Ακριβή Μου Ελβετία! #Diplis

Σας χρωστώ μια Ελβετία.

Λοιπόν, δεν έχω να πω πολλά.

Η Ελβετία είναι ένα χάρμα οφθαλμών το καλοκαίρι. Τα τοπία της εξωπραγματικά και βγαλμένα από καρτ ποστάλ. Τόσο όμορφα και απίστευτα που τα λες και βαρετά. Δεν υπάρχει βρωμιά ή δυσωδία. Κατ’ ακρίβεια από τον πολύ καθαρό αέρα καταλήγεις να πονάς τα πνευμόνια σου. Το νερό τους τόσο καθαρό που αναρωτιέσαι αν στην Κύπρο πίνεις βόθρο. Είναι άλλο επίπεδο η χώρα σε όλους τους τομείς. Κατ’ ακρίβεια είναι «χώρα!» Αυτό που έπρεπε να βιώνουμε όλοι.

Και φυσικά είναι άλλο επίπεδο και οι τιμές. Αν κάτι με άγχωνε κατά την παραμονή μας εκεί ήταν η ακρίβεια. Δεν μου αρέσει να κλαίγομαι και να ακούγομαι σαν τον Ρίκκο Μάππουρο που βλέπει στα πάντα την τιμή, αλλά πρώτη φορά στη ζωή μου ένιωσα ότι μας κοροϊδεύουν. Δεν είναι τυχαίο που ο μισθός τους είναι τετραπλάσιος του δικού μας. Ένα μικρό μπουκαλάκι νερό κοστίζει €7,5 ενώ μία μπάλα παγωτό σε χωνάκι κοστίζει €9. Για να πάρουμε ένα παγωτό για όλους μας πληρώσαμε €40! Με τούτα και μ’ εκείνα δεν χρειάζεται να πω περισσότερα. Έπρεπε να μηχανορραφήσουμε για να επιβιώσουμε τρεις μέρες εκεί πέρα.

Η Ζυρίχη ήταν συμπαθέστατη αν και την ευνόησε ο καιρός. Πέσαμε σε καλοκαιρία και το φως την αναδείκνυε. Θεωρώ ότι αν ζεις εκεί και τρως τη μουντίλα στη μάπα, δεν έχει να επιδείξει τίποτα. Είναι γερμανοκομμένη, με όλα τα πλεονεκτήματα και μειονεκτήματα που μπορεί να έχει μία τέτοια πόλη. Δεν της λείπει τίποτα από πλευράς οργάνωσης και παροχών, αλλά είναι όλα τόσο βιομηχανικά και χοντροκομμένα που δεν θα έλεγα ότι θα ήθελα να ζήσω εκεί. Η λίμνη τής προσδίδει έναν αέρα μεγαλείου αλλά αν βρέχει και έχει συννεφιά μάλλον συμβάλλει στη μελαγχολία των κατοίκων της.

Δεν μπορώ να πω ότι κάναμε ακραία πράγματα στη Ζυρίχη. Άλλωστε μετά από τρεις μέρες στο Europa Park δεν είχαμε ενέργεια για πολλά-πολλά. Πήγαμε στον ζωολογικό κήπο, ο οποίος κατά τη γνώμη μου ήταν μία αποτυχία μιας και τα μισά ζώα ήταν κρυμμένα, ενώ βρίσκεται χτισμένος σε έναν δύσβατο λόφο. Το ανεβοκατέβασμα μας τσάκισε τα πόδια τα οποία ήταν ήδη καταβεβλημένα. Δεν μπορώ να πω ότι άξιζε τα λεφτά του. Είδαμε μόνο έναν ελέφαντα, ο οποίος μάλιστα έκανε την ανάγκη του εκείνη τη στιγμή. Το σκατό του ελέφαντα είναι εφάμιλλο εκείνων των κοτρόνων που όταν στο Τρόοδος υπάρχει κακοκαιρία η μετεωρολογική υπηρεσία προειδοποιεί για κατολισθήσεις 😂. Είδαμε και τρεις ρινόκερους καθώς και δύο καμηλοπαρδάλεις. Όλα τα άλλα ζώα αγνοούνταν μέσα στις βιτρίνες τους. Τα έψαχνες και δεν τα έβρισκες. Δεν θα μου προκαλούσε έκπληξη αν μου έλεγαν ότι δεν υπήρχαν καν και ότι το κλουβί ήταν απλά ένα παραπλανητικό σκηνικό. Κάποια στιγμή αχνοφάνηκε η ουρά μίας τίγρεως. Αλλά ως εκεί. Θα μπορούσε να ήταν και ψεύτικη. Δεν θα σας εισηγούμουν να πάτε.

