Δευτέρα, Δεκεμβρίου 06, 2010

Στα Θέατρα της Αθήνας

Ο κυριότερος λόγος που ταξιδεύω μόνος μου στην Αθήνα κάθε χρόνο, είναι επειδή ουδέποτε βρίσκω άνθρωπο που να επιδιώκει ή να αντέχει το πρόγραμμά μου. Εγώ πάω στην Αθήνα μόνο αν τραγουδά η Βίσση και αν δεν τραγουδά συμβιβάζομαι μόνο με άγρια θεατρότσαρκα. Για κάθε μέρα που είμαι στην Αθήνα αντιστοιχεί μία θεατρική παράσταση. Αν σ’ αρέσει! Ε, όπως θα κατάλαβες, δεν αρέσει σε πολλούς.

Λοιπόν, είδα τέσσερεις παραστάσεις όσο ήμουν εκεί. Άκου τη γνώμη μου, να ξέρεις τι παίζει αν τύχει να βρεθείς σε κάποια απ’ αυτές, τώρα τις γιορτές!

Ράους! Στο θέατρο Πειραιώς 131, γραμμένο από τα είδωλά μου, Ρέππα - Παπαθανασίου.

Μία βλακεία και μισή! Πρώτη φορά στη ζωή μου βαρέθηκα τόσο πολύ σε έργο τους. Ειδικά στο δεύτερο μέρος μετρούσα λεπτά να φύγω! Πρώτη φορά στη ζωή μου είπα κι εγώ νυσάφι πια με τις επαναλήψεις των εαυτών σας και ουδέν μετριασμό της ποινής επιδέχεται το εγχείρημά τους. Στην πυρά να καεί! Βάλε όλες τις «Τρεις Χάριτες» και το «Αυστηρώς Κατάλληλο» σε ένα μπλέντερ με ολίγη από σάτιρα επικαιρότητας και γιου γκαντ ιτ. Πεταμένα λεφτά! Η μόνη στιγμή που χαμογέλασα λίγο ήταν όταν η Ελένη Γερασιμίδου είπε ότι θέλει να γίνει σαν την Ζέτα Μακρυπούλια. Που κι αυτό είναι αστείο μόνο όταν βλέπεις τη Γερασιμίδου να το λέει, γιατί το φυζίκ της από μόνο του, βοηθά. Κατά τα άλλα, μαλακία. Πιστεύω ότι και οι ίδιοι οι ηθοποιοί το ξέρουν ότι παίζουν μαλακία γιατί βιάζονταν να πουν τα λόγια για να τελειώνουν να πάνε σπίτια τους, ενώ κάποιες στιγμές όταν βρίσκονταν επί σκηνής αλλά δεν έπαιζαν, έπιαναν και ψιλή κουβέντα μεταξύ τους!



Τα Κορίτσια με τα Μαύρα – Θέατρο Αλίκη, των Ρήγα – Αποστόλου.

Είδες το «Μπαμπά μην ξαναπεθάνεις Παρασκευή;» Αν το είδες και σου άρεσε, μπορείς να το ξαναδείς σε επανάληψη σε καινούριο context, στο «Κορίτσια με τα μαύρα». Η υπόθεση είναι η ίδια, οι σχέσεις των ηρώων περιστρέφονται γύρω από τους ίδιους άξονες, το σκηνικό το ίδιο αλλά αντί για παραδοσιακό σπίτι, εδώ έχουμε μοναστήρι. Ακόμα και η Μουτίδου που στον «Μπαμπά» σάρωνε ως μοιρολογίστρα, εδώ σαρώνει ως κωφάλαλη. Πρόκειται για το ίδιο έργο, σου λέω. Το ίδιο έργο σε βαθμό θράσους! Σε βαθμό που θέλεις τα λεφτά σου πίσω. Το μόνο που μ’ άρεσε ήταν το σκηνικό που άλλαζε με κινηματογραφική ταχύτητα και έδινε την εντύπωση πως βλέπεις τηλεόραση και όχι θέατρο. Όπως δηλαδή συνέβαινε και στο «Μπαμπά μην ξαναπεθάνεις Παρασκευή!» Έλεος.



Συμπέθεροι απ’ τα Τίρανα – Θέατρο Λαμπέτη, των Ρέππα – Παπαθανασίου.

