Μαγεία και Κακά Δαιμόνια

Περίεργες και μάλιστα διαβολικές συμπτώσεις συμβαίνουν και πάλι τελευταίως. Δεν ξέρω αν επηρεαστήκαμε πανεθνικώς από τις εκπομπές τύπου 'Ούρι Γκέλλερ', αλλά εγώ όλο για μαγικά και κακά πνεύματα ακούω τον τελευταίο καιρό.

Μια φίλη που ζει και εργάζεται στο Λονδίνο, ανακάλυψε μέσα στο συρτάρι του Ινδού συγκάτοικου της δικές της φωτογραφίες καμένες. Σε κάποιες ήταν καμένο μόνο το πρόσωπό της, ενώ σε άλλες υπήρχαν βελόνες περασμένες πάνω της. Όλα αυτά σε συνάρτηση με κάποιους πονοκεφάλους, κενά μνήμης και άλλα συμπτώματα που δεν μπορώ να γράψω, την οδήγησαν στο συμπέρασμα πως έπεσε θύμα μαύρης μαγείας. Τα μάζεψε όλα και έφυγε από τη χώρα την ίδια μέρα.

Εγώ δεν πιστεύω γενικά σε μαγείες και ξόρκια, αλλά επειδή το άτομο που τα έπαθε όλα αυτά είναι αρκετά έμπιστο, θεωρώ πως και το 50% να ισχύει από τα όσα μου περιέγραψε (και δεν μπορώ να τα παραθέσω εδώ), τότε ο Βελζεβούλης, καλά κρατεί. Στη μόνη μικροαστή δυσειδαιμονία στην οποία πιστεύω, είναι το κακό μάτι, αλλά το αφήνω γι άλλη ανάρτηση.

Ύστερα από δυο μέρες, άκουσα για μια άλλη περίπτωση, όπου η Σρι Λανκέζα που προσλήφθηκε ως είλωτας σε κυπριακή οικία, «δανείστηκε» κάποια εσώρουχα από τα παιδιά της οικογενείας και αφού τα διακόσμησε με κάτι καμένα ροδοπέταλα, τα παιδιά άρχισαν να αρρωσταίνουν το ένα μετά το άλλο. Όταν άρχισαν οι Κύπριοι άρχοντες να υποψιάζονται την παραδουλεύτρα και έκαναν όλα τα διαβήματα για να την απελάσουν, αυτή τους έβαλε φωτιά και τους έκαψε το σπίτι!

Μέσα σ’ όλα αυτά, άκουσα προχθές τη Βίσση να λέει ότι σκέφτεται να ανεβάσει και πάλι τους ‘Δαίμονες’ και δεν ήξερα πού να κρύψω τη χαρά μου! Οι ‘Δαίμονες’ είναι ένας από τους λόγους που δηλώνω τυφλός φαν. Θεωρώ αριστούργημα το όλο έργο, την ιστορία, το λιμπρέτο, τα πάντα. Όταν πρώτο-ανέβηκαν το 1991-92 στο Άττικόν’ ήμουν 11 χρονών και δεν με έπαιρναν στην Αθήνα να το δω on stage. Αν όντως ανέβει πάλι- διατηρώ τις επιφυλάξεις μου, εφόσον ότι θέλω πολύ ποτέ δεν γίνεται- όλη μέρα στην Αθήνα θα είμαι!

Οι ‘Δαίμονες’ ήταν τόσο spooky για την εποχή και την ηλικία μου, που για να φανταστείς τα τραγούδια που έλεγε ο Τράγος του Μέντες (δηλ. ο διάολος), τα προσπερνούσα γιατί φοβόμουν. Επίσης, εννοείται ότι έβαζα τα ξαδέλφια μου να μαθαίνουν απ’ έξω τα λόγια και να αναπαραστούν τις διάφορες σκηνές/σπονδές-θυσίες εν χορδαίς και οργάνοις, με εμένα να κινηματογραφώ το όλο εγχείρημα. Έχω κινηματογραφικά ντοκουμέντα από αυτές τις «οικογενειακές-στιγμές-μιούσικαλ», αλλά με απειλούν ότι αν τα ανεβάσω ποτέ στο διαδύκτιο, θα γίνει νερό το αίμα μας! Και αυτό το γαλάζιο αίμα, πρέπει να το διατηρήσω άθικτο.

Με όλα αυτά, τις τελευταίες μέρες επικρατεί μια πολύ γκόθικ ατμόσφαιρα στο σπίτι. Αν σκεφτείς ότι πρόσφατα είχαμε και πανσέληνο, έδεσε το σκηνικό. Τελευταίως, πολλές θεότητες εμφανίζονται στη ζωή μου και αρχίζω να ανησυχώ...



Ιδού και το επίσημο βίντεο κλιπ της παράστασης, αλλά αν ψάξεις στο youtube, θα βρεις ολόκληρη την παράσταση βιντεοσκοπημένη -στα μαύρα της τα χάλια- από τον αντέννα.