Ο Χοβίγκ Και Η Ντέμυ

Τα δικά μας τα γιουροβιζιακά δεν τα σχολιάσαμε φέτος. Περίμενα να βγάλει και η Ελλάδα τραγούδι κι ύστερα να πάρω το όπλο μου. Μα, τι τα θες, έτσι που γίναμε, ούτε όπλο αξίζει να πάρεις, ούτε καν μαχαιροπίρουνα.

Τόσο η Κύπρος, όσο και η Ελλάδα αποφάσισαν να στείλουν φέτος δύο τραγούδια που είναι τόσο generic, που θα μπορούσαν να εκπροσωπούν οποιαδήποτε άλλη χώρα. Δεν έχουν καμία προσωπικότητα, κανένα στίγμα, τίποτα που να τα συνδέει με τις σημαίες που θα κυματίσουν πριν βρεθούν επί σκηνής. Κάποτε ένιωθες ένα δέος που έβλεπες τη γαλανόλευκη και μετά άκουγες στίχο που παρέπεμπε στο μακεδονικό, στο κυπριακό, και άλλα εθνικά ζητήματα. Ήξερες ότι ακόμη και αν έρθουμε τελευταίοι, ήμασταν αιχμηροί, περάσαμε το μήνυμα και ας ήταν σε ώτα μη ακουόντων.

Ακόμη κι αν το πολιτικό τραγούδι θεωρείται πασσέ για τη μορφή που πήρε πλέον η Γιουροβίζιον (ασχέτως αν μόλις πέρσι κέρδισε το 1944), ρίξε τουλάχιστον λίγο μπουζουκάκι μέσα να γουστάρουμε βρε αδερφέ. Η Ελλάδα τα καλύτερά της αποτελέσματα τα είχε με εθνίκ συμμετοχές. Παπαρίζου, Αλκαίος, Γιώρκας, Κόζα Μόστρα, Αντίκ, Σαρμπέλ, Καλομοίρα, όλοι ΤΟΠ10. Όλοι οι άλλοι που την είχαν δει euro-dance πήγαν από κακά έως μέτρια. Για την Κύπρο δεν το συζητώ, είναι η ίδια μία χώρα με συγχυσμένη και διαταραγμένη ταυτότητα, πού να βρει τραγούδι να στείλει; Ας της τα γράφουν οι Σουηδοί, αφού οι Κυπραίοι ακόμα δεν έχουν κατασταλάξει στο τι είναι και πού ανήκουν.

Κέρδισε το This Is Love, λοιπόν, κάτι που το ξέραμε εδώ και μέρες αφού φαγώθηκαν να το προωθούν και να μας το επισημαίνουν άπαντες ότι «υπάρχει-ένα-που-κάνει-για-γιουροβίζιον-περισσότερο-από-τα-υπόλοιπα», και το οποίο, βέβαια, θυμίζει 5-6 άλλα τραγούδια του Κοντόπουλου μαζεμένα και πολτοποιημένα, απ’ αυτά που δίνει στη Βανδή κατά καιρούς για να διατηρείται στην επικαιρότητα και μετά δεν τα θυμάται κανένας (βλ. Όλα Αλλάζουν). Ύμνο στη διαφορετικότητα και την αγάπη το χαρακτήρισαν οι δημιουργοί κι ένα ρίγος με διαπέρασε που η Ελλαδίτσα με τα εκατό χιλιάδες προβλήματα θα διδάξει στην Ευρώπη ανοχή, αγάπη, στοργή και προδέρμ.

Για να είμαι ειλικρινής τσαντίζομαι, γιατί ο Κοντόπουλος έχει δώσει πολύ καλύτερα τραγούδια στους ξένους, ενώ όποτε του ανατεθεί η εκπροσώπηση της Ελλάδας δίνει προχειρότητες, τραγούδια που ακούγονται σαν να τα έγραψε στο πόδι. Τόσο το περσινό ρωσικό “you’re the only one”, το “hold me” για το Αζερμπαϊτζάν (2013) και το “Shady Lady” (2008) ήταν σουξεδάρες που φλέρταραν με τη νίκη. Άμα είναι να πάει με την Ελλάδα, γράφει “This is our night” και “This is Love”, γκράντε μαλακίες που με το ζόρι μπαίνουν δεκάδα.

Το τραγούδι μόνο ο Ευαγγελινός μπορεί να το σώσει. Κατά τα άλλα, τίποτα. Παρόλα αυτά, φέτος είναι πολύ χάλια η χρονιά, ο ανταγωνισμός χαμηλός, οπότε θα πάει συμπαθητικά, ένα τοπ-10 θα το χτυπήσει εύκολα, τοπ 15 στην χειρότερη.

Με τούτα και με εκείνα καταλήγω ότι το τραγούδι του Χοβίγκ, το δικό μας δηλαδή, μου αρέσει περισσότερο. Είναι αντιγραφή του Human σαφώς, αλλά τι να κάνει η κακομοίρα η Κύπρος, κάπως πρέπει να προκαλέσει σημασία ανάμεσα σε 43 διαγωνιζόμενους. Ας στέλνει αντιγραφές μοντέρνων σουξέ, να έχουμε να συζητάμε. Το τραγούδι πάντως είναι εθιστικό, όσο το ακούς σου αρέσει παραπάνω και αν το προσέξουν σκηνικά (όχι σαν το άβολο κούνημα που είδα ψες τον ελληνικό τελικό και έμοιαζε ο Χοβίγκ σαν αγγούρι με δόνηση) μπορεί να προκριθεί και να πάει καλά. Όταν λέμε καλά, εννοούμε «καλά» για τα κυπριακά πρότυπα, δηλ. 16-26η θέση. Πάντα ελπίζεις για την έκπληξη βέβαια.

Μόνο Ιταλία για φέτος (ίσως και για πάντα).

Κάτι άσχετο αλλά θα σκάσω αν δεν το πω: Πόσο ωραία εκφράζεται η Ντέμυ στις συνεντεύξεις. Πώς ακτινοβολεί ο λόγος της, πώς εκπέμπεται η καλλιέργειά και η μόρφωσή της. Και μετά βγαίνει ο Χοβίγκ. Και τολμά και μιλά. Σαν να βγήκε από ινστιτούτο αποκατάστασης μετά από οξύ εγκεφαλικό. Θεέ μου, μάθετε να μιλάτε σαν άνθρωποι σ' αυτήν χώρα!