Αυτό μάλιστα. Ναι, είναι κι αυτό ένας αχταρμάς από τις «Τρείς Χάριτες» στο πολύ πιο προσεγμένο όμως, τόσο που δεν μπορείς να τους κακίσεις που επαναλαμβάνουν κάποια αστεία και κάποιες κλασικές τεχνοτροπίες τους στο κείμενο. Θα το παίξουμε και εμείς, στην Κύπρο, με τον ερασιτεχνικό θίασο του Αγ. Αμβροσίου, και προσυπογράφω πως πρόκειται για πολύ καλό έργο. Εξ ου και η τρίτη χρονιά που ανεβαίνει εν Αθήναις. Όμως! Έχω να πω ότι με τα χρόνια το casting ξέφτισε. Εκτός από την Σταυροπούλου και τον Χατζηπαναγιώτη που παίζουν κυρίως ενστικτωδώς και προκαλούν τον γέλωτα ούτως ή άλλως με τον τύπο τους, όλοι οι άλλοι ηθοποιοί είναι πολύ μέτριοι. Μην μιλήσω για την Τζόυς Ευείδη που είναι η προσωποποίηση του «έλιωσα» πάνω στη σκηνή, με μια βραχνάδα που δεν της επιτρέπει να αρθρώσει ατάκα σωστή. Τέλος πάντων, γέλασα και πέρασα ωραία, αλλά δεν πέταξα και τη σκούφια μου.

Και πάμε στην πραγματική αποκάλυψη:

Η Γυνή να Φοβείται τον Άντρα, στο θέατρο Κιβωτός – Μπέζος κ Τσαλίκη.

Μα πόσο ωραίο! Πόσο ωραίο!

Δεν είναι μόνο η νοσταλγία για την εποχή που εκπροσωπεί. Είναι και η προσέγγιση του Μπέζου στο ορίτζιναλ που είναι τόσο σχολαστική και ευσεβής που συγκρίνεται άνετα με το κινηματογραφικό έργο. Σκηνικά, κοστούμια, μουσική, τα πάντα! Τόσο ο Μπέζος, όσο και η Τσαλίκη κοντράρονται άνετα με τον Κωνσταντίνου και την Κοντού και αυτό το δηλώνω απερίφραστα χωρίς καμία διάθεση για ιεροσυλία. Η προπόνηση του Μπέζου σε παρόμοιους ρόλους τόσα χρόνια, βλέπε Δόγγανος και οικογενειάρχης στις σειρές του αντένα, συνέβαλε θετικά στο χτίσιμο του ρόλου του. Κάθε μορφασμός του προκαλεί πολύ γέλιο.

Στέκομαι λίγο στη μουσική επένδυση, γιατί την επιμελήθηκε και συνέθεσε η Δήμητρα Γαλάνη. Ναι, το κάνανε μιούζικαλ το έργο. Και τους στίχους τους έγραψε η Λίνα Νικολακοπούλου! Μιλάμε, υπερπαραγωγή! Ρώτησα στο διάλειμμα μια ταξιθέτρια για το που μπορώ να βρω τα τραγούδια της παράστασης – δεν είναι και πολλά η αλήθεια – και δεν είχε ιδέα. Κρίμα.

Αν διερωτάσαι, σου λέω πως ναι, στο τέλος γκρεμίζεται το ταβάνι όπως και στην ταινία και είναι πολύ μαγικό. Και τρομερά συγκινητικό. Θα δυσκολευτείς να κρύψεις το δάκρυ αν είσαι με παρέα. Αν είσαι μόνος σου, θα σου φύγει αβίαστα. Να πας να το δεις. Από τα τέσσερα που είδα, μακράν το καλύτερο!


Και μιας και μιλάμε για θέατρο, να σου πω ότι το Σάββατο, αυτό που έρχεται, θα πάμε με τον Δικηγορικό Σύλλογο Λευκωσίας να παίξουμε τη δική μας θεατρική παράσταση εκεί. Το «Λεφτά με τη Σέσουλα» στο Δημοτικό Θέατρο Ρόδου. Ορίστε το τρέηλερ.

Αν μένεις στη Ρόδο, κόπιασε να γνωριστούμε! J


11 σχόλια:

UrbanTulip είπε...

Όλοι αυτοί που κάνουν θέατρο, εξαργυρώνουν, ως επί το πλείστον την επιτυχία της τηλεόρασης. Το οποίο δεν εξυπακούει και επιτυχία στο θέατρο.

Μπέζος ε; :)

Γαβριηλ / Gabriel είπε...

γιατί δεν ακολούθησες έστω μία από τις δύο θεατροπροτάσεις του μπλόγκεώς μου; Μα είναι δυνατόν να πας να διασκεδάσεις με τόσο κλισέ ηθοποιούς; Πάνε πια οι εποχές που το δίδυμο Ρέπας-Παπαθανασίου και λοιποί τηλεαστέρες άξιζαν τον κόπο.
Λοιπόν, κάτσε και πάρε σημειώσεις από τα εξής δυο λίνκ κι όταν ξανανέβεις Αθήνα, θυμίσου με!
Πρώτον : http://alloukiallou.blogspot.com/2010/11/reunion.html
και Δεύτερον :
http://alloukiallou.blogspot.com/2010/11/blog-post_05.html

(ξέρω, είμαι σίγουρος ότι η επιτροπή που έβαλες για να εγκρίνει τα σχόλια θα φρίξει, αλλά τουλάχιστον εσύ,give it a try next time)

Rania είπε...

