Σήμερα συνειδητοποίησα ότι έχω να σου γράψω από πέρσι!
Μα, τι να κάτσω να σου πω;
Αφού εδώ μέσα είμαστε ομαδικώς για το τρελοκομείο. Ζω σε ένα σπίτι στο οποίο
υπάρχουν μόνιμα άρρωστα παιδιά. Κάθε βδομάδα μας έρχεται δώρο από το νηπιαγωγείο
και νέα ασθένεια. Τις έχουμε κολλήσει όλες! Σαν άλμπουμ με αυτοκόλλητα Panini καθόμαστε
κάθε βδομάδα και βλέπουμε ποιες έχουμε κολλήσει, ποιες τις κολλήσαμε διπλές και
ποιες μας υπολείπονται για να κλείσουμε σελίδα και να διεκδικήσουμε πλούσια
δώρα! Έχω βαρεθεί! Δεν είναι ζωή αυτή!
Κορωνοϊό, φαρυγγίτιδες, ωτίτιδες,
γρίπη άλφα, τα πάντα κολλήσαμε! Μόνο αφρικανικίο μπέρι-μπέρι που δεν! Και κάθε
φορά που κολλά ο ένας, κάνουμε απέλπιδες προσπάθειες να γλιτώσουμε τον άλλον,
στο τέλος κολλούμε όλοι μαζί, και αναγκαζόμαστε να περιοριζόμαστε στο σπίτι.
Αυτό το σαββατοκύριακο, για παράδειγμα, το οποίο το περάσαμε έγκλειστοι και οι
τέσσερεις μπας και προλάβουμε και γειάνουμε, ήταν εφιαλτικό. Πέρασα 48 ώρες κλεισμένος
σε ένα σπίτι με δυο παιδάκια γριπωμένα, τα οποία κι αυτά έχουνε αφηνιάσει από
τον πολύ τον εγκλεισμό και μετά βίας διατήρησα σώας τα φρένας.
Η Μπουμπού μας κάνει τα
πρώτα της βήματα αυτή την εποχή. Ο Αλέξης χτυπά κόκκινο στη ζήλεια μαζί της.
Εδώ μέσα, το μόνο που ακούς να αντηχεί στους τέσσερεις τοίχους είναι ένα συνεχές
και επιτακτικό «Αλέξη άσε την!» Της βάζει τρικλοποδιές συνέχεια, της αρπάζει το
πόδι στον αέρα ενόσω εκείνη προσπαθεί να περπατήσει, γενικά κάνει το παν να
απαλλαγεί από την παρουσία της. Μας το είπε και ευθέως μία μέρα: «να τη ρίξουμε
στην πισίνα, παπά, δεν θα το καταλάβει κανένας!» Κάνει συνέχεια παράπονα στις γιαγιάδες
του ότι μόνο με τη μικρή ασχολούμαστε, ενώ κάνουμε συνειδητή προσπάθεια να του
αφιερώνουμε ποιοτικό, αποκλειστικό χρόνο. Δεν του αρκεί.
Η Μπουμπού λοιπόν είναι στο
στάδιο που ανοίγει ό,τι βρει και το εξερευνά, πετά αντικείμενα και ηδονίζεται
με τους κρότους. Προσπαθεί να ανοίξει όλα τα ράφια της κουζίνας, όλα τα ερμάρια
και να ρημάξει το περιεχόμενό τους. Όταν δεν φωνάζουμε «Αλέξη άστην», φωνάζουμε
σε εκείνη «Ευαγγελία, όχι!»
Εν τω μεταξύ, έχει πλάκα.
Όταν ο Αλέξης ήταν μικρός και πλησίαζε σε απαγορευμένη ζώνη, (βλέπε πρίζες),
φώναζα ένα ορθό-κοφτό «όχι» και αυτός τρόμαζε και αποχωρούσε. Ποτέ μου δεν
αγχώθηκα μην τυχόν με παρακούσει. Ακόμα και σήμερα όταν του λέω όχι,
αντιλαμβάνεται ότι αυτό σημαίνει όχι και είναι τελεσίδικο και απομακρύνεται. Η
κόρη μου δεν πτοείται. Δεν καταλαβαίνει τι πα να πει «όχι». Της λέω «όχι» όποτε
πλησιάζει στις πρίζες, αλλά μ’ έχει εντελώς γραμμένο, προχωρεί ακάθεκτη να
εξερευνήσει τα ηλεκτρικά του σπιτιού. Πήγα και αγόρασα κάτι πλαστικά καλύμματα τις
προάλλες και κάλυψα όλες τις πρίζες στους τοίχους. Έκανε κάτι νεύρα όταν τα
ανακάλυψε, πείσμωσε και προσπαθούσε να τα αφαιρέσει. Με κοίταζε με μίσος που της
στερούσα την ικανοποίηση. Θεέ μου, τι γυναίκα!
Με τούτα και μ’ εκείνα έχετε
πάρει μία ιδέα της οικογενειακής μου ευτυχίας αυτή την περίοδο. Είναι η εποχή
που η αγαπημένη μου πτυχή της μέρας είναι το οχτάωρο που περνώ στο γραφείο. Πού
φτάσαμε! Να εξυμνούμε την νέκρα του γραφείου! Αν είναι δυνατόν!
Πήρατε μία ιδέα, άστε με
τώρα ήσυχο!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου