Chart Show: Disney Magic

Ποιος έβλεπε φανατικά ταινίες του Ντίσνεϊ στα παιδικά του χρόνια να σηκώσει το χέρι του! Προσωπικά μεγάλωσα με αυτές τις ταινίες. Είχα και έχω μανία με τον Ντίσνεϊ, με όλους τους χαρακτήρες, τις ταινίες, τα τραγούδια τους κτλ. Επισκέπτομαι ακόμα τη Ντίσνεϊλαντ με κάθε ευκαιρία και γενικότερα, παρακολουθώ την πορεία της εταιρείας στενά. Λατρεύω το Disney spirit και πιστεύω ότι η χαρά που μοιράζει αυτή η εταιρεία είναι μεγαλύτερη και απ’ αυτήν του Αγίου Βασίλη.

Κατά μία έννοια, η Ντίσνεϊ με κατέστρεψε κιόλας, αφού μου «δίδαξε» τον έρωτα στα εφηβικά μου χρόνια και μεγάλωσα έχοντας στο μυαλό μου το πρότυπο της πριγκίπισσας που παντρεύεται το πριγκιπόπουλο και έχουν happy end, εξ ου και κατέληξα να παίρνω χάπια μέχρι να αντιληφθώ ότι όλα αυτά συμβαίνουν μόνο στα παραμύθια (δεν υπονοώ κάτι για την Μπρέντα, που είναι η εξαίρεση του κανόνα, στη συντριπτική πλειοψηφία αναφέρομαι).

Έτσι που λες, σήμερα σου παρουσιάζω ένα Chart Show αφιερωμένο στα αγαπημένα μου τραγούδια από τις ταινίες του Ντίσνεϊ. Όσοι είχατε ανάλογα βιώματα ή τέλος πάντων έχετε παιδιά στην ηλικία των 8-9 ετών σήμερα, είμαι σίγουρος θα το λατρέψετε.

10. The Sleeping Beauty – Once Upon A Dream.

Με μεγάλη μου έκπληξη έμαθα κάποτε ότι το θέμα από τη μουσική της Κοιμωμένης Καλλονής είναι αυτό που έγραψε ο Τσαϊκόφσκι για το αντίστοιχο έργο του. Έτσι εξηγείται το απεριόριστο class με το οποίο ξεχειλίζει η ταινία, η οποία μάλιστα παρουσίασε και μία εκ των αγαπημένων μου «κακών» χαρακτήρων, τη μάγισσα Maleficent. Τέλος πάντων, το “Once Upon A Dream” είναι ένα υπέροχο βαλς, που όμως, κατά τη γνώμη μου αποθεώνεται περισσότερο όταν το ακούς σαν ορχηστρικό, με βιολιά και βιόλες παρά με τη τσιριχτή φωνή της Αουρόρας (όχι της μπλογγερούς, της άλλης, της πριγκίπισσας).

09. 101 Dalmatians – Cruella De Vil.

Τις ταινίες με τα σκυλιά και τα γατιά τις βαριέμαι, αν δεν έχει ανθρώπινους χαρακτήρες δεν αντέχω να δω καρτούν. Τα 101 Σκυλιά Δαλματίας δεν αποτελούν εξαίρεση, ουδέποτε με γοήτευσαν. Ακόμη και σαν παιδί δεν θυμάμαι να έμεινα ξύπνιος σε κάποια από τις προβολές στο βίντεο. Παρόλα αυτά, η ταινία είναι θρυλική για ένα και μόνο λόγο. Για την Κρουέλα Ντε Βιλ, που είναι μία από τις ωραιότερες «κακούς» που έπλασε ο Ντίσνεϊ. Έχω ένα θέμα με τους κακούς, γενικά, τους αγαπώ πιο πολύ από τους εκάστοτε ήρωες. Και η Κρουέλα είναι icon, τόσο σαν φυζίκ αλλά και σαν ψυχοσύνθεση. Το τραγούδι που γράφτηκε γι αυτήν είναι ένα εξαιρετικό τζαζ κομμάτι, τολμώ να πω ότι είναι πολύ καλό για να «χαραμιστεί» σε μια τόσο ανιαρή -κατά τα άλλα- ταινία. Φόρτσα τις τρομπέτες!

