2024 Χαϊλάιτς & Χάλιλαϊτς

Το 2024 δεν ήταν ούτε μία καλή, ούτε μία κακή χρονιά.

Άπαξ και γίνεις γονιός σταματάς να μετράς χρόνια και να ασχολείσαι μ’ αυτά. Η δουλειά σου είναι τα παιδιά σου, οπότε το μόνο που μετρά είναι κατά πόσον το 2024 ήταν μια καλή χρονιά για τα παιδιά σου. Προσωπικά, πιστεύω ότι έκανα ό,τι μπορούσα για να περάσουν καλά. Κοιμάμαι με τη συνείδηση μου ήσυχη. Από εκεί και πέρα ας κρίνουν τα ίδια, με τη βοήθεια του ψυχολόγου τους όταν μεγαλώσουν, αν εγώ ανταποκρίθηκα στα θέλω τους.

Χάριν συζήτησης και ελέω άπλετου ελεύθερου, χριστουγεννιάτικου χρόνου, ας συζητήσουμε κάποια χαϊλάιτς της φετινής χρονιάς.

Ασυζητητί, το ωραιότερο πράγμα που μου συνέβη φέτος ήταν η παράσταση που σκηνοθέτησα για τον δικηγορικό σύλλογο. Ήταν ένα έργο που το γέννησα, αφού το μετάφρασα, το σκηνοθέτησα, συμμετείχα στον σχεδιασμό των σκηνικών του, έτρεξα και βρήκα τα έπιπλα, τα ηχητικά εφέ, είχα άποψη για τα κοστούμια, την αφίσα, το πρόγραμμα και έπαιξα κιόλας. Όλη αυτή η διαδικασία με κρατούσε σε εγρήγορση τους έξι μήνες που διήρκησε το στήσιμο της παράστασης και ένιωθα για πρώτη φορά χρήσιμος και δημιουργικός στο πετσί μου.

Φυσικά, όλα τα πιο πάνω δεν θα συνέβαιναν αν δεν τύγχανα της απόλυτης εμπιστοσύνης της ομάδας και αν δεν έδειχναν την απόλυτη ανοχή στα θέλω μου, μία ανοχή που φυσικά μεταφράζεται σε αγάπη. Οφείλω να το επαναλάβω πόσο ευγνώμων θα τους είμαι για το ότι αποδέχτηκαν με τυφλά μάτια ό,τι τους πρότεινα, δεν κλώτσησαν, δεν δίστασαν, δεν είπαν «μα και μου». Τους αγαπώ κάθε χρόνο και περισσότερο. Είναι όλοι τους κομμάτι της οικογένειας μου.

Η παράσταση διακρίθηκε στο φεστιβάλ του ερασιτεχνικού θεάτρου του ΘΟΚ μέσα στις επτά καλύτερες. Αν αναλογιστείτε ότι συμμετείχαν 38 θεατρικές ομάδες στον Διαγωνισμό, το να μπεις στους επτά καλύτερους είναι, κάποια, άλφα αναγνώριση. Ο ΘΟΚ ξεσήκωσε ένα νέο σύστημα πια, δεν βραβεύει τις παραστάσεις, δεν τις χωρίζει σε πρώτη καλύτερη, δεύτερη, τρίτη, όπως παλιά. Τώρα για να γλιτώσει γκρίνιες και μπελά, ανακοινώνει τις επτά καλύτερες έτσι γενικά κι αόριστα, κι ας κόψουν οι συμμετέχοντες τον λαιμό τους. Επιπλέον, επιλέγει τρεις παραστάσεις εξ αυτών για να ξαναπαίξουν στην κεντρική σκηνή του ΘΟΚ, συνήθως με κριτήρια «ποιες απ’ αυτές είναι αρκετά μίζερες θεματολογικά ώστε να ανταποκρίνονται στην προαγωγή του κυπριακού πολιτισμού που έχει ως πυρήνα του το δράμα του ’74» - και καθάρισε.

Όπως καταλαβαίνετε, η «Σουίτα» δεν εντάσσεται σε αυτές ούσα εύπεπτη κωμωδιούλα.

Όπως και να ‘χει, η θεατρική εμπειρία φέτος ήταν το highlight της χρονιάς και ό,τι καλύτερο μου συνέβη από τη γέννηση της κόρης μου και μετά.

