Παραλύω στις Παραλίες

Χορτάσαμε για φέτος καλοκαίρι. Από του χρόνου πάλι!

1) Παρέα 7 ατόμων έφτασε στην παραλία του Κόννου γύρω στο μεσημέρι. Η παραλία ξεχείλιζε από (υπό)κόσμο. Ήταν τίγκα στην αδέσποτη κυτταρίτιδα και τον εκνευριστικό ήχο από τις ρακέτες. Βρήκαμε ένα χώρο και απλώσαμε τις πετσέτες μας. Ακριβώς από πίσω μας ήταν μια ανοιχτή ομπρέλα, με μερικά προσωπικά είδη από κάτω, προφανώς κάποιων λουόμενων που τη συγκεκριμένη στιγμή απουσίαζαν. Μετά από ένα μισάωρο εμφανίζονται οι κάτοχοι της ομπρέλας. Μια χωρκάτισσα ηλικίας 25-26 και ο άντρας της, 40 χρόνια μεγαλύτερος της.

- Hello?! Συγγνώμηηηη, εκλέψατε μας την σκιά μας! (με αυστηρό ύφος.)

Τι ακριβώς εννοούσε η μαλακισμένη; Άλλαξε ο ήλιος θέση, και η σκιά της ομπρέλας κάλυπτε εμάς αντί αυτούς! Και τι περίμενε δηλαδή; Ότι θα αλλάζαμε θέση εφτά άτομα μέσα σε μια παραλία που δεν έπεφτε καρφίτσα; Και μετά όταν θα άλλαζε πάλι ο ήλιος θέση θα έπρεπε εμείς να μετακινηθούμε; Τι λογική είναι αυτή;

Αγνοήσαμε την παρατήρηση της και η καριόλα αίφνης έκλεισε την ομπρέλα, για να χάσουμε την σκιά!

Γυναίκα από την παρέα: Έλεος!
Άντρας από την παρέα: Μου είπε ο ψυχίατρος μου να μετρώ μέχρι το 100 πριν να μιλήσω, αλλά έχεις διορία 5 λεπτά να μου βρεις ένα lexotanil πριν σου σπάσω τα μούτρα σου!
Αντίχριστος: Εγώ φταίω, εγώ, που έβαλα Prada μαγιό για να έρθω στις παραλίες σας!

(Το μαγιό εννοείται πως δεν είναι Prada, αλλά τρόπος του λέγειν…)

Η μαννό-χωρκάτισσα δεν αντέδρασε. Ο δε άντρας της, της έγνεφε να σιωπήσει για να γλιτώσουν το περαιτέρω ρεζιλίκι. Δυστυχώς, η ηλιθιότητα και πάλι θριάμβευσε. Πήραμε τις πετσέτες μας και μεταφερθήκαμε στην καφετέρια της παραλίας.

2) Στην καφετέρια πέσαμε θύματα των γνωστών, του γνωστού. Εκεί που ήμασταν ήδη χωριό 7 ατόμων, προστέθηκαν άλλοι 4 μαντράχαλοι στην παρέα μας. Με χρυσές αλυσίδες, μακρύ σγουρό μαλλί, και λεξιλόγιο από σειρές του ‘Σίγμα.’ Ο ένας εξ αυτών υπερηφανεύοταν πως έχει σουξέ στους πούστηδες, και την λέξη ‘μεγάλη,’ την πρόφερε ‘μιάλη.’

Μια κοπέλα από την παρέα έσπευσε να μου απολογηθεί εκ των προτέρων.

- «Τα παιδιά είναι φίλοι του γκόμενου της τάδε. Καλά παιδιά είναι, μην τους βλέπεις έτσι… Είναι από την Αθηαίνου, αλλά δεν τους φαίνεται!»
- Τι μου λες; Σοβαρά; Κι εγώ στοιχημάτιζα πως είναι βέροι Μιλανέζοι!

3) Σήμερα παρατήρησα πως δεν έμεινε άντρας στη νήσο χωρίς τατουάζ! Κορμιά με λεκέδες παντού. Και να πεις ότι πέρασαν κάτι στη ζωή τους που τους στιγμάτισε και έπρεπε να το χαράξουν πάνω τους, να το καταλάβω. Αλλά όλα αυτά τα ακανόνιστα σχήματα που παραπέμπουν στο τίποτα, αρνούμαι να τα δεχτώ ως fashion statements.

Το τατουάζ οφείλεις να το υποστηρίζεις. Δεν γίνεται να κρέμεται από πάνω σου μια ντουζίνα λίπη και έλαια και εσύ να χτυπάς το τελευταίο τοτέμ της φυλής των masai για να το παίξεις ψαγμένος. Δεν το απορρίπτω ως ιδέα αλλά θεωρώ πως τα μεταξωτά βρακιά θέλουν και επιδέξιους κώλους. Προσωπικά σκέφτηκα δις να χτυπήσω κάτι προσωπικό στον ώμο μου και εκ των υστέρων δίνω συγχαρητήρια στον εαυτό μου, (α’ λα Άντζελα Δημητρίου) που δεν το έπραξα, γιατί τώρα θα τριβόμουν με γυαλόχαρτο για να το σβήσω!

4) Στην επιστροφή βιαζόμουν να επιστρέψω σπίτι και όπως ήδη προβλέψατε, αύριο έχω να πληρώνω πρόστιμο 40 ευρώ «σε αστυνομικό σταθμό της αρεσκείας μου.»

- Τρέχατε κύριε αντίχριστε με 75χλμ σε δρόμο των 50χλμ!
- Το πρόσεξα…
- Θα καταγγελθείτε γι’ αυτό!
- Δηλαδή; Πρόστιμο;
- Ε, ναι!
- Μάλιστα. (Παίρνω την κλήση και εξαφανίζομαι) Βρε δεν πά να μου βγάλετε και τα νύχια! Δεν πληρώνω!

5) Κάηκα στην πλάτη και τώρα είμαι γιαουρτωμένος. Όλα λαμπρά! Έννοια σου και πέντε μέρες έμειναν! Καλοκαιρινές διακοπές στα ξένα, για πάντα!