Δευτέρα, Φεβρουαρίου 13, 2012

Κάποτε Ζούσα Μόνο Για Να Βλέπω Τηλεόραση Και Ήταν Πιο Ωραία.


Θα σου πω κάτι, που ίσως το βρεις εξαιρετικά λυπηρό, αλλά είναι πέρα για πέρα αληθινό. Ακολουθεί βαρύγδουπη δήλωση: Η πιο ευτυχισμένη περίοδος της ζωής μου, ήταν από το 1990 μέχρι το 1996 που ουσιαστικά ζούσα μέσα από τις σειρές της τηλεόρασης.

Απόψε βρήκα στο Youtube ολόκληρες εκπομπές της τότε εποχής και έπαθα ζημιά από τη μελαγχολία. Βασικά, βρήκα κάτι επεισόδια από τα ‘Παιχνίδια Χωρίς Σύνορα’, αυτούσια, με τους τίτλους, με τον σχολιασμό της Μπόκοτα και έκατσα ένα ολόκληρο δίωρο και τα είδα απνευστί. Όχι μόνο τα είδα απνευστί, αλλά ξέχασα και πού ήμουν, βγήκα από το σώμα μου,  μεταφέρθηκα στο παλιό μας σπίτι, έγινα 14 χρονών, τόσο πολύ που αγχώθηκα ότι αύριο το πρωί θα πάω Γυμνάσιο και θα κάνω πρώτη περίοδο θρησκευτικά με την Παγιάτα.

Είδα όλη την εκπομπή που γυρίστηκε στο Κάρντιφ. Θυμόμουν απ’ έξω και το σκορ, τα παιχνίδια, τα πάντα. Όπως ξέρεις, έζησα στο Κάρντιφ για ένα χρόνο. Έκανα εκεί το δεύτερο μου μεταπτυχιακό. Τώρα που το ξανάβλεπα μέσα από την εκπομπή του 1994 ήταν αλλιώς, αγνώριστο, αλλά σίγουρα έμοιαζε πιο όμορφο και πιο μαγικό από όσο το έζησα εγώ το 2007. Η τηλεόραση δίνει άλλη διάσταση στα πάντα.

Ευχή και κατάρα η τεχνολογία που σώζει τέτοια κειμήλια και σου ξυπνά τα φαντάσματα του παρελθόντος. Παρόλο που στη ζωή μου δεν χωρεί πια η τηλεόραση και δεν βρίσκω τίποτα πια να με ελκύει σ’ αυτήν (πλην της Γιουροβίζιον μια φορά τον χρόνο), εντούτοις θεωρώ ότι η ζωή μου ήταν πιο ωραία τότε, που ο μόνος μου πόνος ήταν τι θέση θα καταλάβει η Ελλάδα στα παιχνίδια και αν θα καταφέρουμε να περάσουμε άλλες ομάδες πλην της Μάλτας και της Ουαλίας.

Η ζωή δεν είναι η τηλεόραση, σύμφωνοι. Αλλά καμιά φορά η ζωή γίνεται τόσο δύσκολη που θα προτιμούσες απλά να ζεις, για να συμπάσχεις με τη Μπόκοτα, τους πρωταγωνιστές των σειρών, των ταινιών και λοιπών εκπομπών. Είχα κάποτε μια θεία, που ο μεγαλύτερος της καημός ήταν ότι θα πεθάνει πριν προλάβει να δει το τέλος της ‘Τόλμης και Γοητείας’. Τελικά πέθανε και δεν έμαθε τίποτε (ούτε εμείς θα μάθουμε βέβαια, αφού η σειρά έχει τον ατελείωτο). Το τι περιπαίξιμο της είχα ρίξει τότε, όταν το άκουσα, δεν περιγράφεται. Στα λόγια της έρχομαι σήμερα, ό, τι κοροϊδεύεις στο τέλος το παθαίνεις.  

Είχα μια φρικτή Κυριακή.    Ξεκίνησε η εβδομάδα μέσα στην απαισιοδοξία. Θέλω να πάω διακοπές και να μην βλέπω άνθρωπο! Βαρέθηκα να λύνω ένα πρόβλημα και να ξεφυτρώνουν άλλα δέκα από το πουθενά. 

8 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

I feel you man. Η δική μου περίπτωση είναι ακόμα πιο θλιβερή...Καθόμουν με τις ώρες μπροστά στην τιβη και έβλεπα ούλλα τα βραζιλιάνικα τζαι οι έννοιες μου ήταν κατα πόσο ο Χοσέ θα παντρευτεί την Χουάνα κτλ κτλ, α έβλεπα και ρουκ ζουκ και τον τροχό της τύχης...Μμ,ωραίες εποχές...Να'ταν κι'άλλο...

Ανωνυμη Φαν.

Ανώνυμος είπε...

Χρήστο,
αν βλέπουμε συνεχώς τηλεόραση, ζούμε τη ζωή των άλλων, δηλ. των ηρώων των σήριαλ κτλ, και όχι τη δική μας ζωή. Αυτό θέλεις πραγματικά;
Μάλλον το πισωγύρισμά σου είναι απλά ένα ξέσπασμα, υπό το βάρος κάποιων προβλημάτων, απογοήτευσης κτλ. Σαν τέτοιο μου ακούγεται. Δικαίωμά σου κι αυτό!

ΥΓ Τι να πούμε και μεις εδώ στην Ελλάδα, που όταν ανοίγουμε τηλεόραση πιάνεται η καρδιά μας..Τουλάχιστον συνεχίζουμε να έχουμε ζωή, εις πείσμα όσων μας τρομοκρατούν και μας εξαθλιώνουν.

Νατάσσα

Ανώνυμος είπε...

θα ήθελα να σου συστησω ένα βιβλίο το secrets, βγήκε και σε ταινία σαν ντοκυμαντέρ, μιλάει για τη δύναμη της θετικής σκέψης, δεν ξέρω πόσο μπορεί κάποιος να τα πιστέψει όλα αυτά εξαρτάται στον άνθρωπο, όμως πιστεύω είναι ένα αρκετά χρήσιμο εργαλείο για τον άνθρωπο, επίσης μπορεί κάποιος να μιλήσει με κάποιον καλό πνευματικό να του δώσει βοήθεια, φαίνεται ότι η ψυχή του ανθρώπου χρειάζεται και αυτή γιατρειά όταν έχει προβλήματα...

Δέσποινα είπε...

Αυτό το τελευταίο ένα λύνεις δέκα ξεφυτρώνουν το ζω κι εγώ το τελευταίο εξάμηνο...Πού τα θυμήθηκες τα παιχνίδια χωρίς σύνορα????????Απίστευτες εποχές!

Μανα είπε...

Φρικτή Κυριακή... πάω στοίχμα ότι η Μπρέντα ήταν μακριά. διαφορετικά θα ήσουν μέσα στην τρελλή χαρά.

Ανώνυμος είπε...

εμενα μου αρέσει να βλέπω τηλεόραση και να ζω τη ζωη των άλλων, όχι πως έχω παραπονο απο τη δική μου όμως ξεφευγει η σκέψη μου από την καθημερινότητα!!!

Ανώνυμος είπε...

Όντως, έχουν μπει τα σενάρια των σειρών που βλέπαμε στο δικό μας παρελθόν, με κάποιο τρόπο... Και τι δε θα έδινα, ειδικά σήμερα, να άκουγα ένα λυτρωτικό μονόλογο καμιάς υπηρέτριας της Λάμψης ή κανενός καλόψυχου ληστή ή οργισμένου για το δίκαιο αστυνομικού στην Καλημέρα Ζωή. Άντε, βάλε αυτά, βάλε και το τραγούδι της αρχής στο" Επιτελους μαζί", είσαι μέσα..

Τα παιχνίδια χωρίς σύνορα ήταν πόρωση αν και νευριάζαμε γιατί νικούσαν οι άλλοι και η ελληνική αποστολή χαμογελούσε και πανηγύριζε με φωνές στις τελευταίες ή προτελευταίες συνήθως θέσεις.. Είχε την πλάκα του όμως,με κάτι βαρυκόλες στα φουσκωτά να τρώνε ανάποδες τούμπες με τα φουρό στο στόμα και κάτι άγαρμπους δίμετρους με κολάν να προσπαθούν να ισορροπήσουν πάνω σε τεράστιες μπάλες και να πέφτουν κάτω με τον κώλο..:PP Τι ωραία πρωινά σαββάτου..Και τι χαριτωμένοι ήταν οι παρουσιαστές, ειδικά ο γλυκύτατος με τα γυαλιά που περιγραφε τους κανονισμούς του παιχνιδιού και ο άλλος που σφύριζε την έναρξη...Σπάζω το κεφάλι μου να θυμηθώ τη λέξη που έλεγε πριν σφυρίξει..ατανσιόν;;

Ανώνυμος είπε...

Chris mou,

Poies seires? To kalyrero farmako einai oi diafimiseis! Egw ekei tha ithela na zw! Mesa ston kosmo twn diafimiswen! Opou oles oi gynaikes exoun kormi thanatiforo se thelw m enan oro, o syntrofos einai episis idiou kallous,exoun foveres douleies, helane oli tin wra, oi lekedes feugoun mesa se 1 lepto, ta spyrakia aplws eksafanizontai enw kath'odon pros ti douleia sou sigoura tha synantiseis ton erwta tis zwhs sou o opoios tha kinisei gi k ourano na se vrei, tah sou dwsei mia lacta k tha feugete mazi to iliovasilema pros ti selini..Ekei thelw na zisw!!

Angel