Κυριακή, Φεβρουαρίου 20, 2011

Συμπτώματα Πένθους (συνέχεια)

Ο παπάς μου ήταν γιατρός.

Μεγάλωσα με την ιδέα πως αφού έχω παπά γιατρό, δεν πρόκειται να αρρωστήσω ποτέ. Από μωρό παιδί ένιωθα πως έχοντας τον γιατρό μες το σπίτι εγώ δεν έχω κανένα λόγο να ανησυχώ για οτιδήποτε. Είχα πάντα όλα τα χάπια εύκαιρα μέσα στο ντουλάπι της κουζίνας. Ανά πάσα στιγμή γιατρευόμουν. Δεν υπήρχαν αρρώστιες. Το πολύ, πολύ κανένα soft κρυολόγημα. Ακόμα κι αν πάθαινα κάτι πιο σοβαρό, το οποίο δεν μπορούσε να επιλύσει ο ίδιος, είχαμε όλους τους φίλους του πρόχειρους, που ήταν επίσης γιατροί να με εξετάζουν αμέσως. Στη ζωή μου δεν περίμενα ποτέ σε ουρά ιατρείου, δεν πλήρωσα ποτέ μου γιατρό. Η ιατροφαρμακευτική περίθαλψη ήταν πάντα άμεση και δωρεάν.

Με όλα αυτά να αποτελούν για μένα δεδομένα, μεγάλωσα με την ιδέα ότι δεν θα αρρωστήσω ποτέ, αλλά κι αν ποτέ αρρωστήσω έχουμε τόσους φίλους γιατρούς που αποκλείεται να πάθω κάτι σοβαρό. Σε βλέπω που με μουντζώνεις.

Από τη μέρα που πέθανε, ζω σε μία απίστευτη ανασφάλεια, που νιώθω ότι είμαι συνέχεια άρρωστος. Το γεγονός ότι δεν έχω πια ένα γιατρό μέσα στο σπίτι μου να τον ρωτώ συνέχεια αν είμαι καλά, με νταουνιάζει περισσότερο. Παλιότερα, κι ένα βήξιμο να είχα, ρωτούσα αν είναι ανησυχητικό, ο παπάς μού έλεγε να τον αφήσω ήσυχο γιατί δεν έχω τίποτε και αμέσως ήμουν μια χαρά. Μου περνούσαν όλα. Από τη μέρα που τον έχασα νομίζω ότι η καρδιά μου δεν χτυπά σωστά, νιώθω ότι μου πέφτει το ζάχαρο, βρίσκω όγκους μέσα στην κοιλιά μου, νομίζω έχω καρκίνο, πονάω τα γόνατά μου, πονάω τα μάτια μου, κρυολογώ συνέχεια. Πάω σε γιατρούς, μου λένε ότι δεν έχω τίποτα και μου περνά. Μετά από 10 μέρες όμως, πάλι τα ίδια. Μου μπαίνουν συνέχεια ιδέες.

Κατάντησα χειρότερος κι από τη γιαγιά μου, που τα τελευταία 30 χρόνια που την ξέρω, πεθαίνει.

Άλλο κάτι που παρατήρησα μετά τον θάνατο του παπά μου είναι ότι μου δυνάμωσε η κατάθλιψη. Μην κοιτάς τις εκλάμψεις πανηγυριού που έχω από καιρού εις καιρόν. Η μαύρη αλήθεια είναι άλλη. Ανέπτυξα μια θεωρία που λέει ότι αφού οι αγαπημένοι μας πεθαίνουν και τους τρώει το μαύρο χώμα, δεν πρέπει να φοβόμαστε το ενδεχόμενο να πάμε να τους βρούμε. Γιατί αν η κατάληξή μας είναι να πεθάνουμε, και ο Θεός θέλει πάντα happy ending, το να πεθάνεις δεν είναι κάτι κακό. Ναι, εκτός από προέκταση της γιαγιάς μου, έχω καταντήσει και EMO.

Εχτές καθόμουν και χάζευα στο twitter ζωντανές ανταποκρίσεις φιλάθλων από το Ολυμπιακός – ΠΑΟ. Ο παπάς μου ήταν φανατικός Ολυμπιακός. Σε κάποια φάση, εκεί που διάβαζα τα tweets, σκέφτηκα εντελώς φυσικά: «Βλέπει το ματς ο παπάς μου, ή δεν το πήρε χαμπάρι ότι έβαλε γκολ ο Ολυμπιακός;» Και σηκώθηκα ασυναίσθητα να πάω να του πω το σκορ.

