Πέμπτη, Σεπτεμβρίου 16, 2010

Πιο Θεατράλε Πεθαίνεις

Το ερασιτεχνικό θέατρο δεν είναι εύκολη υπόθεση.

Κάθε χρόνο, με τις θεατρικές ομάδες που παίζω, αντιμετωπίζουμε τα ίδια προβλήματα.

Έλλειψη ανδρών. Κάνουμε αμάν να βρούμε άντρες να συμπληρώσουν τους αντρικούς ρόλους. Εκτός από τρεις άντρες που είμαστε σταθεροί στην ομάδα, όλοι οι υπόλοιποι χρειάζονται τεμενάδες για να ενδώσουν. Και το θέατρο θέλει μεράκι και ψώνιο, όχι παρακάλια και τάματα.

Άπαξ και συμπληρωθεί η ομάδα, αρχίζουν οι πρόβες. Οι οποίες πρόβες, απαιτούν αφοσίωση. Αφοσίωση που δύσκολα επιτυγχάνεται όταν οι ερασιτέχνες ηθοποιοί δουλεύουν 9:00-6:00 και έρχονται στις πρόβες κατευθείαν μετά το γραφείο, πτώματα, έχοντας στο σπίτι σύζυγο να περιμένει και παιδιά να μουρμουρούν. Γίνονται πολλές απουσίες, αναπόφευκτα.

Οι απουσίες φέρνουν εκνευρισμό. «Γιατί, ρε παλιομαλάκα, έλειψες πάλι; Εγώ γιατί στήθηκα, έμαθα τα λόγια μου και σε περίμενα;» Δημιουργούνται εντάσεις, εκνευρισμοί, καμιά φορά λέμε και καμιά κουβέντα παραπάνω. Ίντριγκες και πάθη στη Σάντα Μπάρμπαρα.

Ειδικά όταν πλησιάζει η παράσταση και εντείνονται οι πρόβες, το θέατρο γίνεται το δεύτερο σου σπίτι. Βλεπόμαστε κάθε μέρα, συναντιόμαστε και εκτός θεάτρου για να συντονίσουμε τα διαδικαστικά της παράστασης, αναζητούμε χορηγίες, πλακωνόμαστε με τους εργολάβους για τα σκηνικά. Γινόμαστε κώλος και βρακί. Φτάνεις στο σημείο, να τους βλέπεις πιο συχνά και από τη γκόμενά σου, και η επιπλέον τριβή φέρνει επιπλέον δυσανασχέτηση.

Όμως! Έρχεται εκείνη η ώρα στα παρασκήνια, που σε ειδοποιεί η σκηνοθέτης πως σε πέντε λεπτά ανεβαίνει η αυλαία και τότε αγκαλιαζόμαστε, ενώνουμε τα χέρια και φιλιόμαστε και σκέφτεσαι, ειλικρινά: «Τι ωραία οικογένεια που έχω!» Και σφίγγεσαι να μην συγκινηθείς, και σου γαμηθεί το make up που η αισθητικός με τόσο πρήξιμο κατάφερε να φτιάξει. Και βγαίνεις και παίζεις, ακούς τον κόσμο να γελά (με τα χάλια μας, με το έργο, ποτέ δεν κατάλαβα σίγουρα), και τους αγαπάς όλους.

Εγώ το κατάλαβα ακόμα περισσότερο πέρσι, στην κλινική, όταν έπαθα το ανεύρισμα. Αφού συνήλθα και ήρθα στα συγκαλά μου, τους βρήκα όλους από πάνω μου να με παρηγορούν. Κάποιους σε καθημερινή βάση! Και λες, «τι ωραία ζωή!»

Θα παίξουμε την ερχόμενη βδομάδα. Θα σας καλέσω κι επίσημα.



7 σχόλια:

Aurora είπε...

Τούτον αριστερά σου ξέρω τον. Νομίζω και κείνη με το μπλε φόρεμα.

Ανώνυμος είπε...

Μας δημιουργήσατε μεγάλες προσδοκίες πάντως.

Anti-Christos είπε...

Θα χαρώ πολύ να σας δω όλες/ους εκεί! Θα αναρτήσω την αφίσα με τις πληροφορίες της παράστασης από βδομάδας!

Mana είπε...

οι αρχαίοι δεν είχαν γυναίκες ηθοποιούς, τους γυναικείους ρόλους τους έπαιζαν άντρες. αντιστρέψετε το. τους αντρικούς ρόλους να τους παίζουν γυναίκες αν σας περισσεύουν.
ατςς. θα είσαστε και πρωτοποριακοί.

Rania είπε...

Δεν γελούμε με τα χάλια σας...γελούμε με το ύφος σου!

Άτε let us know που,ποτέ etc!

SKonte είπε...

Αξιζε η ανάγνωση του μπλογκ. Με το που είδα τη φώτο. ;)

homo anisorropus είπε...

Χμμμμ θα παίξει κι εκείνο το αγόρι που έπαιζε μαζί σας πέρσι? Εκείνος που όλες όσες έρχονταν ρωτούσαν ποιός είναι (ο στρατιώτης)? Αυτόν να καλούσατε να παίξει αφού είχατε έλλειψη από άνδρες, να προσελκύσει και το γυναικέιο κοινό :)))

Θα ρθω ουτως η αλλως. Αρέσκετε μου πολλά.