Μανιφίκ, Ζενιάλ, Ξυζάλ!

Δεν καταλαβαίνω τι ακριβώς δεν σας άρεσε από την έναρξη της γαλλικής ολυμπιάδας. 

 

Τί περιμένατε να δείτε δηλαδή; Αυτό είναι η σύγχρονη Γαλλία, αυτό είδατε. 

 

Εμένα μου άρεσε όλο. Τίποτα δεν με χάλασε, κατ’ ακρίβεια ανέμενα ότι δεν θα μου αρέσει καθόλου, και ευτυχώς διαψεύστηκα. Θα έκανα φυσικά αλλαγές. Το ότι η φλόγα άναψε σε εκείνο το άθλιο αερόστατο και όχι επάνω στον πύργο του Άιφελ το βρήκα “λίγο”. Η Σελίν Ντιόν επίσης, δεν γίνεται να εμφανίζεται τόσο μακριά από τον κόσμο και να νιώθεις την απόσταση. Η Ντιόν έπρεπε να είναι μεν κάπου ψηλά, αλλά μέσα στο πλήθος που τόσο λαχταρεί την επιστροφή της. Αυτά θα διόρθωνα. 

 

[Εν τω μεταξύ, μια που βλέπουμε ότι η Σελίν διανύει μια καλή φάση με την υγεία της, κλείστε την από τώρα για τη Γιουροβίζιον του χρόνου, μπας και προλάβει και μας ξαναπεί το νικητήριο του 1988 σε ελβετικό έδαφος!]

 

Κατά τα άλλα, όλα τα βρήκα εξαιρετικά. Το γεγονός και μόνο ότι η έναρξη έλαβε χώρα στην πόλη των Παρισίων μέσα και όχι σε κάποιο στάδιο καθιστά από μόνο του το θέαμα ένα από τα καλύτερα που είδαμε σε έναρξη ολυμπιάδας μετά την Αθήνα του 2004 (που για μένα είναι αξεπέραστη). Αν έχεις στη διάθεσή σου το Παρίσι που είναι από μόνο του το ωραιότερο σκηνικό, τι να πας να στήσεις μέσα σε ένα στάδιο; Μέχρι και τις εισόδους των αθλητών μέσω ταχύπλοων στον Σηκουάνα τη βρήκα εξαιρετική ιδέα. Ακόμη και το ότι έβρεχε θεωρώ ότι λειτουργούσε υπέρ της σκηνοθεσίας και της ιερότητας της περίστασης. 

 

Θα μου πείτε, δεν βρήκες υπερβολική την woke παρουσία; Τι εννοούμε ακριβώς woke παρουσία, δεν κατάλαβα. Εννοείτε αυτό που υποψιάζομαι; Μα φυσικά και τη βρήκα too much. Ο γιος μου, ο οποίος παρακολουθούσε μαζί μου γιατί φαγώθηκε να μάθει ποια ήταν η μασκοφόρος επάνω στο άλογο που μετέφερε τη φλόγα, ενστικτωδώς έσκυψε το κεφάλι και δεν έβλεπε από την αμηχανία του. Αλλά γι’ αυτό δεν φταίνε οι χορευτές. Εξάλλου στο Παρίσι γίνεται η διοργάνωση. Λες «ουί» και σε κοιτάνε περίεργα. Για όλα αυτά φταίει γενικότερα ότι ο κόσμος που ζούμε σήμερα παραιτήθηκε. Βαρέθηκε τα πάντα. Έπιασε τη λέξη «διαφορετικότητα» και τη ξεχείλωσε τόσο πολύ που πλέον έχει φέρει τα αντίθετα αποτελέσματα. Υπογραμμίζοντας με κάθε ευκαιρία την όποια διαφορετικότητα διερωτάται κανείς τι κοινό έχουμε όλοι οι υπόλοιποι μεταξύ μας που υποτίθεται ότι είμαστε όμοιοι. 

 

Που λέτε, ναι. Αυτό είναι που χάλασε τη συνταγή. Η παραίτηση. Αλλά αυτό είναι ευρύτερο πρόβλημα της ανθρωπότητας. Δεν ήταν πρόβλημα της βραδιάς. Από τότε που πήραμε είδηση ότι σε λίγα χρόνια θα αναλάβουν τα ρομπότ, δεν μας κόφτει τίποτε. Όλα ισοπεδώθηκαν. Κάποτε οι αθλητές έμπαιναν στα στάδια με στρατιωτικό βήμα, ζυγισμένοι, στοιχιμένοι. Τώρα ανάθεμα και αν ξέρουν πώς να περπατήσουν με στρατιωτικό βήμα. Αυτό είναι το σήμερα. Πρόχειρο, ανεπίσημο, ντεκαβλέ. Ας το λουστούμε. 

 

Οι μουσικές επιλογές του Dj ήταν υπέροχες, θα έλεγα. Τη στιγμή που εμφανίστηκαν τα Minions και έκλεψαν τη Μόνα Λίζα ο γιος μου έπεσε ξερός και χαχάνιζε τόσο έντονα που πρώτη φορά τον είδα έτσι. Τα μεγάλα θεάματα αποκτούν άλλη χαρά όταν τα βλέπεις για πρώτη φορά με τα παιδιά σου. Τη στιγμή που ο καβαλάρης εμφανίστηκε επάνω στο μεταλλικό άλογο το οποίο έτρεχε στο νερό, ο μικρός είπε: «το αντέγραψαν από το frozen 2!». Πλάκα, πλάκα, αφού είδαμε τα Minions δεν θα πείραζε να βλέπαμε και λίγο Ντίσνεϊ. Θα είχε χάζι να εμφανιστεί ανάμεσα στα πλοιάρια και το ποταμόπλοιο του Μίκυ από το Fantasmic και να ανακοίνωνε ο εκφωνητής ότι τώρα εισέρχεται και η Ντίσνεϊλαντ. 

 

Η έναρξη είχε κάτι για όλους. Και γι αυτό τη θεωρώ πετυχημένη.

 

Ναι, δεν είχε Άννα Βίσση, δεν είχε Μαρινέλλα, δεν είχε Γιάννη Πάριο, δεν είχε ιστορία χιλιάδων ετών σε κλεψύδρα δέκα λεπτών, δεν είχε «ας αρχίσουν οι χοροί», δεν είχε κένταυρους, ανάλυση DNA, δεν είχε τίποτα από το 2004. Ε, πώς να τα έχει; Αυτά τα έχει η Ελλάδα και εξάλλου, τι έμεινε όρθιο από το 2004 για να το δείξουν απόψε; Έχω τις τελετές έναρξης και λήξης του 2004 σε dvd και τις βλέπω συχνά πυκνα. Μακράν ό,τι καλύτερο παρουσίασε ο ελληνισμός. 

 

Αχώνευτο το ότι ήταν πριν είκοσι χρόνια αυτό το έπος. Τέλος πάντων. 

 

Καλή επιτυχία στις ομάδες μας!