Elizadeth

Να κοπιάσετε, χωρίς πολλά – πολλά!

 

 

Καλλιμάρμαρο

Για το Καλλιμάρμαρο μπορώ να γράψω δέκα σελίδες!

Ας ξεκινήσουμε όμως από το μάθημα σας.

Την επόμενη φορά που θα ρωτήσω «ποία είναι η καλύτερη τραγουδίστρια όλων των εποχών» και δεν πάρω τη σωστή απάντηση, θα γίνει χαμός.

Θα μπορούσε η Χάρις Αλεξίου να γεμίσει το καλλιμάρμαρο εις διπλούν, back to back με 80.000 θεατές; Θα μπορούσε η Γαλάνη να το πράξει τραγουδώντας άσματα αποκλειστικά από τη δική της δισκογραφία; Θα μπορούσε η Πρωτοψάλτη; Θα μπορούσε κάποια από τις καινούριες; Ρητορικόν το ερώτημα. Καμία εν ζωή τραγουδίστρια δεν θα μπορούσε να έχει την αποδοχή και τη διαχρονικότητα της Βίσση.

60.000+ θεατές, όλων των ηλικιών. Κάποιοι με πανό (Υπήρχε περίπτωση να γράψει κάποιος «Γαλάνη είσαι η πελλάρα μας;» / κανένας δεν θα έμπαινε στον κόπο) ωσάν να ήμαστε ακόμη είκοσι χρονών. Ένα καλλιμάρμαρο στο οποίο έβρισκες μέσα από πιτσιρίκια μέχρι ανθρώπους της γενιάς των γονιών μας. Με μία σκηνή διεθνών προδιαγραφών η οποία παρείχε στην Άννα την πολυτέλεια να ανυψώνεται, να βυθίζεται, να μετακινείται από τη μία άκρη στην άλλη μέσω πασαρέλλας και να καταλήγει σε ένα αστέρι το οποίο είναι ίδιο με το ταττού που έχει στον καρπό του χεριού της. Πόσες Ελληνίδες τραγουδίστριες θα μπορούσαν να έχουν customized σκηνή; Καμία! Αυτά μόνο η Lady Gaga τα κάνει.

Με φωτισμούς λέιζερ, με είκοσι χορευτές από το εξωτερικό οι οποίοι μου θύμισαν εποχές Albert Hall 1999 και Αστέρια 2000. Και προ πάντων, με συμφωνική ορχήστρα 50 μουσικών οι οποίοι ενορχήστρωσαν μπουζουκοτράγουδα με τρόπο που παρέπεμπαν σε κλασσική μουσική. Τη στιγμή που άρχισαν να παιανίζουν τα βιολιά και δεν ξέραμε από που μας ήρθε, τη στιγμή που η πλωτή εξέδρα έσκασε μύτη επί σκηνής παίζοντας το «Κλίμα Τροπικό» έγινε η κίνηση ματ. Ήταν σαν να μπήκε οδοστρωτήρας και σάρωσε όλο το ελληνικό πεντάγραμμο. Μόνο οι Coldplay θα μπορούσαν να έχουν συμφωνική ορχήστρα επί σκηνής να παίζει το Viva La Vida, μα και πάλι… δεν την είχαν! Η Βίσση τα είχε όλα αυτά στην ίδια συναυλία. Παρεμπιπτόντως, το "τρελαίνομαι" με τη συμφωνική ακούγεται ως έπος ταινίας τύπου Braveheart. 

Για να επανέλθουμε: Η σωστή απάντηση στην ερώτηση «ποια είναι η σπουδαιότερη τραγουδίστρια που έβγαλε η Ελλάδα είναι «η Άννα Βίσση». Βασικά, όσοι δεν ακούτε Άννα Βίσση δεν ξέρω τι ακούτε, ούτε πώς επιβιώνετε. Τέλος πάντων, δεν μπορώ να επέμβω περαιτέρω στα γούστα σας, η αισθητική είναι και θέμα ενστίκτου και δεν το διαθέτετε όλοι.

Για ποια άλλη τραγουδίστρια ναυλώνονται ειδικές πτήσεις για να μεταφέρει χιλιάδες θεατών στην Αθήνα από την Κύπρο, βρε καημένοι; Ακούσατε ποτέ κανέναν να λέει «φεύγω για Αθήνα, πάω να δω την Αλέξια, τον Χατζηγιάννη, τον Αλκίνοο Ιωαννίδη;» Ποτέ! Από την Παρασκευή το βράδυ που αφίχθηκα στην Αθήνα εγώ δεν σταμάτησα να χαιρετώ γνωστούς. Έστριβα στα σοκάκια της Ερμού και χαιρετούσα κόσμο λες και ήμασταν κάποιο είδος ιού και εξαπλωθήκαμε παντού. Όλο το αεροπλάνο μιλούσε για το Καλλιμάρμαρο! «Κι εσείς για την Άννα; Πού θα κάθεστε; Α, εμείς από την άλλη πλευρά!» Φίλοι που έμειναν πίσω μου έλεγαν ότι άδειασε η Λευκωσία το σαββατοκύριακο γιατί πήγαν όλοι στη Βίσση. Έρημη πόλη η πρωτεύουσα σάμπως και είχαμε δεκαπενταύγουστο.

Πριν αρχίσει η συναυλία και ενόσω προβάλλονταν στις γιγαντοοθόνες διάφοροι ανυποψίαστοι θεατές, ξέρετε τώρα, απ’ αυτές τις χαριτωμενιές που κάνουν στην Αμερική, μέτρησα τουλάχιστον 20 άτομα γνωστούς μου εκ Κύπρου μέσα στο στάδιο, οι οποίοι μάλιστα, δεν θεωρούνται καν θαυμασταί της Άννας. Απλώς ήρθαν να τη δουν γιατί ξέρουν ότι δεν υπάρχει άλλη. Είναι η απόλυτη (απεχθάνομαι τον όρο, αλλά πώς να το κάνουμε, της πάει γάντι), και ήρθαν να υποβάλουν τα σέβη τους. Πήγα και στη συναυλία της Λάρνακας και την είδα τον περασμένο Ιούλιο και νομίζω εντόπισα μόνο δύο γνωστούς μου μέσα στο γήπεδο. Στο Καλλιμάρμαρο δεν τους προλάβαινα. Επρόκειτο περί προσκυνήματος σε Αγίους Τόπους.

Στο Καλλιμάρμαρο πήγα από τις 6:00 το απόγευμα. Η συναυλία άρχιζε στις 9:00. Τρεις ώρες νωρίτερα προκειμένου να πάρω σωστή θέση. Χαλάλι της το περίμενε, δεν μου φάνηκε. Το Καλλιμάρμαρο είναι επιβλητικότατο, ήταν τιμή μου που μπήκα εκεί μέσα να την ακούσω. Κατά τη διάρκεια της συναυλίας καμάρωνα σαν να έβλεπα την κόρη μου. Τη Βίσση τη θεωρώ δική μου. Αισθάνομαι ότι «σας επιτρέπω» να τη βλέπετε κι εσείς. Όταν έβλεπα την αποθέωση από τα πλήθη δάκρυζα σαν να ήμουν ο πατέρας της. Σε κάποια τραγούδια ειδικά μετά βίας συγκρατούσα τα δάκρυα μου. Στο «Ξανά» στο «Δεν Θέλω Να Ξέρεις» στο «Δώδεκα» ειδικά όταν τα τραγουδά ο κόσμος. Την έβλεπα και την ίδια που «δικαιωνόταν» και μπορούσα να νιώσω τη συγκίνηση της. Σήμερα στο αεροδρόμιο έστηνα αφτί και άκουγα άλλους να λένε τα καλύτερα για τη συναυλία και καμάρωνα σαν να την είχα στήσει εγώ τη συναυλία. ☺😛

Σε κάποια σημεία θύμιζε και έναρξη Ολυμπιακών Αγώνων η ατμόσφαιρα.

Είδα – επιτέλους – και τον Καρβέλα από κοντά. Πόσο συνειδητοποιημένος και ειλικρινής. Πόσο την αγαπά! Πόσο τον αγαπά! Θέλω κι εγώ μια τέτοια αγάπη να ζήσω πριν πεθάνω.

