Γλυκιά Πατρίδα Σεργιάνα Μου!

Το 1997 η Κύπρος έστειλε στη Γιουροβίζιον το τραγούδι της Κωνσταντίνας με τίτλο ‘Μάνα μου’, στου οποίου το βίντεο κλιπ δέσποζε το κτίριο της Λαϊκής Τράπεζας. Ήμουν 17 χρονών τότε και δεν είχα αντιληφθεί τον συμβολισμό και τη σημειολογία του πράγματος. Απορούσα γιατί μεταξύ της Πέτρας του Ρωμιού και του θεάτρου του Κουρίου επιλέχθηκε μία τράπεζα ως «μνημείο». Σήμερα συνέλαβα πόσο πανούργα και σατανική ιδέα ήταν και βγάζω το καπέλο στο ΡΙΚ για το πόσο μπροστά από την εποχή του ήταν. Προφανώς όλοι γνώριζαν πως μια μέρα το συγκεκριμένο κτίριο θα είναι ερείπιο αρχαιολογικής αξίας ή τέλος πάντων, σταθμός στην ιστορία του κράτους!

Δεκαέξι χρόνια μετά, η Κύπρος έστειλε στο Γιούρογκρουπ τη Λαϊκή για επιμνημόσυνη ακολουθία. Τα ξέρετε τα νέα, δεν τα επαναλαμβάνω. Η Λαϊκή μας αφήνει χρόνους. Λίγο χιούμορ να είχαμε όμως, θα στέλναμε και τη Κωνσταντίνα (που ούτως ή άλλως αμφιβάλλω αν έχει κι αυτή τίποτε καλύτερο να κάνει) να ερμηνεύσει σε πένθιμη βερσιόν τους μνημειώδεις πλέον στίχους του άσματος:

«Το κύμα μπαίνει στο σπίτι μου και σκύβω και προσκυνώ».

Τι κύμα δηλαδή, περί τσουναμίου προκείται. Όσο για το σκύψιμο, να ‘ταν κι άλλο...

Ταμ ταπαταπαμ, ταπαταπαταμ, ταπαταμ, ταπαταμ, ταπατάμ, ταπαταμ, ταπα-τατα-ταμ, ταπα-ταπα-ταμ, ταπαταπα-τααμ! Ταμ ταπαταπαμ, ταπαταπαταμ, ταπαταμ, ταπαταμ, ταπατάμ, ταπαταμ, ταπα-τατα-ταμ, ταπα-ταπα-ταμ, ταπαταπα-τααμ! 

Ανταπόκριση Μπουζούκι

Το πόσο το χάρηκα το ‘ΟΧΙ’ χθες δεν περιγράφεται. Έριξα πάρα πολύ κλάμα και ήταν η πρώτη φορά που αναζήτησα τον πατέρα μου τα τελευταία δύο χρόνια για να του πω τα νέα. Η χαρά που θα έκανε θα ήταν απερίγραπτη. Θυμάμαι ότι το 2004, κι ενόσω ήμουν ακόμα φοιτητής στην Αγγλία με είχε πάρει τηλέφωνο για να μου πει «πόσο περήφανος ένιωθε για το ΟΧΙ στο δημοψήφισμα» και πόσο πλήρης πολίτης ένιωθε με εκείνη την απόφασή του. Πράγματι, και δόξα τω Θεώ, μπορεί να κοιμόμαστε ολόχρονα και να δεχόμαστε τα πάντα παθητικά, αλλά από καιρού εις καιρόν αρεσκόμαστε στο να παίζουμε τους μάγκες. Και καλά κάνουμε, έτσι έπρεπε να αντιμετωπίζουμε τα πάντα, (και τους Τούρκους, στους οποίους για κάποιο λόγο αντί για αντίσταση, τους κάνουμε πλάτες).

Ναι, ξέρω ότι το πρόβλημα δεν λύθηκε, δεν κερδήθηκε ο πόλεμος παρά μόνο μια μάχη, αλλά δικαιούμαι να πανηγυρίζω το γκολ ακόμα κι αν ξέρω πως το ματς είναι χαμένο (που κατάντησα να μιλώ με ποδοσφαιρικούς όρους). Δικαιούμαι, φερ’ ειπείν, να χαίρομαι τη νίκη της εθνικής Ελλάδος στο Euro2004 ακόμα κι αν ξέρω ότι ήταν συγκυριακή και ότι αυτή δεν θα αναβάθμιζε το ελλαδικό πρωτάθλημα. Δικαιούμαι να πανηγυρίζω την πρόκριση του ΑΠΟΕΛ στους 8 του Champions League ακόμα και αν ξέρω ότι αυτό δεν το καθιστά αυτόματα ομάδα γίγαντα. Είναι καλό και υγιές να επιζητούμε τη «γιγαντοσύνη» και να την απολαμβάνουμε όταν αυτή έρχεται έστω και για ανεξήγητους λόγους.

Κατά τα άλλα, το μόνο που με χάλασε από όλη αυτή την ιστορία είναι ότι ακόμα δεν έπηξαν τα σκατά του Χριστόφια μέσα στο προεδρικό, το ΑΚΕΛ άρχισε να βγάζει και γλώσσα. Θα μας προκύψουν και ήρωες, ότι τάχα μου έσωσαν την πατρίδα, οι ξευτίλες. Το κακό είναι ότι εν μέρει έχουν δίκιο εφόσον ο Συναγερμός από τη μέρα που ανέλαβε βάζει το ένα αυτογκόλ μετά το άλλο. Ο Αναστασιάδης μέχρι στιγμής αποδείχτηκε πολύ κατώτερος των προσδοκιών μου και κάνει τη μία γκάφα μετά την άλλη, ε, πώς να μην αφηνιάσει η αριστερά, η οποία μπορεί να ευθύνεται πλήρως για το σημερινό μας κατάντημα, αλλά εκμεταλλεύεται άψογα ακόμα και το πιο ελαφρό ολίσθημα των αντιπάλων της;

Τέλος πάντων, άστα τώρα αυτά, έχω μια πολύ κωμικοτραγική ιστορία να σου διηγηθώ. Χθες το βράδυ έκανα ραδιοφωνική παρέμβαση στο δελτίο ειδήσεων του BBC Wales. Θυμάσαι τη φίλη μου τη Λόττι που σπουδάζαμε μαζί δημοσιογραφία… Με πήρε χθες τηλέφωνο και με ρώτησε: «Θες να βγεις στο δελτίο να μιλήσεις για την κατάσταση;» Μα, τι να πω ρε αγάπη μου, έχω να μιλήσω αγγλικά από τον καιρό του Τόνι Μπλερ! «Καλύτερα» μου λέει, «θέλουμε να μιλάς τα αγγλικά σαν βλάχος για να είναι πιο πειστικό και αληθοφανές το ρεπορτάζ». Μην στα πολυλογώ, με έπεισε γιατί ούτως ή άλλως, θεωρώ ότι πρέπει να προβάλλουμε προς τα έξω τα προβλήματα του τόπου μας αφού αυτοί που πληρώνονται γι αυτό ολωσδιόλου κόπτονται να το πράξουν.

Έδωσε το κινητό μου στη δημοσιογράφο που ετοίμαζε το δελτίο και με πήρε τηλέφωνο πενήντα λεπτά αργότερα για να κάνω τη δήλωση. Πήρα ύφος Λιάνας Κανέλλη, έτοιμο το είχα το “we are bold and beautiful” έτοιμο το είχα το “την πατρίδα ουκ ελάττω παραδώσω» και κάπου εκεί αρχίζει το πιο κάτω σουρεάλ σκηνικό:

-          …Let’s hear it from Mr Anti-Christos, from Nicosia, Cyprus. Good evening Nicosia, how’s the feeling there?

Εκείνη την ώρα χτυπά το κουδούνι του σπιτιού μου, η μάνα μου έχασε τα κλειδιά της! Πανικοβάλλομαι εγώ, σε ποιόν να πρώτο ανταποκριθώ;

-     - Good evening from Cyprus, (εδώ το είχα το this is Nicosia calling thank you for a wonderful show), well…

Ντινγκ – Ντονγκ, η μάνα μου ξαναβαρά κουδούνι.

-  -  …Well, I would say that the general feeling is rather disappointing as this is not what we expected from mother Europe.

-          (Βαρά η πόρτα) Άνοιξε μου, έχασα τα κλειδιά μου!

-          -… The Cyprus people actually feel that they have lost their sovereignty…

-          Ντινγκ, Ντονγκ. Μα, πού έβαλα τα κλειδιά μου; Χρίστο, είσαι μέσα; Άνοιξε μου!

-          (Με χίλια ζόρια πάω βρίσκω τα δικά μου κλειδιά και ανοίγω της μάνας μου). That is why the Parliament is going to reject eurogroup’s proposal…

-    (Μπαίνει η μάνα μου σπίτι) Πόση ώρα να ανοίξεις μια πόρτα; Μα, πού στο διάολο τα έβαλα; (Αναποδογυρίζει τσάντα, πέφτουν από μέσα καλλυντικά, κλειδιά, αναπτήρας, καθρεφτάκια, βιβλιαράκια, πορτοφόλι, εικονίτσα του Αγίου Φανουρίου, προκαλείται ντόρος). Ασσιχτίρ πια, δεν αντέχω να τα χάνω κάθε λίγο και λιγάκι…

-          (Εξοργισμένος εγώ να της κάνω νόημα να σιωπήσει, τίποτα αυτή).

-         -…Πού μιλάς κι εσύ δέκα ώρες, βαράω τα κουδούνια και δεν μου ανοίγεις;

-        -  Yes, yes, I cannot hear you.

-        -  Με ποιόν μιλάς;

-   - Yes, I strongly believe that we have been offended, you know, I come from a very proud country…

-        -  Ποιος είναι;

-      -…Thank you very much, goodnight. (Κλείνω κινητό, την αγριοκοιτάζω) Το BBC ήταν μάνα μου! Το BBC! Πόση ώρα να σου γνέφω να σιωπήσεις, γαμώ το;

-        -  (…) Από πότε μιλάς εσύ με το BBC; Νόμισα ήταν καμιά φίλη σου.

-        - Σε φίλη μου θα μιλούσα εγγλέζικα; Άσε μας! (παίρνω το κινητό και φεύγω νευριασμένος).

-         

     - Τους είπες ότι εμείς δεν ξεπουλιόμαστε;

Από το άγχος και από το στρες, σε συνδυασμό με την αλαφιασμένη μάνα μου, δυστυχώς δεν θυμάμαι τίποτε από όσα είπα στον αέρα. Αυτά που σου γράφω εδώ είναι ενδεικτικά του τι νομίζω ότι είπα. Στην πραγματικότητα τελώ υπό πλήρη σύγχυση. Για το μόνο που είμαι σίγουρος είναι ότι συνέβη. Τώρα το τι είπα, ο Θεός και η ψυχή μου. Πιο πιθανό το βρίσκω να τραγούδησα πάντως.

Δεν είμαι εγώ μάνα μου για τέτοια. Βάλε με να πω τους βαθμούς της Γιουροβίζιον που… «το ‘χω σίγουρα».  

Με Γεια το Κούρεμμα!

Ελάτε να μαζευτούμε όλοι να πούμε πού ήμασταν την ώρα του κουρέματος, να ευθυμήσουμε.

Τι; Κι εσύ κοιμόσουνα; Τι σύμπτωση! Κι εγώ! Πω, πω! Τι βλέπω, όλοι κοιμόμασταν τον ύπνο του δικαίου, ε;

Δεν θέλω να σε σοκάρω, αλλά ξέρεις ποιους κουρεύουν στον ύπνο τους. Τους πεθαμένους. Δεν τους κουρεύουν μόνο, τους μακιγιάρουν κιόλας για να εμφανιστούν ενώπιον του Χάρου όμορφοι και περιποιημένοι. Ε, περίμενε λίγο ακόμα, οσονούπω έρχεται και το μακιγιάζ!

Άκου. Δεν πρόκειται να δώσω άλλοθι στον Αναστασιάδη, ούτε βρίσκω ελαφρυντικά της πλέον απογοητευτικής Ευρώπης. Απλώς να σου πω ότι λαό που τον κουρεύουν ενόσω κοιμάται σημαίνει ότι δεν τον υπολογίζουν. Και δεν τον υπολογίζουν διότι προφανώς δεν ανόρθωσε ανάστημα όταν έπρεπε, σε καμία πτυχή της ιστορίας του. Ένα ρημάδι ‘όχι’ είπε μόνο στο δημοψήφισμα του 2004 και ακόμα το πληρώνει.

Λαός που βρίσκεται υπό κατοχή και αντί να βγει στο αντάρτικο κάθεται και πίνει καφέδες, το λιγότερο που του αξίζει είναι το κούρεμα. Λαός που δεν μπορεί να αγανακτήσει όπως πρέπει και να φέρει τον Χριστόφια ενώπιον της δικαιοσύνης να δικαστεί για τα αίσχη του, το λιγότερο που θα έπρεπε να τον ενοχλεί είναι η διεφθαρμένη Ευρώπη. Λαός που τον κουρεύουν ενόσω κοιμάται και την επόμενη μέρα φεύγει για τριήμερο καρναβαλιού το λιγότερο που του αξίζει είναι να του πιάσουν τον κώλο.

Κι εγώ να ήμουν η Μέρκελ, χειρότερα θα μας έκανα, μπας και ξυπνήσουμε που πολύ αμφιβάλλω. Όχι απλό κούρεμα… Με την ψιλή θα μας τα έπαιρνα, γουλί σαν τους νεοσύλλεκτους. Έλα τώρα να ευθυμήσουμε. Ας χορέψουμε όλοι μαζί το Harlem Shake να αντισταθούμε στις προκλήσεις του σήμερα.

Μάθετε Ορθογραφία, Το Κέρατό Μου!

Δεν μπορείς να φανταστείς πόσο κόσμο έχω απομυθοποιήσει εξ αιτίας των μέσων κοινωνικής δικτύωσης.

Από τη μέρα που ανακαλύφθηκαν τα μπλογκς, τα τουίτερ, τα facebook και άλλα τόσα ευρήματα του διαβόλου, κόσμος και ντουνιάς έχει πέσει από τα μάτια μου με φόρα, σαν να βούτηξε στον Καιάδα με το κεφάλι κάτω, χωρίς κράνος! Απομυθοποιήθηκε κόσμος και ντουνιάς, επαναλαμβάνω, διότι εκφράζει τη γνώμη του όπου σταθεί κι όπου βρεθεί, από φόρα εφημερίδων και αναρτήσεις μέχρι τουίτς των 140 χαρακτήρων, και την εκφράζει ανορθόγραφα!

Πριν πέσεις να με φας ότι έχω καταντήσει κακέκτυπο του Μπαμπινιώτη, να σου πω ότι δεν είμαι κανένας σπαστικός που θα περάσει από κόσκινο κάποιον επειδή έγραψε το «πληροί» με έψιλον ιώτα ή υπέπεσε σε ορθογραφικό λάθος μιας δύσκολης και δύσχρηστης λέξης. Ουδείς αλάνθαστος, πόσο μάλλον ο γράφων. Αλλά, δεν μπορώ να πάρω στα σοβαρά άνθρωπο που γράφει δέκα γραμμές και δεν σταυρώνει λέξη σωστή. Δεν πα να έβγαλες το Χάρβαρντ, δεν πα να είσαι μαθηματικός, φυσικός, χημικός, δεν πα να ανακάλυψες το φάρμακο για τον καρκίνο, το να μην μπορείς να εφαρμόσεις απλούς κανόνες της ελληνικής γλώσσας για μένα σε καθιστά ηλίθιο.

Ύλη πρώτης Δημοτικού, μάνα μου! Βάζουμε τόνους και υπακούμε στην ορθογραφία!

Και τι έγινε θα μου πεις αν κάποιος γράφει ανορθόγραφα; Δες το νόημα αυτών που λέει και όχι το περιτύλιγμα. Μην κοιτάς το δάχτυλο, δες το φεγγάρι, ένα πράμα. Μα, δεν πάει έτσι αγαπητέ μου. Όπως κάποιος δεν μπορεί να λύσει κβαντικές εξισώσεις αν πρώτα δεν μάθει σωστά την προπαίδεια, αντίστοιχα κάποιος δεν μπορεί να εκφράσει σοβαρές απόψεις αν πρώτα δεν μάθει να γράφει ορθογραφημένα. Δεν γίνεται να τρέξεις αν πρώτα δεν μάθεις να περπατάς.

Η ορθογραφία δεν είναι παίξε γέλασε. Είναι σχεδόν επιστήμη από μόνη της. Υπάρχει λόγος που η λέξη ‘καινός’ γράφεται με άλφα ιώτα και όχι με έψιλον, (δηλ. ‘κενός’). Αλλάζει το νόημα: Το πρώτο σημαίνει καινούριος, το δεύτερο άδειος. Αν γράψεις τη λέξη όπως σου καυλώσει με δυσκολεύεις εμένα σαν αναγνώστη που πρέπει να σκεφτώ διπλά τι μπορεί να είχες μέσα στη ξερή σου όταν άρπαξες το πληκτρολόγιο κι όποιον πήρε ο Χάρος.

Υπάρχει λόγος που επιμένουμε στην ορθογραφία, γιατί αυτή είναι αποτέλεσμα μαθηματικών υπολογισμών. Δεν ξύπνησαν μια μέρα οι αρχαίοι και άρχισαν να γράφουν όπως τους κάπνισε, όπως πράττει η πλειοψηφία των Ελλήνων. Δόμησαν την ελληνική γλώσσα έτσι όπως τη δόμησαν για να βγάζει νόημα.

Και εντάξει! Η νεολαία μας τον παίζει και ουδόλως κόπτεται για το πώς εκφράζεται. Εμένα με καίει η τρίτη ηλικία, η γενιά του πατέρα μου που κάποτε με είχε εμπνεύσει και η οποία απ’ ό, τι φαίνεται θα πάει άκλαυτη και ανορθόγραφη. Φίλος του πατέρα μου, που τον είχα και περί πολλού τρομάρα μου όταν ήμουν μικρότερος, αναρτά στο facebook άποψη, ως εξής γραμμένη, δείτε και καμαρώστε:

«σιγα να μην σας ποιαση συγκοπη απο τα πολλα κερδη δεν εχετε και δεν εχουν υποθεση οι πλειστοι πολιτικοι, μονο να κλ;ψουριζε μςζι τους ξερετε και αρκεψαν εδω και μετες να κλενε και αυτοι το κακο ευρωπολειο».

Ιδέαν δεν έχω για το τι θέλει να πει ο ποιητής. Παραβλέπω κάποια λάθη που έγιναν προφανώς από άτσαλη χρήση του πληκτρολογίου, παραβλέπω το ότι δεν βάζει τόνους, μην με πείτε αγάμητο γεροντοπαλίκαρο, και εστιάζω καθαρά στα ορθογραφικά. Μα, είναι να τρελαίνεσαι. «Κλαίνε» με έψιλον, «ποιάσει» αντί για «πιάσει», μπα που να στον πιάσει και να στον κόψει!

Αυτουνού του κυρίου εγώ κάποτε του μιλούσα στον πληθυντικό. Από σεβασμό. Κάποτε τον θεωρούσα σπουδαίο γιατί είχε δουλειά περιωπής. Τώρα που γκρεμοτσάκισε την εικόνα του μπροστά μου, τι πρέπει να κάνω; Του χώνω μια ξεγυριστή για να έρθει στα ίσα του, ή όχι; Μου γράφει το πιάνω με όμικρον ιώτα και κατά τα άλλα θα μου εκφράσει και άποψη, το ζώο!

Μα δεν είναι μόνο αυτός το πρόβλημα… Τα ¾ των φίλων μου γράφουν greeklish ή στην κυπριακή διάλεκτο (η αγάπη όλων των αγράμματων Κυπρίων), ακριβώς για να δικαιολογούνται τα λάθη τους, ενώ όσοι τολμούν να γράψουν στην κοινή ελληνική με ελληνικά γράμματα, κάνουν τόσο αισχρά και εξόφθαλμα λάθη που είναι να απορείς ποια μάνα τους μεγάλωσε, ποια μάνα δεν τους έμαθε να περνούν την αράδα τους από ένα γαμημένο spell check για να μην εκτεθούν.

