Μαύρες Διακοπές

Και τώρα που ηρεμήσαμε, ας επανέλθουμε στο θέμα μας!

Για να είμαι ειλικρινής, δεν έχω κέφια να εξιστορήσω τις χειρότερες διακοπές της ζωής μου με κάθε λεπτομέρεια. Μετάνιωσα και που έθιξα το θέμα, καθώς φοβάμαι πως θα γρουσουζέψω τις επικείμενες.

Αλλά μιας και είμαι φύσει 'τράβα με και ας κλαίω,΄ θα αναφέρθω ακροθιγώς στις μίνι διακοπές μου στο Άμστερνταμ το 2001, την πρώτη φορά που επισκέφτηκα τη ‘Βενετία του Βορρά.’

Που λες! Είχα μπουχτήσει με τον έρωτα της ζωής μου που κατέληξε σε Βατερλό της ζωής μου, και πήρα τα βουνά. Βασικά, είχα ένα Γάλλο συγκάτοικο που μου πρότεινε road trip μέσω Γαλλίας και Βελγίου στο Άμστερνταμ. Ήμουν τόσο χάλια ψυχολογικά που δέχτηκα χωρίς δεύτερη σκέψη.

Πού να ήξερα τι με περίμενε! Κατά τη διάρκεια αυτών των διακοπών:

- Έζησα την απόλυτη μοναξιά αφού οι Γάλλοι ζήτημα αν μίλησαν αγγλικά πάνω από 2 φορές σε όλο το ταξίδι. Μου μιλούσαν αγγλικά μόνο όταν τους ρωτούσα κάτι. Κατά τα άλλα, δεν υπήρχα!

- Όταν φτάσαμε στο Άμστερνταμ, μου ανακοίνωσαν ότι δεν έχουμε πού να μείνουμε διότι υποτίθεται θα κλείναμε ξενοδοχείο επί τόπου. Την ίδια μέρα λάμβανε χώρα ένας σημαντικός ποδοσφαιρικός αγώνας στο Άμστερνταμ και όλα τα hostels ήταν κατειλημμένα. Το πρώτο βράδυ 'κοιμηθηκαμε΄ στον σιδηροδρομικό σταθμό μαζί με όλους τους dealers και τις πουτάνες. 'Κοιμήθηκαν' βασικά, γιατί εγώ δεν έκλεισα μάτι! Έκλανα μέντες από φόβο, χώρια που δεν είμαι συνηθισμένος στα παγκάκια!

- Σημειώστε πως ο μήνας ήταν Νοέμβριος, και ένας Θεός ξέρει πως δεν ψοφήσαμε από το κρύο. Όταν ξημέρωσε, τους σήκωσα άρον-άρον να βρούμε ένα ξενοδοχείο να μείνουμε. Το μόνο που ήταν διαθέσιμο ήταν πανάκριβο για τα στάνταρτς των Γάλλων και δεν δέχτηκαν να το κλείσουμε. Τελικά πήγε 12 το μεσημέρι της επόμενης μέρας για να βρούμε ένα δωμάτιο κακήν-κακώς να διαμείνουμε. Τι δωμάτιο... σκέτη αποθήκη ήταν, με γυψοσανίδες για τοίχους και με στρώματα που σιχαινόσουν να ξαπλώσεις. Για ένα βράδυ, όμως, το υπομείναμε.

- Δεν μας έφτανε η κακομοιριά μας, η κυρία αδελφή του φίλου μου δεν δέχτηκε να περάσουμε μια βόλτα από τις πουτάνες, διότι θεωρούσε τον red light district road ως προσβολή για το γυναικείο φύλο. Μόνος μου αναγκάστηκα να πάω και δεν το απόλαυσα όσο ήθελα. Βιτρίνες με χρονόμετρο δεν λέει! Αντ’ αυτού, οι Γάλλοι ήθελαν να θερίσουμε το μουσείο του Βαν Γκογκ, να πάμε στο μουσείο με τα διαμάντια, να δούμε μοντέρνα τέχνη και να κάνουμε κρουαζιέρα στα κανάλια! Τρομάρα να τους έρθει, μόνο που τα γράφω, τσαντίζομαι!

- Την επόμενη μέρα, ήρθαν και πάλι οι φίλοι τους που είχαν αυτοκίνητο, μας μάζεψαν και επιστρέψαμε μέσω Γαλλίας και Μάγχης στη Βρετανία. Στο Λονδίνο γιόρταζαν μια εθνική επέτειο εκείνη την ημέρα, και όλοι οι Λονδρέζοι ετοιμάζονταν για μαζική έξοδο από την πρωτεύουσα. Η εθνική οδός ήταν τόσο μποτιλιαρισμένη που για να επιστρέψουμε στο Reading μας πήρε 7 ώρες μέσα στο αυτοκίνητο! (κανονικά θα φτάναμε μέσα σε ένα δίωρο από το λιμάνι του Dover!).

- Δεν θέλω να θυμάμαι τίποτα από αυτό το ταξίδι. Μπαίνοντας στο δωμάτιο της εστίας βρήκα ένα σημείωμα της, κάτω από την πόρτα που έγραφε: «Επέστρεψες γλυκέ μου ταξιδιώτη; Δεν μπορείς να φανταστείς πόσο σε πεθύμησα!» Ούτε αυτό θέλω να το θυμάμαι. Σιχαμένη υποκρίτρια! Λατρεία μου!

Σκάναρα μια φώτο από το ταξίδι (πώς ήμουν έτσι, Θεέ μου!)... Φτύστε μας μη μας ματιάξετε! Η ταλαιπωρία και η κακομοιριά στο μάτι μου ζωγραφισμένη. Υποκριτικό χαμόγελο πως τάχα περνάμε ωραία... Η γριούλα ανάμεσα μας, δεν είναι άλλη από την αδελφή του συγκάτοικου, ετών 24 παρακαλώ, που μας ξεποδάριασε στα κουλτουριάρικα εκθέματα.

Μακριά από μας τέτοιες διακοπές! Με τον Γάλλο δεν κράτησα καμία επαφή. Είναι ίσως και ο μόνος ξένος συμφοιτητής που δεν νοιάστηκα ποτέ να ρωτήσω τι απέγινε! Ζαμανφού!

ΥΓ: Μαρία, όπως βλέπεις, στη φώτο φοράω το ίδιο σακάκι με φέτος! Μην το πεις πουθενά... Να καταστραφεί το τεκμήριο ταχαίως!