Ήταν φανταστική η συναυλία. Θεωρούσα ότι υπερέβαλλα που πήρα αεροπλάνο να τη δω ειδικά όταν προηγήθηκε η Λάρνακα. Καμία όμως σχέση, επρόκειτο για διαφορετικό lineup, τα τραγούδια σε εντελώς διαφορετική σειρά, με διαφορετική σκηνοθεσία και καλλιτεχνική προσέγγιση, ενώ η χαρά που πήρα που άκουσα και τη philharmonia Αθηνών σε αποσπάσματα που μύριζαν «Ηρώδειο» ήταν τόσο μεγάλη που άξιζε κάθε ευρώ που ξόδεψα. Ακόμη και η Μπρέντα που δεν είναι καθαρόαιμη Βισσική και μου έχει δηλώσει πολλάκις πως «εγώ μία Βίσση τον χρόνο αντέχω να δω», είπε ότι επρόκειτο για εμπειρία ζωής.

Και του χρόνου! 😉

 

Τραγουδώντας Στη Σοφίτα

 

Σήμερα το απόγευμα ήμουν στην σοφίτα και μεράκλωνα με διάφορα τραγούδια τα οποία διάλεγα από τις λίστες του υπολογιστή μου. Δεν ξέρω αν σας το έχω ξαναπεί, πολύ πιθανόν ίσως, αλλά συχνά πυκνά μου αρέσει να δημιουργώ playlists ανάλογα τη διάθεση και το κέφι και να τραγουδώ. Το τραγούδι με βοηθά να ρυθμιστώ, να αποβάλω το άγχος, τη λύπη, να συντροφεύσω τη χαρά μου και γενικά είναι κάτι που με βοηθά στη ρουτίνα μου και το τιμώ με κάθε ευκαιρία. Τραγουδώ με τη ψυχή μου, σαν να δίνω συναυλία, γνωρίζοντας φυσικά ότι ούτε φωνή διαθέτω, ούτε έκταση έχω, ενώ απεναντίας φαλτσάρω συχνά αφού τις ψηλές νότες δεν τις πιάνω ούτε στα όνειρά μου.

Δεν έχει σημασία. Όταν τραγουδώ, πετώ. Τραγουδώ στη σοφίτα για να μην ενοχλώ, τραγουδώ και στο αυτοκίνητο όταν οδηγώ. Γενικά θεωρώ το τραγούδι προσωπικό ζήτημα. Δεν με ενδιαφέρει να με ακούει κανείς όταν τραγουδώ. Δεν έχω το ψώνιο να με χειροκροτήσει οποιοσδήποτε. Τραγουδώ για μένα αποκλειστικά. Πολλές φορές αν καταλάβω ότι κάποιος κάθεται και με «ακούει», ενοχλούμαι, νιώθω ότι παρεμβαίνει στον χώρο μου, αλλά τι να κάνω, έχω αποδεχτεί ότι εφόσον τραγουδώ και ακούγομαι, λογικό είναι κάποιοι να καθηλώνονται, έστω και από περιέργεια ως προς το ποιος φωνάσκει άδοντας τοιουτοτρόπως.

Φέραμε μία νέα οικιακή βοηθό στο σπίτι. Σήμερα το απόγευμα που, καθώς προείπα, μεράκλωνα στη σοφίτα με διάφορα λαϊκά, η κοπέλα ρώτησε τη Μπρέντα: «Madame, is sir a professional singer?» 😂 Με αυτήν την κοπέλα δεν προλάβαμε να γνωριστούμε επαρκώς, δεν ξέρει ακόμη τι δουλειά κάνω. Η Μπρέντα της εξήγησε ότι, όχι, δεν βιοπορίζομαι από το τραγούδι και η κοπέλα, καλή της ώρα, είπε: «ίσως θα έπρεπε». Προσοχή, παρακαλώ! Δεν το είπε ειρωνικά! Προέρχεται από μία κουλτούρα πολύ ευγενική και ταπεινή. Οπότε δεν θεωρώ ότι το κομπλιμάν ενείχε δόσεις καυτηριασμού ή κυνισμού, εκτός κι αν είναι τόσο πολύ το χάλιν της και δεν την πήραμε ακόμη χαμπάρι.

Θεωρώ ότι είχε καλές προθέσεις. Τι γλυκό εκ μέρους της! Πρώτη φορά στη ζωή μου κάποιος είπε καλή κουβέντα για τον τρόπο που τραγουδώ. Θα θυμάστε πριν πολλά χρόνια που είχα πάει σε μια συναυλία της Πρωτοψάλτη στη Σχολή Τυφλών και μου έκανε παρατήρηση μια ξινή που καθόταν δίπλα μου ότι «τραγουδάς και δεν ακούμε!» υπονοώντας ότι ενοχλούσα. Πάντα τέτοιες «φιλοφρονήσεις» αποκόμιζα όποτε εκτονωνόμουν τραγουδώντας.

Στο Δημοτικό ήμουν το μόνο παιδί από όλη την τάξη που δεν ήμουν μέλος της χορωδίας. Ο δάσκαλος της μουσικής, ένας Γιώργος Ιωσηφίδης τρισμέγιστος παπάρας είπε στη μάνα μου: «είναι τόσο παράφωνος που δεν μπορώ να τον βάλω ούτε για πλάκα στη χορωδία, μου χαλάει το σύνολο γιατί παρασέρνει και τους υπόλοιπους!» Την ώρα που η τάξη έκανε πρόβα τραγουδώντας εγώ περιφερόμουν ασκόπως στην αυλή γιατί δεν είχα τι να κάνω. Θυμάμαι ότι κλωτσούσα χαλίκια να περάσει η ώρα μου.

Αυτό τώρα μου θύμισε και το άλλο. Όταν στο λύκειο ο καθηγητής που μας δίδασκε θέατρο αποφάσισε ότι δεν μπορούσα να συμμετέχω στην παράσταση που θα ανεβάζαμε επειδή «δεν είχα καθαρή άρθρωση» (κάτι που εν μέρει ισχύει γιατί το ρο μου παραπέμπει στη Σοφία Φιλιππίδου, αλλά σοβαρά τώρα ποιον περίμενε να βρει να παίξει σε σχολική παράσταση, τον Κάρολο Κουν;) και ως εκ τούτου με έβαλε με χίλια ζόρια να παίξω έναν κατάσκοπο που ήταν βουβό πρόσωπο και εμφανιζόταν στη σκηνή το πολύ για ένα λεπτό. Συν τοις άλλοις, δεν έκρινε ορθό να συμπεριλάβει το όνομα μου στο πρόγραμμα της σχολικής παράστασης. Ήμουν ο μόνος συμμετέχων που είχα τόσο καημό να παίξω, και ο μόνος που δεν είχε ατάκα σ΄ ολόκληρο το έργο και ο οποίος δεν συμπεριλήφθηκε στα credits! Είναι να λατρεύεις τις παιδαγωγικές τακτικές των 80ς και των 90ς! 😅

Τώρα βέβαια βιώνω μεγαλεία στο ερασιτεχνικό θέατρο, αλλά αυτό είναι άλλο θέμα.

Γράφοντας αυτό το κείμενο θυμήθηκα και ένα άλλο περιστατικό. Όταν ήμουν 17 χρονών και μέναμε στην πολυκατοικία, είχα το ίδιο χούι. Έφτιαχνα playlists την έβρισκα και τραγουδούσα. Ένα μεσημέρι του 1997, το θυμάμαι σαν να ήταν χθες, χτύπησε το σταθερό τηλέφωνο και ήταν η Μπέτυ, η καλαμαρού, του «από κάτω». Η Μπέτυ ήταν κι αυτή μία για την οποία θα μπορούσα να γράψω τρία απανωτά ποστς, αλλά ας μείνουμε στο ότι μου είπε στο τηλέφωνο: «Θα ασχοληθείς επαγγελματικά με το τραγούδι;» όχι της λέω εγώ, απλά μ’ αρέσει να τραγουδώ. «Τότε κάνε ένα διάλειμμα, είναι τρεις το μεσημέρι, θέλω να κοιμηθώ!» Ντράπηκα και φυσικά υπάκουσα.

Who’s lauging now, bitches? Η οικιακή βοηθός σήμερα, είπε τα καλύτερα! Μόνο αυτόγραφο δεν ήρθε να ζητήσει.

Ας της αφιερώσω, λοιπόν, το επόμενο τραγούδι! 

Ακριβή Μου Ελβετία! #Diplis

Σας χρωστώ μια Ελβετία.

Λοιπόν, δεν έχω να πω πολλά.

Η Ελβετία είναι ένα χάρμα οφθαλμών το καλοκαίρι. Τα τοπία της εξωπραγματικά και βγαλμένα από καρτ ποστάλ. Τόσο όμορφα και απίστευτα που τα λες και βαρετά. Δεν υπάρχει βρωμιά ή δυσωδία. Κατ’ ακρίβεια από τον πολύ καθαρό αέρα καταλήγεις να πονάς τα πνευμόνια σου. Το νερό τους τόσο καθαρό που αναρωτιέσαι αν στην Κύπρο πίνεις βόθρο. Είναι άλλο επίπεδο η χώρα σε όλους τους τομείς. Κατ’ ακρίβεια είναι «χώρα!» Αυτό που έπρεπε να βιώνουμε όλοι.

Και φυσικά είναι άλλο επίπεδο και οι τιμές. Αν κάτι με άγχωνε κατά την παραμονή μας εκεί ήταν η ακρίβεια. Δεν μου αρέσει να κλαίγομαι και να ακούγομαι σαν τον Ρίκκο Μάππουρο που βλέπει στα πάντα την τιμή, αλλά πρώτη φορά στη ζωή μου ένιωσα ότι μας κοροϊδεύουν. Δεν είναι τυχαίο που ο μισθός τους είναι τετραπλάσιος του δικού μας. Ένα μικρό μπουκαλάκι νερό κοστίζει €7,5 ενώ μία μπάλα παγωτό σε χωνάκι κοστίζει €9. Για να πάρουμε ένα παγωτό για όλους μας πληρώσαμε €40! Με τούτα και μ’ εκείνα δεν χρειάζεται να πω περισσότερα. Έπρεπε να μηχανορραφήσουμε για να επιβιώσουμε τρεις μέρες εκεί πέρα.

Η Ζυρίχη ήταν συμπαθέστατη αν και την ευνόησε ο καιρός. Πέσαμε σε καλοκαιρία και το φως την αναδείκνυε. Θεωρώ ότι αν ζεις εκεί και τρως τη μουντίλα στη μάπα, δεν έχει να επιδείξει τίποτα. Είναι γερμανοκομμένη, με όλα τα πλεονεκτήματα και μειονεκτήματα που μπορεί να έχει μία τέτοια πόλη. Δεν της λείπει τίποτα από πλευράς οργάνωσης και παροχών, αλλά είναι όλα τόσο βιομηχανικά και χοντροκομμένα που δεν θα έλεγα ότι θα ήθελα να ζήσω εκεί. Η λίμνη τής προσδίδει έναν αέρα μεγαλείου αλλά αν βρέχει και έχει συννεφιά μάλλον συμβάλλει στη μελαγχολία των κατοίκων της.

Δεν μπορώ να πω ότι κάναμε ακραία πράγματα στη Ζυρίχη. Άλλωστε μετά από τρεις μέρες στο Europa Park δεν είχαμε ενέργεια για πολλά-πολλά. Πήγαμε στον ζωολογικό κήπο, ο οποίος κατά τη γνώμη μου ήταν μία αποτυχία μιας και τα μισά ζώα ήταν κρυμμένα, ενώ βρίσκεται χτισμένος σε έναν δύσβατο λόφο. Το ανεβοκατέβασμα μας τσάκισε τα πόδια τα οποία ήταν ήδη καταβεβλημένα. Δεν μπορώ να πω ότι άξιζε τα λεφτά του. Είδαμε μόνο έναν ελέφαντα, ο οποίος μάλιστα έκανε την ανάγκη του εκείνη τη στιγμή. Το σκατό του ελέφαντα είναι εφάμιλλο εκείνων των κοτρόνων που όταν στο Τρόοδος υπάρχει κακοκαιρία η μετεωρολογική υπηρεσία προειδοποιεί για κατολισθήσεις 😂. Είδαμε και τρεις ρινόκερους καθώς και δύο καμηλοπαρδάλεις. Όλα τα άλλα ζώα αγνοούνταν μέσα στις βιτρίνες τους. Τα έψαχνες και δεν τα έβρισκες. Δεν θα μου προκαλούσε έκπληξη αν μου έλεγαν ότι δεν υπήρχαν καν και ότι το κλουβί ήταν απλά ένα παραπλανητικό σκηνικό. Κάποια στιγμή αχνοφάνηκε η ουρά μίας τίγρεως. Αλλά ως εκεί. Θα μπορούσε να ήταν και ψεύτικη. Δεν θα σας εισηγούμουν να πάτε.

Θα σας εισηγούμουν όμως να πάτε στο εργοστάσιο της Lindt που φτιάχνει σοκολάτες. Όχι ότι εκεί θα δείτε βήμα-βήμα ζωντανά πώς φτιάχνεται η σοκολάτα. Αλλά το κτήριο είναι πανέμορφο και σε ψήνει, ενώ διαθέτει ένα πανέμορφο souvenir shop γεμάτο σοκολάτες, το οποίο θες δεν θες, αγοράζεις στο τέλος λίγο απ’ όλες. Στην Ελβετία μπορεί να αποφεύγαμε να φάμε λόγω τιμών, αλλά φάγαμε τόση σοκολάτα όση δεν φάγαμε μια ζωή. Νομίζω πειράχτηκε και το στομάχι μου έκτοτε, συσπάται ανησυχητικά όποτε μυριστώ σοκολάτα.

Η ξενάγηση μέσα στο εργοστάσιο και πάλιν, δεν λέει τίποτα. Δεν θα δείτε μηχανήματα να αλέθουν το κακάο, ούτε βρύσες να στάζουν λιωμένη σοκολάτα. Θα δείτε, όμως, πολλά ντοκιμαντέρ τα οποία εξηγούν τις διαδικασίες. Αν θέλαμε να δούμε ντοκιμαντέρ τα βλέπαμε και στο national geographic. Δεν ήταν ανάγκη να τρέχουμε στη Ζυρίχη. Αλλά, ας όψεται. Το μάρκετινγκ είναι δυνατό, θέλοντας και μη μπαίνεις στον χορό και αγοράζεις ό,τι τρώγεται και ό,τι βρεις μπροστά σου. Το κατάστημα είναι λαμπερό και θυμίζει χριστουγεννιάτικο παράδεισο. Αυτό, ναι, το συστήνω.

Τι άλλο κάναμε στη Ζυρίχη; Α, πήγαμε και στο μουσείο τους. Άλλο αχρείαστο πράγμα. Είδαμε αναγεννησιακά φουστάνια, μεσαιωνικά σερβίτσια και περούκες. Ωσάν να ήμασταν σε θεατρικό βεστιάριο. Υπερβολικά μεγάλο κτήριο για να δικαιολογεί τα αδιάφορα εκθέματα. Ευτυχώς οι Ελβετοί έχουν και έναν όροφο ειδικά διαμορφωμένο για να παίζουν και να επιμορφώνονται τα παιδιά οπότε έπιασε τόπο η επίσκεψη. 

Ιππότες και τσαγιερώ. 

Πώς το ξέχασα; Πήγαμε και μια εκδρομή στους καταρράκτες του Ρήνου. Ο Ρήνος είναι ο δεύτερος μεγαλύτερος ποταμός της Ευρώπης και οι καταρράκτες του θεωρούνται οι πιο εντυπωσιακοί της ηπείρου. Επιτρέψτε μου να αμφιβάλλω, βέβαια. Έχω δει καλύτερους καταρράκτες στην Ισλανδία αλλά δεν ξέρω αν η Ισλανδία θεωρείται καθολικά Ευρώπη. Εν πάση περιπτώσει, είδαν τα μωρά τρεχούμενα νερά και άνοιξε το μάτι τους, άνοιξε και εμένα η ψυχή μου. Πήραμε και βαποράκι και τους προσεγγίσαμε διά μέσω του ποταμού. Πλησιάσαμε και βραχήκαμε, το καταφχαριστηθήκαμε! Και τι δεν θα ‘δινα να είχα εκεί ένα εξοχικό και να τους έχω ως θέα μου κάθε πρωί!

Βλέπετε αυτό το μωβ καραβάκι; Εκεί μέσα ήμασταν και πλησιάζαμε στα νερά. Ήταν λίγο περιπετειώδες. Αλλά μας άρεσε.

Μια από τις τρεις μέρες που ήμασταν στην Ελβετία την περάσαμε στη Λουκέρνη, η οποία θεωρώ ότι ήταν και η κορωνίδα των διακοπών μας.

