Εννέα Μήνες Ζεν

Δεν θα σου γράψω σήμερα εν τέλει τα περί της ονοματοδοσίας. Από αύριο.

Σήμερα θα σου γράψω για τη Μπρέντα ένα κείμενο, γιατί αυτούς τους εννέα μήνες ήταν εκείνη η απόλυτη πρωταγωνίστρια και ίσως από όσα έγραψα μέχρι στιγμής να μην ξεκαθαρίστηκε το πόσο άριστη υπήρξε στην αντιμετώπιση του όλου εγχειρήματος.

Η Μπρέντα υπήρξε υπόδειγμα εγκύου και συντρόφου κατά τους μήνες της εγκυμοσύνης. Να τα λέμε κι αυτά. Κατ’ αρχάς, ηρέμησε και ωρίμασε δέκα χρόνια από την πρώτη κιόλας μέρα που έμαθε και επίσημα ότι ήταν έγκυος. Παρόλη την οξυθυμία που τη χαρακτηρίζει γενικότερα, τους εννέα μήνες της εγκυμοσύνης ήταν σαν ναρκωμένη, ήπια σε βαθμό λήθαργου και αρνούνταν να εκνευριστεί για οτιδήποτε μπορούσε να διαταράξει τη ζεν κατάσταση που έπρεπε να διατηρεί.

Το μητρικό της ένστικτο χτύπησε κόκκινο και έκανε τα πάντα ώστε να μην ρισκάρει ποσώς την υγεία του εμβρύου, χωρίς όμως να γίνεται υστερική και σπαστική όπως η πλειοψηφία των Κυπρίων εγκύων που ακούω κατά καιρούς. Κατ’ αρχάς, αποσύρθηκε από τις θεατρικές μας ασχολίες οικειοθελώς και χωρίς μουρμούρα, παρόλο που υπήρχαν στιγμές που την αισθανόμουν ότι ήθελε να αποτελεί μέρος της φετινής προσπάθειας. Περαιτέρω, εμένα σαν σύντροφο όχι μόνο δεν μου απαγόρευσε να συμμετάσχω προκειμένου να κάτσω σπίτι μαζί της για να μην νιώθει περιθωριοποιημένη, αντιθέτως με ενθάρρυνε να παίξω γιατί «η ομάδα με είχε ανάγκη».

Οφείλω να ομολογήσω ότι κράτησε υπέροχα τις ισορροπίες ανάμεσα στην εγκυμοσύνη και την κοινωνική μας ζωή. Δεν λείψαμε ούτε από ένα κάλεσμα. Μέχρι και δύο νύχτες πριν τον τοκετό ήμασταν έξω με φίλους και γλεντούσαμε. Ούτε κλειδαμπαρώματα στο σπίτι σαν να έχουμε λέπρα, ούτε τατσιλλίκια του τύπου «δεν θα βγούμε γιατί δεν αισθάνομαι καλά». Και ας είχε πονοκεφάλους, ημικρανίες και ουκ ολίγους εμετούς εξ αιτίας του μπέμπη.

Όλα αυτά τα καταγράφω γιατί μία μεγάλη μερίδα εγκύων συμπεριφέρεται σαν να είναι άρρωστη κατά της διάρκεια της εγκυμοσύνης. Εντάξει, συμφωνώ ότι την κάθε μία τη χτυπά διαφορετικά, μπορεί να υπάρχουν προβλήματα και να επιτάσσεται ο εγκλεισμός και η ακινησία από τον γυναικολόγο. Αλλά ξέρω και πολλές που την περίοδο της εγκυμοσύνης απλά αποδεικνύουν πόσο στριμμένες είναι. Χτυπούν οι ορμόνες στο ζενίθ και ο άντρας τους περνά των παθών του τον τάραχο μέχρι να γεννηθεί το μωρό τους.

