Είπε Να Πει Για Τον Γιο Μου!

Ήμασταν, που λέτε, σε ένα σπίτι και καθόμασταν. Και ξαφνικά ανοίγει η πόρτα και μπαίνει ένας κύριος που πρώτη φορά έβλεπε τον γιο μου, και το πρώτο πράγμα που είχε να πει μετά το καλησπέρα σας ήταν «εντάξει μωρέ, μια χαρά όμορφο είναι το μωρό!» Υπονοώντας φυσικά, ότι πίσω από την πλάτη μας λέγονται άλλα. Του ‘φυγε και το είπε αυθόρμητα. Του ζητήσαμε να γίνει πιο σαφής, να επεξηγήσει τον υπαινιγμό και αμέσως προσπάθησε να μας χρυσώσει το χάπι, λέγοντας ότι «το πήραμε στραβά» και ότι «παρεξηγήσαμε» και ότι δεν εννοούσε ότι είναι άσχημο το παιδί, αλλά ότι «ομόρφυνε περισσότερο» - αλήθεια, στο τέλος το έκανε χειρότερο από πριν. «Ομόρφυνε περισσότερο συγκριτικά με πότε, κύριος; Πρώτη φορά το βλέπεις το παιδί!» Τέλος πάντων, δεν αντέξαμε, τον ρωτήσαμε ευθέως «ποιος διαδίδει κίτρινα για το ποιόν του μωρού να πάμε να τον σφάξουμε;» και εκείνος έβαλε την ουρά στα σκέλια και μας απάντησε ευθέως: «Η τάδε!»

Τσαντίστηκα, και έκτοτε τρώγομαι με τα ρούχα μου, όχι τόσο για το τι λέγεται για τον γιο μου πίσω από την πλάτη μας, τα οποία ούτως ή άλλως δεν μπορούν να μετριάσουν στο ελάχιστο τη λατρεία που του έχω, αλλά επειδή πιστεύω ότι ένα κακό σχόλιο για ένα μωρό πηγάζει κυρίως από ζήλεια και κακία προς τους γονείς του. Δηλαδή, εμάς! Και η συγκεκριμένη καριολία παύλα συκοφάντης δεν είναι όποια κι όποια, είναι κάποια που υποτίθεται μας αγαπά και μας νοιάζεται. Αυτό με πόνεσε περισσότερο.

Δεν είναι όλα τα μωρά τα ίδια, το ξέρουμε. Όπως δεν είμαστε όλοι οι άνθρωποι το ίδιο όμορφοι, έξυπνοι ή ευφυείς. Αλλά αφού όλοι γνωρίζουμε πως στα μάτια των γονιών τα παιδιά θα φαίνονται πάντα πανέμορφα, πανέξυπνα και ξεχωριστά, ποιος ο λόγος να τα κακολογήσεις; Τα ίδια τα μωρά δεν είναι σε θέση να αντιληφθούν την προσβολή, ενώ δεν υπάρχει περίπτωση να ανατρέψεις την άποψή των γονιών για το σπλάχνο τους. Το μόνο που πετυχαίνεις είναι να φανείς κακός και ζηλιάρης. Και πιθανώς να πληγώσεις τους γονείς αν μάθουν τα λόγια που διαδίδεις, πόσω μάλλον εάν σε υπολήπτονται. Αν όχι, πες ό,τι θες, στ’ αρχίδια μας.

Και ναι, με πείραξε, γιατί και εγώ βλέπω διάφορα αδιάφορα μωρά τριγύρω αλλά πάντα με ένα χαμόγελο και ένα καλό λόγο έχω να πω στους γονείς τους, γιατί προφανώς το μωράκι δεν φταίει σε τίποτα, και δεύτερον επειδή αυτό επιτάσσουν οι καλοί τρόποι. Να πεις μια καλή κουβέντα στον γονιό, που ταλαιπωρείται νυχθημερόν να μεγαλώσει το τέκνον του  δια μέσου κλαμάτων, πάνων, αποστειρώσεων και μπιμπερό. Το τελευταίο που χρειάζεται είναι να του περάσεις το μωρό από «κριτική» και τεστ κοπώσεως. Σαμπώς και σας ρωτήσαμε! Σαμπώς και δεν ξέρουμε όλοι κατά βάθος σε ποιους τομείς χωλαίνει και σε ποιους θριαμβεύει. Και επαναλαμβάνω: αν αγαπάς τους γονείς, αγαπάς και το μωρό όπως είναι επιπλωμένο. Κανόνας! Εξακριβωμένος από χίλιες πάντες.

Είμαι πλέον αρκετά μεγάλος για να ψυχολογήσω το σχόλιο του άλλου και να αντιληφθώ από ποια κόμπλεξ και από ποιες δικές του αποτυχίες πυροδοτήθηκε. Γιατί κανείς δεν είναι κακός εκ φύσεως. Όλους μας κάποια βαθύτερη αποτυχία μάς εξωθεί να ρίξουμε φαρμάκι. Αλλά ό,τι και να λέμε τώρα, είναι αποκαρδιωτικό όταν το μαθαίνεις. «Τι κάθεσαι και ασχολείσαι με τέτοιες γυναικουλίστικες κατινιές;» μου λέει η Μπρέντα στο σπίτι. «Ο γιος μας είναι υπέροχος ούτως ή άλλως! Και μην τυχόν και γράψεις σχετικό κείμενο στο μπλογκ και να νομίζει ο κόσμος ότι έχει κάνα κουσούρι ή να το διαβάσει ο ίδιος όταν μεγαλώσει και να στεναχωρηθεί». «Μα, φυσικά και δεν έχει κουσούρι. Ο γιος μας είναι ένας κούκλος, μία διάνοια, ένα παιδί θαύμα, και πρέπει να πάρει και το Νόμπελ! Όλα τα Νόμπελ που υπάρχουν, βασικά».

Αλλά νευριάζω γιατί σ’ αυτή τη χώρα μόνο με τέτοιες μαλακίες ασχολείστε. Ποιανού το μωρό είναι πιο όμορφο, ποιανού τρώει πιο πολύ, και ποιου περπάτησε ή μίλησε πρώτο. Λες και υπάρχει σοβαρός άνθρωπος στο σύμπαν που ασχολείται με τέτοια! Αλλά κατά τα άλλα… θέλουμε και ίση εκπροσώπηση στη Βουλή, στα κοινά, στο Υπουργικό. Άντε να μου χαθείτε, μαλακισμένες αργόσχολες. Έχω τον Έρντογάν που θα κάνει ένα χραπ να μας φάει ανά πάσα στιγμή, έχω και σας! 

Τον γιο μου μόνο με τον άλλον τρόπο θα τον παίρνετε στο στόμα σας!