Στα 30!

Σήμερα γίνομαι 30.

Σήμερα όμως, γίνομαι και ενός.

Γιατί μπορεί πριν 30 χρόνια να γεννήθηκα, αλλά τέτοια μέρα πριν ένα χρόνο πέθανα από ανεύρυσμα. Ξαναγεννήθηκα λίγες ώρες μετά, βέβαια, κατόπιν εγχείρησης ανοιχτής καρδιάς. Αλλά αυτό δεν παύει να καθιστά την 21^η Δεκεμβρίου διπλή επέτειο. Δεν ξέρω ποια από τις δυο ημερομηνίες είναι η πιο σημαντική.

Δεν πρόκειται να ξεχάσω τον πόνο που ένιωσα πέρσι τέτοια μέρα. Θυμάσαι τον μαύρο καπνό από το Lost που τύλιγε τους ήρωες και τους χτυπούσε με δύναμη πάνω στα δέντρα; Ε, μια τέτοια δύναμη με έριξε στο πάτωμα και μένα. Νόμισα ότι επρόκειτο για μαύρη μαγεία στην αρχή. Νόμιζα ότι θα μου φανερωθεί ο διάολος ανά πάσα στιγμή. Ήταν υπερφυσικός ο πόνος στο στήθος.

Μέσα σε μία ώρα από την ώρα του πόνου βρέθηκα πάνω στο χειρουργικό τραπέζι. Δεν θα ξεχάσω που είχα από πάνω μου όλο το σόι και όλους τους οικογενειακούς φίλους να με κοιτάζουν με ένα απερίγραπτο ύφος που μου υποδήλωνε ότι είναι μετρημένες οι ώρες μου. Δεν θα ξεχάσω που τους ρώτησα: «θα πεθάνω έτσι; Γι αυτό ήρθατε όλοι άρον, άρον εδώ στη μία το πρωί.» Δεν μου απάντησε κανένας! Ούτε καν οι γονείς μου. Και έμεινα άναυδος που κανένας δεν σκέφτηκε να πει έστω ένα ψεύτικο «δεν θα πεθάνεις!» Ως παρηγοριά στον μελλοθάνατο. Αν μπορούσα τώρα να ξαναζήσω αυτή τη στιγμή, δεν θέλεις να ξέρεις τι θα έλεγε το στόμα μου! Ψυχολογία απέναντι στον υποψήφιο πεθαμένο, μηδέν!

Χαίρομαι που επιβίωσα, τι να πω κι εγώ. Αν και, μέσα στο 2010 οι φορές που είπα «καλύτερα να πέθαινα να μην σας βλέπω» ήταν περισσότερες από εκείνες που είπα «τι ωραία η ζωή!»

Τις πρώτες μέρες που βγήκα από την κλινική είχα πει ότι θα αλλάξω φιλοσοφία ζωής, ότι θα είμαι πιο θετικός, πιο ήρεμος, πιο συγκαταβατικός, αλλά τίποτα. Μαλακίες. Είμαι ακόμα πιο ερειστικός και πιο νευρικός από πριν. Και αυτό γιατί όλοι έχουν απαίτηση από τον ασθενή να είναι ήρεμος και πράος, αλλά ουδείς προσπαθεί να χαλιναγωγήσει τη δική του μαλακία προκειμένου να μην με τσαντίσει. Δυο μέτρα και δυο σταθμά! Εγώ να υποχωρώ για το καλό μου, εσύ όμως, το ίδιο μαλάκας, για το κακό μου.

Και επειδή ενός κακού μύρια έπονται, είδες τι ακολούθησε φέτος... Τους τελευταίους 12 μήνες έθαψα τον πατέρα ενός από τους καλύτερους μου φίλους, ύστερα έθαψα τη γιαγιά μου, και δυο μήνες μετά, τον πατέρα μου. Η χρονιά του Χάρου! Και τώρα, λίγο πριν την εκπνοή του χρόνου οι πραγματικοί μύριοι είναι εδώ, και κακό ψόφο δεν έχουν! Δίνω μάχες κάθε μέρα!

Μέσα από όλα αυτά τα κακά, πάντως, βγήκε ένα καλό. Επιβεβαίωσα ότι έχει κόσμο που με αγαπά και είναι πολύς. Με απεχθάνονται πολλοί, και το ξέρω, αλλά ευτυχώς με αγαπούν και πολλοί. Τόσο κατά τη διάρκεια της ανάρρωσής μου, όσο και κατά τη διάρκεια του πένθους, η παρουσία φίλων τριγύρω ήταν συγκινητική. Γι αυτό και τους αφιερώνω το πιο κάτω βίντεο που φτιάξαμε όλοι μαζί, με την ευχή την επόμενη φορά που θα με δουν να με αγκαλιάσουν σφιχτά γιατί, πρώτον, το έχω ανάγκη και επειδή δεύτερον, σ’ αυτή τη ζωή μόνο αυτοί (μου) έμειναν…

Φίλε, δεν θα ξεχάσω την ώρα που συνήλθα και έριξα το κλάμα της αρκούδας όταν μου είπαν ότι η Κική και η Μαριλένα ήταν έξω και έκλαιγαν για μένα. Όταν είδα τον Χάρη να με κοιτάζει μες την εντατική με ένα θλιμμένο ύφος που για μένα ήταν η απόλυτη επισφράγιση της φιλίας μας. Δεν θα ξεχάσω τον Άνθο που ερχόταν «σκαστός» σε ώρες εκτός επισκεπτηρίου, να με δει γιατί «δεν το πίστευε ότι υπήρχε περίπτωση να μην με ξανακούσει να γελώ σαν καρακάξα!» και άλλα πολλά. Τα γράφω τώρα και σκουπίζω τα ζουμιά σαν μαλάκας, που τα θυμάμαι.

Δεν λέω άλλα, γιατί θα γίνω κι άλλο μελό και θα μας κράξει και το τελευταίο τσόκαρο του μπλόγγερ.

Κάπου εκεί στα τριάντα και βάλε, λοιπόν, και ο Θεός να βάλει το χέρι του. Όχι εκεί που το βάζει συνήθως. Ας το βάλει κάπου πιο πρακτικά, μπας και δούμε άσπρη μέρα!

Αχ, φίλε!

Η ζωή δυσκολεύει τρομερά, μέρα με τη μέρα!

ΥΓ: Δεν χωρέσατε όλοι μέσα στο βίντεο. Όσοι δεν είδατε τον εαυτό σας, ελπίζω να με συγχωρέσετε. Είστε καμιά δεκαριά. Σας αγαπώ όλους εξίσου.