Θα σας εισηγούμουν όμως να πάτε στο εργοστάσιο της Lindt που φτιάχνει σοκολάτες. Όχι ότι εκεί θα δείτε βήμα-βήμα ζωντανά πώς φτιάχνεται η σοκολάτα. Αλλά το κτήριο είναι πανέμορφο και σε ψήνει, ενώ διαθέτει ένα πανέμορφο souvenir shop γεμάτο σοκολάτες, το οποίο θες δεν θες, αγοράζεις στο τέλος λίγο απ’ όλες. Στην Ελβετία μπορεί να αποφεύγαμε να φάμε λόγω τιμών, αλλά φάγαμε τόση σοκολάτα όση δεν φάγαμε μια ζωή. Νομίζω πειράχτηκε και το στομάχι μου έκτοτε, συσπάται ανησυχητικά όποτε μυριστώ σοκολάτα.

Η ξενάγηση μέσα στο εργοστάσιο και πάλιν, δεν λέει τίποτα. Δεν θα δείτε μηχανήματα να αλέθουν το κακάο, ούτε βρύσες να στάζουν λιωμένη σοκολάτα. Θα δείτε, όμως, πολλά ντοκιμαντέρ τα οποία εξηγούν τις διαδικασίες. Αν θέλαμε να δούμε ντοκιμαντέρ τα βλέπαμε και στο national geographic. Δεν ήταν ανάγκη να τρέχουμε στη Ζυρίχη. Αλλά, ας όψεται. Το μάρκετινγκ είναι δυνατό, θέλοντας και μη μπαίνεις στον χορό και αγοράζεις ό,τι τρώγεται και ό,τι βρεις μπροστά σου. Το κατάστημα είναι λαμπερό και θυμίζει χριστουγεννιάτικο παράδεισο. Αυτό, ναι, το συστήνω.

Τι άλλο κάναμε στη Ζυρίχη; Α, πήγαμε και στο μουσείο τους. Άλλο αχρείαστο πράγμα. Είδαμε αναγεννησιακά φουστάνια, μεσαιωνικά σερβίτσια και περούκες. Ωσάν να ήμασταν σε θεατρικό βεστιάριο. Υπερβολικά μεγάλο κτήριο για να δικαιολογεί τα αδιάφορα εκθέματα. Ευτυχώς οι Ελβετοί έχουν και έναν όροφο ειδικά διαμορφωμένο για να παίζουν και να επιμορφώνονται τα παιδιά οπότε έπιασε τόπο η επίσκεψη. 

Ιππότες και τσαγιερώ. 

Πώς το ξέχασα; Πήγαμε και μια εκδρομή στους καταρράκτες του Ρήνου. Ο Ρήνος είναι ο δεύτερος μεγαλύτερος ποταμός της Ευρώπης και οι καταρράκτες του θεωρούνται οι πιο εντυπωσιακοί της ηπείρου. Επιτρέψτε μου να αμφιβάλλω, βέβαια. Έχω δει καλύτερους καταρράκτες στην Ισλανδία αλλά δεν ξέρω αν η Ισλανδία θεωρείται καθολικά Ευρώπη. Εν πάση περιπτώσει, είδαν τα μωρά τρεχούμενα νερά και άνοιξε το μάτι τους, άνοιξε και εμένα η ψυχή μου. Πήραμε και βαποράκι και τους προσεγγίσαμε διά μέσω του ποταμού. Πλησιάσαμε και βραχήκαμε, το καταφχαριστηθήκαμε! Και τι δεν θα ‘δινα να είχα εκεί ένα εξοχικό και να τους έχω ως θέα μου κάθε πρωί!

Βλέπετε αυτό το μωβ καραβάκι; Εκεί μέσα ήμασταν και πλησιάζαμε στα νερά. Ήταν λίγο περιπετειώδες. Αλλά μας άρεσε.

Μια από τις τρεις μέρες που ήμασταν στην Ελβετία την περάσαμε στη Λουκέρνη, η οποία θεωρώ ότι ήταν και η κορωνίδα των διακοπών μας.

Εκεί επισκεφτήκαμε το μουσείο μεταφορικών μέσων το οποίο θεωρείται το πιο δημοφιλές μουσείο ολόκληρης της χώρας. Έχει μέσα όλα τα μεταφορικά μέσα από το πιο παλιό τρένο ως το πιο υπερσύγχρονο, από το πρώτο αεροπλάνο μέχρι το πιο μοντέρνο. Έχει αυτοκίνητα αντίκες, πλοία, βάρκες, υποβρύχια, τελεφερίκ, ανεμόπτερα, γεωργικά οχήματα, μέχρι και δορυφόρους. Όλα σε πραγματικό μέγεθος ώστε τα παιδιά να μπορούν να μπουν μέσα και να τα εξερευνήσουν. Ήταν μάννα εξ ουρανού το συγκεκριμένο μουσείο. Τα παιδιά και εγώ ενθουσιαστήκαμε και ξοδέψαμε εκεί όλο το πρωινό!

