Αγάπη Παρανοϊκή

Η συναισθηματική μου ωρίμανση οδεύει ακάθεκτη προς το τέρμα από τότε που στη ζωή μου ήρθε το μωρό.

Κατ’ αρχάς, ό, τι συμβαίνει γύρω μου το αξιολογώ πλέον από τη θέση του γονιού. Και σκυλιάζω και συγκινούμαι, και αγχώνομαι ακόμα και για θέματα γελοία. Τις προάλλες έβλεπα το Rising Star και είπα στη Μπρέντα ότι αν τολμήσει να πάει ποτέ ο γιος μου σε talent show και δεν σηκωθεί ο τοίχος, θα σηκωθώ εγώ όρθιος από το κοινό να τον κλωτσώ μέχρι να σηκωθεί. Αν, μάλιστα, τολμήσει να τον υποτιμήσει ή ειρωνευτεί καμιά Βανδή, εκεί να δεις τι έχει να γίνει. Το μόνο που μας σώζει είναι ότι έτσι όπως τον κόβω τον κύριο, δεν προβλέπω να έχει κανένα άλλο ταλέντο πλην του ύπνου. Οπότε για την ώρα το τηλεοπτικό ρεζιλίκι το γλιτώσαμε.  

Κάνω υπερπροσπάθεια μέσα μου να μην καταντήσω πρήχτης πατέρας. Αν, δηλαδή, υφίσταται κάτι τέτοιο. Προσπαθώ να σαρκάζομαι να προσγειώνομαι, να μην παίρνουν τα μυαλά μου αέρα, να μην τον αππώσω από τα γεννοφάσκια του, αλλά μέσα μου έχω μία Λερναία Ύδρα έτοιμη να κατασπαράξει όποιον τον πιάσει στο στόμα του, όποιον πιθανόν να υπαινιχθεί το παραμικρό γι αυτόν.

Παθαίνετε κι εσείς σοκ όταν βλέπετε να τον κρατούν πάνω τους άλλοι; Θέλετε να τους λιντσάρετε κι εσείς όπως τον Τορναρίτη που ήπιε καφέ στην Κερύνεια αμέριμνος; Εγώ όταν τον κρατούν άλλοι πλην της μάνας του, θέλω να τους βγάλω τα μάτια με τα νύχια μου. Είναι ο γιος μου! Δικός μου! ΟΚ, να τον αγαπάτε κι εσείς, δικαιούστε, αλλά κάτω τώρα τα κουλά σας. Το μωρό έχει πατέρα!

Τις προάλλες πήγαμε με τη Μπρέντα μια εκδρομή με τους φίλους μας από τη θεατρική ομάδα. Θα τρώγαμε σε μια ταβέρνα σε ένα χωριό είκοσι λεπτά εκτός Λευκωσίας. Τον μικρό τον αφήσαμε σπίτι με τη γιαγιά του. Στη διαδρομή ήμουν να πεθάνω. Αισθανόμουν σαν να εγκατέλειψα το παιδί στους πέντε δρόμους. Χώρια που ξαφνικά άρχισε να παίζει στο ράδιο ένα τραγούδι που του τραγουδώ όταν τον κοιμίζω και σε συνδυασμό με τη βροχή και τη μουντάδα του καιρού έγινε η ψυχή μου κόλαση. Δεν ήξερα αν έβρεχε ή αν έκλαιγα. Στο τσακ ήμουν να κάνω επαναστροφή σαν τον γέρο που οδηγούσε ανάποδα στον αυτοκινητόδρομο πρόσφατα και να γυρίσω πίσω. Ευτυχώς όταν φτάσαμε στο εστιατόριο και είδα τους φίλους μου ήρθα στα συγκαλά μου και απόλαυσα μαζί τους ένα τρίωρο διάλειμμα, το οποίο ομολογουμένως χρειαζόταν.

Γενικότερα όμως, ζω στιγμές παράνοιας με τον μικρό.

Τις προάλλες τον είχα αγκαλιά ώσπου να κοιμηθεί. Εκεί που τον κουνούσα πέρα – δώθε καθιστός, παίζοντας μηχανικά με το άλλο χέρι με το κινητό, αντιλήφθηκα ότι πέρασαν καμιά 10αριά λεπτά σε πλήρη ησυχία. «Θα κοιμήθηκε» σκέφτηκα. Γυρνάω το κεφάλι μου και τον κοιτάζω και ήταν σαν να με πυροβόλησαν! Όχι μόνο δεν κοιμήθηκε, αλλά καθόταν σιωπηλός με σταυρωμένα τα χεράκια του στο στήθος και με κοίταζε κατάματα χαμογελώντας μου! Μα είναι δυνατόν αυτός να με κοιτάζει με τόση αγάπη και εγώ να σερφάρω στα social; Ήθελα να πεθάνω! Το ξανάπαθα προχτές βράδυ. Μου είπε η Μπρέντα να τον παρατηρώ μέχρι να κοιμηθεί, γιατί δεν είχε προλάβει να ρευτεί μετά το τελευταίο του γεύμα. Ξάπλωσα και διάβαζα το βιβλίο μου ενώ έριχνα κλεφτές ματιές στο κρεβατάκι του για να δω ότι όλα βαίνανε καλώς. Απορροφήθηκα στο βιβλίο όταν μετά από ώρα θυμήθηκα να του ρίξω μια τελευταία ματιά. Ήμουν σίγουρος πως αποκοιμήθηκε. Και όπως έστριψα το κεφάλι μου, μου καρφώθηκε η μαχαιριά! Τον είδα να με κατακεραυνώνει με τις ματάρες του με ένα αθώο και παραπονιάρικο ύφος… Άσε! Ο χειρότερος πατέρας! Που ο γιος του θέλει να παίξει μαζί του κι αυτός διαβάζει βιβλίο! Σαμπώς και θα δώσει εξετάσεις για πτυχίο. Σε λίγα χρόνια θα παρακαλώ να με φτύσει κι αυτός θα μου λέει «άσε μας ρε γέρο!» και εγώ αντί να είμαι 1000% εκεί τώρα, αναλώνομαι από ‘δω κι από ‘κει!

Πέραν των πιο πάνω ψυχώσεων, ο γιος μου εξακολουθεί να με ωφελεί και σαν φάρμακο. Τις προάλλες με πήρε τηλέφωνο η μάνα μου, μου είπε μια κουβέντα που υπό κανονικές συνθήκες θα μου προκαλούσε αϋπνίες, νεύρα, ραντεβού στον ψυχολόγο και παρόλα αυτά, δεν κουνήθηκε φύλλο. Γιατί αφότου κλείσαμε πήρα αγκαλιά τον γιο μου και ένα τεράστιο «στα τέτοια μου» ξετυλίχτηκε στον αέρα. Ομοίως, τις προάλλες κάτι μου είπε η πεθερά μου και δεν χρειάστηκε να τσακωθώ με τη γυναίκα μου μετά για να της βάλει όρια. Νιώθω ότι ο γιος μου δημιούργησε μία φούσκα γύρω μου, διάφανη αλλά ατσαλένια μέσα στην οποία δεν διεισδύει τίποτα. Μία ασπίδα για κάθε κακό!

Κάντε ένα παιδί κι εσείς να δείτε διαφορά στη ψυχολογία σας. Δεν το πίστευα, σας τα ξανάγραψα και θα σας τα ξαναγράψω, το μωρό σε περνά σε άλλη διάσταση.

Και μιας που το θυμήθηκα…