Τρίτη, Φεβρουαρίου 14, 2012

Ήταν Το 1999


Έπεσα για ύπνο στις 12:00 τα μεσάνυχτα, αλλά δεν είχα ύπνο έτσι άνοιξα το κομοδίνο να βρω τίποτα να διαβάσω για να με πάρει πιο γρήγορα ο ύπνος. Βρήκα τα παλιά μου ημερολόγια (που κρατώ ανελλιπώς από το 1995) και είπα να διαβάσω κανένα έτσι στα πεταχτά μπας κι αποκοιμηθώ. Να σου πω ότι τα τελευταία χρόνια αποφεύγω να διαβάζω τα παλιά μου ημερολόγια γιατί πρώτον μελαγχολώ, και δεύτερον επειδή θεωρώ ότι με αποτρέπουν από το να ζήσω το σήμερα και να προσδοκώ το αύριο. Όπως και να έχει απόψε δεν αντιστάθηκα στον πειρασμό και διάβασα σχεδόν ολόκληρο το ημερολόγιο που κρατούσα το 1999.

Ήμουν 19 χρονών τότε, είχα μεγάλα κέφια και κατέγραφα τα πάντα. Από το πώς αισθάνομαι, μέχρι το πού βγήκα, με ποιους, το πώς πέρασα, τι ήπια ή έφαγα εκεί που πήγα. Κανονική αναφορά, με το νι και με το σίγμα.

Με αυτά που διάβασα και τα δήθεν προβλήματα που είχα τότε, πλάνταξα τόσο πολύ στα γέλια, που σηκώθηκα από το κρεβάτι, άνοιξα και πάλι τον υπολογιστή και έστειλα μηνύματα σε όλους όσους πρωταγωνιστούσαν τότε στη ζωή μου για να τους ευχαριστήσω για τις αναμνήσεις. Δεν είναι όμως αυτό το θέμα μας.

Αυτό που μου έκανε τρομερή εντύπωση και μου προκάλεσε ελαφριά θλίψη είναι το ότι παρόλο που 13 χρόνια μετά παραμένουμε όλοι οι ίδιοι χαρακτήρες, και δεν έχουμε αλλάξει καθόλου, και παρόλο που η ίδια μαλακία μας δέρνει και την ίδια χημεία έχουμε μεταξύ μας, γιατί δεν κάνουμε τόση καθημερινή παρέα, όπως παλιά;

Θα σκάσω από το κακό μου! Αφού η ενέργειά μας παραμένει σταθερή, και απλά μεταβάλλεται η ηλικία μας γιατί δεν υπάρχει η ίδια μαγεία; Κινούμαστε –σχεδόν όλοι- στο ίδιο μαγνητικό πεδίο, με την ίδια κατεύθυνση, με την ίδια διάθεση, με τον ίδιο ρυθμό. Τι σκάτωσε; Εντάξει, θα μου πεις, αλλιώς είναι να είσαι 19 και αλλιώς 31. Αλλά μου είναι αδιανόητο να πιστέψω ότι όλο αυτό που ζούσαμε τότε και το οποίο είχε όλες τις προδιαγραφές να συντηρηθεί και να συνεχιστεί μέχρι σήμερα, το αφήσαμε στο φλου. Στο «μια φορά τον μήνα».

Απαράδεκτο! Κι ευτυχώς που τα γράφω και τα ανασταίνω που και που, και έχω αδιάσειστες αποδείξεις ότι μπορούμε να κάνουμε θαύματα όλοι μαζί, αποδεικνύοντας έτσι ότι η όποια φθορά επήλθε πάνω μας είναι αποκλειστικό αποτέλεσμα δικής μας αδιαφορίας ως προς τον αδίστακτο χρόνο.

Δεν θα εγκαταλείψω τα όπλα, κύριοι! Κι ας με πείτε γραφικό. Ξέρετε πολύ καλά ποιοι είστε και ξέρετε ότι θα κάτσω πάνω στα κέρατά σας προκειμένου να επιστρέψουμε στα  περασμένα μεγαλεία!