Αυτό εδώ είναι η πρόσοψη του μουσείου μεταφορικών μέσων, καλυμμένη με επιγραφές από την εθνική οδό. Πολύ ευφάνταστο το βρήκα. 

 Η Λουκέρνη είναι ένα θαύμα, χτισμένη γύρω από μία λίμνη και με φόντο τις Άλπεις. Όπως τη βλέπετε στις καρτ-ποστάλ. Τα τοπία εξωπραγματικά, παράδεισος σωστός. Κάναμε μία κρουαζιέρα μέσα στη λίμνη και έβλεπα γύρω τα κάστρα, τα καζίνο, τις επαύλεις και έλεγα ποια μαύρη μοίρα μας γέννησε στην Κύπρο. Απορώ και γιατί μας έρχονται τουρίστες πια, ειλικρινά!

Να τους παίρνεις να βλέπουν τέτοια εκτός-του-κόσμου-τούτου τοπία και να σου λένε τα παιδιά: "μπαμπά βαριέμαι, θέλω κινητό!" Τους αστράφτεις ή όχι τη μπάτσα να τη θυμούνται όσο ζουν;

Δεν είναι τυχαίο που οι Ελβετοί ζουν στην κοσμάρα τους αποκομμένοι από όλα, από ΕΕ, από πολέμους και τα πάντα. Έχουν τον παράδεισο, δεν ψάχνονται αλλού. Εξ ου και διαθέτουν τον μεγαλύτερο στρατό στην Ευρώπη κατ’ αναλογία πληθυσμού. Διότι αναγνωρίζουν τη σημαντικότητα διατήρησης αυτού του παραδείσου άθικτου από εξωτερικές απειλές. Θα μου πεις, ποιες απειλές; Η Ελβετία περιτριγυρίζεται από πολιτισμένες χώρες. Δεν έχει γύρω της τη Σάρα και τη Μάρα, ή καλύτερα την Εμινέ και τη Γκουλκιούλ.

Παρόλα αυτά, να πω επίσης ότι η Ελβετία έχει το μεγαλύτερο ποσοστό μεταναστών στην Ευρώπη. Η αλήθεια είναι ότι το μάτι μου έβλεπε συχνά μαντίλες και τουρμπάνια και μου κλωτσούσε το θέαμα. Δεν μπορώ να συνδυάσω αυτά τα ονειρικά τοπία με τη μιζέρια που κουβαλούν αυτοί οι άνθρωποι εξ αιτίας της ξεροκεφαλιάς τους.

Να πάτε στην Ελβετία, αλλά να μην μείνετε εκεί. Να περάσετε με το αυτοκίνητο και να απολαύσετε όλα αυτά τα μέρη και όλα τα τοπία αλλά προσπαθήστε να διανυκτερεύσετε στην Ιταλία ή στη Γαλλία ή στη Γερμανία. Δεν μπορείτε να φάτε όλες σας τις οικονομίες στα ελβετικά ξενοδοχεία. Υπάρχει κι όριο στην ασυδοσία του χρήματος. Δεν είναι δυνατόν να πληρώνεις €50 ταξί για μία διαδρομή 10 λεπτών!

Τώρα θα μου πείτε, και η Μύκονος έτσι είναι στις τιμές. Άλλο υπερεκτιμημένο μπουρδέλο από ‘κει!

Να σας πω ότι στην Ελβετία απόλαυσα για πρώτη φορά ένα φοντού με τυρί και φρούτα και μάλιστα μέσα σε ένα κόκκινο «κοκλόν», όπως το έλεγε η Δάφνη Μπόκοτα στα Παιχνίδια Χωρίς Σύνορα του 1993. Ήταν μια πολύ ευχάριστη έκπληξη και μία αναπάντεχη σύνδεση με το τηλεοπτικό παρελθόν που ζέστανε την καρδούλα μου.

Τριάντα ευρώ μου έκατσε το "κοκλόν". Λιωμένο τυρί με φρούτα για βούτημα. Κανένα έλεος οι Ελβετοί, κανένα έλεος!

 

Αυτά τα ολίγα είχα να πω. Ήταν ένα ταξίδι δυνατό. Το κατάλαβα γιατί ενώ διήρκησε μόνο μία βδομάδα αισθάνθηκα ότι έλειπα ένα μήνα! Γύρισα και μου είχε λείψει η νωθρότητα της καθημερινότητας στη Λευκωσία, ενώ μου πήρε μία βδομάδα για να συνέλθω από ό,τι ζήσαμε και να επανέλθω στη ρουτίνα μου.

Άντε και του χρόνου.