Μαζί να πάμε! Μ'αρέσει το πρόγραμμα σου:))))

Ο Μπέζος ήταν εξ απο ανέκαθεν (!!) αγαπημένος..απο καιρό Δόγγανου!

Τα κορίτσια με τα μαύρα πήρε πολύ καλές κριτικές...κρίμα!

Για το Rent παραξενέυτηκα με αυτό που είπες οτι βαρέθηκε...apparently everybody loved it!

Anti-Christos είπε...

@Gabriel: Κλισέ είναι για σένα που τους βλέπεις συχνά. Για μένα, που έχω για εθνική ηθοποιό την Κακουράτου και ζω με πληθυσμό που βλέπει κυπριακές σειρές, η Τζόυς Ευείδη φαντάζει πολύ γουάου! :)

@Ράνια: Ας αξιωθούμε ποτέ να συνεννοηθούμε να πάμε για καφέ και μετά βλέπουμε και για τα θεατρικά ταξίδια! :)

@Τουλίπα: Ναι, έχεις και ένα δίκιο.

Ανώνυμος είπε...

πολύ cliche αυτά που είδες..
προτείνω φρεναπάτη, στο Εθνικό, με καταπληκτική παραγωγή και σκηνοθεσία

Ανώνυμος είπε...

Akoma k stin kalyteri theatriki parastasi pou phges, eimastan mazi :)

Tyxaio?? de nomizw ;-)!!!

Angel

Γαβριηλ / Gabriel είπε...

για να γκουγκλιάσω τι εστί Κακουράτου. πρώτη φορά την ακούω.

πέρα απ' την πλάκα όμως.
Την τελευταία φορά που ήμουν Κύπρο, εντυπωσιάσθηκα ευχαριστα από τις σκηνές σας και τα θέατρά σας. Θυμάμαι με είχαν πάει στο Σατιρικό και είχα δει ένα έργο για την Μπέλου και επίσης στο Θέατρο Ενα σε μια επίσης πολυ καλή παράσταση. Και κρίμα που δεν εμεινα περισσότερο, θα πήγαινα και σε άλλες.
Βρήκα την κυπριακή σκηνή υγιέστατη και αμεσότερη από ανάλογες παραστάσεις των Αθηνών. έχω την εντύπωση πως ίσως αδικείς τα κυπριακά προϊόντα :-)
μπορεί όμως να κάνω και λάθος, δεν ξέρω.

Ανώνυμος είπε...

Kales epiloges?

ρίτσα είπε...

my kind of athens trip!

θα τα έχω υπόψη μου. το μπαμπά μην ξαναπεθάνεις παρασκευή δεν μου είχε αρέσει ιδιαίτερα τότε που το είχα δει

κι αγνάντευε... είπε...

Ράνια, δεν κατάλαβα, ποιος είπε ότι πήγε να δει το Rent και βαρέθηκε;
Πάντως αν μπορούσα να πετάξω για Αθήνα σ' αυτό το Musical θα πήγαινα οπωσδήποτε.

Ανώνυμος είπε...

λοιπόν τώρα ανακάλυψα το μπλογκ σου και μ' άρεσε πολύ ομολογώ. επειδή είμαι φαν του θεάτρου δεν μπορούσα να μη γράψω τη γνώμη μου...είχα δει πέρσι το συμπέθεροι απ΄τα τύραννα και το βρήκα πολύ σαχλό(σορυ) κ επίσης κάποιο άλλο το σεσουάρ για δολοφόνους που πήγα κ είδα φέτος μόνο και μόνο για να καταλάβω γιατί παίζεται 12 ολόκληρα χρόνια αλλά ομολογώ έμεινα με την απορία γιατί καθόλου δεν μου άρεσε(ίσως φταίει το καστ) Σας παραθέτω ποιές παραστάσεις είδα φέτος και λάτρεψα και είναι: Φρεναπάτη του Πιέρ Κορνέιγ στο Εθνικό.(ένας ύμνος για το θέατρο και τη τέχνη-πάρα πολύ ωραίο)Το γάλα του Β.Κατσικονούρη στο Μεταξουργείο,(αρκετά δυνατό)και τέλος Το σπίτι της Μπερνάρντα Άλμπα του Φ.Γ.Λόρκα (ήταν τέλειο, συγκλονιστικό!!!) Να τις δείτε οπωσδήποτε!!!!Όπως΄ανέφερα είδα και το σεσουάρ αλλά καθόλου δεν μ άρεσε..και η Ντορέτα Παπαδημητρίου αν και κούκλα και θεά την ερμηνεία στο σανίδι ΔΕΝ τη κατέχει.......Αυτά απο εμένα...:))Δεν λέω άλλα αν και θέλω γιατί νομίζω θα με κατασπαράξετε ....χαχα