Όπως ήδη παρατηρήσατε, σε αυτό το βδεληρό μπλογκ αναλύσαμε τα πάντα. Αυτό που δεν έθιξα ποτέ μέχρι σήμερα, είναι η στρατιωτική μου θητεία. Ναι, έκανα στρατό, και μάλιστα ήμουν αξιωματικός (Κάποτε, στο 3ο έτος όταν το είπα αυτό σε μια Πορτογαλλίδα συγκάτοικο απαιτούσε φωτογραφίες για να πειστεί, ενώ ακόμη γελάει. Σιχαμένη, να με δεις με στολή να πάθεις έμφραγμα!)
Εν πάση περιπτώσει, όταν κατατάχθηκα το 1998, μου πήρε αρκετό καιρό να συνηθίσω τη λογική ορισμένων πραγμάτων. Σήμερα που τα θυμάμαι απορώ με τον εαυτό μου. Αλλά, και πάλι μερικές μου ενέργειες τις βρίσκω πολύ ορθές και λογικές. Που-χου:
Α) Την πρώτη μέρα στο Κέντρο Νεοσυλλέκτων, μας δόθηκε ο απαραίτητος ρουχισμός και εξοπλισμός. Είχαμε 10 λεπτά στη διάθεση μας να ντυθούμε και να πάρουμε την πρώτη αναφορά. Έβαλα τη στολή όπως-όπως. Το μάτι μου πήρε και το τζόκεϊ, αλλά δεν το φόρεσα. Θεώρησα πως είναι προαιρετικό και πως εξυπηρετεί καθαρά στυλιστικούς σκοπούς. «Χάνω που χάνω τα μαλλιά μου, τι να το κάνω το τζόκεϊ. Ουδέποτε μου πήγαινε!» Δεν το φόρεσα. Ήταν και μπανάλ το κόψιμο του. Κατέβηκα στην αναφορά ‘ακάλυπτος’ και συνειδητοποίησα πως κάτι δεν πήγαινε καλά. "Κοίτα να δεις, που όλοι φοράνε τζόκεϊ! Γαμώ το! Ακόμη δεν ήρθαμε, άρχισαν τα όργανα!" Ένας παλιός στρατιώτης με ενημέρωσε πως προλαβαίνω-δεν προλαβαίνω να επανορθώσω. Τελικά πρόλαβα. Αλλά εξακολουθώ να θεωρώ το τζόκεϊ φρικτό αξεσουάρ...
Β) Όταν άρχισαν οι πρώτες υπηρεσίες, με έβαλαν θαλαμοφύλακα. Τα καθήκοντα του θαλαμοφύλακα, μεταξύ άλλων, περιλαμβάνουν τα εγερτήρια των σκοπών κατά τις βραδινές ώρες, την επίβλεψη των κοιμωμένων στρατιωτών μήπως αρρωστήσουν, ενώ σε κάποιες μονάδες, προσέχει και τον οπλισμό. Γενικά, είναι εκεί για να ξυπνά τους κούλλουφους να πάνε στη σκοπιά, οι οποίοι μετά τον 2ο μήνα θητείας δεν κινούνται από το κρεββάτι τους επ’ ουδενί.
Όταν μου ανακοίνωσαν αυτά τα καθήκοντα βγήκα από τα ρούχα μου. «Θα ξαγρυπνήσω εγώ δυο ώρες, επειδή οι ακαμάτηδες οι σκοποί δεν έχουν ένα ρημαδό-ξυπνητήρι να τους αφυπνήσει να πάνε στη σκοπιά τους; Ε, μα δηλαδή, και αυτός ο στρατός, είπαμε είναι τριτοκοσμικός, αλλά ένα ξυπνητήρι μπορούσε να τους το παράσχει. Να μείνω εγώ ξύπνιος 2 ώρες για να κάνω 2 εγερτήρια όλα κί’ όλα; Δεν σφάξανε! Τι ώρα θέλετε να ξυπνήσετε ρε μαλάκες; Στις 2:00 πμ ο ένας και στις 3:00 ο άλλος; Ωραία!» Έπεσα κανονικά για ύπνο και έβαλα το ρολόι μου να χτυπήσει στις ώρες των εγερτηρίων. Σηκώθηκα, κύριος, με τις πυτζάμες, πήγα βρήκα τους ήρωες των σκοπιών και τους έστειλα στην ευχή του Θεού. Μα θα σπάσει το πλάσμα;
Το θέμα δεν είναι ότι το έκανα αυτό. Το θέμα είναι ότι απορούσα πώς δεν το σκέφτηκε κανείς μέχρι τότε να το προτείνει ως μόνιμη λύση... Αϊντά....