Που δεν είναι και τόσο παλιά… Για μένα ήταν χθες.   

6 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

κανε την επανασταση σου, κάνε ότι θέλεις, δεν εχεις να πετυχεις και πολλα...και εγώ κάποτε το πάλεψα, τώρα είμαστε στο μια φορα στο τόσο όχι στον μήνα...οι παρέες αλλάζουν βρίσκουν γκόμενους/ες, αρραβωνιάζονται, τρέχουν πεθερικα κουνιάδους και νύφες, τρέχουν απο δω και απο κει εσένα θα προλάβουν? μετα ερχονται και τα παιδάκια, τρέχα γύρευε...πιστεψε με το να πετύχεις στην κύπρο να είσαι τριαντα κατι και να βρεθεσε έστω κάθε τόσο κάτι είναι...πολλοί μόλις βρουν το "ετερον υμιση" λες και κατι μαγικο συμβαίνει, αυτο το μαγικό που λέει σε ευχαριστώ που μου προσφερες παρεα τοσα χρονια, αντε γεια τώρα!!!και λες καλά μα τόσα χρονια το μόνο που προσφερα ηταν γεμισμα στις καρεκλες στις καφετεριες η τον παλιάτσο στα clubs...εγώ δεν το γενικευω, εχει κόσμο που αλλάζει η ζωή του, και μέσα στις υποχρεώσεις του ξέρει να σηκώσει το ακουστικό να ρωτήσει πως είσαι, τι κάνεις, και να οργανώσει έστω καθε τόσο κάτι μια συνάντηση...όμως υπάρχουν και οι περιπτώσεις του άντε γεια...και στο τέλος παραμένουν κάποιες αναμνήσεις, κάποιες φωτογραφίες για να αναπολείς...

Ανώνυμος είπε...

Σε καταλαβαίνω... Δυστυχώς όσο μεγαλώνουμε απορροφούμαστε από την καθημερινότητα και δεν συναντιόμαστε με φίλους τόσο συχνά όσο θα θέλαμε. Από την άλλη, όμως, είσαι από τους τυχερούς επειδή έχεις ακόμα καλούς φίλους που είναι δίπλα σου πάνω από δεκαετία! Δεν είναι λίγο αυτό! Εγώ δεν θα σε πω γραφικό, θα σε πω πιστό και συνεπή φίλο (κρίνοντας από τα κείμενά σου).

Και... οι διορθώσεις:
1. όλους όσοι πρωταγωνιστούσαν
2. (τα ανασταίνω) πού και πού

Άνεργος Φιλόλογος

Rania είπε...

αυξηθήκαν οι υποχρεώσεις γιαυτό εμειωθήκαν οι συναντήσεις με φίλους..
και τα προβλήματα επολύναν..

Ανώνυμος είπε...

Συμφωνώ απόλυτα με όσα είπε ο anonymous 8.51. Αν και σε συγχαίρω Χρίστο μου, που δεν τα βάζεις κάτω και είσαι πραγματικά πιστός στους φίλους σου!!

Ανώνυμος είπε...

Αν ήξερες τη συνέχεια από τότε, αν είχες μια μαγική μηχανή του χρόνου και έβλεπες από τότε την εξέλιξη των σχέσεων, θα έκανες τότε κάτι διαφορετικό;; Θα συνδεόσουν τόσο στενά με άτομα που θα ήξερες πως μετά θα εξαφανίζονταν;;

Anti-Christos είπε...

Ναι, γιατί σημασία έχει η στιγμή. Εκείνη τη στιγμή εκείνοι οι άνθρωποι είχαν σημασία για μένα οπότε νομίζω μ' αυτούς θα έμπλεκα ακόμα κι αν ήξερα πως μια μέρα θα χαθούν από τη ζωή μου. Πιστεύω πολύ στη μοίρα, θεωρώ πως ό, τι ζούμε γίνεται για να κερδίσουμε πράγματα. Καμιά φορά, ακόμα και η απώλεια είναι κέρδος...