Έπεσα για ύπνο, αλλά σηκώθηκα άρον-άρον να καταγράψω κάποιες σκέψεις μου, διότι αν δεν τα βγάλω από μέσα μου δεν πρόκειται να κλείσω μάτι…
Πριν κανένα δίμηνο, πήρα ξανά το χαρτί του στρατού. Με καλούν στην εφεδρεία τον ερχόμενο Νοέμβριο. Δεν έριξα και πυροτεχνήματα από τη χαρά μου, βεβαίως - βεβαίως. Φέτος κλείνω δέκα χρόνια από τότε που πρώτο-κατατάχτηκα και σκεφτόμουν πόσα πολλά πράγματα άλλαξαν από τότε. Τελικά αξίζει να κατατάσσεται κανείς σήμερα;
Τον Ιούλιο του 1998 κατατάχτηκα στη Λάρνακα και ξόδεψα δυο χρόνια και δυο μήνες από τη ζωή μου υπηρετώντας μια Κύπρο η οποία τότε ζούσε υπό την απειλή πολέμου εξ αιτίας των πυραύλων S300. Τα οδοφράγματα ήταν κλειστά και επικρατούσε ένας μύθος ως προς το τι συμβαίνει στα κατεχόμενα. Ό, τι μαθαίναμε ήταν από ανταποκρίσεις δημοσιογράφων που τύχαινε να καλύψουν κάποιο γεγονός στα κατεχόμενα. Και αυτό συνέβαινε πολύ σπάνια.
Τα χρόνια της θητείας δεν ήταν και από τα καλύτερα της ζωής μου. Πέρασα μέτρια. Το μόνο κέρδος που είχα ήταν δυο επιστήθιοι φίλοι και μερικές δεκάδες ιστορίες να διηγιέμαι ώσπου να πεθάνω. Δεν είναι και λίγα, αλλά εν πάση περιπτώσει, δεν θεωρώ ότι εκπαιδεύτηκα ιδιαίτερα, ούτε ότι υπήρχε περίπτωση να έσωζα ποτέ την πατρίδα στα 18 μου. Σε περίπτωση πολέμου είμαι σχεδόν σίγουρος ότι θα με τρώγανε στο ψαχνό και ότι η θυσία μου θα ήταν περισσότερο διεκπεραιωτική παρά κινηματογραφική ή και ηρωική. Θέλω να πω… δεν φαντάζομαι πως θα καθόταν η Αλεξίου να γράψει τραγούδι για χάρη μου. Μια φορά όμως, για την πατρίδα θα έδινα τα κοκαλάκια μου, για τη διάσωση της κυπριακής δημοκρατίας θα με παίρναν τέσσερις και θα έτρωγε το τομάρι μου χώμα.
Δέκα χρόνια μετά, με τα οδοφράγματα ορθάνοιχτα, με τις Κυπραίες να γαμιούνται με Τούρκους ανερυθρίαστα, με τους Κυπραίους να κολυμπούν ανενόχλητοι στις κατεχόμενες παραλίες και να παίζουν μυθικά ποσά στα κατοχικά καζίνο, είναι να απορείς αν άξιζε έστω και μια μέρα θητείας ή και θυσίας δέκα χρόνια πριν! Είναι να απορείς αν αξίζει η εφεδρεία, όταν την ώρα που εγώ θα είμαι Σκοπός τον ερχόμενο Νοέμβριο, ο Κούλλης, ο Πάμπος και ο κάθε Κούλλης και Πάμπος θα περνούν το οδόφραγμα για να παίξουν ρουλέτα!
Και όλα αυτά ενόσω συνεχίζεται ακόμα η κατοχή! Άμα σου λέω εγώ ότι ζω στη χώρα των πιθήκων κάτι ξέρω!
Θα μου πεις, άμα ήξερε και ο Αθανάσιος Διάκος ότι θα σουβλιζόταν για να χορεύει σήμερα ο Γιωργάκης ζεϊμπέκικα και να κουμπαρεύει ο Καραμανλής με τον Ερντογάν, θα καθόταν να σουβλιστεί; Όχι βέβαια! Μαλάκας είναι ο άνθρωπος; Εγώ, γιατί να καθίσω να υπηρετήσω όμως; Για να σουβλίζει ο Χριστόφιας με τον συντρόφο του τον Ταλάτ και να μου το παίζουν ηγέτες και προσωπικοτάρες του 21ου αιώνα; Να χαρώ εγώ προσωπικότητες! Τρίζουν τα κόκαλα του Μιαούλη!
Θέλετε κύριοι να περάσετε το οδόφραγμα; Να το περάσετε! Ουδεμία ένσταση! Με γεια σας με χαρά σας! Απαλλάξτε με και μένα από τη θητεία όμως, να πάμε πάτσι!
Στη ζωή δεν αξίζει να έχεις ιδανικά, ούτε έμπνευση για οτιδήποτε. Όλα μια μέρα απομυθοποιούνται. Οι πατρίδες, οι έρωτες, οι οικογένειες, οι φίλοι! Στην επιφάνεια επιπλέεις, όχι στον βυθό! Μια βουτιά στα βαθιά να πας να κάνεις, θα σε πούνε και μαλάκα! Σίγουρο…!
Πριν κανένα δίμηνο, πήρα ξανά το χαρτί του στρατού. Με καλούν στην εφεδρεία τον ερχόμενο Νοέμβριο. Δεν έριξα και πυροτεχνήματα από τη χαρά μου, βεβαίως - βεβαίως. Φέτος κλείνω δέκα χρόνια από τότε που πρώτο-κατατάχτηκα και σκεφτόμουν πόσα πολλά πράγματα άλλαξαν από τότε. Τελικά αξίζει να κατατάσσεται κανείς σήμερα;
Τον Ιούλιο του 1998 κατατάχτηκα στη Λάρνακα και ξόδεψα δυο χρόνια και δυο μήνες από τη ζωή μου υπηρετώντας μια Κύπρο η οποία τότε ζούσε υπό την απειλή πολέμου εξ αιτίας των πυραύλων S300. Τα οδοφράγματα ήταν κλειστά και επικρατούσε ένας μύθος ως προς το τι συμβαίνει στα κατεχόμενα. Ό, τι μαθαίναμε ήταν από ανταποκρίσεις δημοσιογράφων που τύχαινε να καλύψουν κάποιο γεγονός στα κατεχόμενα. Και αυτό συνέβαινε πολύ σπάνια.
Τα χρόνια της θητείας δεν ήταν και από τα καλύτερα της ζωής μου. Πέρασα μέτρια. Το μόνο κέρδος που είχα ήταν δυο επιστήθιοι φίλοι και μερικές δεκάδες ιστορίες να διηγιέμαι ώσπου να πεθάνω. Δεν είναι και λίγα, αλλά εν πάση περιπτώσει, δεν θεωρώ ότι εκπαιδεύτηκα ιδιαίτερα, ούτε ότι υπήρχε περίπτωση να έσωζα ποτέ την πατρίδα στα 18 μου. Σε περίπτωση πολέμου είμαι σχεδόν σίγουρος ότι θα με τρώγανε στο ψαχνό και ότι η θυσία μου θα ήταν περισσότερο διεκπεραιωτική παρά κινηματογραφική ή και ηρωική. Θέλω να πω… δεν φαντάζομαι πως θα καθόταν η Αλεξίου να γράψει τραγούδι για χάρη μου. Μια φορά όμως, για την πατρίδα θα έδινα τα κοκαλάκια μου, για τη διάσωση της κυπριακής δημοκρατίας θα με παίρναν τέσσερις και θα έτρωγε το τομάρι μου χώμα.
Δέκα χρόνια μετά, με τα οδοφράγματα ορθάνοιχτα, με τις Κυπραίες να γαμιούνται με Τούρκους ανερυθρίαστα, με τους Κυπραίους να κολυμπούν ανενόχλητοι στις κατεχόμενες παραλίες και να παίζουν μυθικά ποσά στα κατοχικά καζίνο, είναι να απορείς αν άξιζε έστω και μια μέρα θητείας ή και θυσίας δέκα χρόνια πριν! Είναι να απορείς αν αξίζει η εφεδρεία, όταν την ώρα που εγώ θα είμαι Σκοπός τον ερχόμενο Νοέμβριο, ο Κούλλης, ο Πάμπος και ο κάθε Κούλλης και Πάμπος θα περνούν το οδόφραγμα για να παίξουν ρουλέτα!
Και όλα αυτά ενόσω συνεχίζεται ακόμα η κατοχή! Άμα σου λέω εγώ ότι ζω στη χώρα των πιθήκων κάτι ξέρω!
Θα μου πεις, άμα ήξερε και ο Αθανάσιος Διάκος ότι θα σουβλιζόταν για να χορεύει σήμερα ο Γιωργάκης ζεϊμπέκικα και να κουμπαρεύει ο Καραμανλής με τον Ερντογάν, θα καθόταν να σουβλιστεί; Όχι βέβαια! Μαλάκας είναι ο άνθρωπος; Εγώ, γιατί να καθίσω να υπηρετήσω όμως; Για να σουβλίζει ο Χριστόφιας με τον συντρόφο του τον Ταλάτ και να μου το παίζουν ηγέτες και προσωπικοτάρες του 21ου αιώνα; Να χαρώ εγώ προσωπικότητες! Τρίζουν τα κόκαλα του Μιαούλη!
Θέλετε κύριοι να περάσετε το οδόφραγμα; Να το περάσετε! Ουδεμία ένσταση! Με γεια σας με χαρά σας! Απαλλάξτε με και μένα από τη θητεία όμως, να πάμε πάτσι!
Στη ζωή δεν αξίζει να έχεις ιδανικά, ούτε έμπνευση για οτιδήποτε. Όλα μια μέρα απομυθοποιούνται. Οι πατρίδες, οι έρωτες, οι οικογένειες, οι φίλοι! Στην επιφάνεια επιπλέεις, όχι στον βυθό! Μια βουτιά στα βαθιά να πας να κάνεις, θα σε πούνε και μαλάκα! Σίγουρο…!
Μάνα μου! Με βλέπω και με λυπάμαι! 17μιση χρονών, σαν ξιφτερισμένο πεζουνούδιν, ορκίζομαι αξιωματικός! Πού να 'ξερα... προτάσσω σαν ελαφρυντικό, το νεαρό της ηλικίας!
9 σχόλια:
Πολύ νωρίς δεν πήγες στρατό;
Εδώ πάντως από το φθινόπωρο (αν δεν απατόμαι) η θυτεία θα γίνει εννιάμηνη!!
Στην Κύπρο είναι υποχρεωτική η στράτευση στα 18! Δεν παίρνεις εύκολα αναβολή, εκτός κι αν έχεις ψυχολογικά προβλήματα ή σπουδές που δεν μπορούν να παραταθούν. Και εγώ ψυχολογικά έχω βέβαια, αλλά αυτό δεν επηρέασε τίποτα...
Έτσι είναι δυστυχώς. Είναι να αναρωτιέσαι σήμερα αν υπάρχει κάτι που αξίζει να θυσιαστείς. Αν όμως όλοι σκεφτόμαστε έτσι θα νικήσουν οι Χριστόφιες, οι Κούλληδες και οι Πάμποι και μάλιστα αμαχητί.
Εγώ θαυμάζω τους (βρωμό)τουρκους που δεν πτοούνται τζαι ακόμα γαμούν κόσμο χωρίς να τους κόφτει αν θα τους πουν εθνικιστές ή μη προοδευτικούς.
p.s πάουν σου τα κοντά μαλλιά.
υπάρχουν φορες που κι εγω το ξεχναω το γεγονος της κατοχης. να σημαινει αραγε κατι;
επισης, με εβαλε η γιαγια μου να ορκιστω πως δε θα περασω απεναντι οσο ζει, ετσι για να εχει το κεφαλι της ησυχο.
οχι πως κι αυτο ειναι σωστο..
@πράσινη νεράιδα: Από ότι κατάλαβα είσαι εξ' ελλάδος και δεν έχω ιδιαίτερες προσδοκίες να έχεις εμπεδώσει την κατοχή! Το γεγονός όμως ότι δεν το έχουν εμπεδώσει ούτε και οι Έλληνες της Κύπρου φανερώνει γυφτιά, έλλειψη παιδείας και εθνικού φρονίματος, καθώς και άγνοια απλών αρχών διεθνούς δικαίου. Ούτε εγώ επισκέφτηκα τα κατεχόμενα μέχρι σήμερα, και ούτε πρόκειται αν δεν βρεθεί δίκαιη και ευρωπαϊκή λύση!
Χρίστο, αυτά που λές φίλε είναι πολύ σωστά, και σε παρακαλώ στείλε το σε μία έστω εφημερίδα να δούμε αν μπορεί να γίνει print να το διαβάσουν οι μαλάκες οι Κυπραίοι!!!
Απο ΝΥ
Και πάλι πιστεύω πως έχεις δίκαιο σε όσα γράφεις και συμμερίζομαι τις απόψεις σου. Αυτό το κείμενο όμως, μαζί με το προηγούμενο της εκπόρνευσης,είναι μήπως λίγο ισοπεδωτικά? Δε γίνεται... κάτι θα υπάρχει εκεί έξω για το οποίο να αξίζει να το παλέψεις!
@mariamarialena: είμαι οδοστρωτήρας! χχ
Δημοσίευση σχολίου