Εκεί επισκεφτήκαμε το μουσείο μεταφορικών μέσων το οποίο θεωρείται το πιο δημοφιλές μουσείο ολόκληρης της χώρας. Έχει μέσα όλα τα μεταφορικά μέσα από το πιο παλιό τρένο ως το πιο υπερσύγχρονο, από το πρώτο αεροπλάνο μέχρι το πιο μοντέρνο. Έχει αυτοκίνητα αντίκες, πλοία, βάρκες, υποβρύχια, τελεφερίκ, ανεμόπτερα, γεωργικά οχήματα, μέχρι και δορυφόρους. Όλα σε πραγματικό μέγεθος ώστε τα παιδιά να μπορούν να μπουν μέσα και να τα εξερευνήσουν. Ήταν μάννα εξ ουρανού το συγκεκριμένο μουσείο. Τα παιδιά και εγώ ενθουσιαστήκαμε και ξοδέψαμε εκεί όλο το πρωινό!

Αυτό εδώ είναι η πρόσοψη του μουσείου μεταφορικών μέσων, καλυμμένη με επιγραφές από την εθνική οδό. Πολύ ευφάνταστο το βρήκα. 

 Η Λουκέρνη είναι ένα θαύμα, χτισμένη γύρω από μία λίμνη και με φόντο τις Άλπεις. Όπως τη βλέπετε στις καρτ-ποστάλ. Τα τοπία εξωπραγματικά, παράδεισος σωστός. Κάναμε μία κρουαζιέρα μέσα στη λίμνη και έβλεπα γύρω τα κάστρα, τα καζίνο, τις επαύλεις και έλεγα ποια μαύρη μοίρα μας γέννησε στην Κύπρο. Απορώ και γιατί μας έρχονται τουρίστες πια, ειλικρινά!

Να τους παίρνεις να βλέπουν τέτοια εκτός-του-κόσμου-τούτου τοπία και να σου λένε τα παιδιά: "μπαμπά βαριέμαι, θέλω κινητό!" Τους αστράφτεις ή όχι τη μπάτσα να τη θυμούνται όσο ζουν;

Δεν είναι τυχαίο που οι Ελβετοί ζουν στην κοσμάρα τους αποκομμένοι από όλα, από ΕΕ, από πολέμους και τα πάντα. Έχουν τον παράδεισο, δεν ψάχνονται αλλού. Εξ ου και διαθέτουν τον μεγαλύτερο στρατό στην Ευρώπη κατ’ αναλογία πληθυσμού. Διότι αναγνωρίζουν τη σημαντικότητα διατήρησης αυτού του παραδείσου άθικτου από εξωτερικές απειλές. Θα μου πεις, ποιες απειλές; Η Ελβετία περιτριγυρίζεται από πολιτισμένες χώρες. Δεν έχει γύρω της τη Σάρα και τη Μάρα, ή καλύτερα την Εμινέ και τη Γκουλκιούλ.

Παρόλα αυτά, να πω επίσης ότι η Ελβετία έχει το μεγαλύτερο ποσοστό μεταναστών στην Ευρώπη. Η αλήθεια είναι ότι το μάτι μου έβλεπε συχνά μαντίλες και τουρμπάνια και μου κλωτσούσε το θέαμα. Δεν μπορώ να συνδυάσω αυτά τα ονειρικά τοπία με τη μιζέρια που κουβαλούν αυτοί οι άνθρωποι εξ αιτίας της ξεροκεφαλιάς τους.

Να πάτε στην Ελβετία, αλλά να μην μείνετε εκεί. Να περάσετε με το αυτοκίνητο και να απολαύσετε όλα αυτά τα μέρη και όλα τα τοπία αλλά προσπαθήστε να διανυκτερεύσετε στην Ιταλία ή στη Γαλλία ή στη Γερμανία. Δεν μπορείτε να φάτε όλες σας τις οικονομίες στα ελβετικά ξενοδοχεία. Υπάρχει κι όριο στην ασυδοσία του χρήματος. Δεν είναι δυνατόν να πληρώνεις €50 ταξί για μία διαδρομή 10 λεπτών!

Τώρα θα μου πείτε, και η Μύκονος έτσι είναι στις τιμές. Άλλο υπερεκτιμημένο μπουρδέλο από ‘κει!

Να σας πω ότι στην Ελβετία απόλαυσα για πρώτη φορά ένα φοντού με τυρί και φρούτα και μάλιστα μέσα σε ένα κόκκινο «κοκλόν», όπως το έλεγε η Δάφνη Μπόκοτα στα Παιχνίδια Χωρίς Σύνορα του 1993. Ήταν μια πολύ ευχάριστη έκπληξη και μία αναπάντεχη σύνδεση με το τηλεοπτικό παρελθόν που ζέστανε την καρδούλα μου.

Τριάντα ευρώ μου έκατσε το "κοκλόν". Λιωμένο τυρί με φρούτα για βούτημα. Κανένα έλεος οι Ελβετοί, κανένα έλεος!

 

Αυτά τα ολίγα είχα να πω. Ήταν ένα ταξίδι δυνατό. Το κατάλαβα γιατί ενώ διήρκησε μόνο μία βδομάδα αισθάνθηκα ότι έλειπα ένα μήνα! Γύρισα και μου είχε λείψει η νωθρότητα της καθημερινότητας στη Λευκωσία, ενώ μου πήρε μία βδομάδα για να συνέλθω από ό,τι ζήσαμε και να επανέλθω στη ρουτίνα μου.

Άντε και του χρόνου. 

Ο Ύμνος Του "Άλλου Κράτους" 😅

 Διακόπτουμε τα περί Ελβετίας και συναφών θεμάτων για να σχολιάσουμε με χαρά τη δυσφορία των Αριστερών της Κύπρου ειδικότερα από προχθές όπου παιάνισε ο Εθνικός μας Ύμνος κατά τη διάρκεια του καλαθοσφαιρικού αγώνα Ελλάδας – Κύπρου, κι έβγαλαν φλύκταινες από το κακό τους. Προέβαλαν το λατρεμένο επιχείρημα ότι «παίξαμε τον εθνικό ύμνο… άλλου κράτους». 😂

Στο παρόν κείμενο θα λάβετε τις απαντήσεις σας.

Πρώτον, δεν παίξαμε «Κρατικό Ύμνο» ώστε να μιλούμε για «άλλο κράτος». Παίξαμε «Εθνικό Ύμνο». Με την Ελλάδα είμαστε το ίδιο έθνος (τώρα βέβαια θα το αμφισβητήσετε κι αυτό, αλλά κάπου ώπα). Οπότε ήταν λογικό αφού μιλούμε για «Εθνικό», και όχι για «Κρατικό», να ακουστεί ο Ύμνος στην Ελευθερία. Είμαστε δύο ξεχωριστά κράτη αποτελούμενα από το ίδιο έθνος.

Δεύτερον, ο ελληνικός εθνικός ύμνος δεν μας επιβλήθηκε. Τον υιοθετήσαμε με απόφαση του Υπουργικού Συμβουλίου. Δημοκρατικά και με τον Νόμο. Και επειδή ξέρω τι κουμάσια είστε και τώρα θα έρθετε να μου πείτε περί Τουρκοκυπρίων και Δικαίου της Ανάγκης, θα σας απαντήσω και σ’ αυτό: Ας μην έφευγαν! Ας έμεναν στη Βουλή, ας παρέμεναν στην Κυβέρνηση για να έχουν άποψη.

Τρίτον, κυριότερον και βασικότερον: εις την πούτσαν μας τι πιστεύετε! Είμαστε Έλληνες, κι αυτός είναι ο πολιτικός προσανατολισμός μας. Είμαστε Έλληνες της Κύπρου, Ευρωπαίοι πολίτες και αυτό γουστάρουμε να είμαστε. Όπως δικαιούται ο Αντετοκούμπο να διαθέτει ελληνική συνείδηση και να ορίζεται ως Έλληνας, και χίλια μπράβο του, έτσι δικαιούμαστε κι εμείς! Δεν υπάρχει ελληνικό DNA (ή οποιοδήποτε άλλο εθνικό DNA) ώστε να μας αποκλείει από την διεκδίκηση και ιδιοποίηση του. Υπάρχει ξεκάθαρη πολιτική πρόθεση. Και η πολιτική μας πρόθεση είναι ελληνική! Δεν σας αρέσει; Σκασίλα μας.