Εν πάση περιπτώσει, όταν κατατάχθηκα το 1998, μου πήρε αρκετό καιρό να συνηθίσω τη λογική ορισμένων πραγμάτων. Σήμερα που τα θυμάμαι απορώ με τον εαυτό μου. Αλλά, και πάλι μερικές μου ενέργειες τις βρίσκω πολύ ορθές και λογικές. Που-χου:
Α) Την πρώτη μέρα στο Κέντρο Νεοσυλλέκτων, μας δόθηκε ο απαραίτητος ρουχισμός και εξοπλισμός. Είχαμε 10 λεπτά στη διάθεση μας να ντυθούμε και να πάρουμε την πρώτη αναφορά. Έβαλα τη στολή όπως-όπως. Το μάτι μου πήρε και το τζόκεϊ, αλλά δεν το φόρεσα. Θεώρησα πως είναι προαιρετικό και πως εξυπηρετεί καθαρά στυλιστικούς σκοπούς. «Χάνω που χάνω τα μαλλιά μου, τι να το κάνω το τζόκεϊ. Ουδέποτε μου πήγαινε!» Δεν το φόρεσα. Ήταν και μπανάλ το κόψιμο του. Κατέβηκα στην αναφορά ‘ακάλυπτος’ και συνειδητοποίησα πως κάτι δεν πήγαινε καλά. "Κοίτα να δεις, που όλοι φοράνε τζόκεϊ! Γαμώ το! Ακόμη δεν ήρθαμε, άρχισαν τα όργανα!" Ένας παλιός στρατιώτης με ενημέρωσε πως προλαβαίνω-δεν προλαβαίνω να επανορθώσω. Τελικά πρόλαβα. Αλλά εξακολουθώ να θεωρώ το τζόκεϊ φρικτό αξεσουάρ...
Β) Όταν άρχισαν οι πρώτες υπηρεσίες, με έβαλαν θαλαμοφύλακα. Τα καθήκοντα του θαλαμοφύλακα, μεταξύ άλλων, περιλαμβάνουν τα εγερτήρια των σκοπών κατά τις βραδινές ώρες, την επίβλεψη των κοιμωμένων στρατιωτών μήπως αρρωστήσουν, ενώ σε κάποιες μονάδες, προσέχει και τον οπλισμό. Γενικά, είναι εκεί για να ξυπνά τους κούλλουφους να πάνε στη σκοπιά, οι οποίοι μετά τον 2ο μήνα θητείας δεν κινούνται από το κρεββάτι τους επ’ ουδενί.
Όταν μου ανακοίνωσαν αυτά τα καθήκοντα βγήκα από τα ρούχα μου. «Θα ξαγρυπνήσω εγώ δυο ώρες, επειδή οι ακαμάτηδες οι σκοποί δεν έχουν ένα ρημαδό-ξυπνητήρι να τους αφυπνήσει να πάνε στη σκοπιά τους; Ε, μα δηλαδή, και αυτός ο στρατός, είπαμε είναι τριτοκοσμικός, αλλά ένα ξυπνητήρι μπορούσε να τους το παράσχει. Να μείνω εγώ ξύπνιος 2 ώρες για να κάνω 2 εγερτήρια όλα κί’ όλα; Δεν σφάξανε! Τι ώρα θέλετε να ξυπνήσετε ρε μαλάκες; Στις 2:00 πμ ο ένας και στις 3:00 ο άλλος; Ωραία!» Έπεσα κανονικά για ύπνο και έβαλα το ρολόι μου να χτυπήσει στις ώρες των εγερτηρίων. Σηκώθηκα, κύριος, με τις πυτζάμες, πήγα βρήκα τους ήρωες των σκοπιών και τους έστειλα στην ευχή του Θεού. Μα θα σπάσει το πλάσμα;
Το θέμα δεν είναι ότι το έκανα αυτό. Το θέμα είναι ότι απορούσα πώς δεν το σκέφτηκε κανείς μέχρι τότε να το προτείνει ως μόνιμη λύση... Αϊντά....
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου