Σάββατο, Νοεμβρίου 15, 2014

Πάντα Ευτυχώς Ο Παλιός Είναι Αλλιώς

Μέσα στα πλαίσια της αιώνιας ρετρό διάθεσης που μας διακατέχει, χθες βράδυ πήγαμε να ακούσουμε Καλλίρη – Λιβιεράτο στο PlanBe.

Με έκπληξη μου διαπίστωσα ότι υπάρχουν ακόμα κλαμπς στην Κύπρο, και όχι απλά υπάρχουν, αλλά υπάρχει και κόσμος κάτω των 30 που τα τιμά με την παρουσία του. Στους χώρους που διακινούμαι, δυστυχώς μόνο μαμάδες με νεογέννητα υπάρχουν πια, εξ ου και η έκπληξη.

Προσωπικά, δεν θυμάμαι ποια ήταν η τελευταία φορά που βγήκα σε κλαμπ τα τελευταία χρόνια. Παίζει να ήταν το 2009.

Για να καταλάβεις όλο το απόγευμα κοιμόμασταν για να αντέξουμε να βγάλουμε το βράδυ. Λες και ήταν πρωτοχρονιά.

Ο Καλλίρης πενηντάρησε, το ήξερες; Και ο Λιβιεράτος είναι στα 40 φεύγα. Καλά κι εγώ στα 35 σχεδόν, μην κοιτάς που είμαι σε άρνηση. Πάντως, ήταν και οι δυο μέσα στην ενέργεια και την τρελή χαρά, λες και περνούν δεύτερη εφηβεία. Ειδικά ο Λιβιεράτος που πρόσφατα πέρασε και τα χίλια μύρια στην προσωπική του ζωή, είχε κέφια.

Αν εξαιρέσεις τον ήχο που ήταν χάλια, το τραπέζι μας που ήταν στου διαόλου τη μάνα και θέλαμε κιάλια να τους δούμε, αν εξαιρέσεις τον καπνό από τα τσιγάρα και το ότι μοιραζόμασταν ένα σκαμπό 10 άτομα, καλά περάσαμε.

Είπαν τραγούδια που ούτε στα ραδιόφωνα ακούς πια, μόνο κάτι γραφικοί σαν εμένα τα ξέρουν και τα αναζητούν. Από το «ας είχα τη δύναμη» και το «πάρε με», μέχρι τα κλασικά «μπαμ και κάτω», «κάποιο καλοκαίρι» και «το νου σου κύριε οδηγέ» στα οποία ήρθε το μαγαζί ανάποδα. Το δε πρόγραμμα που έκαναν από κοινού και στο οποίο δέσποζε θριαμβευτικά ο Καρβέλας και τα τραγούδια του, απερίγραπτο. Δεν ξέρω αν φταίει που ήμασταν έφηβοι και ό, τι έπαιζε το μυθοποιούσαμε στα 90ς, αλλά δεν πιστεύω να ξανάρθει τέτοια υπέροχη εποχή για την ποπ μουσική στην Ελλάδα.

Τρεις το πρωί φύγαμε, πραγματική υπέρβαση και άθλος για τα σημερινά δικά μας δεδομένα. Να φανταστείς φύγαμε πριν καν πουν το ντουέτο τους, δεν αντέχαμε άλλο, είχαμε ξημερωθεί. Πάρε και ένα δείγμα από την εμφάνισή τους στα Χανιά το καλοκαίρι. Λένε τα καρβελίστικα που μ’ αρέσουν.


6 σχόλια:

Dreamer είπε...

δεν ξερω αν αυτα θεωρουνται και καλη εποχη για τη μουσικη. λογικα τοτε θεωρουνταν ποπ χιτακια για τον μηνα. θα δειξει αν σε 20 χρονια θα ακουν οι σημερινοι εφηβοι Φουρειρα και να γουσταρουν οπως ακουμε εμεις αυτα. γιατι καλαμαριζω δεν ξερω

Ανώνυμος είπε...

ατε ρε εν ηξερα οτι ηρταν να παω.:-( ενευριασα τωρα...γκρρρρ

Ανώνυμος είπε...

Είμαι 22 χρονών και τα μόνα ελληνικά τραγούδια που ακούω είναι από τα 90s!! Τα ακούω στο youtube και θυμάμαι ακόμα τους στίχους κι ας ήμουν 7-8 χρονών όταν είχαν πρωτοβγεί! Ξέρω πάρα πολλούς συνομίλικους μου που τα ακούν ακόμα και συμφωνώ και επαυξάνω οτι τέτοια εποχή για την πόπ ελληνική έχει περάσει ανεπιστρεπτί, και το καταλαβαίνεις ακούγοντας τις μαλακίες που βγάζουν τώρα, τις οποίες τργαουδούν ουτέ καν ωραίες φωνές αλλά όποια πετάξει περισσότερο βύζο έξω!

Beatrix Kiddo είπε...

ούφφου

και θέλω να πάω σε έτσι σόου

back2flat είπε...

Ο Καλλίρης ήταν έρωτας μεγάλος! Δεν είχα αφήσει συναυλία για συναυλία που να μην παω, μέχρι και στο κηποθέατρο Λεμεσού (με τη βρώμα των ελεφάντων στο μπαγκραουντ) αλλά άξιζε ;-)

Καλλικράτης είπε...

ντάξ και ο κόσμος όμως ήταν ψιλο-χάλια.. ο,τι να 'ναι εμάζεψε! Ενώ πριν 3 χρόνια στο ρετρό κλαμπ, επειδή ποιος εννα κόψει να πάει στο ρετρό (εμείς εννοίτε!) ο κόσμος ήταν μόνο όσοι εγούσταραν να ακούσουν Καλλίρη και το κλίμα ήταν πολύ καλύτερο απ'ότι προχτές που ο κάθε χώρκατος ήρτε.
Η αλήθεια όμως άκουσα πως εννα τους ξαναφέρουν το Δεκέμβρη οπόταν εννα φροντίσω να πιάσω να κλείσω πολλά πιο νωρίς και ξέρω ακριβώς και τι τραπέζι να ζητήσω τωρά που είδα πως στήννουν τα τραπέζια!