Je Suis Perdue

Δεν ξέρω αν θέλω να ανοίξω αυτή τη συζήτηση, κυρίως γιατί βαριέμαι μετά να συζητώ με τον κάθε πικραμένο που άλλα γράφω κι άλλα αντιλαμβάνεται όταν με διαβάζει, αλλά θα το επιχειρήσω γιατί είναι τέτοια η μέρα.

Όπως ξέρεις, βαριέμαι τις θρησκείες. Ναι, είμαι Χριστιανός Ορθόδοξος και δεν με ενοχλεί που με βάφτισαν χωρίς να με ρωτήσουν, μα δεν πάω στην εκκλησία συχνά, παρά μόνο αν κάποιος παντρεύεται ή πέθανε, κυρίως για το κοινωνικόν του πράγματος. Πέραν τούτου, δεν εχθρεύομαι κανέναν που πιστεύει και εξασκεί τα θρησκευτικά του καθήκοντα-  μπορεί να θεωρώ πως είναι βαρετά όλα αυτά, αλλά τα σέβομαι, ακόμη κι όταν φτάνουν τα όρια της παρανόησης (είχα συμφοιτήτρια που αρνούνταν να βρεθούμε το Σάββατο για να μου δώσει τις σημειώσεις της, γιατί βάσει της θρησκείας της το Σάββατο ήταν ιερό και όχι, δεν ήταν Εβραία… άστο μην το ψάχνεις).

Μετά τα χθεσινά γεγονότα στο Παρίσι θυμήθηκα μια ιστορία που έχω ξαναγράψει παλιότερα. Το 2002, στο πρώτο έτος, είχα για γείτονα στην εστία στην οποία διέμενα, ένα Μουσουλμάνο. Ο τύπος αυτός κάποιες μέρες της βδομάδας προσευχόταν στο δωμάτιό του και αυτό συνέβαινε μετά συνοδείας θρησκευτικής μουσικής, η οποία ήταν αρκετά διαπεραστική ώστε να φτάνει μέχρι τα δικά μας δωμάτια. Κοινώς, ο Χότζας έριχνε τον αμανέ του ακμαιότατος, στη διαπασών. Όπως αντιλαμβάνεσαι, εγώ που έκανα αμάν να γλιτώσω από τον Χότζα της κατεχόμενης Λευκωσίας, ουδεμία διάθεση είχα να τον έχω πάνω στο κεφάλι μου και σε ξένα εδάφη. Εξ ου και όποτε τον άκουγα, έβαζα κι εγώ τη μουσική μου στο δωμάτιό μου, ώστε να τον υπερκαλύπτει.

Το θέμα δεν είναι καθαρά θρησκευτικό, καθότι χέστηκα για τον Χότζα. Δεν πα να ήταν πότε ο Βούδας, πότε ο Κούδας. Το ίδιο θα αντιδρούσα για τον οποιονδήποτε. Το θέμα απτόταν καθαρά σε θέματα σεβασμού του γείτονα σου, και όχι στις θρησκευτικές του πεποιθήσεις. Όμως, ο Μουσουλμάνος συμφοιτητής, κομπλεξικός και χωρκάτης όντας, θεώρησε ότι η δική μου μουσική την ώρα της προσευχής του, ήταν «δείγμα ειρωνείας και ασέβειας προς τη θρησκεία του». Ήρθε να μου ζητήσει τα ρέστα, τον έστειλα στον Λέλλο. Δεν ήξερε ποιος ήταν ο Λέλλος, οπότε το θέμα έμεινε άλυτο, και οι σχέσεις μας από τυπικές έγιναν εχθρικές.

Κατάλαβες φίλε μου; «Ασέβεια προς τη θρησκεία του» επειδή την ώρα που παίζει εκείνος τους αμανέδες, εμείς προτιμούμε τους δικούς μας! Σε μία εστία στην αγγλική επαρχία, όπου οι πλείστοι φοιτητές έκαναν μπάφο και παρτουζώντουσαν, ενίοτε διάβαζαν κιόλας, εμείς έπρεπε να διαχειριστούμε το πρόβλημα του Μουσουλμάνου, λες και δεν μας έφταναν τα προβλήματά μας που δεν πηδούσαμε. Πλύνε, μάνα μου, κάνα πιάτο που έβγαλαν χορτάρι από τον καιρό που έχεις να ασχοληθείς με την καθαριότητα και άσε τον Αλλάχ ήσυχο. Με είχε απειλήσει ότι θα με καταγγείλει στον warden της εστίας. Τίποτα δεν έκανε στο τέλος.

Αυτά είναι που δεν αντέχω. Θέλεις να προσευχηθείς; Ένα κάρο τεμένη υπάρχουν στη Βρετανία. Πήγαινε και σκύψε όσο θέλεις κι άσε μας εμάς ήσυχους. Γιατί να πρέπει να γίνουμε όλοι κοινωνοί σ' αυτό; Αλλά αυτά τραβάμε με όλους τους φανατισμένους κομπλεξικούς. Μην τυχόν και εκφράσεις τη διαφωνία σου με κάτι, μην τυχόν και δεν υιοθετήσεις τα πιστεύω τους, αυτόματα καθίστασαι ρατσιστής, ομοφοβικός, αντιμουσουλμάνος, φασίστας…

Βλάκες!