Δεν υπάρχει χειρότερη τιμωρία
στον κόσμο από το «όταν μεγαλώσεις θα καταλάβεις».
Μισούσα τον πατέρα μου όταν
ήμουν μικρός όποτε μου το έλεγε. «Όταν μεγαλώσεις θα καταλάβεις». Σήμερα μισώ
τον εαυτό μου που το λέει στον γιο μου. «Όταν μεγαλώσεις θα καταλάβεις».
Αυτή η μοναξιά. Όταν είσαι
μικρός τσαντίζεσαι που η ανωριμότητα δεν σου επιτρέπει να συνεννοηθείς, να κατανοήσεις
τι είναι αυτό που το μυαλό σου αδυνατεί να συλλάβει και να δει. Τι ακριβώς
συμβαίνει και η νεαρή ηλικία σε εμποδίζει να το καταλάβεις. Κι όταν μεγαλώσεις
πια και καταλάβεις, και γίνεις πατέρας αισθάνεσαι την ίδια και χειρότερη
μοναξιά που ο γιος σου είναι πολύ μικρός για να αντιληφθεί το τι συμβαίνει και
να συμμεριστεί τον πόνο σου.
Το «όταν μεγαλώσεις θα
καταλάβεις» είναι το απόσταγμα της αδυναμίας για σύναψη ενδο-οικογενειακών
συμμαχιών. Είναι η απόδειξη ότι ο δρόμος είναι ξεκάθαρα μοναχικός και πως όταν
ο συνοδοιπόρος θα είναι έτοιμος να σε ακολουθήσει, εσύ θα έχεις φύγει. Όπως έφυγε
και ο πατέρας σου, μόνος του και αδικαίωτος.
Βασικά, το «όταν μεγαλώσεις
θα καταλάβεις» είναι ο ορισμός της τραγικής ειρωνείας.
Μεγάλωσα και τα κατάλαβα όλα,
και τώρα «κλαίω» που ο μόνος που μπορεί να με καταλάβει δεν έχει μεγαλώσει
ακόμα. Ή τουλάχιστον, όχι πλήρως.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου