Ολίγον Έγκυος

(Συνέχεια από το προηγούμενο)

Αν θέλεις πολύ να γίνεις πατέρας, θα διαπιστώσεις σύντομα και ο ίδιος ότι οι καβγάδες με τη γυναίκα που θα φέρει στον κόσμο το παιδί σου μειώνονται κατακόρυφα κατά την περίοδο της εγκυμοσύνης. Όχι μόνο γιατί η γυναίκα αυτή ανάγεται σε ιερό ον και επειδή αξίζει τον αμέριστο σεβασμό σου για το θέαρεστο έργο που θα επιτελέσει, αλλά γιατί η ψυχική της υγεία θα διασφαλίσει μία ομαλή εγκυμοσύνη η οποία στην τελική θα ωφελήσει και σένα αλλά κυρίως το παιδί σου.

Τούτων λεχθέντων, αντιλαμβάνεσαι ότι κατά τη διάρκεια των εννέα μηνών βάζεις πολύ νερό στο κρασί σου. Τόσο, που στην ουσία καταντάς να πίνεις νερό με λίγες σταγόνες κρασί. Πώς να της θυμώσεις που αχρήστευσε ένα μαλακο-τεστ; Και να διαταραχθεί το παιδί που πιθανόν κυοφορεί στα σπλάχνα της; Πώς να τραβήξεις στα άκρα τη συζήτηση; Πώς να επιχειρηματολογήσεις εναντίον της; Πώς; Δεν έχεις τέτοια πολυτέλεια. Έχεις μεγαλύτερες έγνοιες. Να γίνεις μπαμπάς! Να ολοκληρωθείς σαν άνθρωπος! Επομένως, όλα με το μαλακό. Σαν να απευθύνεσαι σε πεντάχρονο που μόλις έσπασε ένα ποτήρι της κουζίνας.

«Αχρήστευσες αγάπη μου το τεστ; Δεν πειράζει, χαλάλι σου! Έχει άλλο ένα μέσα στο κουτί, αλλά μιας και κατούρησες προ ολίγου, καλύτερα να περιμένουμε μέχρι αύριο να το κάνουμε, όταν δηλαδή τα ούρα σου θα έχουν αυξημένη συγκέντρωση σε εκείνη την ουσία (που τώρα μου διαφεύγει η ονομασία της) και η οποία ανιχνεύει την εγκυμοσύνη. Τέλεια! Εξαίσια! Κάτσε τώρα στον καναπέ να βλέπουμε το ταβάνι μέχρι να νυχτώσει, μέχρι να ξανά ξημερώσει, να πας να κατουρήσεις ορεξάτη, ορεξάτη, να μάθουμε τα νέα. Μόνο άλλες 14 ώρες απομένουν! Και τι είναι 14 ρημαδο-ώρες; Θα περάσουν μέχρι να παίξεις μια παρτίδα candy crush!»

Τικ, τακ, τικ, τακ, τικ, τακ, τικ, τακ. Κουνάω τα πόδια μου ρυθμικά πάνω στο τραπεζάκι του σαλονιού. Τικ, τακ, τικ, τακ, τι ωραία που περνούμε! Τι ωραία που περνούμε! Πέρασαν οι 14 ώρες; Όχι, ε;! Τικ, τακ, τικ, τακ, τικ, τακ!

Σηκώθηκα απότομα πάνω. «Ε, όχι! Δεν αντέχω άλλο! Θα πάω αυτή τη στιγμή να αγοράσω ένα ψηφιακό τεστ να το κάνεις να τελειώνουμε. Με αυτά τα κατουρημένα δεν βγάζουμε άκρη!» Η Μπρέντα έκανε και πάλι δεύτερες σκέψεις. «Κάνε υπομονή, Χριστιανέ μου, πού πας να ξοδευτείς τώρα; Να δώσεις 100 ευρώ για ένα ψηφιακό τεστ, ενώ μπορούμε να περιμένουμε μέχρι αύριο να μάθουμε;»

Όχι που θα καθόμουνα. Μπήκα στο αυτοκίνητο και βγήκα να πάω να αγοράσω ένα ψηφιακό. Που υποτίθεται σου γράφει στην οθόνη “you are pregnant” και καθαρίζεις. Ούτε γραμμές, ούτε χρησμούς, ούτε γρίφους, ούτε μαθηματικά ολοκληρώματα. Ξεκάθαρα πράματα. «Κάτσε εδώ και μην κουνηθείς από τη θέση σου!» της είπα.