Το ναδίρ της φετινής χρονιάς δεν είναι κάτι απτό και συγκεκριμένο. Το ναδίρ ήταν η αποτυχία μου να ισορροπήσω επαρκώς. Δεν κατάφερα γι’ άλλη μια χρονιά να πείσω τον εαυτό μου ότι πρέπει να γυμνάζομαι συστηματικά, να τρώω υγιεινά, να μειώσω τη ζάχαρη και τα γλυκά. Αντιθέτως, έπιασα πάτο αφού για πρώτη φορά στη ζωή μου ζυγίζω 92 κιλά, εγώ που για να είμαι υγιής πρέπει να ζυγίζω 82 κιλά στην χειρότερη των περιπτώσεων. Ψιλό-τρέχω στον διάδρομο, αλλά μετά παραγγέλνω πίτσα για βραδινό, αντιλαμβάνεστε, κάνω ένα βήμα μπρος και δέκα πίσω. 

Επίσης, και πολύ δυστυχώς, δεν κατάφερα να καθιερώσω ένα σταθερό πρόγραμμα αφιέρωσης ποιοτικού χρόνου στη γυναίκα μου (ούτε εκείνη το κατάφερε, ή το επιδίωξε όσο έπρεπε), όλα με το πρόσχημα των παιδιών.

«Δεν προλαβαίνουμε».

Όταν ήμουν φοιτητής, μία Αγγλίδα καθηγήτρια μου είχε πει: “you will never have enough time. You have to create time”. Το θυμάμαι σαν να ήταν χθες, διά στόματος miss Campbell η οποία μου δίδασκε academic skills στο foundation. Της είχα πει ότι δεν είχα αρκετό χρόνο για να λύνω past papers και εκείνη μου είπε «Σάββατο μεταξύ 7-9 το πρωί, τι κάνεις;» Εγώ, ως γνωστόν, δεν ξυπνούσα πριν το μεσημέρι ως φοιτητής. Έκτοτε κάθε Σάββατο του Μαΐου του 2001, σηκωνόμουν στις 7:00 και πήγαινα στο linguistics να λύσω past papers. Αυτό πρέπει να γίνεται και στον γάμο. Δεν έγινε. Κάποιες απέλπιδες προσπάθειες κατά τη διάρκεια της χρονιάς με ραντεβουδάκια από ‘δω και από ‘κει δεν ήταν αρκετά.

Εν πάση περιπτώσει. Τα πιο πάνω θέτω ως προτεραιότητα για το 2025. Την ισορροπία. Το πιο δύσκολο πράγμα σε έναν κόσμο τριγύρω μου αμιγώς ανισόρροπο.

Προτεραιότητα επίσης είναι ο διαχειρισμός των ψυχοπαθών. Θα εκπλαγείτε μεγαλώνοντας πόσοι ψυχοπαθείς μας περιτριγυρίζουν. Άνθρωποι που το παίζουν νορμάλ, ενώ δεν είναι. Αν το ένστικτό σας σας λέει ότι πρόκειται περί ψυχοπαθών, να το εμιστεύεστε. Και να απομακρύνεστε απ’ αυτούς. Ας θιχτούν. Χεστήκατε. Η ψυχική σας υγεία είναι πιο σημαντική.

Βραβεία 2024 τώρα!

Διάβασα 28 (!) βιβλία μέσα στο 2024. Αριθμός ρεκόρ! Βασικά, κόλλησα με την Freida McFadden και διάβασα τα άπαντά της, αλλά αν πρέπει να σας συστήσω ένα λογοτεχνικό βιβλίο για να ξεστραβωθείτε, αυτό είναι «Η Μητέρα Του Σκύλου» από τον Παύλο Μάτεσι. Θα συγκλονιστείτε. 

Η καλύτερη θεατρική παράσταση που είδα το 2024 είναι το Nachtland στη Νέα Σκηνή του ΘΟΚ.

Τα 20 τραγούδια που άκουσα τις περισσότερες φορές φέτος είναι τα εξής: 

Το "Σε Περίπτωση Που" της Βίσση, παρόλο που κυκλοφόρησε τον Οκτώβρη, το ξέσκισα, το άκουσα 118 φορές μέσα σε δύο μήνες και έγινε το πρώτο τραγούδι σε ακρόαση για φέτος. Ακόμη δεν το έχω βαρεθεί, θεωρώ ότι πιθανόν να είναι το πιο παιγμένο τραγούδι και για το 2025. 

Και ας κλείσουμε με την αγαπημένη μου φωτογραφία που τράβηξα φέτος.

Είναι ανοιχτά του Σαουθάμπτον, καθοδόν προς τον βισκαϊκό κόλπο της Γαλλίας που μας πήδηξε στο κούνημα.

 

Καλό 2025 σε όλους.