Αν δεν έπαιζε ο Ύμνος εις την Ελευθερία, μια χαρά μου καθότανε και ο Ύμνος στη Χαρά των Σίλερ και Μπετόβεν, της ΕΕ. Αυτό θέλουμε να είμαστε και αυτό θα είμαστε. Έλληνες – Κύπριοι - Ευρωπαίοι. Ένα και το αυτό. Στη Δημοκρατία κάνουμε κουμάντο οι πολλοί. Και οι πολλοί αυτό θέλουμε.

«Θα το χρησιμοποιήσει ο Τατάρ εναντίον μας» είπεν η Ανδρούλα Βασιλείου στο τουίτερ. Πόσο χαίρομαι που έχουμε ακόμα όρεξη να ασχολούμαστε με μιαν διεφθαρμένη κοτζιάκαρη. Στα παπάρια μας εις διπλούν κυρία Ανδρούλα! Να το πάρετε χαμπάρι ότι οι Τούρκοι δεν ενδιαφέρονται για το καλό αυτού του νησιού. Σας είδαμε και εσάς που επιδιώκετε φιλίες, κοινές θεατρικές παραστάσεις και λοιπές πολιτιστικές εκδηλώσεις τι καλό προσφέρατε και τι απήχηση είχατε στην… «επανένωση». Ουδεμία!

Οι Τούρκοι δεν προσέρχονται καν σε συνομιλίες αν δεν τους αναγνωριστεί το 50% της κυριαρχίας αυτής της χώρας. Οπότε η μόνη λύση είναι η απελευθέρωση. Και επειδή είμεθα και ρεαλιστές και γνωρίζουμε ότι δεν μπορούμε να την επιτύχουμε με στρατιωτικά μέσα, η μόνη λύση είναι μια στρατιωτική συμμαχία με το Ισραήλ, σε συνάρτηση με τον μελλοντικό ευρωπαϊκό στρατό, ώστε να εγγυάται την ασφάλεια μας.

Να πάρετε τα τρία μας λοιπόν, και να το χωνέψετε.

Ιδανικά, και αν ήμουν εγώ ο πρόεδρος, θα φρόντιζα ώστε όσοι επιθυμείτε συνύπαρξη και εναγκαλισμούς με τους βρωμότουρκους να απελαθείτε άμεσα σε μουσουλμανικά κράτη να δείτε τη γλύκα. Να επιδοθείτε στην τυραννία του πολιτικού ισλάμ να δείτε πόσα απίδια πιάνει ο σάκος!  

Μεγαλύτερος καρκίνος από τους Αριστερούς δεν εμφανίστηκε ποτέ σ’ αυτόν τον κόσμο.

Και μ’ αυτά και μ’ αυτά, ζεστές καλημέρες και καλό φθινόπωρο!

🥰🥰🥰

 

Europa Park

Η πεθερά μου είπε την πιο σωστή κουβέντα:

«Στις διακοπές με παιδιά δεν κάνεις διακοπές. Απλώς κουράζεσαι σε άλλη χώρα και τόπο».

Πολύ ορθά τα είπε η πεθερούλα εξ ου και το ταξίδι μας στην Ελβετία φέτος ήταν ένα και το αυτό. Επτά ήμερες στις οποίες η έγνοια μας ήταν πώς θα απασχοληθούν τα τέκνα και πώς θα κουραστούν επαρκώς ώστε τη νύχτα να ξεραθούν μια κι έξω.

Τα πήγαμε στο Europa Park. Δεν ήξερα τι εστί Europa Park. Κι εγώ φέτος το έμαθα. Προσγειωθήκαμε στη Βασιλεία και με λεωφορείο περάσαμε στη Ρουστ της Γερμανίας όπου βρίσκεται το εν λόγω θέρετρο. Ως γνωστόν, είμαι ορκισμένος Ντίσνεϊ φαν και δεν διανοούμαι να μπω στη διαδικασία να δώσω τα λεφτουδάκια μου σε άλλους. Όμως θεωρώ ότι τα παιδιά μου είναι ακόμη πολύ μικρά για να εκτιμήσουν την αξία της Ντίσνεϊλαντ (χώρια που περιμένω να ανοίξει του χρόνου το Disney Adventure Park παραδίπλα για να ξαναπάμε), οπότε είπα να δώσω μια ευκαιρία και στο Europa.

Δεν διαψεύστηκα. Το Europa είναι μία επαίσχυντη απομίμηση της Ντίσνεϊλαντ σε πολλά, αλλά αξίζει τα λεφτά του. Αν δεν είσαι σκληροπυρηνικός Ντίσνεϊ φαν ώστε να προσβάλλεσαι από τη χυδαιότητα με την οποία έχουν αντιγράψει ολόκληρα rides όπως π.χ. το στοιχειωμένο σπίτι, τους πειρατές και γενικότερα την όλη νοοτροπία του πάρκου, μια χαρά θα περάσεις. Δεν είχα επιλογή, έβαλα στην άκρη την απέχθεια μου για κάθε τι μη Ντίσνεϊ και πέρασα ωραία. Άλλωστε, μπορεί το πάρκο να παραπέμπει, αλλά ας μη ξεχνάμε ότι θεματικά περιστρέφεται γύρω από μία άλλη μου αγάπη που είναι η Ευρώπη και η κουλτούρα της. Παιχνίδια Χωρίς Σύνορα και Γιουροβίζιον σε έκδοση θεματικού πάρκου; Ναι, παρακαλώ!

Το πάρκο είναι διπλάσιο σε έκταση από τη Ντίσνεϊλαντ και οι θεματικές του ενότητες αφορούν σε διάφορες ευρωπαϊκές χώρες όπως τη Γαλλία, την Ιταλία, τη Γερμανία, την Αυστρία, την Ελλάδα, την Ελβετία, την Ισπανία, την Πορτογαλία, την Ιρλανδία, την Κροατία, τη Ρωσία, την Ισλανδία και τη σκανδιναβική χερσόνησο, αλλά και στην φανταστική χώρα των λιλιπούτειων η οποία διαθέτει και ένα βραβευμένο roller coaster το οποίο τίμησα εις διπλούν. Κύπρο δεν θα δείτε, και καλύτερα. Οι χώρες εμφανίζονται στο πάρκο αυτούσιες, δηλαδή έχουν χτίσει ολόκληρα σετς με τα πιο χαρακτηριστικά κτήρια και μέρη της κάθε χώρας ώστε να δίνεται η αίσθηση ότι βρίσκεσαι εκεί. Για την Ελλάδα έχουν αναπαραστήσει τη Μύκονο.

Υπάρχουν και 3-4 ξενοδοχεία προσαρμοσμένα σε αυτές τις χώρες (εμείς μείναμε στο ιταλικό Colosseo το οποίο είναι σχεδόν κολλημένο με το πάρκο και αυτό μας γλίτωνε περπάτημα), καθώς και ένα υδροπάρκο παραπέρα το οποίο όμως απαξιώσαμε. 

Αυτή είναι η πίσω αυλή του ξενοδοχείου μας. Λίγο κιτς, ναι, αλλά πολύ επιβλητικό για τα παιδιά. Είχε συντριβάνια δαπέδου που χόρευαν ενώ το βράδυ γιμόταν και προβολή στους τοίχους μέσω projector. Μου θύμισε άνετα σκηνικό της RAI από JSF 1994. 

Το γερμανικό παβίλιον. Έχει και ρολόι με περιστρεφόμενες φιγούρες. Από κοντά φαίνεται πιο όμορφο. 

Το ελληνικό σκηνικό. Συμπαθέστατο, και ναι παίζει σε λούπα η μισιρλού εναλλάξ με τα Παιδιά Του Πειραιά ώσπου να μην αντέχεις άλλο.

Εδώ βλέπετε τάχα μου το Παρίσι. Αχνοφαίνεται ο μύλος του Moulin Rouge. Όπως βλέπετε στο βάθος υπάρχει και η σφαίρα που ξεπατικώθηκε 100% από το Epcot του Walt Disney World στο Ορλάντο. Τίποτα δεν άφησαν όρθιο. Μέσα στη σφαίρα υπάρχει roller coaster με θέμα το γαλλικό can-can! Ήμαρτον. 

Πάνω και κάτω, σκανδιναβικά ψαροχώρια πανέμορφα ακόμη και ως σκηνικά! 

