Από Τέρας, Πατέρας!

Από την περασμένη Τρίτη είμαι ο πατέρας ενός υπέροχου γιου!

Άσε τώρα τα συγχαρητήρια, άσε κατά μέρος τα «να σας ζήσει» κτλ. και πάτα το rewind να πάμε πίσω στην Πρωτοχρονιά του 2016. Από εκεί θα ξεκινήσουμε το χρονικό, η αφήγηση προβλέπεται να είναι μακριά, και σίγουρα δεν χωρεί μέσα σε ένα ποστ. Όσα δεν σου έγραψα τους περασμένους 9 μήνες θα στα γράψω στις επόμενες μέρες. Θα σε πρήξω, μα δεν έχω άλλη επιλογή καθότι έσκασα μέσα στη μούγκα τόσους μήνες. Και ξέρεις πως λειτουργώ, εγώ δεν κρατιέμαι. Θέλω πάντα να μοιράζομαι τα συναισθήματά μου προκειμένου να ισορροπώ. Οπότε τώρα που τελείωσε το θρίλερ ή τέλος πάντων τώρα που αρχίζει ένα καινούριο, δικαιούμαι να μοιραστώ την περιπέτεια με το ιντερνετικό σύμπαν.

Πάτησες το rewind;

Την πρωτοχρονιά του 2016 ξυπνήσαμε αργά. Και χουχουλιάζαμε με τη Μπρέντα μέσα στο κρεβάτι και βλέπαμε το κακάσχημο, χαμηλό ταβάνι του διαμερίσματος που τότε μέναμε. Aτενίζαμε τη νέα χρονιά με σοκ και δέος και δεν μπορώ να πω ότι ήμασταν ιδιαίτερα αισιόδοξοι. Ο κόσμος όσο πάει χειροτερεύει, ο πλανήτης καταστρέφεται, τα οικονομικά δυσκολεύουν, γιατί να κάνει κάποιος όνειρα στις μέρες μας; Παρόλα αυτά, για να διασκεδάσω τις ανασφάλειές μας είπα στη Μπρέντα ότι δεν πρέπει να ανησυχούμε γιατί μπορεί μέσα στο 2016 να έρθει το παιδάκι μας και να αποδειχτεί υπέροχη χρονιά εντέλει. Γιατί με τα παιδιά, θες δεν θες, πρέπει να είσαι αισιόδοξος. Δεν έχεις άλλη επιλογή. Δεν θα ξεχάσω τα μάτια της Μπρέντας που έλαμψαν μεμιάς, σαν να ήταν το τελευταίο πράγμα που περίμενε να ακούσει από μένα εκείνη τη στιγμή. Με αγκάλιασε σφιχτά και το 2016 γλύκανε στιγμιαία λίγο περισσότερο.

Ναι.

Για κάποιο λόγο μας φαινόταν πολύ μακρινό το ενδεχόμενο ενός παιδιού. Μόνο έτσι μπορώ να δικαιολογήσω την έκπληξη στα μάτια της εκείνο το πρωί. Γιατί μπορεί ηλικιακά να ήμαστε πανέτοιμοι για παιδιά, μη σου πω ότι αργήσαμε κιόλας, αλλά ψυχολογικά ήμασταν οι ίδιοι ακόμα… παιδιά. Θέλω να πω, ναι μεν θέλαμε διακαώς να γίνουμε γονείς, αλλά ταυτόχρονα ζούσαμε μία ζωή που ουδόλως ευνοούσε τις προϋποθέσεις τεκνοποίησης. Κανονίζαμε και πηγαίναμε 3-4 ταξίδια τον χρόνο, παίζαμε σε ερασιτεχνικές παραστάσεις, βγαίναμε νύχτα παρά νύχτα με φίλους και μπεκρουλιάζαμε, προγραμματίζαμε τη ζωή μας με τέτοιον τρόπο δηλαδή, που δεν μπορούσε να σφηνώσει μία εγκυμοσύνη μέσα σ’ αυτήν, όπως τέλος πάντων διανύεται μία εγκυμοσύνη κατά τα κυπριακά, χωρκάτικα πρότυπα, ήτοι κλειδαμπαρώνομαι σπίτι, κατεβάζω ταινίες, κάνω εμετό από τις αναγούλες και βάφω τα δωμάτια μπλε ή ροζ, ανάλογα.

Τα κεράκια στην τούρτα κάθε χρόνο αυξάνονταν, αυξάνοντας μαζί και το στρες μας, αλλά από την άλλη συνεχίζαμε να ονειρευόμαστε ταξίδια στην Κίνα, την Αυστραλία, την Ιαπωνία, θέλαμε να παίξουμε σε μιούζικαλ, στον Υμπύ, στο ένα, στο άλλο… Πώς θα σφηνώναμε ένα παιδί σ’ όλα αυτά; Δύσκολο. Μα δεν πήγαινε άλλο. Όλοι μας οι φίλοι είχαν ήδη τεκνοποιήσει, αλλάξανε προ πολλού φάση και εμείς ξεμείναμε να χαριεντιζόμαστε σαν πρωτοετείς φοιτητές στο fresher’s week. Δεν είναι κακό, αλλά έφτασα τα 35, η Μπρέντα τα 32. Μετά από κάποια ηλικία δεν κάνεις παιδιά, κάνεις ορφανά! Σόρρυ που ακούγεται κάπως αυτό που μόλις έγραψα, αλλά έτσι είναι. Τα μωρά τα κάνεις νωρίς για να τα χαρείς. Έπρεπε, λοιπόν, να το βάλουμε μπροστά.

Και όπως γίνεται πάντα σε τέτοιες περιπτώσεις μόλις βάλεις πάνω στο τραπέζι ένα καινούριο πρότζεκτ, μόλις βάλεις για προτεραιότητα ένα "Πρέπει", κυριεύεσαι από άγχος, ο Θεός γελά, γαμιέται ο Δίας, πάνε όλα στραβά κι ανάποδα.

Γι’ αυτό και ξεκίνησε γρουσούζικα το 2016. Γιατί έβαλα στην πάντα τα ταξίδια, τα θέατρα, τα Ισπανικά και είπα «ήρθε η ώρα να γαμηθούμε σαν κουνέλια!» Δεν θα κάνουμε άλλη δουλειά! ΠΡΕΠΕΙ να κάνουμε παιδί. Όλοι γύρω μας γκαστρώνονται. Εμείς πότε; Κι αν δεν μας έρθει φέτος; Και αν δεν έρθει του χρόνου; Και αν δεν έρθει του παραχρόνου; Κι αν δεν έρθει ποτέ; Πώς θα τα διαχειριστώ εγώ όλα αυτά; Σε πόσους ψυχολόγους θα πάω; Πόσα χάπια ακόμα σηκώνει ο οργανισμός μου;

Παναγιά μου, μόνο που στα περιγράφω εδώ αγχώνομαι ξανά μανά.

Πέρασα τεράστια εσωτερική πίεση. Και ξέρεις, εγώ έχω την τάση να αυθυποβάλλομαι. Βάζω ένα στόχο, θέλω να τον πετύχω πολύ, συγκεντρώνομαι σ’ αυτόν, αλλά μέχρι να τραβήξω τη σκανδάλη, μέχρι να εκτελέσω το πέναλτι, περνώ τα χίλια μύρια ψυχολογικά και στέλνω τη μπάλα εκτός σταδίου. Εντελώς λούζερ ψυχολογία. Αρχίζω τα «Θεέ μου και Θεούλη μου δεν θα τα καταφέρουμε. Όλοι τα καταφέρνουν εκτός από μένα. Δεν θα μας ευλογήσεις. Δεν θα μας το στείλεις επειδή ξέρεις πόσο το θέλω. Θα μας ταλαιπωρήσεις. Γιατί τίποτε δεν μου κάθεται από την πρώτη. Γιατί όλες τις ατυχίες εγώ τις έπαθα. Και εξάλλου τα ζευγάρια που δυσκολεύονται να τεκνοποιήσουν πολλαπλασιάζονται. Γιατί να μην είμαι κι εγώ μέσα στο ποσοστό αυτό; Πότε ήμουν τυχερός και θα ‘μαι τώρα;» Μην στα πολυλογώ. Έσκασα.

Δυο μήνες άντεξα μ' αυτό το τροπάρι.

Περί τον περασμένο Φεβρουάριο είπα στη Μπρέντα: «Άκου να σου πω. Δεν μπορώ άλλο να σκέφτομαι το πότε θα κάνουμε παιδί. Μου έγινε εμμονή μεγαλύτερη κι από τον Χριστόφια. Για να μην αποτρελαθώ εντελώς, αποφάσισα να παίξω σε μία νέα παράσταση με την ομάδα των δικηγόρων καθώς επίσης να ξαναρχίσω μαθήματα ισπανικών για να ξεγελαστώ και να μην σκέφτομαι το πότε θα μας κάτσει ο τζόκερ. Που έτσι που το κόβω, πιο γρήγορα θα πετύχουμε τον πραγματικό τζόκερ, παρά το παιδί!» Είχα φτάσει σε τέτοια επίπεδα παράνοιας που καθόμουν και το συζητούσα παντού. Με όποιον έβρισκα. Μέχρι που σκέφτηκα να ξαναπάω στη ψυχολόγο μου. Ευτυχώς που πλέον τα οικονομικά μου δεν σηκώνουν τέτοιες πολυτέλειες και αναγκάστηκα να εκτονώσω το άγχος μέσω των πιο πάνω δημιουργικών ασχολιών. Η Μπρέντα, παρενθετικά, να σου πω ότι ήταν πολύ κουλ. Ένιωθε μικρή για να μείνει έγκυος (καλές αυταπάτες είχε κι αυτή η κακομοίρα), και δεν συμμεριζόταν όλον αυτόν τον πανικό.

Και κάπου εκεί, αρχές Μαρτίου, κατεβαίνει ο από μηχανής Θεός.

Όπου από μηχανής Θεός, βλέπε τον πατέρα μου. Τον είδα όνειρο. Από τότε που πέθανε, το μακρινό 2010, τον πατέρα μου τον είδα όνειρο συνολικά τρεις φορές. Και οι τρεις φορές ήταν σημαδιακές. Οι πρώτες δυο φορές δεν είναι της παρούσης. Αυτό που έχει σημασία τώρα, είναι το τι ειπώθηκε την τρίτη φορά που «επικοινωνήσαμε».

Είδα όνειρο, λοιπόν, ότι πήγα εκδρομή στο εξοχικό μας σπίτι στον Πρωταρά (παρόλο που ήταν χειμώνας), και αφού πάρκαρα και ξεφόρτωσα το αυτοκίνητο, τον πέτυχα να ξαπλώνει αμέριμνος, σε μια κρεμαστή πολυθρόνα στη βεράντα. Εξιππάστηκα! «Εδώ κρύβεσαι εσύ και όλοι σε θεωρούν πεθαμένο;» του είπα με ύφος. «Πεθαμένος είμαι, απλά είπα να περάσω να δω λίγο τι κάνει το μωρό!» (σημ. ο νους μου πήγε στο μωρό της αδελφής μου που είναι ενός έτους και το οποίο ζει μόνιμα στην Αθήνα).

«Πωωωω, πάλι άρχισες τα ακαταλαβίστικα» του είπα, και συνέχισα έντονα: «το μωρό δεν είναι εδώ παπά, το μωρό ζει μόνιμα στην Αθήνα! Αυτά δεν σου τα είπαν;»

Γύρισε και με κοίταξε με εκείνο το χαρακτηριστικό ύφος που πάντα είχε όταν ήξερε περισσότερα, και με ένα χαμόγελο που ακόμα έχω εντυπωμένο μες τον νου μου, συμπλήρωσε:

«Δεν εννοώ εκείνο το μωρό!»

Μετά ξύπνησα.

Δυο μέρες μετά, η Μπρέντα μου ανακοίνωσε πως είχε καθυστέρηση. 

(συνεχίζεται...)