Εντάξει, τέρμα η υστερία, τέρμα και η ιστορία. Μπορείτε σας παρακαλώ, τουλάχιστον να σταματήσετε να εκφέρετε άποψη γραπτώς; Να μας τη λέτε ενώπιος ενωπίω μόνο, μπας και μας ξεγελάσετε για το ποιόν σας. Γιατί από τον καιρό που έγινε της μόδας το «γράψε μου να σου πω», μεγάλωσε η μυωπία μας πέντε βαθμούς!

Πιάσε Μου Λίγο το Κουλοχέρι

Πραγματικά αδυνατώ να κατανοήσω αυτούς που αντιτάσσονται της δημιουργίας καζίνο στην Κύπρο.

«Θα κλείσουν σπίτια», «θα χαθούν οικογένειες» ισχυρίζονται πολλοί στα διάφορα γκάλοπ. Ε, ας κλείσουν σπίτια. Εσένα γιατί σε πήρε ο πόνος; Θεωρώ ότι αν ένα σπίτι κλείσει επειδή ένας εκ των δύο συζύγων χαρτοπαίζει ή επιδίδεται στο εύκολο κέρδος, τότε δεν θα έπρεπε να είχε ανοίξει καν. Ήταν προβληματικό εξ αρχής. Πονάει αυτό που λέω, και θα πονάει ακόμη περισσότερο όσο περνά ο καιρός, αλλά δεν μπορούμε να φυτέψουμε μυαλό σε όλους, κάποιοι αναπόφευκτα θα υποφέρουν με όσο κουβαλούν.

Δεν γίνεται να χάνει τόσα εκατομμύρια κάθε χρόνο το κράτος από εκροές που γίνονται προς το ψευδοκράτος επειδή θα βρεθούν κάποιοι να παίξουν και το τελευταίο τους σώβρακο στη ρουλέτα. Δεν μπορεί να είναι τόσο πατερναλιστικό ένα κράτος. Είπαμε, να σώζει τις ευπαθείς ομάδες, είπαμε να προσπαθεί να συνετίσει αυτούς που έχουν το μυαλό τους πάνω από το κεφάλι τους, αλλά δεν θα κάτσει και να σκάσει. Θέλετε να φαλιρίσετε; Με τις ευχές μας, φεύγοντας κλείστε και την πόρτα!

Κατ’ εμέ, αν ένας άνθρωπος δεν μπορεί να διαχειριστεί το πάθος του, δεν αποτελεί τραγική απώλεια η εξόντωσή του. Αποτελεί ξεμπέρδεμα για όλους εμάς τους υπόλοιπους που μπορούμε και χαλιναγωγούμε τα θέλω μας. Εγώ γιατί συγκρατιέμαι δηλαδή; Θεός είμαι ή θηρίο; Τίποτε από τα δύο. Ένας κανονικός άνθρωπος είμαι. Όπως, λοιπόν, εγώ μπορώ και θέτω όρια στον εαυτό μου, έτσι να μάθετε κι εσείς. Δεν μπορείτε; Λυπηρό μα αδιάφορο.

Μπορεί να ακούγεται σκληρή η στάση μου, αλλά δεν θεωρώ ότι διανύουμε εποχές που αξίζει να σας χαϊδεύουμε τα αφτιά με κάθε ευκαιρία. Δεν μπορεί να μην επιτυγχάνεται πρόοδος επειδή ένα μεγάλο ποσοστό χώρκατων θα καταστραφεί από την ύπαρξή των καζίνο. Αν με ρωτάς, τα καζίνο είναι αυτά που θα μας καθαρίσουν τον τόπο από τον κάθε άχρηστο.

Και τι νομίζεις δηλαδή; Ότι αν δεν πάνε στα καζίνο θα πάνε στο θέατρο ή στα μουσεία και θα αναβαθμιστεί το πολιτιστικό υπόβαθρο της χώρας; Στο σπίτι τους θα κάθονται να τον παίζουν, στοιχηματίζοντας στον ιππόδρομο ή στη μπάλα. Επομένως, μην ακούω χαζά, ότι τάχα μου τα καζίνο θα αποτελέσουν την ταφόπλακά μας.

Έπρεπε να είχαμε καζίνο χθες! 

Απλά, Δεν Θα Το Θυμάσαι...

Το βίντεο κλιπ της Δέσποινας Ολυμπίου για τη συμμετοχή της Κύπρου στη Γιουροβίζιον του ’13 έχει και καλές στιγμές. Δεν είναι τόσο χάλια όσο το ΡΙΚ μας έχει συνηθίσει από καταβολής του. Αλήθεια, το περίμενα πολύ χειρότερο. Όλως περιέργως αυτό που θα παρουσιάσουμε (αν μπει κανείς στον κόπο να το παρακολουθήσει εκτός από μένα κι άλλους 15 φανς) έχει καλή φωτογραφία, ωραία τοπία και δυνατά χρώματα. Παρόλα αυτά, δεν είναι και λίγες οι σκηνές στις οποίες σφίγγεσαι για να μην βάλεις τα γέλια.

Κατ’ αρχάς, οι πομπώδεις τουαλέτες. Όχι μόνο είναι αταίριαστες με το τραγούδι και το τοπίο, αλλά έχουν όλες τους ουρά που ανεμίζει παραπέμποντας σε ταινία του Δαλιανίδη από τα ‘60ς. Έχει ένα πλάνο στο οποίο ο ανεμιστήρας που χρησιμοποιείται για να ανεμίσει το φόρεμα είναι τόσο έντονος που νομίζεις θα φουσκώσει όλο το φόρεμα να γίνει αερόστατο.

Οι βραδινές λήψεις που τρέχει πέρα δώθε μέσα στο δάσος χωρίς λόγο είναι επίσης άστοχες. Ούτε κάποιο σενάριο εξυπηρετούν, ούτε αφορούν τους στίχους του τραγουδιού. Υποθέτω κάπου εκεί είναι που γκρεμοτσακίστηκε και την έτρεχαν για περίθαλψη στις κλινικές. Αν μας έδειχναν τα πλάνα του τραυματισμού περισσότερο ενδιαφέρον θα είχε.

Οι σκηνές μέσα στον αρχαιοελληνικό ναό, απλά γραφικές. Ξύπνησαν μνήμες από το 1993 και το «Μη Σταματάς» που όλοι προσπαθούμε να καταπνίξουμε.