Βρεθήκαμε μια φορά με ένα άλλο ζευγάρι που περίμενε παιδί ένα μήνα περίπου μετά από εμάς. «Πώς πάνε οι προετοιμασίες; Όλα έτοιμα;» μας ρώτησαν. "Απολύτως τίποτα". τους είπαμε ατάραχοι. Τρεις βδομάδες πριν τον τοκετό εμείς ούτε καρότσι είχαμε αγοράσει, ούτε car seat, ούτε τη «βαλίτσα» με τα πράγματα του μωρού και της Μπρέντας είχαμε έτοιμα. Όταν τους το είπαμε, οι άλλοι έπαθαν αμόκ! «Μα, δεν ετοιμάσατε ακόμα τη βαλίτσα;!» Σοκ και δέος! Και τι έγινε μάνα μου που δεν ετοιμάσαμε τη βαλίτσα; Μισή ωρίτσα θέλω να φτιάξω μια βαλίτσα. Γιατί οι Κυπραίες την ετοιμάζουν από τον τρίτο κιόλας μήνα της εγκυμοσύνης, δεν έχω καταλάβει ακόμα. «Γιατί μπορεί να σου σπάσουν τα νερά χωρίς να το περιμένεις!» Ε, και; Εδώ η άλλη γέννησε μέσα στον αυτοκινητόδρομο Λευκωσίας-Λεμεσού και δεν έπαθε τίποτα. Θα πάθουμε εμείς αν περιμένουμε μισή ωρίτσα να βάλουμε τρεις νυχτικιές και δυο σερβιέτες μέσα σε μια βαλίτσα για να πάμε στην κλινική; Δείξτε λίγο έλεος. Κάποια πράγματα καταντούν ψύχωση ανάμεσα στις εγκύους. Ειδικά αυτό με το βαλιτσάκι, και το αν είναι ήδη έτοιμο, πόσο ψυχώ;!

Όλα τα συμπράγκαλα τα μαζέψαμε μία βδομάδα πριν τον τοκετό. Και μας πήρε μια μέρα το πολύ. Γιατί οι άλλοι χρειάζονται Οικομενική Σύνοδο για να το ετοιμάσουν, άγνωστον!

Τέλος πάντων. Εγώ θέλω να το πω. Υπήρξα βασιλιάς μαζί της. Δεν έχω κανένα παράπονο και ελπίζω και πιστεύω ούτε εκείνη με εμένα. Δεν πάθαμε πατατράκ, ούτε ψυχικό τραλαλά. Ζούσαμε σαν να μην άλλαξε τίποτα, σε βαθμό που της είπα «από δω και πέρα θα σε έχω μονίμως γκαστρωμένη». Τόση ηρεμία στη σχέση μας, με εξαίρεση ένα-δυο καβγαδάκια που τα θεωρώ νορμάλ, είχα να δω από του Αγίου Ποτέ.

Και οφείλεις και εσύ ως άντρας να συμβάλεις σ’ αυτό, βεβαίως. Η γυναίκα σου από την ώρα που μένει έγκυος αλλάζει στάτους. Δεν είναι απλά η γυναίκα σου. Είναι ένα ιερό ον που θα φέρει στον κόσμο το παιδί σου. Είναι το μηχάνημα που θα περάσει στην αιωνιότητα τα γονίδιά σου, θα αναπαράγει τη διάνοιά σου περαιτέρω αναβαθμισμένη με τα δικά της γονίδια. Δεν γίνεται να μην συνεργάζεσαι και να μην την έχεις στα όπα, όπα. Ακόμα και τώρα που όλα τέλειωσαν καλώς, την κοιτάζω και σκέφτομαι πόσο ευγνώμων της είμαι που μου χάρισε αυτό το δώρο. Αλλά τώρα βγήκα ελαφρώς εκτός θέματος. Από όλα αυτά, κράτα το ότι είχαμε μία εγκυμοσύνη τόσο ήρεμη που θέλω να πιστεύω ότι προμηνύει και ένα γαλούχημα υιού εξίσου πράο και ευτυχισμένο. 

Αμήν!