Ντάχεσεν και Ξανά Ντά-χεσεν!

Γυρίσαμε και από τα Βερολίνα…

Μα, πέρασα υπέροχα! Πέντε μέρες ησύχασε το κεφάλι μου! Ούτε με πόνεσε η καρδιά μου, ούτε αρρυθμίες ένιωσα, ούτε αγκομαχούσα περπατώντας τόσες ώρες κάθε μέρα! Αυτές ήταν διακοπές με τη σημασία της λέξης!

Κατ’ αρχήν, με τη Μπρέντα ήμουν σαν σε μήνα του μέλιτος. Όλο αγκαλιές και φιλιά και άλλα κόλπα ερωτικά. Ευτυχώς, γιατί ήταν το πρώτο μας ταξίδι μαζί και θα ήταν καταλύτης για την πορεία της σχέσης. Ένα άγχος ότι θα σφαχτούμε, το είχαμε και οι δύο, αλλά ευτυχώς διαψευστήκαμε κι εμείς και όλες οι κασσάνδρες που μας μνημονεύουν. Δεν θα πω περισσότερα, γιατί ό, τι αξίζει καλό είναι να το κρατάς για σένα, αλλά οφείλω να παραδεχτώ δημόσια ότι η Μπρέντα είναι σαν ένα σύννεφο αγάπης στο οποίο μπορείς να κολυμπάς μέσα και να κοιμάσαι ήσυχος. Σαν το σύννεφο του Steve Jobs που θα λανσάρει σύντομα μέσω της apple. Αόρατο, αλλά το βρίσκεις παντού γύρω σου!

Λοιπόν, το Βερολίνο δεν μου άρεσε.

Έχω πάει σε όλες τις πρωτεύουσες της δυτικής ευρώπης και το Βερολίνο είναι τελευταίο στη λίστα. Άμστερνταμ, Αθήνα, Βαρκελώνη, Λισσαβόνα, Παρίσι, Βίεννη, Πράγα, Λονδίνο, μακράν καλύτερα. Βασικά, το Βερολίνο μόνο καλύτερο από τη Λευκωσία είναι. Αν, βέβαια, η Λευκωσία μετρά για πόλη και μάλιστα της δύσης. Το Βερολίνο είναι μία σύγχρονη πόλη, τεχνολογικά άρτια, ήσυχη και εμπνέει σεβασμό στον πολίτη της. Αυτά είναι αρκετά για να αποδώσεις τα σέβη σου. Αλλά, από ερωτισμό, μηδέν! Δεν υπάρχει τίποτε στην ατμόσφαιρα. Μία παγωμάρα μόνο. Μία ξενέρα. Σαν την ιδιοσυγκρασία των Γερμανών. Που μπορεί να είναι επιβλητικοί, εξυπηρετικοί και εξαιρετικοί επαγγελματίες, αλλά από αισθητική, μπρίο και ερωτική διάθεση… χέσε μέσα.

Μου είπαν ότι το Βερολίνο είναι η Νέα Υόρκη της Ευρώπης, ότι είναι πολύ underground. Παπαριές! Μία μουντή πόλη γεμάτη ντουβάρια, τα μισά εκ των οποίων προέρχονται από την ανατολική, κομμουνιστική Γερμανία και είναι τίγκα στην κακογουστιά και το γκρίζο. «Δεν είσαι εναλλακτικός, γι αυτό δεν σου άρεσε» μου είπαν. Καλύτερα που δεν είμαι εναλλακτικός, και προτιμώ να τρέχω στις Βαρκελώνες και να ανοίγει η ψυχούλα μου. Χάρισμά σας το Βερολίνο, χάρισμά σας και η Μέρκελ! Πόλη που έχει να επιδείξει για μνημεία την αντένα της τηλεόρασης και ένα τείχος που έπεσε πριν 20 χρόνια, τι να κλάσει; Ναι, οκ, έχει και το μουσείο της Περγάμου γεμάτο με τα δικά μας τα κλεμμένα!

Με δυο λόγια, δεν ξαναπάω Βερολίνο και αν δεν ήταν η Μπρέντα να σπέρνει παντού καρδούλες και αστέρια για να περάσω, τώρα θα έριχνα γαμωσταυρίδια.

Συνεχίζω με μικρά, μικρά κι αγαπημένα:

Ένα βράδυ πήγαμε και είδαμε αυτό. Δεν είναι τόσο εντυπωσιακό από κοντά όσο φαίνεται στη διαφήμιση, αλλά πέρασε ευχάριστα η ώρα μας.

Έφαγα τα πάντα και δεν πτοήθηκα από το e.coli.

Πήγαμε και βόλτα με την άμαξα. Όσο διήρκησε η διαδρομή εμείς τραγουδούσαμε το «καροτσέρη, καροτσέρη, άστο καμουτσίκι απ’ το χέρι» σαν να μην υπάρχει αύριο. Πως δεν μας συνέλαβαν οι αστυνόμοι, είναι ν’ απορείς!

Ένα βράδυ πήγαμε περίπατο σε μία λεωφόρο που ήταν τίγκα στις πουτάνες. Εξαιρετικές κυρίες. Δεν έχω ξαναδεί πιο όμορφες πουτάνες. Ακόμα και στο Άμστερνταμ που είναι νόμιμες δεν ήταν τόσο πουτάνες στις βιτρίνες.