Δεν λείπει τίποτα απ’ το Europa Park. Είναι προσεγμένο, αισθητικά άρτιο, τίγκα στο πράσινο και τις λίμνες, τίμιο στις τιμές των προϊόντων του, στα γεύματα που προσφέρει και στο merchandise που παρέχει. Φθηνότερο από τη Ντίσνεϊλαντ αισθητά. Αυτό που δεν έχει είναι η μαγεία της Ντίσνεϊ, οι χαρακτήρες, οι γνωστές και αγαπημένες μουσικές και οι αναμνήσεις που φέρνουν μαζί τους οι ταινίες της. Αναγκάστηκαν να δημιουργήσουν και στο Europa Park κάτι χαρακτήρες μασκότ (Δύο τραγικά ποντίκια απομίμηση του Μίκυ και της Μίννη – τι άθλιοι, τίποτα δεν σεβάστηκαν!), καθώς και μια ταινία που θα βγει σε λίγες μέρες στους κινηματογράφους προκειμένου να δημιουργήσουν κάποια παράδοση, αλλά κατά τη γνώμη μου δεν υφίσταται σύγκριση. Η Ντίσνεϊλαντ πάντα θα νικά.

Φυσικά, τα ανωτέρω δεν αφορούν τα παιδιά. Και δη τα δικά μου παιδιά τα οποία πέρασαν υπέροχα όπως και να ‘χει. Τρεις μέρες με το ζόρι μας ήταν αρκετές ώστε να δούμε τα περισσότερα εκθέματα και θεάματα. Έμενα άνετα άλλη μια νύχτα εκεί.

Πέρασα πολύ όμορφα και αυτό το κατάλαβα εκ των υστέρων όταν λυπήθηκα τη στιγμή που πακετάραμε για να φύγουμε. Έβγαλα άπειρα βίντεος και περίπου 300 φωτογραφίες με το κινητό. Το βράδυ κοιμόμουν σαν πουλάκι, εκείνο τον ύπνο τον βαθύ που όταν ξυπνάς δεν ξέρεις πού βρίσκεσαι και αισθάνεσαι ολίγον τι χαμένος. Ο καιρός ήταν συννεφιασμένος αλλά ευτυχώς δεν μας έβρεξε. Φορούσαμε σακάκι μετά το απόγευμα. Πόσο το είχα πεθυμήσει αυτό! Καλοκαίρι με 19 βαθμούς κελσίου! Τι προνόμιο!

Δεν έχω να πω κάτι άλλο πέραν του ότι πέρασαν καταπληκτικά.

Μετά περάσαμε τρεις μέρες στη Ζυρίχη και στη Λουκέρνη. Θα σας τα γράψω αύριο ή μεθαύριο.  

 

Τα Καμένα Του Αυγούστου

 

Πάτε και παίζετε κι εσείς Τζόκερ όποτε έχει τζακ ποτ επειδή νιώθετε ότι τα εκατομμύρια δεν κληρώνονται επειδή σας περιμένουν; Εγώ αυτό παθαίνω. Και τις δυο φορές που έπαιξα φέτος Τζόκερ ήταν επειδή πίστευα πως τα εκατομμύρια με περιμένουν. Θεωρούσα καθήκον μου να τα διεκδικήσω. Θεωρούσα ότι ήταν δικά μου και ότι έπρεπε απλά να καταθέσω το Δελτίο τυπικά προκειμένου να ανακοινωθεί το όνομά μου ως νόμιμου κατόχου τους.

Δεν υπάρχει καλύτερη ονειροπόληση από το να σκέφτεσαι πού θα φας τα 28 εκατομμύρια. Αχ, το τι φαντασιώσεις έκανα τις τελευταίες 48 ώρες, το τι!

Άσχετο, αλλά θυμάστε όταν το 2002 προβαλλότανε από το Μέγκα ο «Πιο Αδύναμος Κρίκος» με την Έλενα Ακρίτα που στο τέλος βγαίνανε ο νικητής και ο χαμένος και λέγανε τι θα τα κάνουνε τα λεφτά; Είχα προσέξει πως ο νικητής έλεγε πάντα «θα πάω ένα ταξίδι», ενώ ο χαμένος έλεγε «αν τα κέρδιζα θα τα έδινα σε φιλανθρωπικό σκοπό!» Το είχα παρατηρημένο. Ο νικητής κοίταζε πάντοτε την πάρτι του, ο χαμένος νοιαζόταν για την κοινωνία! 😂

Εγώ αν κέρδιζα τα 28 εκατομμύρια, επειδή είναι πολλά, θα έδινα και το κατιτίς στη φιλανθρωπία. Αυτό είναι το σωστό. Όχι όμως πολλά ώστε να βγείτε απ’ τη μιζέρια σας. Θα έδινα λεφτά σε άρρωστα μωρά, άντε να χρηματοδοτούσα τη δημιουργία κάποιου παιδικού νοσοκομείου της προκοπής. Ως εκεί.

Κατά τα άλλα τρεις θα ήταν οι στόχοι μου.

Πρώτον, να αγοράσω ένα σπίτι στο εξωτερικό, ει δυνατόν σε χώρα με χαμηλό ποσοστό μουσουλμανικού πληθυσμού. Θέλω να πάω κάπου που να μην θωρώ μπροστά μου γυναίκες με κελεμπίες και κακομοίρηδες που ξετυλίγουν χαλιά και προσεύχονται όπου βρουν. Θα αγόραζα μία έπαυλη σε λογικά πλαίσια έκτασης και θα ζούσα εκεί ένα μεγάλο χρονικό διάστημα κάθε έτους. Θα γλίτωνα και από το αιώνιο κυπριακό άγχος του «πότε θα μας πιάσουν όλους οι Τούρκοι».

Δεύτερον, θα πηγαίναμε οικογενειακώς μία κρουαζιέρα που έχω βάλει στο μάτι μέσω της Royal Caribbean η οποία κάνει τον γύρο του κόσμου, κοστίζει €25.000 το άτομο και έχει διάρκεια 5 μήνες! Ξεκινάς Ιανουάριο και επιστρέφεις Μάιο. Πέντε μήνες εν πλω, με σταθμούς στα πιο βασικά λιμάνια της ανθρωπότητας. Περνάς από όλες τις ηπείρους κανονικά. Τι καλύτερο για τα παιδιά; Θα μάθουν σε πέντε μήνες ό,τι δεν θα μάθουν σε κυπριακό σχολείο σε δέκα χρόνια!

Τρίτον και καλύτερο, θα έχτιζα ένα θέατρο στα πρότυπα τα δικά μου. Ένα θέατρο στο οποίο θα έπαιζα εγώ και η ομάδα μου πρωτίστως, και δευτερευόντως θα φέρναμε παραστάσεις από το εξωτερικό να ξεστραβώνεται το πλήθος. Θα ήταν θέατρο υψηλών προδιαγραφών με όλα τα τεχνικά μέσα, δηλαδή ορχήστρα, περιστρεφόμενη σκηνή, ταβάνια που ανοιγοκλείνουν, θεωρεία, και όλα αυτά που τα κυπριακά θέατρα δεν διαθέτουν. Αυτό το θέατρο θα ήταν άχρηστο κατά γενική ομολογία, αλλά δεν πειράζει, θα είχε πλάκα να υπάρχει κάτι τόσο άρτιο και να μην χαίρει αναγνώρισης. Θα επιβεβαίωνε εύκολα όλα αυτά που πιστεύω.

Ό,τι περισσέψει από όλα αυτά, θα αποταμιευτεί. Τα δισέγγονά μου θα με ευγνωμονούν.

Τέλος πάντων! Έγινε η κλήρωση χθες και δεν κερδίσαμε τα 28 εκατομμύρια 😣. Τον πούλο! Δεν θα πάμε ούτε κρουαζιέρα τον γύρο του κόσμου, ούτε σπίτι στο εξωτερικό θα αποκτήσουμε, ούτε θέατρο δικό μας, θα ζούμε στην καμένη Κύπρο που σε λίγα χρόνια θα αποτελούμε μειονοτική εθνολογική και θρησκευτική ομάδα και θα λέμε δόξα σοι ο Θεός.

Σε άλλα νέα, θέλω να σχολιάσω τα νέα του Μαζωνάκη και την υποκρισία του κόσμου στα σόσιαλ μίντια. Φαντάζομαι έχετε και εσείς βιώσει στα διάφορα timeline σας την ακατάσχετη ανάρτηση τραγουδιών και στίχων του αοιδού εν είδει συμπαράστασης από τον όχλο. Μάλιστα, οι πλείστοι θυμήθηκαν και το «ιατρικό απόρρητο» και κουνάνε το δάχτυλο ότι τέτοιες ειδήσεις δεν θα έπρεπε να βγαίνουν προς τα έξω.