Τέλος, κατανοώ ότι πρέπει να εξυπηρετηθεί ο χορηγός, αλλά βρε παιδί μου, προσπαθήστε να το κάνετε με έναν πιο διακριτικό ή και δημιουργικό τρόπο. Το 99% των βίντεο κλιπ που έγιναν με χορηγό, αρχίζουν και τελειώνουν με τον εκάστοτε καλλιτέχνη να κοιτάζει το κινητό ή τον υπολογιστή του. Δεν μπορείτε να σκεφτείτε κάτι καλύτερο απ’ αυτό;

Τέλος πάντων, όπως προείπα, το περίμενα ακόμα χειρότερο, οπότε δεν χάθηκε και ο κόσμος. Με κάτι τέτοια όμως είναι που πεθυμώ κάτι βίντεο τύπου «μιλάς πολύ» που τουλάχιστον είχαν μιαν αυθεντική αθωότητα και μία Μπρέντα Ντίξον σε ηλικία 8 χρονών να κλέβει την παράσταση σαν προσκοπίνα. Η τσαχπίνα προσκοπίνα μου! Μα, κάποια πράγματα είναι καρμικά, φίλε μου…

Γιατί οι Άλλοι Καλύτεροι Είναι;

Τις προάλλες έπεσα για ύπνο και μου ήρθε μια ιδέα για να γράψω ένα θεατρικό έργο. Όχι μόνο μου ήρθε η ιδέα, αλλά μου ήρθαν στο μυαλό όλες οι σκηνές οι οποίες μάλιστα για κάποιο λόγο είχαν και απόλυτη συνοχή μεταξύ τους. Τρεις ώρες στριφογύριζα μέσα στο κρεβάτι και σκεφτόμουν τους χαρακτήρες, την κεντρική ιδέα και το πώς θα τα πλέξω όλα αυτά για να βγάζουν νόημα, χωρίς να καταντούν σαχλά και προβλέψιμα. Δεν είμαι σίγουρος αν τα κατάφερα παρόλο που για δεύτερη φορά στη ζωή μου νιώθω ότι είμαι κοντά σε κάτι που πραγματικά έχει χάζι και που αν εξελιχτεί σωστά θα είναι μια καλή θεατρική απόπειρα. Δεν κατάλαβα δηλαδή, οι άλλοι καλύτεροι είναι;

Το πρόβλημά μου είναι ότι παρόλο που αν κάτσω και το δουλέψω, και σε βάθος χρόνου το ξαναδουλέψω, δεν θα έχω ποτέ τα αρχίδια να το προτείνω για να ανέβει. Ούτε καν από ερασιτεχνική ομάδα. Και αυτό γιατί αλλιώς είναι να παίζεις ένα έργο ενός φτασμένου και καταξιωμένου συγγραφέα, κι αλλιώς κάποιου που «δεν είναι η δουλειά του» και ο οποίος ως εχθές έγραφε σποτάκια για διαφημίσεις και κειμενάκια στο μπλογκ του. Ξέρω, όλοι από κάπου αρχίζουν, αλλά δεν έχω ακόμα το ψυχικό απόθεμα να δεχτώ την απόρριψη ή να ρισκάρω να υπογράψω οτιδήποτε δημόσια.

Αυτό είναι γενικότερο πρόβλημα που έχω. Δεν με νοιάζει να γράφω επ’ άπειρον αθλιότητες στο μπλογκ μου, επειδή ακριβώς το μπλογκ δεν αποτελεί επίσημη γραφή. Αν όμως αύριο μου πεις να υπογράψω κάτι που μπορεί και να αξίζει σε κάποιο έντυπο, θα χάσω πέντε κιλά ιδρώτα από το άγχος. Αυτό ισχύει και στο θέατρο. Έχω διαβάσει άπειρα θεατρικά κείμενα τα τελευταία εφτά χρόνια που ασχολούμαι ερασιτεχνικά και σε πολλά απ’ αυτά αντέδρασα απαξιωτικά, απορώντας πως μπορεί να έχουν επιτυχία κείμενα και ιστορίες που προσωπικά θα μπορούσα να τα είχα σκεφτεί χωρίς ιδιαίτερη προσπάθεια. Παρόλα αυτά, δεν τολμώ να αποπειραθώ να παρουσιάσω κάτι δικό μου, γιατί ακόμη κι εγώ προκαταλαμβάνομαι εναντίον μου.

Με τέτοια μυαλά, δεν θα πάμε μπροστά, θα μου πεις. Ναι, συμφωνώ, αν δεν τολμήσεις δεν θα ξέρεις. Μα κωλώνω. Και αυτή τη στιγμή αρνούμαι να μπω στη διαδικασία να γράψω μια ιστορία η οποία στο τέλος θα αποδειχτεί σάχλα. Μου έχει τύχει στο παρελθόν να έχω γράψει κάτι, να το θεωρώ πολύ αξιοπρεπές και παρουσιάσιμο και ύστερα από λίγα χρόνια να το διαβάσω και να απορώ με τον εαυτό μου. Πώς μπόρεσα να σκεφτώ ότι αυτό το κείμενο μπορεί να παιχτεί δημοσίως; Μπορώ, βέβαια, να το επιχειρήσω ανώνυμα ή με ψευδώνυμο. Τα ξέρω αυτά, μάνα μου, στην Κύπρο ζούμε. Λες και υπάρχει περίπτωση να γράψεις κάτι και να μην σε πάρουν πρέφα. Ανώνυμο σχόλιο στα μπλογκς αφήνεις και σε υποψιάζονται, πόσο μάλλον ολόκληρο θεατρικό κείμενο.

Τέλος πάντων. Είμαι μεγάλο ψώνιο και ενδόμυχα πιστεύω ότι μπορώ να γράψω κάτι αστείο, εν τούτοις θέλω λίγο σπρώξιμο ακόμα για να το τολμήσω. Δεν θα κάνω αυτά που κοροϊδεύω. Αν το γράψω εν τέλει θα το δώσω σε δυο τρεις να μου πουν τη γνώμη τους. Αν το κράξουν, το χώνουμε στο συρτάρι και δεν έγινε τίποτε. Ούτε το πρώτο, ούτε το τελευταίο θα είναι. 

Bonnie Tyler Needs A Hero

Έχω ενθουσιαστεί κι αυτό γιατί μόλις έχω μάθει ότι η Μπόνι Τάιλερ θα εκπροσωπήσει την Βρετανία στη φετινή Γιουροβίζιον με το “Believe in Me”. Ένα τραγούδι στο γνωστό στιλ της εξηντάρας, πια, αοιδού, που παραπέμπει ελαφρώς στο τρομώδες σουξέ «Total Eclipe of the Heart”. Από το πρωί που έμαθα το νέο, το έχω ακούσει ήδη δέκα φορές και δεν το χορταίνω, όχι επειδή πρόκειται περί κάποιου αριστουργήματος αλλά επειδή, ως γνωστόν, λατρεύω αυτά τα ρετρό τραγούδια που δεν ξέρεις από πού σου ‘ρχονται. Όπως τότε με το “Love Shine A Light” που είχαν ξεθάψει την Katrina από τα ‘80ς, ή όπως πέρσι με τον Humpertinck που τραγούδησε στο Μπακού, ουσιαστικά με το ένα πόδι στον τάφο. Για κάτι τέτοια αγαπώ τη Γιουροβίζιον.

Λατρεύω αυτές τις αγγλικές συμμετοχές για πολλούς λόγους. Πρώτον διότι αντικατοπτρίζουν πλήρως την πραγματικότητα. Τέτοιες συμμετοχές καταδεικνύουν ότι οι φλαγματώδεις εγγλέζοι ζουν στην κοσμάρα τους και είναι εκτός του κόσμου τούτου. Η Βρετανία, που απεχθάνεται την Ευρώπη και ο μόνος λόγος που παραμένει σ’ αυτήν είναι ο πολιτικός, εξακολουθεί να αντιμετωπίζει τη Γιουροβίζιον με σνομπισμό, ως ένα ξοφλημένο θεσμό του πεταματού (μπορεί και να είναι, αλλά δεν είναι αυτό το θέμα μας) γι αυτό και κάθε χρόνο στέλνει έναν συνταξιούχο απλά για να διεκπεραιώσει τη δουλειά. Υποδηλώνοντας έτσι ότι, ναι μεν στέλνουμε σταρς που δεν έχετε στις χώρες σας ούτε για δείγμα ποταποί ευρωπαίοι, αλλά τους οποίους εμείς τους έχουμε πλέον στο φτύσιμο. Άπειρα τα παραδείγματα: Εκτός από την περσινή συμμετοχή του Humpertinck δες και την προπέρσινη με τους Blue, αυτή του Waterman το 2010, του Andrew Lloyd Webber το 2009, των Schooch το 2007 και της Nikki French το 2000.

Η Μπόνι Τάιλερ με το ζόρι προσπαθεί να κρύψει τα χρόνια της, όπως και ο ίδιος μπορείς να δεις στο πιο κάτω βίντεο. Θυμίζει Εγγλέζα στη σύνταξη σε μπιραρία της Αγίας Νάπας που τραγουδά Καραόκε λίγο πριν κάνει εμετό στην πλατεία. Δεδομένου ότι μέχρι στιγμής οι υπόλοιπες συμμετοχές του 2013 είναι μέτριες, νομίζω ότι θα πάει ελαφρώς καλύτερα από πέρσι (που ούτως ή άλλως ήρθαν προτελευταίοι), παρόλα αυτά, κι αυτή τη φορά… she will need a hero για να τα καταφέρει.

Μύθοι και Θρύλοι της Τσικνοπέμπτης

Σήμερα είναι τσικνοπέμπτη. Μέρα σημαδιακή.

Πριν πέντε χρόνια, είχα βρει δουλειά σε μια διαφημιστική εταιρεία. Εκεί, ως γνωστόν, έγραφα σενάρια για διαφημιστικά σποτάκια. Συλλάμβανα την ιδέα μαζί με τον καλλιτεχνικό διευθυντή και ύστερα έγραφα το σενάριο. Μην φανταστείς τίποτα υπερπαραγωγές, όλοι ξέρουμε το επίπεδο στο οποίο κινείται πάνω, κάτω η διαφήμιση στον τόπο μας. Ιστορίες του χωρκού, ιστορίες για αγρίους. Τον καιρώ εκείνο, λοιπόν, έπρεπε να σκεφτούμε ένα σενάριο για την τσικνοπέμπτη.

Όπως γνωρίζετε, η τσικνοπέμπτη είναι μία απλή Πέμπτη στην οποία τσικνίζουμε. Δηλαδή, μαζευόμαστε όλοι σε μια ταβέρνα και τρώμε κρέας μέχρι σκασμού, για να αρχίσει η περίοδος νηστείας μέχρι την Κυριακή του Πάσχα. Αντιλαμβάνεσαι ότι εφόσον δεν τρώω κρέας και ούτε τρελαίνομαι με τα καρναβάλια, το να γράψω σενάριο για την τσικνοπέμπτη δεν ήταν το καλύτερό μου. Παρόλα αυτά, κάτσαμε τον ξερό μας κάτω μαζί με τον καλλιτεχνικό διευθυντή και σκεφτήκαμε ένα σενάριο με τσίκνες, σούβλες, κρέατα και τα τοιαύτα, το οποίο ήταν φυσικά πολύ βαρετό και προβλέψιμο, αλλά τι να κάναμε, σιγά την πρόκληση που είχαμε.

Το παρουσιάσαμε την επομένη στην εταιρεία και απορρίφθηκε με συνοπτικές. «Δεν είναι πρωτότυπο!», «Δεν εντρυφά στα ήθη και τις παραδόσεις μας». Ποια ήθη και ποιες παραδόσεις, μάνα μου; «Πρέπει να βρείτε τη ρίζα του εθίμου, να αναδείξετε με το σενάριό σας τον μύθο πίσω από τη τσικνοπέμπτη». Είχα δυο αρχίδια και τα έκανα τέσσερα από τον καημό να αναδείξω τον μύθο της τσικνοπέμπτης! Μπαίνω, που λες, στο ίντερνετ ψάχνω για να βρω από πού προήλθε η γαμημένη η τσικνοπέμπτη, μα δεν βρίσκω τίποτε το συναρπαστικό. Παίρνω τηλέφωνο φίλες μου που εργάζονταν σε δημοτικά σχολεία και τις ερωτώ πληροφορίες: «Τι διδάσκετε στα μαννοκοπελλούθκια εκείνη τη μέρα;» τις ρώτησα, «Τίποτα», μου απαντούν, «μοναχά φοράμε μάσκες και τρώμε σουβλάκια». Ορίστε το έθιμο. Απλό και ωραίο, ποια επιστήμη και ποιο μύθο μου τσαμπουνάτε;

Πάμε ξανά στη διεύθυνση της εταιρείας με την ουρά στα σκέλια: «Σκαλίσαμε όλο το ίντερνετ, ρωτήσαμε και άλλους, μα δεν φαίνεται να υπάρχει κάτι το συγκλονιστικό πίσω από το έθιμο της τσικνοπέμπτης». Μόνο που δεν μας λιντσάρανε. «Δεν ψάξατε καλά! Δεν είναι δυνατόν να είναι μόνο η σούβλα και το φαγητό η ουσία της τσικνοπέμπτης». Στην Κύπρο ζούμε μάνα μου, ποια ουσία ψάχνεις τώρα; Σούβλα και άγιος ο Θεός! Άσε μας τώρα που πρέπει να βγάλουμε και από τη μύγα ξίγκι, λες και θα γυρίσουμε ταινία για τις Κάννες! Άκυρο το concept, «να πάτε κάτω να σκεφτείτε κάτι πιο ουσιώδες, κάτι πιο ευφάνταστο.»

Μην στα πολυλογώ, παραδέχτηκα ήττα. Πήγα και ανακοίνωσα της διευθύνσεως ότι εγώ αδυνατώ να σκεφτώ κάποια πρωτότυπη ιδέα για τη τσικνοπέμπτη, της οποίας την ύπαρξη αγνοούσα μέχρι προ ολίγου και ότι όσο κι αν επιδόθηκα σε ανελέητο brainstorming δεν κατάφερα να φανταστώ τίποτε άλλο πέραν από μια παρέα να τρώει και να πίνει σε μια ταβέρνα υπό τη συνοδεία κλαρίνου και ντεφιού. Με αγριοκοίταξαν. Ε, μα, συγγνώμη, δεν θα κάτσω να σκάσω κιόλας!

Την επόμενη μέρα η διεύθυνση τηλεφώνησε στον καλλιτεχνικό διευθυντή και του τα έψαλλε, επειδή ο Anti-Christos δεν μπορούσε να αποδώσει στο βαθμό που θα έπρεπε στην εργασία του. Ο καλλιτεχνικός διευθυντής τους είπε «και με το δίκιο του ο άνθρωπος» αλλά η διεύθυνση ξανά γρύλλισε και τον ανάγκασε να μου κάνει ειδικό briefing με τις γιορτές της σαρακοστής για να μπω, τάχα μου, στο πνεύμα της διαφήμισης! Μόνο που τα θυμάμαι με πιάνει κλαυσίγελος.

Έρχεται το μεσημέρι, ετοιμάζομαι να σχολάσω και αντ’ αυτού δέχομαι τηλεφώνημα από τον καλλιτεχνικό διευθυντή ο οποίος με ενημερώνει ότι κατόπιν διαταγής των «από πάνω» δεν θα σχολάσω, αλλά θα έχουμε έκτακτη συνάντηση στην αίθουσα συνεδριάσεων όπου θα μου έκανε ο ίδιος παρουσίαση για τα ήθη και έθιμα της τσικνοπέμπτης. Ήμουν πολύ ψαρωμένος τότε, ήμουν 27 χρονών παιδάκι οπότε δεν αντέδρασα. Πήρα τη τσάντα μου, το σημειωματάριό μου και παρέστην στη παρουσίαση. Φαντάσου τώρα ένα τεράστιο δωμάτιο συνεδριάσεων άδειο, εμένα στα θρανία σαν μαθητή και τον καλλιτεχνικό διευθυντή να χρησιμοποιεί το powerpoint για να μου μάθει τι εστί τσικνοπέμπτη.

Με το φόβο ότι μπορούσε ανά πάσα στιγμή να ανοίξει η πόρτα και να μας ελέγξει η διεύθυνση για το αν όντως πειθαρχούμε, η παρουσίαση έγινε βάσει πρωτοκόλλου, σε ατμόσφαιρα οικουμενικής συνόδου και με σοβαρότητα ανάλογη συνάντησης αξιωματούχων του ΟΗΕ.

«Αντίχριστε, Οι τρεις εβδομάδες των Αποκριών ονομάζονται κατά χρονική σειρά Προφωνή, Κρεατινή και της Τυροφάγου. Στο μέσο της Κρεατινής εβδομάδας βρίσκεται η Τσικνοπέμπτη, κατά την οποία παραδοσιακά καταναλώνεται μεγάλη ποσότητα κρέατος, ενόψει της επερχόμενης νηστείας της Σαρακοστής. Για την ορθόδοξη παράδοση, οι νηστείες της Τετάρτης και της Παρασκευής είναι σημαντικές, οπότε η Πέμπτη θεωρούνταν η καταλληλότερη μέρα για κραιπάλες. Παρόμοιες γιορτές έχουν και άλλα χριστιανικά έθνη, όπως το Weiberfastnacht στη Γερμανία και τη Mardi Gras ("Λιπαρή Τρίτη") στη Γαλλία που όμως αντιστοιχεί στην Ορθόδοξη Καθαρά Δευτέρα. Η τελευταία γιορτάζεται και σε παλαιά γαλλόφωνες περιοχές, όπως στη Νέα Ορλεάνη…»

Ήθελα να πεθάνω. Αντιλαμβάνεσαι ότι παρόλη την ενημέρωση δεν ήρθε η επιφοίτηση του Αγ. Πνεύματος, ούτε καν η ξαδέλφη του, η έμπνευση. Την επόμενη μέρα με ρώτησαν οι «από πάνω» αν σκέφτηκα κάποιο νέο σενάριο και τους είπα ότι το μόνο που μπορώ να σκεφτώ ήταν μια παρέα να τρώει και να πίνει μασκαρεμένη και αυτό προκάλεσε έντονη δυσφορία και εκνευρισμό. Έτοιμη την έχουν την απόλυση, σκέφτηκα.

Τελικά, ο πελάτης μετάνιωσε, και για οικονομικούς λόγους αρνήθηκε να γυρίσει διαφήμιση επ’ ευκαιρία της τσικνοπέμπτης. Προτίμησε να φυλάξει το κεφάλαιο για να επενδύσει σε άλλου είδους διαφήμιση, πασχαλιάτικη. Λίγους μήνες μετά ο καλλιτεχνικός διευθυντής βρήκε αλλού δουλειά και εγώ αποφάσισα να πάω να γίνω δικηγόρος.

Παρόλα αυτά, από τότε κάθε τσικνοπέμπτη ανταλλάζω μηνύματα στο κινητό με τον συγκεκριμένο καλλιτεχνικό διευθυντή, με τον οποίο πλέον είμαστε και φίλοι, και ευχόμαστε ο ένας στον άλλον «ευτυχισμένη τσικνοπέμπτη» παρόλο που ακόμα και σήμερα δεν έχουμε καταλάβει επ' ακριβώς περί τίνος πρόκειται. 

Η Εμινέ που Έμεινε Έγκυος

Τις τελευταίες μέρες αναπολώ την Εμινέ και απορώ τι μπορεί να κάνει. Αν βρίσκεται εν ζωή ή αν την έχει αποκεφαλίσει ο πατέρας της επειδή γκαστρώθηκε.

