Αντί-Χριστός Ανέστη;

Κάθε φορά που σε συναντώ είμαι προετοιμασμένος και υποψιασμένος... Έξι χρόνια πέρασαν, πόση ψυχολογική αναστάτωση μπορεί να μου προκαλέσεις; Και όμως, ρε γαμώ το, τα καταφέρνεις! Κάθε φορά με κάνεις να συνειδητοποιώ την δυστυχία μου. Διότι την ευτυχία δεν μπορώ να την ορίσω, αλλά όταν σε κοιτάζω, είμαι σίγουρος πως την αισθάνομαι!

Βέβαια, μπορεί να συμβαίνει και το ανάποδο, αλλά δεν με απασχολεί την δεδομένη στιγμή.

Κοιμάσαι πίσω μου σαν τον άγγελο και εγώ δεν τολμώ να σε χαζέψω διότι θα μου βλαστήσει το τρίτο πόδι...Ούτε τολμώ να σου θυμίσω αυτά που πάντα ήθελες να ξεχάσεις. Ρωτώ, σχεδόν ικετευτικά: «Πότε θα σε ξαναδώ; Δεν γίνεται κάθε φορά που σε αποχαιρετώ στα τρένα, να σφίγγομαι σα να είναι η τελευταία φορά που συναντιόμαστε!»

Δεν απαντάς! Χέστηκες... μόνο που δεν ροχαλίζεις!
Εβδομάδα των παθών, τέλος...;