Τι πλάκα! Ζούμε σε ένα κόσμο που οι σελέμπριτις αναρτούν νυχθημερόν τα ποτά τους, τα φαγητά τους, τα ρούχα τους, τους εραστές τους, το χρώμα της πορδής τους, αλλά ΜΗΝ ΤΥΧΟΝ και μάθουμε ότι πάσχουν από κάποια διαταραχή (λες και δεν το ξέραμε, πέσαμε απ’ τα σύννεφα όταν μάθαμε πως τα ‘χει χαμένα), εκεί υπεισέρχεται το «ιατρικόν απόρρητον!» Άντε να μου χαθείτε όλοι, τώρα θυμηθήκατε ότι ο παθών χρειάζεται προστασία. Όταν είχε νοσηλευτεί η Έφη Θώδη δεν είδα κανέναν να ποστάρει στιχάκια. Τότε ούτε ιατρικά απόρρητα ξέρατε, ούτε τη λυπήθηκε κανείς. Εκείνη η «τρελή», «πήγαινε γυρεύοντας». Ο Μαζωνάκης δεν πήγαινε, τώρα ξαφνικά χρήζει «σεβασμού».

Αν έχετε πάει σε συναυλία του Μαζωνάκη από το 2000 και μετά και έχετε δει με τι σνομπισμό αντιμετωπίζει το κοινό στο οποίο απευθύνεται τραγουδώντας μάξιμουμ τρεις στίχους από κάθε τραγούδι και αφήνει από κάτω τους παριστάμενους να πουν το υπόλοιπο δεν θα τρέφατε τον παραμικρό σεβασμό για το έργο του ώστε τώρα να επικαλείστε θυμωμένα τα ιατρικά απόρρητα. Εξάλλου, λίγο πολύ παθόντες είμαστε όλοι πλέον. Το ότι κάποιοι τυχεροί νοσηλεύονται και ησυχάζουν δεν θα έπρεπε να το θεωρείτε δυστυχές. Θα έπρεπε να το ζηλεύατε.

Πρέπει κάποτε να καταλάβετε ότι στο ελληνικό μουσικό στερέωμα πλην της Άννας Βίσση δεν υπάρχει κανένας άλλος που να χρήζει σεβασμού και προστασίας. Αλλά, πού!

Καμένα

 

Έχω ένα φίλο εξ Ελλάδος, παντρεμένο με Κύπρια, ο οποίος το πρώτο πράγμα που έκανε μόλις εγκαταστάθηκε στην Κύπρο ήταν να πολιτευτεί Κύπριος και να δηλώσει εθελοντής στην πυροσβεστική. Όποτε πιάνουν φωτιές τρέχει με τους επαγγελματίες πυροσβέστες και βοηθά όπως μπορεί, δεν ξέρω ακριβώς τι θέση έχει, δεν ξέρω δηλαδή αν πάει στην πρώτη γραμμή και αν παλεύει με τις φλόγες ή αν παρέχει υποστηρικτική βοήθεια. Όπως και να ‘χει, ξενυχτά εκτός σπιτιού, επιστρέφει κατάκοπος και κατάμαυρος απ’ την καπνίλα και τα καμένα, τέζα που λέμε, και δεν είναι κανένας που διαθέτει φυσική κατάσταση Ράμπο, ένας σαν εμάς είναι, που απλώς διαθέτει τσίπα και συλλογική συνείδηση.

Την ώρα που η κάθε εγχώρια Ανδρούλα και ο κάθε Κωστάκης γράφουν στο Facebook τις απόψεις τους για το τί έφταιξε, για το αν «είναι συνωμοσία για να χτίσουν αιολικά πάρκα», αν «βάζουν τις φωτιές οι λαθρομετανάστες πληρωμένοι απ’ τους Τούρκους», για το «γιατί η Ελλάδα δεν έστειλε πάλι αεροπλάνα», για το «κράτος που είναι απόν» και για το αν είμαστε εμείς τελικά το ψευδοκράτος, μπλα, μπλα, μπλά και μπλά, μπλα, μπλα 🥱🥱υπάρχει κόσμος «κανονικός» που πάει και ρισκάρει τη ζωή του για να σωθεί το νησί χωρίς να έχει γαλουχηθεί εδώ, απλά και μόνο γιατί το θεωρεί χρέος του. Σοκ, ε;

Ας γίνουμε σαν αυτόν και ας βγάλουμεν φάουσα και παουρμόσιηστον στο μεταξύ οι υπόλοιποι εμού συμπεριλαμβανομένου ενόσω η χώρα καίγεται και ενόσω κόσμος θρηνεί συγγενείς του.

Coldplay Memes

Από προχθές που έγινε το περιστατικό στους Coldplay, δεν χορταίνω να βλέπω τα διάφορα memes που έχουν κατακλύσει το διαδίκτυο με το παράνομο ζευγάρι το οποίο ξεμπροστιάστηκε. Ολόκληρος ο πλανήτης ασχολείται με το θέμα, ο αλγόριθμος με πήρε χαμπάρι και έχει ξεχειλίσει το timeline μου με σχετικές ειδήσεις και όλων των ειδών τις παραλλαγές του, από το «προέβλεψαν και αυτό οι Simpsons» μέχρι κουτιά Lego με τον αστρονόμο και την υπεύθυνη ανθρώπινου δυναμικού στο εξώφυλλο.

Γιατί γελάμε τόσο;

Εικάζω ότι χαιρόμαστε που και οι εκατομμυριούχοι έχουν προβλήματα και που αποδεικνύεται ότι το χρήμα δεν μπορεί να τα εξαγοράσει όλα. Χαιρόμαστε και επειδή η σύζυγος του αστρονόμου είναι μια κουκλάρα και δείχνουμε έτσι την αντιπάθεια μας στην άσχημη και ζαρωμένη συνάδελφο που «του έχει κάνει μάγια» δεν εξηγείται διαφορετικά γιατί «τον σέρνει απ’ τη μύτη». Θα συμφωνήσω, έχει και σαβουρογαμία όρια. Από την άλλη δεν μπήκαμε ποτέ στη διαδικασία να σκεφτούμε γιατί ένας εκατομμυριούχος που τα έχει όλα προτιμά να πάει στους Coldplay με τη σουρωμένη γριέντζω παρά με τη μουνάρα γυναίκα του. Τι κρεβατομουρμούρα τρώει και αυτός ο έρμος κάθε βράδυ; Τι σόι ψυχική βία του ασκεί η άλλη για να προτιμά αυτήν που είδαμε;

Δεν θα μάθουμε. Μόνο κουτσομπολιό μπορούμε να κάνουμε.

Μια φορά, όταν ο κύριος εκδώσει το βιβλίο του «Πήγα στους Coldplay και άλλαξε η ζωή μου – ορίστε το μάθημα που πήρα» και όταν πουλήσει τα δικαιώματα της ιστορίας του στο Netflix και παρακολουθήσουμε άπαντες το ντοκιμαντέρ που θα γυριστεί εξαιτίας του (αν δεν είναι δηλαδή ήδη έτοιμο), όλη αυτή η αναμπουμπούλα θα γυρίσει υπέρ του 😁. Θα ρεφάρει, θα βγάλει και κέρδος!

Φήμες λένε ότι ο κύριος πήγε μία φορά σε μια χαρτορίχτρα και του είπε «θα έρθει η μέρα που θα σε ξέρει όλος ο πλανήτης, μέχρι και σε ένα νησάκι που λέγεται Κύπρος θα φθάσει η χάρη σου» και αυτός νόμισε ότι μέσω του astronomer, θα φθάσει to infinity and beyond! «Μπορείς να το πεις κι έτσι» είπε το μέντιουμ και γέλασε γάργαρα φανερώνοντας ένα χαμένο δόντι στην οδοντοστοιχία της άνω γνάθου.

Από την άλλη, ένα κομμάτι του εαυτού μου τους λυπάται. Έχει πλάκα το πόσο ο κόσμος παραξύλωσε το ενσταντανέ, αλλά για να έχει καταλήξει η άλλη σε όρια απελπισίας να γράφει κάτω από τις αναρτήσεις «please stop», θα έχει πάει σε άλλα επίπεδα η ψυχολογική πίεση. Αν ένας απ’ τους δύο δεν αντέξει και θέσει τέρμα στη ζωή του, να δούμε ποιος θα γελάει από Δευτέρα. Ένα κέρατο πήγανε να ρίξουν τα πλάσματα. Να καταδικαστούν, να λοιδορηθούν, συμφωνώ, αλλά μέχρι ενός σημείου. Και φόνο να έκαναν, λιγότερο θα ασχολούμασταν μαζί τους.