Η λεωφόρος Κυρηνείας διαθέτει τέσσερα διαφορετικά φαρμακεία. Δυσανάλογα πολλά για το μέγεθός της, ε; Ε, του πούστη. Δεν θα έβρισκα ένα που να πουλάει ψηφιακά τεστ εγκυμοσύνης; Πόση ατυχία πια; Θυμάμαι ότι, όλως περιέργως, εκείνη την ημέρα έβρεχε κιόλας. Στην Κύπρο που βρέχει μια φορά τον χρόνο. Ήταν ένα γκαντέμικο απόγευμα από κάθε άποψη. Πήγα, λοιπόν, και στα τέσσερα φαρμακεία και εισέπραξα και στα τέσσερα την ίδια απάντηση: «Είναι έλλειψη τα ψηφιακά τεστ. Θέλετε ένα κανονικό;» Τέσσερα ΟΧΙ μαζεμένα, και με βροχή κιόλας. Δεν ξέρω τι θα μπορούσε να είναι χειρότερο, πραγματικά. Να μην γυρίσει κανένας από τους κριτές στο The Voice ας πούμε; Που ακόμη και εκεί, όσο άχρηστος και να’ σαι, κάποιος θα πατήσει το ρημαδοκουμπί να σε βάλει στην ομάδα του από οίκτο. Εδώ εμάς, κανένας!

Εντάξει, εντάξει, point taken, αυτά είναι σημάδια του Θεού. Άμα δεν μας έκατσε το τεστ το κανονικό και άμα σε τέσσερα φαρμακεία σου λένε ότι δεν υπάρχουν ψηφιακά τεστ να ανοίξει η τύχη σου, και βρέχει κι από πάνω, ο Θεός σου στέλνει φιρμάνι. Κάτσε σπίτι σου κακομοίρη και μην προτρέχεις. Αν είναι να ‘ρθει, θε να ‘ρθει. Είδες και εσύ ο ταλαίπωρος μισό όνειρο τον πατέρα σου και το έδεσες ψιλό μαντίλι ότι τάχα μου σου πρόλαβε τα μαντάτα. Καημένε, γραφικέ άνθρωπε!

Παραδέχτηκα ήττα. Μπήκα σπίτι, βρεγμένος και ταπεινωμένος κι από τα τέσσερα φαρμακεία της λεωφόρου Κυρηνείας. Σωριάστηκα στον καναπέ με ύφος «μην τολμήσεις να μου μιλήσεις». Δεν τόλμησε. Κατά τη διάρκεια της ίδιας μέρας δεν το ξανασυζητήσαμε. Το έσπρωξα και εγώ σε μια γωνιά του μυαλού μου το ζήτημα, το καταπίεσα, το συνέθλιψα, το έκανα ένα εκατομμύρια κομμάτια, έφερα και μια εικονική γυναίκα να σκουπίσει, να σφουγγαρίσει τα υπολείμματα και να μην μείνει ίχνος πόθου μέσα μου. Η φάση ήταν «Τι άλλα νέα; -Πολύ χαμηλό βαρομετρικό στα Βαλκάνια είπαν…»  

Πέσαμε να κοιμηθούμε. Στις έντεκα όπως κάθε βράδυ. Στις έξι το πρωί με ξύπνησε λες και ήμασταν συνεννοημένοι. «Πάω να το κάνω». Παναγία μου! Φοβόμουν να βγω από το κρεβάτι να πάω να στηθώ έξω από την τουαλέτα σαν μάνα εφήβου που δίνει Πανελλήνιες. Φοβόμουν να αφήσω τη λαχτάρα να αναστηθεί και να με κυριεύσει.

Η Μπρέντα ούρησε σε ένα πλαστικό ποτηράκι. Βύθισε το τεστ σωστά μέσα στο ποτήρι. Μέτρησε μέχρι το δέκα και μετά το αφαίρεσε. Δεν έδειξε τίποτα. «Πάει! Το καταστρέψαμε κι αυτό. Πόσο άχρηστοι είμαστε Θεέ μου, θέλουμε και παιδί, τρομάρα μας! Εδώ ούτε ένα τεστ δεν αξιωνόμαστε να κάνουμε». Ύστερα από μισό λεπτό φανερώθηκε μία γραμμή. Αρνητικό. Εντάξει, ήταν σαν να με πυροβόλησαν, σαν να έσκασε δεύτερο ανεύρυσμα. Μα δεν πρόλαβα να βγάλω ούτε βρόγχο θανάτου. Μέσα σε δύο δευτερόλεπτα φανερώθηκε άλλη μία και έγιναν δύο οι γραμμές.

Έλα γαμώτο και μας γκάστρωσες! Έλα γαμώ τη λεωφόρο Κυρηνείας!

Ούτε πανηγυρίσαμε, ούτε κλάψαμε, ούτε τίποτε.

Ήταν σαν να είχαμε κερδίσει ένα εκατομμύριο στο Λόττο, σαν να αρπάξαμε τη σακούλα με το παραδάκι εν κρυπτώ και παραβύστω και φύγαμε στις μύτες των ποδιών μας, για να μην μας πάρουν είδηση.

Ξανά-ξαπλώσαμε στο κρεβάτι στα μουλωχτά. Καλυφτήκαμε με το πάπλωμα σαν συνωμότες, τόσο πολύ που δεν εξείχε καν το κεφαλάκι μας έξω απ’ αυτό. Κοιμηθήκαμε αγκαλιασμένοι, αλλά με τρόπο που να μην πιέζω την κοιλιά.

Θεέ μου! Θεέ μου! Έρχεται!

Ξεκίνησε η εγκατάσταση και το downloading!