Πέμπτη, Ιουλίου 25, 2013

Τα Κομπιούτερς κι Εγώ

Ανήκω σε μια γενιά που διδάχτηκε τους ηλεκτρονικούς υπολογιστές μόνη της - όπως και το σεξ. Μα δεν είν’ αυτό το θέμα μας. Διδάχτηκε, λοιπόν, τους υπολογιστές μόνη της, και αυτό γιατί γεννήθηκε, μεγάλωσε και εξελίχτηκε μαζί τους. Φτάσαμε στον πλανήτη ταυτόχρονα, εμείς και τα κομπιούτερ, και μαζί πορευτήκαμε.

Σαν μωρά, στα μέσα του ’80, το μόνο κομπιούτερ που αναγνωρίζαμε ήταν το κομπιουτεράκι του μπακάλη που έκανε προσθαφαιρέσεις. Που μάλιστα δούλευε με μπαταρία και όταν αυτό ύστερα άρχισε να δουλεύει με ηλιακή ενέργεια ξεστομίσαμε όλοι μαζί ένα τεράστιο «γουάο».

Έπρεπε να μπούμε στην εφηβεία για να γνωρίσουμε αυτό που σήμερα λέμε PC. Ενώ για να τολμήσουμε να πούμε πως εξοικειωθήκαμε κάπως μαζί του, είχαμε σχεδόν τελειώσει το Λύκειο. Δεν θα ξεχάσω την Α’ Λυκείου, όταν είχε εισαχθεί στα σχολεία το μάθημα των «ηλεκτρονικών υπολογιστών», την τρομερή εντύπωση που μου έκανε το γεγονός ότι μπορούσαμε να ακούσουμε μουσική από τον υπολογιστή, και μάλιστα εισάγοντας όποιο CD της συλλογής μας είχαμε εύκαιρο. Κατά τη διάρκεια του μαθήματος το μόνο που εμπεδώσαμε ολόχρονα ήταν πως μπορούσαμε να παίξουμε πασιέντζα χωρίς πραγματική τράπουλα.

Καμία σχέση δηλαδή με τα σημερινά παιδάκια που παίζουν το iphone στα δάχτυλα, πριν καν μάθουν να διαβάζουν. Η γενιά μου ήταν πιο αθώα, αντιμετώπιζε τον υπολογιστή ολίγον τι σαν εξωγήινο. Ήταν κάτι που ήρθε και μας βρήκε, δεν ήταν κάτι που προϋπήρχε της ύπαρξής μας.

Ως εκ τούτου, αντιλαμβάνεσαι ότι η σχέση μας πέρασε από σαράντα κύματα, διά πυρός και σιδήρου. Παρόλο που σήμερα δηλώνουμε αγαπημένοι και μονιασμένοι μεταξύ μας, ως σχετικοί γνώστες του αντικειμένου, εν τούτοις δεν ήταν λίγες οι στιγμές που μισήσαμε την ώρα και τη στιγμή που ο Θεός μας έσμιξε. Προσωπικά παρόλο που δεν μπορώ να ζήσω χωρίς υπολογιστή, δεν τολμώ να πω ότι συνεννοούμαι άψογα μαζί του. Κατ' ακρίβειαν, το ότι καταφέρνω και διεκπεραιώνω τις εργασίες μου ηλεκτρονικά, το λες και θαύμα. Ίσως να υπερβάλλω, αλλά σε έναν ιδανικό κόσμο θα είχα τον προσωπικό μου IT να μου κάνει τις δουλειές μου, όπως έχουν σήμερα οι αχαΐρευτες τις οικιακές βοηθούς εσώκλειστες διά βίου.

Τέλος πάντων, ο λόγος που στα λέω όλα αυτά είναι επειδή σήμερα πάλι τσακώθηκα με τον υπολογιστή μου, που δεν λέει να συνεργαστεί, και καθώς τον παράτησα λίγο μόνο του, (ώσπου να μας περάσει και να τα ξαναβρούμε) θυμήθηκα στιγμές απείρου κάλλους που έζησα κατά καιρούς εξερευνώντας αυτή την υπέροχη εφεύρεση. Άκου και φρίξε:

Το 1995 απέκτησα τον πρώτο μου υπολογιστή. Τον χρησιμοποιούσα αποκλειστικά για να γράφω ημερολόγιο, και μάλιστα με γραμματοσειρά τύπου Symbol γιατί τότε δεν υπήρχε διαθέσιμη η ελληνική γλώσσα (ή εγώ τέλος πάντων δεν ήξερα πώς να την προσθέσω στα windows). Στην αλλαγή του χρόνου ήθελα να τυπώσω το ημερολόγιο μου και να εξαφανίσω το ηλεκτρονικό αρχείο. Μα δεν ήξερα πώς να το διαγράψω από τη μνήμη του υπολογιστή. Οπότε τι έκανα; Έχοντας τυπώσει το αρχείο, καθόμουν και έσβηνα manually το word document κρατώντας το backspace του πληκτρολογίου πατημένο για ώρες! Και επειδή επρόκειτο για πάνω από 100 σελίδες, καμιά φορά ακουμπούσα πάνω στο πλήκτρο ένα βαρύ ποτήρι για να μείνει πιεσμένο και να σβήσει όλο το κείμενο αυτόματα. Με λες και καθυστερημένο, το ξέρω.

Επίσης, είδα και έπαθα να καταλάβω στη δεκαετία του ’90 τη διαφορά του Save, από το Save As… Έχασα άπειρα αρχεία προσπαθώντας να καταλάβω τη διαφορά τους, σε βαθμό που μου έμεινε φοβία. Εκ των υστέρων δεν με αδικώ, ήταν πολύ μπερδεμένο για την εποχή του. Μπορούσαν να σκεφτούν κάτι πιο απλό για να μας υποδείξουν τη διαφορά.

Οι μνήμες μου από τους υπολογιστές πάνε ακόμα πιο παλιά, στα τέλη του ’80 όταν ο θείος μου είχε αγοράσει ένα τεράστιο κομπιούτερ για την εταιρεία του. Ήταν τόσο μεγάλο που κάλυπτε όλο του το γραφείο. Θυμάμαι ότι δεν υπήρχαν windows τότε, αλλά έγραφες κάτι εντολές στο MsDos και ο εκτυπωτής τύπωνε σε εικόνα όποια λέξη του έγραφες. Σαν παιδάκι που ήμουν έλεγα διάφορες λέξεις (στα αγγλικά κιόλας, τεράστια πρόοδος…) στον θείο μου, αυτός τα πληκτρολογούσε και ύστερα από κάνα δεκάλεπτο τυπωνόταν πάνω στο χαρτί του φαξ μια εικόνα – σε χάλια ανάλυση, η οποία όμως με άφηνε με το στόμα ορθάνοιχτο. Δεν θα ξεχάσω τη χαρά μου, όταν γράψαμε τη λέξη ‘χάμπουργκερ’ και είδα ξαφνικά τη λέξη να γίνεται εικόνα στο χαρτί.

Όπως δεν θα ξεχάσω τον πατέρα μου, όταν για πρώτη φορά είδε στην οθόνη του υπολογιστή μου μια ταινία. Αυτό εννοείται, έγινε πολύ αργότερα, στα τέλη του ’90. Είχα αγοράσει ένα λαπτοπ για τις σπουδές μου και έπαιρνε DVD. Πήγα και αγόρασα ένα (δεν είχα καν DVDs τότε) και το έχωσα μέσα να δούμε τι θα γίνει. Όταν είδαμε την πεντακάθαρη εικόνα να ξεδιπλώνεται στην οθόνη και την ταινία να εξελίσσεται κανονικά όπως στο βίντεο, ο πατέρας μου έβαλε τον σταυρό του λες και έβλεπε τη Δευτέρα Παρουσία και αποχώρησε με γουρλωμένα τα μάτια. Εγώ καμάρωνα λες και είχα αποκτήσει διαστημόπλοιο.

Ακούγονται προϊστορικά όλα αυτά, το ξέρω. Μα σκέψου ότι μόλις πριν δέκα χρόνια αποφοίτησα από το πανεπιστήμιο και δεν είχα καν σύνδεση διαδικτύου στο δωμάτιο της εστίας που διέμενα. Την έβγαζα στα computer rooms της βιβλιοθήκης για να ενημερωθώ. Σκέψου μόνο ότι παρέδωσα πτυχιακή εργασία σε δισκέτα (!) και ότι έφτασα 26 χρονών για να μάθω τι είναι το USB!


Οκ, έχει και χειρότερα και το ξέρω, τα βλέπω τριγύρω μου στους 40+ που με περιβάλλουν, αλλά είναι γεγονός, δεν προλαβαίνω την τεχνολογία, και παρόλο που μεγαλώνω μαζί της, με ξεπερνά και με ξευτιλίζει όπως μια ζωή με την πρώτη ευκαιρία.  

6 σχόλια:

Mana είπε...

Την πρωτη εργασια που επρεπε να δωσω τυπωμενη στο πανεπιστημιο μου πηρε τεσσερις ωρες να τη γραψω μιλουμε για 700 λεξεις πραμα. Την εχασα. Την εγραψα ξανα. Και παλι χαθηκε οπως και το deadline για να τηνπαραδωσω...

Καποτε γινοσουν διεθυντης και ας μην χαπαριζες απο τεχνολογια. Σημερα δυστυχως η ζωη σε προσπερνα οταν δεν ξερεις.

Υγ. Παρομοιο θεμα πιασαμε σημερα.

Moonlight είπε...

Ελλάδα, καλοκαίρι 2007, τελειώνω από εκεί και δεν έχω σύνδεση στο σπίτι. Έμπαινα ίντερνετ από κάρτες σε παρακαλώ με κλασική σύνδεση 56Κ, αφού ήταν πανάκριβο το ADSL για το φοιτητικό μας εισόδημα.
Καταλαβαίνω τι λες κι ας γεννήθηκα το 1986, κάποια πράγματα ήρθαν και μας βρήκαν. Ευτυχώς όταν ήμουν μικρή ο πατέρας μου είχε καλή σχέση με την τεχνολογία μπορω να πω και δεν ένοιωθα και τόσο άσχετη. Βέβαια περήφανα δηλώνω ότι μέχρι το πανεπιστήμιο δεν έκανα ούτε και μια εργασία στον υπολογιστή. Όλα στο χέρι, με artwork, με δέσιμο κι απ'όλα χειροποίητα!

Ανώνυμος είπε...

η τεχνολογία αγαπητέ εξελίσσεται με γεωμετρική πρόοδο, και αυτά που σήμερα τα βλέπεις ως εξελιγμένα, κάποιοι αύριο θα τα λένε ως οπισθοδρομικά, και κάποτε ο σημερινός 15αρης, θα γράφει ότι κάποτε έπρεπε να κρατάς ενα ipad και να γράφεις με το χέρι σου, ενώ τώρα πια απλά τα σκέφτεσαι και γράφονται στον υπολογιστή...λέμε τώρα, και θα γελάνε οι υπόλοιποι...
εγώ πάντα ως παραδειγμα έχω να λέω όταν οι γονεις μου μου λεγαν διαφορα για τη ζωή τους και λεγα έλεος, ε φαντάσου όλα αυτα που λες και άλλα περισσότερα να τα λέω στα παιδιά μου, δεν θα γελάνε??
κωνσταντίνος

Anti-Christos είπε...

@joy tears: κατά λάθος διέγραψα το σχόλιό σου. Σόρρι! χχ

Joy Tears είπε...

Να το ξαναγράψω δηλαδή? :)
Είπα ότι ποιος της ηλικίας μας μπορεί να ξεχάσει τον ήχο του μόντεμ την ώρα που συνδεόταν στο ίντερνετ?!?!

Mia Petra είπε...

Θα ήμουν η τελευταία που θα τολμούσα να σε πω καθυστερημένο σε θέματα υπολογιστών και τεχνολογίας. Πιο καθυστέρα από μένα δεν υπάρχει στο υπογράφω. Έχω πιάσει...στασίδι από την προηγούμενη ανάρτηση σου έτσι κι αλλιώς, που "έλουσες" τους άλλους άσχετους, περί facebook! Και σε αυτή την κατηγορία λοιπόν, το βραβείο το δικαιούμαι! Έχω σκοπό να κάνω μια σελίδα στο facebook, αλλά είναι σα να μου ζητάς να οδηγήσω έναν πύραυλο με προορισμό το φεγγάρι. Μπααααα! Μάλλον με τους πυραύλους μια χαρά τα πηγαίνω, αφού θα σε έχω κάνει κι εσένα ήδη έναν πύραυλο ακόμα, λόγω του ότι υπάρχουν άτομα σαν κι εμένα που κυκλοφορούν -ΕΛΕΥΘΕΡΑ ΑΚΟΜΑ!- ανάμεσα σας! Χαχα! Γελώ διότι -άσχετη/άσχετη, μια αυτογνωσία τη διαθέτω βρε αδερφέ!! Σε φιλώ γλυκά!