Μετά θυμήθηκα ότι πέθανε και έκατσα κάτω.

13 σχόλια:

Alice World είπε...

Συλληπητήρια Χρήστο! Τώρα το έμαθα για τον μπαμπά σου. Εύχομαι δύναμη και κουράγιο. Ο χρόνος είναι ο καλύτερος γιατρός. Δώσε στον εαυτό σου χρόνο να το δεκτείς και να το χωνέψεις και μάζεψε όλες τις ξεχωριστές σας στιγμές μέσα σου για να κρατήσεις το καλύτερο κομμάτι του μπαμπα σ ζωντανό.

ρίτσα είπε...

έγινα και εγώ υποχόνδρια σε μια δύσκολη περίοδο.ευτυχώς περνάει
reach out to people and do all the things you always wanted to do

the Idiot Mouflon είπε...

Όπως σου είπα σε άλλην ανάρτηση, εν αναμενόμενο να έχεις έτσι στιγμές όπως με το ματς. Εν' παράξενες μα μεν τες φοάσαι.

( http://antidoto1980.blogspot.com/2010/11/live.html )

Για τα άλλα, μπορεί να 'ν Post Traumatic Stress που ίσως εξελιχθεί σε κάτι άλλο / δυναμώσει και με άλλα συμπτώματα. Καλόν είναι να τα συζητήσεις με τον/τη γιατρό.

Για την κατάθλιψη που λες, είναι απλά "νοιώθω down" πράμα ή έχεις συμπτώματα όπως αίσθηση πόνου / πίεσης στο στήθος που μοιάζει να απλώνει παντού, σκέψεις απελπισίας, ανημποριάς, "εν αξίζω τίποτα" / "τίποτε εν αξίζει", ξέσπασμα με δάκρυα με τον παραμικρό / άσχετο λόγο, ανηδονικά συμπτώματα (πράματα που σου έδιναν ηδονή όπως κρασί, βυζί, πουλί, κλπ. τώρα δεν), φόβος ότι "έτσι θα νοιώθω πάντα";

Αν ναι, τότε μιλάμε για πραγματική κατάθλιψη. Τα άλλα εν πελλαρούες που παιρνούν εύκολα.

Γαβριηλ / Gabriel είπε...

είναι απόλυτα φυσιολογικό ΚΑΙ αυτό!

Aceras Anthropophorum είπε...

Οι Περουβιανοί ινδιάνοι για να καταλήσουν τες πρώτες φάσεις του πένθους τζιαι να αντλήσουν λλίην δύναμην τζιαι παριορκάν σκέφτουνται τον πόνον κάτι σαν την σπείραν ή τον μέανδρον. Στην αρκήν εν έντονος τζιαι έρκεται με μεγάλην συχνότηταν. Κάθε φοράν όμως που ξανάρκεται εν λλιόττερον οδεινηρός τζιαι κάμνει παραπάνω χρόνον για να επανέλθει. Εσύ είσαι ακόμα μες το κέντρον.

Ρε, ξέρεις ότι έχει τζιαι ποθολογικά πένθη που ντζίζουν αλλού, ποννούν πολλά τζιαι κάμνουν μεγάλη ζημιά; Ελπίζω να είσαι σε καλά σιαίρκα τζιαι αν έχει έτσι υπόθεσην να το διαγνώσουν τζιαι να μεν σε αφήκουν να δέρνεσαι αν θέλει τίποτε φάρμακα για να γινεί το πένθος υποφερτόν.

Anti-Christos είπε...

@Idiot Mouflon: πόσα ξέρεις εσύ! Με τρόμαξες... Θα δω τι θα κάνω!

Rania είπε...

Εγω πάλε I am amazed που κάθεσαι και τα γράφεις for all the world to see...our worst fears and worries are usually kept private in the depths of our minds.

Ελπίζω να είναι μια φάση και να περάσει σύντομα..

Aceras Anthropophorum είπε...

Καλάν σιόρ, τζιείνη με τα μεγάλα βυζιά πού επήεν ρε γαμώ το τζιαι άφηκεν σε έτσι κρεμμάμενον;

Εν ηξέρω αν μπορεί τούτον να σε αλαφρώσει, αλλά θκιαβάζοντας την ανάρτησην σου έβαλες με στην θέσην σου τζιαι ένωσα το πένθος κουττούτζιν. Αν μπορούν να λειτουργήσουν έτσι υπερφυσικά φαινόμενα, να το ξαναθκιαβάσω αλλο 50 φορές να μεν το νώθεις όση ώραν το θκιαβάζω πέρκι αναπνεύσεις τζιαι έβρεις τα ressources να το σηκώσεις. Εγώ είμαι ξένος τζιαι μακρυά τζιαι όσον τζιαι έσωσα το. Εσύ που εν μέσα σου;

Άτε, για να αλαφρυνίσκει τζιαι λλίον πάαιννε δαμαί να δεις έναν πελλόν που εξηγά τι σημαίνει να πελλάνεις http://www.youtube.com/watch?v=MlmDetK3vp4

ιων είπε...

Αντί Χρίστο, γειά σου. Οτι νοιώθεις εν απόλυτα φυσιολογικό.
Εχασα τον παπάν μου πριν 10 χρόνια σε ηλικία 73 χρονών. Ακόμα και σήμερα έρκεται στην άκραν της γλώσσας μου να πω της μάμμας μου: - Μα που εν ο παπάς μου, εν ήρτεν ακόμα; Η μπαίνω μέσα στην αυλή του σπιθκιού του τζιαι νομίζω ότι εννα τον δώ.

Η ασφάλεια που ένοιωθες επειδή ηταν ο παπάς σου γιατρός ηταν πολλά λογική. Ωσπου ζουν οι γονείς μας όλοι νοιώθουμε ασφάλεια. Σαν να έχουμεν πλάτες να κουμπήσουμεν. Αγκαλιάν να μπούμεν μέσα. Αμα τους χάσουμεν πρέπει να έχουμεν δύναμην να ζήσουμεν χωρίς τζείνες τες πλάτες τζια την αγκαλιάν τζιαι ακόμα να έχουμεν εμείς πιο μεγάλην αγκαλιάν για τα παιθκιά μας που μας έχουν ανάγκην.

Εγώ πιστεύκω ότι οι δικοί μας που έφυγαν είναι μαζί μας. Απλά είναι σε άλλη συχνότητα, όπως τα κύματα του ραδιοφώνου. Δεν τα πιάνουμε με τις κεραίες μας, αμμα εν παντού, γυρόν μας, τζιαι προσέχουν μας.

Τζιαι επειδή είμαι σαν την μάμμα σου στα χρόνια, (ετσι υποθέτω) έσιεις που μέναν μιαν μεγάλην αγκαλιάν.

Neraida είπε...

Το πένθος είναι διαδικασία.
Έχει στάδια, έτσι λαλούν.
Προσωπικά βαρκούμε να περνώ στάδια τζιαι κλείνω τα συναισθήματα μέσα μου, σε κάποια φάση ξεσπώ, σπαράζω κανένα 10 λεπτο τζιαι περνά μου.

Βρες τον τρόπο σου να το βιώσεις.
Αποδέξου τα συναισθήματά σου.

Και ζήτα ότι χρειάζεσαι για να το βιώσεις σωστά. Αν θες γιατρούς, ψυχολόγους, συναυλίες, αππωμάρες, whatever ,just do it.

Εν κρίμα να το αφήκεις να σου ταλαιπωρήσει τη ζωή σου και την υγεία σου.

Τζιαι, εννεν ανάγκη να λύσεις τα μυστήρια του σύμπαντος τωρά π.χ. αν είναι καλό ή καλό ο θάνατος.

ένα πράμα στην ώραν του.

Εμείς είμαστεν δαμέ, ξέρεις το, σιωπηλά ή με φωνές και δηλώσεις.

Ανώνυμος είπε...

:-(

Ανώνυμος είπε...

chris mou se niotho ke tha ithela na mporousa na sou apalino ton pono an ipirhe tropos, alla distihos ola afta ine ena process pou oli prepi na perasoume se kapia fasi tis zois mas. zise to me olo sou to ine ke pare apo afti tin empiria otidipote thetiko mporis (ke ime sigouri pos mporis!).

rania: giafto ton agapoume oli toso poli, giati ine spania periptosi o christos mas!

ion: "Εγώ πιστεύκω ότι οι δικοί μας που έφυγαν είναι μαζί μας. Απλά είναι σε άλλη συχνότητα, όπως τα κύματα του ραδιοφώνου. Δεν τα πιάνουμε με τις κεραίες μας, αμμα εν παντού, γυρόν μας, τζιαι προσέχουν μας. "
mou arese para poli afto to skeptiko :)


alex

Ανώνυμος είπε...

Δυστυχώς αυτός είναι ο κύκλος της ζωής και είναι λογικό κάποια άτομα που αγαπούμε να φύγουν πριν απο εμάς...Να είσαι δυνατός και να θυμάσαι οτι θα είναι κοντά σου για όσο τον θυμάσαι. :)