Μας είχαν πει ότι το Βερολίνο είναι φουλ στους Τούρκους (πληθυσμιακά το Βερολίνο έχει 1,5 εκατομμύρια Τούρκους) εμείς όμως είδαμε μόνο έναν. Τον ταξιτζή που μας πήγε στο αεροδρόμιο και ο οποίος στα φανάρια διάβαζε τη «Χουριέτ».

Μας έβρεξε καταρρακτωδώς κάποιες ώρες, ήταν ό,τι χρειαζόμουν. Έκανε τρομερή ζέστη τη μέρα, το βράδυ όμως χρειαζόμασταν σακάκι.

Δεν είδα μισή ωραία Γερμανίδα. Μόνο κάτι ωραία πόδια μέσα στο μετρό. Αλλά ως εκεί.

Επιστρέψαμε μέσω Φρανκφούρτης. Στο αεροδρόμιο βρήκαμε τρεις γνωστούς! Ούτε στα εξωτερικά δεν μπορείς να ξεφύγεις πλέον! Ο ένας μάλιστα, που τυχαίνει να είναι οικογενειακός φίλος, τόσο με το σόι της Μπρέντας, όσο και με το δικό μου, καλά, καλά δεν πρόλαβε να προσγειωθεί και έστειλε φιρμάνι προς πάσα κατεύθυνση ότι «τα τέκνα σας χαριεντίζονταν στα αεροδρόμια!» Έλεος.

Φωτογραφίες:

Η Γερμανία είναι η χώρα των lego και με νύχια και με δόντια κρατήθηκα να μην αναστήσω και πάλι την παιδική μου ηλικία. Εδώ, είμαστε έξω από το Sony Centre που είχε, μεταξύ άλλων, και κατάστημα lego.

Ένας πίνακας από το Μουσείο Ιστορίας, στο οποίο λίγο έλειψε να κόψω τη φλέβα! Με αυτό τον πίνακα όμως γέλασα πολύ, γιατί σκέφτηκα ότι ο τίτλος του θα μπορούσε να είναι: "Με Το Πουλί Στο Χέρι".

Η Γερμανική Βουλή. Ένα κομψοτέχνημα αρχιτεκτονικής. Θυμάσαι που έκανα σύγκριση τις προάλλες με τον δικό μας γουμά. Σε τι χώρα ζω, Θεέ μου!

Αυτός είναι ο ιδρυτής του ζωολογικού κήπου του Βερολίνου, ο οποίος εμένα μου φάνηκε φτυστός ο Κωστέτσος!

Κι εδώ μία τίγρη στον ζωολογικό κήπο έτοιμη να αυτοκτονήσει από βαρεμάρα. Ομολογουμένως, τα ζώα εκεί ζουν σε άθλιες κατ' εμέ συνθήκες, εφάμιλλες του κήπου της Λεμεσού. Αν ήμουν ζώο εκεί, θα είχα κάνει απεργία πείνας προ πολλού!

Τελικά, το Μουσείο Κέρινων ομοιομάτων της Μαντάμ Τισσώ αποδείχτηκε το αγαπημένο μου. Τι ωραία που πέρασα εκεί μέσα. Ήξερα όλα τα εκθέματα και την ιστορία τους, δεν ήθελα να φύγω! Έβγαλα φώτο με όλους, από την Μπρίτνει και την Lady Gaga μέχρι και τον Σαρκοζί!

"Καμαρώστε την πουτάνα που μας έφερε σ' αυτό το οριακό σημείο! Χαμογελάει το ζώον!"

Λοιπόν, άκου να γελάσεις. Αυτός είναι ο τάφος ενός βασιλιά που έφερε στη Γερμανία την πατάτα. Εξ ου και ο φόρος τιμής στην ταφόπλακα!

Μουσείο της Περγάμου: ξύπνησε μέσα μου ο Λούκας Γιώρκας!

Χριστοφικές πολυκατοικίες, κατάλοιπα μιας εποχής που εμείς εδώ στην Κύπρο την έχουμε ακόμα κορώνα στο κεφάλι μας! Τώρα, δικαιολογούνται οι κάλτσες και τα αφέλια

Τέλος, άκου κι αυτό. Στο Βερολίνο πήγα χωρίς κινητό. Το ξέχασα στο αυτοκίνητο και το ανακάλυψα αφότου περάσαμε από το check in. Ήμουν πέντε μέρες χωρίς ίντερνετ και χωρίς κανένα τρόπο επικοινωνίας με τον έξω κόσμο. Ο χρόνος γύρισε στα μέσα της δεκαετίας του ’90. Δεν φαντάζεσαι πόσο πιο ξέγνοιαστος ήμουν. Ένιωσα πραγματικά μακριά από όλους και όλα. Ένιωσα πραγματικά ότι ταξίδεψα. Ένιωσα και μια μικρή ανασφάλεια, βέβαια, του τύπου «αν χαθώ πώς ειδοποιώ την Μπρέντα;» αλλά είχε κι αυτό τη γοητεία του. Δοκίμασέ το καμιά φορά, θα με θυμηθείς!

Στα επόμενα επεισόδια: Σουηδία και Δανία με το boyband!