Μύθοι και Θρύλοι της Τσικνοπέμπτης

Σήμερα είναι τσικνοπέμπτη. Μέρα σημαδιακή.

Πριν πέντε χρόνια, είχα βρει δουλειά σε μια διαφημιστική εταιρεία. Εκεί, ως γνωστόν, έγραφα σενάρια για διαφημιστικά σποτάκια. Συλλάμβανα την ιδέα μαζί με τον καλλιτεχνικό διευθυντή και ύστερα έγραφα το σενάριο. Μην φανταστείς τίποτα υπερπαραγωγές, όλοι ξέρουμε το επίπεδο στο οποίο κινείται πάνω, κάτω η διαφήμιση στον τόπο μας. Ιστορίες του χωρκού, ιστορίες για αγρίους. Τον καιρώ εκείνο, λοιπόν, έπρεπε να σκεφτούμε ένα σενάριο για την τσικνοπέμπτη.

Όπως γνωρίζετε, η τσικνοπέμπτη είναι μία απλή Πέμπτη στην οποία τσικνίζουμε. Δηλαδή, μαζευόμαστε όλοι σε μια ταβέρνα και τρώμε κρέας μέχρι σκασμού, για να αρχίσει η περίοδος νηστείας μέχρι την Κυριακή του Πάσχα. Αντιλαμβάνεσαι ότι εφόσον δεν τρώω κρέας και ούτε τρελαίνομαι με τα καρναβάλια, το να γράψω σενάριο για την τσικνοπέμπτη δεν ήταν το καλύτερό μου. Παρόλα αυτά, κάτσαμε τον ξερό μας κάτω μαζί με τον καλλιτεχνικό διευθυντή και σκεφτήκαμε ένα σενάριο με τσίκνες, σούβλες, κρέατα και τα τοιαύτα, το οποίο ήταν φυσικά πολύ βαρετό και προβλέψιμο, αλλά τι να κάναμε, σιγά την πρόκληση που είχαμε.

Το παρουσιάσαμε την επομένη στην εταιρεία και απορρίφθηκε με συνοπτικές. «Δεν είναι πρωτότυπο!», «Δεν εντρυφά στα ήθη και τις παραδόσεις μας». Ποια ήθη και ποιες παραδόσεις, μάνα μου; «Πρέπει να βρείτε τη ρίζα του εθίμου, να αναδείξετε με το σενάριό σας τον μύθο πίσω από τη τσικνοπέμπτη». Είχα δυο αρχίδια και τα έκανα τέσσερα από τον καημό να αναδείξω τον μύθο της τσικνοπέμπτης! Μπαίνω, που λες, στο ίντερνετ ψάχνω για να βρω από πού προήλθε η γαμημένη η τσικνοπέμπτη, μα δεν βρίσκω τίποτε το συναρπαστικό. Παίρνω τηλέφωνο φίλες μου που εργάζονταν σε δημοτικά σχολεία και τις ερωτώ πληροφορίες: «Τι διδάσκετε στα μαννοκοπελλούθκια εκείνη τη μέρα;» τις ρώτησα, «Τίποτα», μου απαντούν, «μοναχά φοράμε μάσκες και τρώμε σουβλάκια». Ορίστε το έθιμο. Απλό και ωραίο, ποια επιστήμη και ποιο μύθο μου τσαμπουνάτε;

Πάμε ξανά στη διεύθυνση της εταιρείας με την ουρά στα σκέλια: «Σκαλίσαμε όλο το ίντερνετ, ρωτήσαμε και άλλους, μα δεν φαίνεται να υπάρχει κάτι το συγκλονιστικό πίσω από το έθιμο της τσικνοπέμπτης». Μόνο που δεν μας λιντσάρανε. «Δεν ψάξατε καλά! Δεν είναι δυνατόν να είναι μόνο η σούβλα και το φαγητό η ουσία της τσικνοπέμπτης». Στην Κύπρο ζούμε μάνα μου, ποια ουσία ψάχνεις τώρα; Σούβλα και άγιος ο Θεός! Άσε μας τώρα που πρέπει να βγάλουμε και από τη μύγα ξίγκι, λες και θα γυρίσουμε ταινία για τις Κάννες! Άκυρο το concept, «να πάτε κάτω να σκεφτείτε κάτι πιο ουσιώδες, κάτι πιο ευφάνταστο.»

Μην στα πολυλογώ, παραδέχτηκα ήττα. Πήγα και ανακοίνωσα της διευθύνσεως ότι εγώ αδυνατώ να σκεφτώ κάποια πρωτότυπη ιδέα για τη τσικνοπέμπτη, της οποίας την ύπαρξη αγνοούσα μέχρι προ ολίγου και ότι όσο κι αν επιδόθηκα σε ανελέητο brainstorming δεν κατάφερα να φανταστώ τίποτε άλλο πέραν από μια παρέα να τρώει και να πίνει σε μια ταβέρνα υπό τη συνοδεία κλαρίνου και ντεφιού. Με αγριοκοίταξαν. Ε, μα, συγγνώμη, δεν θα κάτσω να σκάσω κιόλας!

Την επόμενη μέρα η διεύθυνση τηλεφώνησε στον καλλιτεχνικό διευθυντή και του τα έψαλλε, επειδή ο Anti-Christos δεν μπορούσε να αποδώσει στο βαθμό που θα έπρεπε στην εργασία του. Ο καλλιτεχνικός διευθυντής τους είπε «και με το δίκιο του ο άνθρωπος» αλλά η διεύθυνση ξανά γρύλλισε και τον ανάγκασε να μου κάνει ειδικό briefing με τις γιορτές της σαρακοστής για να μπω, τάχα μου, στο πνεύμα της διαφήμισης! Μόνο που τα θυμάμαι με πιάνει κλαυσίγελος.

Έρχεται το μεσημέρι, ετοιμάζομαι να σχολάσω και αντ’ αυτού δέχομαι τηλεφώνημα από τον καλλιτεχνικό διευθυντή ο οποίος με ενημερώνει ότι κατόπιν διαταγής των «από πάνω» δεν θα σχολάσω, αλλά θα έχουμε έκτακτη συνάντηση στην αίθουσα συνεδριάσεων όπου θα μου έκανε ο ίδιος παρουσίαση για τα ήθη και έθιμα της τσικνοπέμπτης. Ήμουν πολύ ψαρωμένος τότε, ήμουν 27 χρονών παιδάκι οπότε δεν αντέδρασα. Πήρα τη τσάντα μου, το σημειωματάριό μου και παρέστην στη παρουσίαση. Φαντάσου τώρα ένα τεράστιο δωμάτιο συνεδριάσεων άδειο, εμένα στα θρανία σαν μαθητή και τον καλλιτεχνικό διευθυντή να χρησιμοποιεί το powerpoint για να μου μάθει τι εστί τσικνοπέμπτη.

Με το φόβο ότι μπορούσε ανά πάσα στιγμή να ανοίξει η πόρτα και να μας ελέγξει η διεύθυνση για το αν όντως πειθαρχούμε, η παρουσίαση έγινε βάσει πρωτοκόλλου, σε ατμόσφαιρα οικουμενικής συνόδου και με σοβαρότητα ανάλογη συνάντησης αξιωματούχων του ΟΗΕ.

«Αντίχριστε, Οι τρεις εβδομάδες των Αποκριών ονομάζονται κατά χρονική σειρά Προφωνή, Κρεατινή και της Τυροφάγου. Στο μέσο της Κρεατινής εβδομάδας βρίσκεται η Τσικνοπέμπτη, κατά την οποία παραδοσιακά καταναλώνεται μεγάλη ποσότητα κρέατος, ενόψει της επερχόμενης νηστείας της Σαρακοστής. Για την ορθόδοξη παράδοση, οι νηστείες της Τετάρτης και της Παρασκευής είναι σημαντικές, οπότε η Πέμπτη θεωρούνταν η καταλληλότερη μέρα για κραιπάλες. Παρόμοιες γιορτές έχουν και άλλα χριστιανικά έθνη, όπως το Weiberfastnacht στη Γερμανία και τη Mardi Gras ("Λιπαρή Τρίτη") στη Γαλλία που όμως αντιστοιχεί στην Ορθόδοξη Καθαρά Δευτέρα. Η τελευταία γιορτάζεται και σε παλαιά γαλλόφωνες περιοχές, όπως στη Νέα Ορλεάνη…»

Ήθελα να πεθάνω. Αντιλαμβάνεσαι ότι παρόλη την ενημέρωση δεν ήρθε η επιφοίτηση του Αγ. Πνεύματος, ούτε καν η ξαδέλφη του, η έμπνευση. Την επόμενη μέρα με ρώτησαν οι «από πάνω» αν σκέφτηκα κάποιο νέο σενάριο και τους είπα ότι το μόνο που μπορώ να σκεφτώ ήταν μια παρέα να τρώει και να πίνει μασκαρεμένη και αυτό προκάλεσε έντονη δυσφορία και εκνευρισμό. Έτοιμη την έχουν την απόλυση, σκέφτηκα.

Τελικά, ο πελάτης μετάνιωσε, και για οικονομικούς λόγους αρνήθηκε να γυρίσει διαφήμιση επ’ ευκαιρία της τσικνοπέμπτης. Προτίμησε να φυλάξει το κεφάλαιο για να επενδύσει σε άλλου είδους διαφήμιση, πασχαλιάτικη. Λίγους μήνες μετά ο καλλιτεχνικός διευθυντής βρήκε αλλού δουλειά και εγώ αποφάσισα να πάω να γίνω δικηγόρος.

Παρόλα αυτά, από τότε κάθε τσικνοπέμπτη ανταλλάζω μηνύματα στο κινητό με τον συγκεκριμένο καλλιτεχνικό διευθυντή, με τον οποίο πλέον είμαστε και φίλοι, και ευχόμαστε ο ένας στον άλλον «ευτυχισμένη τσικνοπέμπτη» παρόλο που ακόμα και σήμερα δεν έχουμε καταλάβει επ' ακριβώς περί τίνος πρόκειται.