08. Hercules – I Won’t Say I’m In Love.

Ουδέποτε με χάλασε που ο ‘Ηρακλής’ του Ντίσνεϊ ουδεμία ομοιότητα είχε με τον ελληνικό μυθολογικό χαρακτήρα. Θυμάμαι ότι το 1997 που βγήκε στις αίθουσες ούτε γκρίνιαξα, ούτε στράβωσα. Βρήκα τη μεταφορά εξαιρετική και το Γκόσπελ soundtrack εθιστικό. Οι μούσες που εκτελούσαν χρέη αφηγητή και έδιναν την musical πινελιά στην ταινία, έκλεψαν την παράσταση. Σ’ αυτό το τραγούδι, υποδεικνύουν στην «φάουσα» Μεγάρα ότι είναι ερωτευμένη με μία ερμηνεία που μοιάζει να ξεπετάχτηκε από το Grease και η οποία κατ’ εμέ είναι η ωραιότερη στιγμή του έργου.

07. The Beauty and the Beast.

Το βαλς που χόρεψε η Μπελ με το Τέρας στη γυάλινη σάλα του παλατιού έμεινε στην ιστορία για πολλούς λόγους: Για το Όσκαρ τραγουδιού που κέρδισαν το 1992, για την πρώτη ουσιαστική χρήση τρισδιάστατης κάμερας και γραφικών υπολογιστή σε ταινία κινουμένων σχεδίων αλλά και για την πρώτη υποψηφιότητα ταινίας κινουμένων σχεδίων στην κατηγορία της καλύτερης ταινίας. Το τραγούδι το τραγούδησε η Angela Lansbury που δάνεισε τη φωνή της στην Mrs. Potts, ύστερα το ξαναείπε και η σιχαμένη Celine Dion με τον Peabo Bryson και το γέμισαν ζάχαρη, κατάλαβες… Σε κάνουν να μην θες να το ακούσεις. Δεν τρελάθηκα ποτέ με το τραγούδι αυτό, παρόλα αυτά, υπάρχουν και στιγμές που με συλλαμβάνω να αποκοιμιέμαι γλυκά όσο αυτό παίζει στο βάθος του δωματίου μου.

06. Pocahontas – Colours Of The Wind.

Μεγάλη πουτάνα η Ποκαχόντας. Πρόδωσε ολόκληρο χωριό Ινδιάνων για να αγαπήσει τον κατακτητή, τον ξινισμένο Εγγλέζο Τζων Σμιθ, (που μπορεί να ήταν και κρυφοαδελφούλα) που της έταξε βίλες στα Λονδίνα, ψώνια στην Oxford & Bond Street παίρνοντας τα μυαλά της αέρα. Κοτζάμ παλικάρι ήταν ο Κοκούμ, ο Ινδιάνος που την ήθελε χρόνια τώρα, εκείνη ατού! Να φύγει από το καλαμποκοχώρι, να πάει στις Ευρώπες να το παίζει κυρία, η παλιομουζούρα. Τόσους Ινδιάνους σφάξανε οι Εγγλέζοι, τόσα δέντρα έκοψαν, τόσο χρυσάφι ρήμαξαν, η Ποκαχόντας το μουνί της! Τέτοια βλέπουν και οι δικές μας και παίρνουν ωραία παραδείγματα. Τον κατακτητή δεν τον πηδάμε, μαντάμ, όσο ωραίος κι αν είναι! Τέλος και ουστ!

