"Έλα στο Καμπαρέ, έλα στη μουσική..."

Στη ζωή μου πήγα δυο φορές σε καμπαρέ.

Πήγα για πρώτη φορά στα 19 μου στην Κύπρο και άλλη μια φορά στην Αθήνα, στα 26 μου!

Ψέματα! Πήγα και στο Moulin Rouge του Παρισιού στα 15 μου, με ένα γκρουπ τουριστών, αλλά αυτό μάλλον δεν πιάνεται.

Γιατί, καταλαβαίνεις, καμπαρέ στην Κύπρο δεν σημαίνει φτερό και πούπουλο, ούτε ξέφρενους χορούς καν-καν! Σημαίνει κρέας ανατολικής Ευρώπης και φτηνό αποσμητικό. Τέλος πάντων.

Την πρώτη φορά, το 1999, είδαν και έπαθαν οι φίλοι μου να με πείσουν να πάμε. Κατ’ ακρίβεια, ουδέποτε συναίνεσα στο να πάμε. Ουσιαστικά με έσυραν μέσα με το ζόρι. Μου είχαν πει ότι θα πάμε σε ένα cool μπαράκι στο οποίο «μια ωραία μοντέλα θα βγει κατά τα μεσάνυχτα να κάνει στριπτίζ.» Σ’ αυτό συναίνεσα που είχε και μια δόση τέχνης μέσα. Δεν ήξερα ότι θα πηγαίναμε σε ένα καταγώγιο, το οποίο από μακριά θύμιζε γιάφκα της 17 Νοέμβρη στα καλύτερά της!

Μπήκαμε μέσα κατόπιν πολλών διαπραγματεύσεων («θα κάτσουμε μόνο μισή ώρα και δεν θέλω ούτε να με αγγίξουν αυτές οι άρρωστες!») και ομολογώ ότι έφριξα από το θέαμα. Κατ’ αρχήν, οι θαμώνες! Στην καλύτερη περίπτωση, έμοιαζαν με οδηγούς ταξί! Στην χειρότερη, διερωτόσουν για πότε αποφυλακίστηκαν όλοι αυτοί. Κάτσαμε σε κάτι δερμάτινους καναπέδες που κολλούσαν επικίνδυνα και έπρεπε να πιούμε το ποτό μας σε κάτι θολά ποτήρια που έκαναν το ποτό να φαντάζει με σπέρμα. Μια αηδία! Ούτε που την άγγιξα τη βότκα-πορτοκάλι όλο το βράδυ!

Ύστερα ξεκίνησε το σόου. Λέμε τώρα! Μην φανταστείς πως βγήκε η Ραφαέλα Καρρά με πολυπληθή ορχήστρα. Βγήκαν δυο λεσβίες, με μουσική υπόκρουση το frozen της Madonna και γλωσσοφιλιόντουσαν πάνω στον στύλο. Σαν χθες το θυμάμαι. Υπήρχε και μια μπλε λάμπα φθορίου που τις έκανε να μοιάζουν με εξωγήινες. Μιλάμε για θεϊκά ειδικά εφέ! Τελετή λήξης ολυμπιάδας και βάλε!

Ύστερα ήρθαν τα κορίτσια στον καναπέ μας. Οι φίλοι με ενημέρωσαν ότι δεν χρειάζεται να ενδώσω στα καλέσματά τους για επιτόπιο μπαλαμούτι αν δεν θέλω, αλλά χάριν πρωτοκόλλου, καλό θα ήταν να τους πιάσω την κουβέντα για να γίνει χαβαλές! Εγώ βέβαια, αυτό το… «πρωτο-κώλου» αλλιώς το ερμήνευσα.

Ήρθε κι έκατσε στα γόνατά μου μια Εσθονή! Άντε, τώρα! Τι ρωτάς την πουτάνα για να περάσει η ώρα; Για τα ευρωτουρκικά θα συζητούσαμε; Δεν είχα ιδέα, ο έρμος! Την ρώτησα δεκαπέντε φορές από ποια πόλη κατάγεται. Την 16^η φορά σηκώθηκε έφυγε και ησύχασα. Μάζεψα και την παρέα μου και φύγαμε! Ζήτημα αν κάτσαμε μια ώρα.

Τη δεύτερη φορά που πήγα σε καμπαρέ στην Αθήνα, τα πράγματα ήταν αλλιώς. Ήθελα σαν τρελός να πάω, μην σου πω ότι εκλιπαρούσα να βρω παρέα για να μην πάω μόνος μου! Κανείς δεν ερχόταν μαζί μου και εγώ είχα λυσσάξει. Τελικά έπεισα δυο φίλους τελευταία στιγμή και πήγαμε. Άλλη φάση στην Αθήνα! Αλλά ήταν και το καμπαρέ, χλιδάτο. Ντρεπόσουν να μπεις μέσα! Ήταν όλα πιο καθαρά, δεν σιχαινόσουν. Τόσο πολύ, που δεν σου πήγαινε να προσφωνήσεις την πουτάνα χωρίς το ‘κυρία’ μπροστά.

Ήταν και το σόου όμως, πιο προσεγμένο. Φωκάς Ευαγγελινός! Βγήκανε οι χορεύτριες από ψηλά και αιωρούνταν. Προσγειώθηκαν στην σκηνή με τη βοήθεια του στύλου και προκαλούσαν τρόμο και δέος με την επιβλητική τους παρουσία. Σαν απόβαση Αμερικανών στο Ιράκ ήταν!

Μην στα πολυλογώ, ήρθε η Ρωσίδα στο τραπέζι μας! Μπασμένος πλέον στα κόλπα την ρώτησα από πού κατάγεται και αυτή μου είπε: «Από τη Λιθουανία!» Και εγώ τη ρώτησα αν κατάγεται από το Βίλνιους, την πρωτεύουσα. Ενθουσιάστηκε αυτή μαζί μου! «Ξέρεις το Βίλνιους; Είσαι ο πρώτος που το ξέρει!» μου είπε. «Ναι, το γνωρίζω διότι φέτος στο μάστερ είχα μια συμφοιτήτρια, την Έρικα, που καταγόταν από την πόλη σου!» Τι σου είναι και ο κόσμος! Μια σταλιά! Μόνο συγγενείς δεν βγήκαμε με την πουτάνα!

Είχε μεγάλα βυζιά η Λιθουανή αρτίστα. Με λιγότερο από €20 τα έπαιζες σαν μπαλάκι του τένις στο στόμα σου. Μπουκιά και συχώριο!

Μετά έφυγε η Λιθουανή και ήρθε μια άλλη, η οποία μου άρπαξε τα μαλλιά και μου τα έπλεκε (τότε είχα μακριά μαλλιά). «Ωραία μαλλιά!» σχολιάσε. «Αλήθεια; Γιατί πολλοί μου λένε να τα κόψω!» συμπλήρωσα. Τότε εκείνη με τράβηξε από το μπράτσο και μου ζήτησε να περάσουμε στα ενδότερα για πίτσι-πίτσι! «Κάτσε λίγο βρε κορίτσι μου!» της είπα! «Ακόμα δεν συστηθήκαμε! Είσαι κι εσύ από το Βίλνιους;» ρώτησα περιχαρής. «Όχι!» μου απάντησε φανερά εκνευρισμένη. «Από πού είσαι ματάκια μου;» την ρώτησα. «Από το Jurassic Park!» μου είπε και έφυγε τσαντισμένη.

Μείναμε αρκετή ώρα στο καμπαρέ. Αλλά δεν μπορώ να πω ότι θέλω να ξαναπάω.