Τούτων λεχθέντων, νιώθω ζάλη και αμηχανία που πια μας καθορίζει ο αλγόριθμος του Facebook τι είναι επίκαιρο, σοβαρό και άξιο σχολιασμού σε μία εποχή που ο κόσμος γενικότερα χάνεται. Αλλά, σ’ αυτά επιλέγω να κλικάρω, αυτά μου σερβίρουν. Ας κοίταζα σοβαρότερα θέματα, να μου εμφάνιζε ειδήσεις για την εξάλειψη του κορμοράνου.

Πάω να δω κι άλλα memes.   

Αυτή η Αγάπη Είναι, Ό,τι Καλύτερο Στ' Ορκίζομαι

 

Άλλη μια συναυλία της Βίσση ❤️ στην καμπούρα μας.

Τα χρόνια περνάνε με τη Βίσση. Έγραφα προ ολίγου σε κάτι φίλους ότι είναι η μόνη τραγουδίστρια που γεννήθηκε (δισκογραφικά) μαζί μας και εξελίσσεται μαζί μας και ουδέποτε θεωρήθηκε μουσικά irrelevant. Είναι σταθερή αξία και σημείο αναφοράς. Μετρούμε τις χρονιές με τα άλμπουμ της. Στο «Λάμπω!» ήμουν Έκτη Δημοτικού. Στο «Τραύμα» Δευτέρα Λυκείου, στο «Αντίδοτο» φαντάρος και στην «Κραυγή» στο πανεπιστήμιο. Στη Γιουροβίζιον του 2006 ήμουν ασκούμενος δικηγόρος, στο «Απαγορευμένο» έπαθα το ανεύρυσμα, στο «Ξανά Μανά» γεννήθηκε ο γιος μου, στο «Αίμα» η κόρη μου. Όλη μου η ζωή πορεύεται παράλληλα με την καριέρα της και όλα της τα τραγούδια είναι το soundtrack της ζωής μου. Πολλές φορές τρομαχτικά ταυτόσημο.

Ζούμε μεγάλες στιγμές οι φανς της. Το ντελίριο που προκλήθηκε φέτος από το «Σε Περίπτωση Πού» δεν το περίμενε κανένας. Είναι πλέον Vissi Classic και ένα από τα καλύτερά της. Το γεγονός ότι επέστρεψε στα μεγάλα στάδια γεμίζοντας τα εις διπλούν δεν συνέβαινε ούτε επί «Αγάπης Υπερβολικής». Και έχω ως σημείο αναφοράς το «Αγάπη Υπερβολική» γιατί δεν θα ξεχάσω ποτέ όταν το 2000 στο ΓΣΠ Λευκωσίας ένιωθα την οικοδομή να κουνιέται κάθε φορά που η αρένα φώναζε «θα-πε-θα-νω». Νόμιζα θα πέσει το κτήριο. Έκτοτε δεν είχα πάει σε πιο ζωντανή συναυλία. Τώρα πια όμως ζούμε κάτι ανώτερο. Η Βίσση κατάφερε να γεμίζει στάδια με όλων των ειδών τις ηλικίες. Χθες βράδυ μπροστά μου καθόταν ο πατέρας, η μητέρα, τα αγόρια τους που ήταν στην εφηβεία και η γιαγιά μαζί!

Το Τικ-Τοκ και τα ΜΚΔ της έκαναν φοβερό καλό. Βλέπεις παιδιά, αγέννητα τότε, να τραγουδούν με φανατισμό τραγούδια της που όταν είχαν κυκλοφορήσει εκείνα ήταν αγέννητα. Και να και το πρώτο σοκ: Χθες βράδυ κάθονταν δίπλα μου δυο κορίτσια περί τα είκοσι έτη. Χτυπιούνταν, ούρλιαζαν, έκαναν στόρις συνέχεια, άλλη γενιά. Στα πολλά γυρίζει η μία και μου λέει: «Κύριε, ουάο! Ξέρετε όλα τα τραγούδια!» Από πού να το πιάσεις το σχόλιο. Κατ’ αρχάς με είπε «κύριο!» εμένα που όταν πάω στη Βίσση, δεν πάω ως 45αρης αλλά ως ο 17ρης που τη μέρα που αγόρασε το «Αντίδοτο» το 1998 δεν πήγε σχολείο γιατί κήρυξε τη μέρα αργία. Δεύτερον, η κοπελίτσα θεώρησε ότι είμαι πολύ μεγάλος για να ξέρω όλα τα τραγούδια απέξω! Και τρίτον, όταν της είπα, «στα νιάτα μου ντυνόμουν στις συναυλίες της Καρβέλας» εκείνη είπε «νομίζω σας έδειξε στο ντοκιμαντέρ της, πρέπει να κάνετε come back!». «Νομίζει», είπε. 🤯

Jesus Christ! Να κάνω come back! Πλάκα, πλάκα πέρασαν 15 fucking χρόνια από τότε που πήγα στο Παττίχειο ως «Βέλας». Έβγαλα μια φωτογραφία χθες την ώρα που έλεγε το «αγάπη υπερβολική» και είδα και εγώ έναν γέρο με σορτσάκι και φανέλα, να χτυπιέται πάνω στην κερκίδα. Τι θέαμα. Τι να κάνω, δεν αντιστοιχεί το έξω με το μέσα μου.

Τέλος πάντων, η Βίσση ζει την καλύτερη στιγμή της καριέρας της. Το γεγονός ότι όλα της τα πρόσφατα σουξέ, όπως το "Όλα για Όλα, την "Περίπτωση" και το "Σαντρέ" τα είπε δυο φορές δείχνει ότι ο κόσμος διψά για τη μουσική της. Θυμάστε κάποια... πιο πέτρινα χρόνια που έβγαζε κάτι ανέμπνευστα τραγούδια όπως το «Καλύτερες Μέρες», τα οποία μετά βίας τα έλεγε στις συναυλίες; Καμία σχέση. Τώρα λέει το «Τυραννιέμαι» και ο κόσμος το ξέρει απέξω, ακούγεται φρέσκο σαν να βγήκε χθες. Λέει το «Σαντρέ» που κυκλοφόρησε πριν μια βδομάδα και ο λαός ξέρει ήδη απέξω και το κουπλέ και το ρεφραίν. Μάθαμε και τι θα πει Σαντρέ και το θεωρούμε και φυσιολογικό να βγαίνει τραγούδι με αυτόν τον τίτλο. Η Βίσση μας κάνει ό,τι θέλει! Η τρίχρονη Ευαγγελία, που μετά βίας ξέρει να προφέρει το όνομά της, ξέρει να πει πεντακάθαρα τη λέξη «κιγκλιδώματα». Μια λέξη που κατά τα άλλα θα μπορούσε να είναι γλωσσοδέτης. Η Βίσση την έκανε απλή και καθημερινή ακόμη και για ένα τρίχρονο.

Η Βίσση με έκανε να αγαπήσω και την κυπριακή παράδοση. Εκεί που έβγαζα σπυριά με τις Τυλλιρκώτισσες και τις Κόρες Μηλιές, ξαφνικά έγινε και η βράκα που κάμνει τρίκκι-τράκκα mainstream. Και ωραίο mainstream. Αυτά δεν μπορεί να τα πετύχει ο οποιοσδήποτε.

Τέλος πάντων. Τι να λέμε τώρα, κουράστηκα πολύ από τη χθεσινή συναυλία. Έφτασα στη Λάρνακα στις 7:00 και μπήκα στο σπίτι μου στη Λευκωσία στις 2:00 το πρωί. Είχα πολλά χρόνια να το κάνω αυτό. Παρόλα αυτά, θα ξαναπήγαινα και απόψε εύκολα στη 2^η συναυλία αν είχα τη δυνατότητα να λείψω από τα παιδιά.

Αγαπώ πάρα πολύ την Άννα και αυτό πια φαίνεται και από το πόσο άβολα νιώθουν τα παιδιά μου μαζί της, τα οποία αισθάνονται ανταγωνισμό. Ο Αλέξης μια φορά μου είπε: «Παπά, δεν θα σου αρέσει αυτό που θα σου πω, αλλά είναι χάλια τραγουδίστρια!» 😂

Έκλεισα να πάω και στο Καλλιμάρμαρο.

Καλά να είμαστε και η Βίσση καλύτερα.