05. Aladdin – Prince Ali.

Δεν έχω ακούσει πιο εύθυμο, πιο ρυθμικό εμβατήριο και δεν έχω δει πιο ευφάνταστα και πολύχρωμα επενδυμένη σκηνή σε παιδική ταινία. Χάρμα οφθαλμών να το βλέπεις! Κάποτε το έπαιζα στη διαπασών και σκηνοθετούσα τη δική μου παρέλαση στο διαμέρισμα που ζούσαμε τότε, το 1993… “Prince Ali, fabulous he, Ali Ababwa, genuflect, show some respect, down on one knee…”

04. The Little Mermaid – Under The Sea.

Στο ίδιο πνεύμα με το πιο πάνω τραγούδι του Αλαντίν κινείται και το ‘under the sea’.


Το πάρτι του Σεμπάστιαν για να πείσει την Άριελ να παραμείνει στο βυθό και να μην ξενιτευτεί στη στεριά. Καλό κουμάσι και η Άριελ, άλλη αχλάδω και του λόγου της. Δεν έχω ξαναδεί πιο επιπόλαιη ηρωίδα! Ξεπούλησε τη φωνή της στη μάγισσα Ούρσουλα προκειμένου να μπει με τα δυο της πόδια στα παλάτια. Αν ήμουν ο Τρίτωνας θα την είχα τσουρομαδίσει. Παρόλα αυτά, το Caribbean τραγουδάκι του Σεμπάστιαν ακούγεται πολύ ευχάριστα, αν μάλιστα το ακούς το καλοκαίρι μέσα από κάποια πισίνα πίνοντας κοκτέιλ, είναι σαν να ζεις ξαφνικά σε διαφήμιση του Nescafe Frappe.

03. The Beauty and The Beast – Be Our Guest.

Ο Λουμιέρ είναι ένας από τους αγαπημένους μου χαρακτήρες στην ταινία. Εδώ αποδίδει φόρο τιμής στη γοητεία και τη φινέτσα της γαλλικής κουλτούρας μέσα από ένα τραγούδι-καμπαρέ. Το θέαμα δεν είναι τίποτα αν δεν παρακολούθησες την αντίστοιχη παράσταση στο Broadway ή στο Λονδίνο στα τέλη της δεκαετίας του ’90. Χίλιες φορές πιο φαντασμαγορικό και έντονο. Είναι από τις φορές που λυπάσαι που τέτοιες κινηματογραφικές στιγμές αποτυπώθηκαν μόνο ως κινούμενα σχέδια. Υπό άλλες συνθήκες, θα είχαν μείνει κλασικές στην ιστορία του σινεμά.

02. The Lion King – Can You Feel The Love Tonight.

Τραγούδι του Έλτον Τζων, βραβευμένο με Όσκαρ καλύτερου τραγουδιού το 1994, ύστερα μεταφέρθηκε και στο Broadway με αναβαθμισμένη ενορχήστρωση, είναι γνωστά, τα ξέρουμε όλοι. Έχω ακούσει παιδική χορωδία να το τραγουδά στο Λονδίνο κάποια περασμένα Χριστούγεννα και ήταν σαν να ακούω αγγέλους να ψέλνουν. Είναι ένα από τα υποψήφια τραγούδια που θα αποτελέσουν το soundtrack του γάμου μου, αν κάποτε παντρευτώ.

Και τέλος: Το αγαπημένο μου τραγούδι από ταινία του Ντίσνεϊ είναι:

A Whole New World – Aladdin.

Στάζει μέλι. Αυτό πάει ολοταχώς για βίντεο κλιπ με την πρώτη ευκαιρία.

Με έπιασε νοσταλγία με όλα αυτά. Πρέπει να κανονίσω ταξιδάκι στη Ντίσνεϊλαντ επειγόντως. Κι αυτός ο ανιψιός μου είναι ακόμα 4 χρονών. Δεν μου τον δίνουν να τον πάρω μαζί μου για άλλοθι, μου είπαν να περιμένω άλλα 4 χρόνια… Πφ!