigeno sta koimitiria, den ksero pos tha akustei afto alla m aresei i isixia tus. kai siniditopoio kathe fora poso mikri eine i zoi mas , ti aksi prepei na dino sto kathe ti, kai ti exei pragmatika aksia se afti ti zoi.. ekei p vriskonte tora kapoioi agapimenoi m anthropoi, ekei tha ime kai ego, giafto as agapo oso mporo kai as voitho k gia ta ipolipa exei o theos!