Άκου να δεις. Όταν πήγα να σπουδάσω, το μακρινό σωτήριο έτος 2000, γνώρισα πολλούς ξένους φοιτητές και κάναμε παρέα. Ανάμεσα σε αυτούς ήταν και η Εμινέ, με καταγωγή τα Ενωμένα Αραβικά Εμιράτα, η οποία καταπιεσμένη ούσα από τα καθεστώτα των αραπάδων ήρθε στην Αγγλία για να ζήσει και να του δώσει να καταλάβει. Μου είχε περιγράψει πολλές σκηνές καταπίεσης από την καθημερινότητά της, όπως για παράδειγμα το ότι δεν δικαιούνταν να έχει γκόμενο στην ηλικία των 17, (ήταν παράνομο), και ότι μια φορά που την έκανε τσακωτή η αστυνομία με κάποιον στο σινεμά, τον παρουσίασε ως ξάδελφο για να μην την κλείσουν στο κελί 33.

Οπότε καταλαβαίνεις, η Εμινέ στην Αγγλία είδε το φως το αληθινό, έλαβε πνεύμα επ' ουράνιο. Η Εμινέ παρόλο που ήταν μελαχρινή, τριχωτή και έφερνε στο σόι του Μπιν Λάντεν δεν ήταν 100% αραπίνα. Η μάνα της ήταν Ισπανίδα και έτσι έσπαζε κάπως η ασχήμια. Δεν την έλεγες και Πινέλοπε Κρουζ βεβαίως, βεβαίως, αλλά με ολίγη φαντασία προσομοίαζε όσο να πεις με την Σάλμα Χάγιεκ, αλλά στον ρόλο της Φρίντα Κάλο. Που λες, όπως ήδη κατάλαβες, το πρώτο μέλημα της Εμινέ με το που πάτησε στην Αγγλία ήταν να γαμηθεί.

Πέρασε τις πρώτες δυο βδομάδες στην αναγνώριση εδάφους και μόλις εντόπισε τα αγόρια στο πεδίο μάχης της, άρχισε να απλώνει τα πλοκάμια της. Το πρώτο της θύμα, κυπριακής καταγωγής, ήταν ένα παιδί πολύ άβγαλτο και καλοσυνάτο που έδειχνε να μην καταλαβαίνει τις προθέσεις της. Κατανοητό έως ενός σημείου καθότι οποιοσδήποτε θα έκανε τα στραβά μάτια στο φλερτ της. Μια μέρα όμως, άνοιξα την πόρτα του δωματίου της χωρίς να χτυπήσω και βρήκα τον συντοπίτη μου σωριασμένο στο κρεβάτι της, χέρια πόδια ορθάνοιχτα κι αυτήν καβάλα από πάνω του να τον προστάζει: “give me a kiss!” Έπαθα σοκ με το θέαμα.

«Φίλα την ρε, τι το σκέφτεσαι;» Του είπα. «Φίλα την εσύ άμα τη θες!» μου ανταπάντησε. Εντάξει, κι εγώ στη θέση του θα προτιμούσα να φιλήσω ένα χιμπατζή, αλλά αν έφτασε στο σημείο να σε καρφώσει στο κρεβάτι της για ένα φιλί, πάει να πει ότι το μουνάκι της καίγεται σαν πετρελαιοπηγή. «Κάνε κι εσύ το ψυχικό». Ανένδοτος ο άλλος! Τέλος πάντων, μην στα πολυλογώ, το παιδί λίγες βδομάδες μετά μας αποκάλυψε ότι είναι γκέι και ότι τώρα που αποκαλύφθηκε και έφυγε το βάρος από πάνω του θα το εκμεταλλευόταν δεόντως. Με το πουλί στο χέρι έμεινε η Εμινέ, η οποία ομοίως έκανε άλλες δυο βδομάδες να συνέλθει από το σοκ.

Ύστερα χωρίσανε λίγο οι παρέες μας και την έχασα, καθότι άρχισε να κάνει παρέα με κάτι Πακιστανούς οι οποίοι μαζεύονταν σε δωμάτια αλλήλων και κάπνιζαν ναργιλέ ή τέλος πάντων ό, τι άλλο μπορούσαν να καπνίσουν και έτσι δεν είχαμε πολλά δούναι και λαβείν. Τρώγαμε όμως μαζί στην τραπεζαρία της εστίας, οπότε μάθαινα τα νέα της. Μία μέρα, εκεί που έτρωγα το ρημάδι το σάντουιτς με το τυρί και τη ντομάτα, ήρθε μέσα η Εμινέ κλαίγοντας με λυγμούς και σπασμούς. Τι έγινε, μάνα μου; «Είμαι έγκυος» μου λέει. Αχαχαχαχαχαχαχα! «Από ποιόν απ’ όλους, ξέρουμε;»

Έκτακτη η προσαρμογή της Εμινέ στην Αγγλία, έκτακτη! Δύο μήνες το ‘σκασε από τους μουλάδες κατάφερε και πολλαπλασιάστηκε. Τι θα γίνει τώρα, θα πάς να το πεις στον personal tutor σου; "Είσαι με τα καλά σου; Τι να πω στον άνθρωπο;" Ε, ξέρω γω; Να τον ενημερώσεις για την πρόοδό σου! Πριν προλάβω να ψελλίσω τη λέξη πρόοδος ξεπρόβαλε η μάνα της! Ήρθε πετώντας από τα Ενωμένα Αραβικά Εμιράτα άρον, άρον, να την περιμαζέψει. Μέσα σε δύο μέρες πακέταραν τα πάντα σε κούτες, μην σου πω και την Εμινέ μαζί, και έξαφανίστηκαν. Μάτι δεν τις είδε! Έπειτα από καιρό έμαθα ότι μάνα και κόρη δεν τόλμησαν να επιστρέψουν στα Εμιράτα γιατί ο πατέρας της έτοιμη την είχε τη χαντζάρα. Πήγαν πρώτα στη Μαδρίτη, στους συγγενείς της μάνας της, για να κάνει εκεί έκτρωση σαν ευρω-πέα που ήταν, και ύστερα φόρεσαν τη μαντίλα και επέστρεψαν στα πάτρια εδάφη να επιδοθούν σε μετάνοιες στον Αλλάχ.

Ξέρω ότι το θέμα είναι πολύ σοβαρό και δεν είναι για γέλια (μην πέσετε τώρα όλες να με φάτε περί ευαισθησίας στα καταπιεσμένα κοριτσάκια των αραβικών καθεστώτων) αλλά το τι χάχανα είχα ρίξει τότε με το θέμα δεν περιγράφεται. Περιττό να σου πω ότι όταν έφυγε από το πανεπιστήμιο είχε γίνει τρελό παρασκήνιο και εικασίες, μέχρι και στοιχήματα έπεσαν για το ποιού ήταν το παιδί, πράγμα που δεν μάθαμε ποτέ. Δυστυχώς δεκατρία χρόνια μετά δεν κρατήσαμε επαφή, ούτε Facebook υπήρχε τότε για να μπορούμε να κάνουμε stalking με την ησυχία μας και δυστυχώς χάσαμε τα ίχνη της. Όλο και σε κάποιο μπουντρούμι θα την έχουν...

Αθάνατα φοιτητικά χρόνια!