Επιτέλους! Sex in our City!

Το 2003, με το πέρας της εξεταστικής, είχα μπροστά μου 1μιση μήνα για να γράψω ένα μικρό dissertation 10.000 λέξεων πριν τις καλοκαιρινές διακοπές! Άδειασε το πανεπιστήμιο, εγώ δεν άντεχα να ερευνώ και να διαβάζω εντατικά οπότε ανακάλυψα το Sex&TheCity. Βασικά, η Ιόλη που έμενε από πάνω μου, είχε όλο τον 3ο κύκλο της σειράς και μου τον δάνεισε να τον παρακολουθήσω εν μέσω πτυχιακής.

Καταβρόχθιζα τα επεισόδια αμάσητα! Το ένα μετά το άλλο, μέχρι που αηδίασα, έπαθα δυσπεψία και έκανα εμετό. Θεωρώ την εν λόγω σειρά ως την πιο τρανή απόδειξη της κατάντιας του ‘ωραίου φύλου’ τις σήμερον ημέρα, και πραγματικά με θλίβει η απήχηση που έχει ως σειρά.

Τέλος πάντων! Δεδομένου πως το σαββατοκύριακο μου ήταν αναπάντεχα σεξουαλικά ενεργό, δεν μπορούσα να φέρω αντίρρηση στην πρόσκληση για να δω την κινηματογραφική μεταφορά στο K Cineplex. Λοιπόν...

Διαπιστώσεις:

Βασικά, τόσα χρόνια βλέπαμε την ιστορία τεσσάρων - κατά τα άλλα χειραφετημένων- γυναικών που έχουν καριέρα, ζωή και φιλελεύθερη σεξουαλική ζωή, αλλά στο τέλος καταλήγουν στο πλέον μικροαστικό πεπρωμένο τους.

Η πρωταγωνίστρια είχε σαν όνειρο ζωής μια μεγάλη ντουλάπα που θα χωρούσε όλες τις γόβες της. Ζούσε για μια ευρύχωρη ντουλάπα, αλλά και για τον Mr. Big ο οποίος διαθέτει όλα τα καλά του γαμπρού. Δηλαδή, κύρος, πλούτο και μυστήριο. Η Currie θα μπορούσε να ήταν Κύπρια. Λυπηρό.

Η ίδια πρωταγωνίστρια έδωσε νόημα στη ζωή της γραμματεύς της αγοράζοντας της μια Luis Vuitton. Μελαγχολώ!

Η παρέα των τεσσάρων απαρτίζεται από διάφορα άλλα παραδείγματα της ‘σύγχρονης γυναίκας!’ Μια ανοργασμική δικηγόρο που από την μέρα που παντρεύτηκε τον πρώτο τυχόντα, ξέχασε τι είναι το σεξ. Εξέλιξε το αιδοίο της σε έναν μεταμοντέρνο Αμαζόνιο και έκλεισε ως γυναίκα. Επίσης, έχουμε την Σιαρλόττα που έχει IQ μονοψήφιο και όλη η χάρη της περιστρέφεται γύρω από την αφέλεια της, ενώ η τρανή παρέα συμπληρώνεται από την αχόρταγη Σαμάνθα που έκλεισε τα 50 και ακόμα δεν βρήκε τον εαυτό της. Η τελευταία, για να λέμε και του στραβού το δίκιο, μου είναι η πιο συμπαθής.

Αυτά, είναι τα πρότυπα των γυναικών μας σήμερα. Μια μανιακή με τσάντες, μια ανοργασμική, μια ηλίθια και μια που έχασε το μέτρο. Αυτά θέλουν να μιμηθούν, αυτές που μέχρι χθες περίμεναν την 10η Μαρτίου για να βγουν έξοδο! Ε, δυστυχώς, αυτή η απότομη ελευθερία είναι που βάρεσε τις γκόμενες στο κεφάλι και γίναμε όλοι, σερνικά-θηλυκά, μαλλιά κουβάρια.

Και μην ακούσω υπονοούμενα περί μισογυνισμού, γιατί θα γίνουμε από δυο χωριά-χωριάτες! Να μου κάνετε τη χάρη. Θεωρώ πως οι ίδιοι οι αντρικοί χαρακτήρες της ταινίας είναι απτά δείγματα μισογυνισμού και δυστυχώς αυτούς επιδιώκετε, αυτούς κατατρέχετε και αυτούς αποθεώνετε! Έναν άνανδρο που πάτησε τα 50 και δεν μπορούσε να αναλάβει τις ευθύνες του, έναν κακομοίρη που ξενοπηδάει (αν και, εδώ που τα λέμε, ο οποιοσδήποτε άντρας στο πλάι της Μιράντα θα είχε το ακαταλόγιστο στο ξενοπήδημα), και έναν νεαρό αριβίστα που επιδιώκει την καταξίωση μέσα από το λιωμένο μουνί της γριέντζως γκόμενάς του.

Αυτοί είναι οι πραγματικοί μισογύνηδες, που δεν είχαν μισό αρχίδι να στήσουν μια σχέση σε θεμέλια ανιδιοτέλειας και αγάπης. Αλλά τώρα, ψιλά γράμματα. Εφόσον στην τελική, το μόνο take-home-message για τη μέση τηλεθεάτρια ήταν το αξεπέραστο design των νυφικών της πρωταγωνίστριας, η μεταμοντέρνα διάταξη του διαμερίσματος του Big στη Νέα Υόρκη και τα ενδότερα της Vogue, γιατί να ψιρίζω τώρα την ταινία; Είναι περιττό!

Εν κατακλείδι, η ταινία ξεχειλίζει από το απογοητευτικό σήμερα, στάζει αστραφτερό στιλ και φινέτσα, έχει έξυπνο σενάριο και δεν υπάρχει λόγος να την χάσεις.

Tip: Όπως επίσης, δεν υπάρχει λόγος να συζητήσεις τα πιο πάνω με την γκόμενα σου με το πέρας της προβολής, εφόσον είναι αποδεδειγμένο πως θα οδηγήσει σε καβγά (στο υπογράφω), και όχι μόνο θα έχεις φάει στη μάπα άλλο ένα ανούσιο blockbuster, αλλά δεν θα γαμήσεις και από πάνω.