Support Art Workers 😄

 

Παρακολουθώ τον ντόρο που γίνεται αυτές τις μέρες με τους «καλλιτέχνες» μας. 😂

Όπου «καλλιτέχνες» βλέπε εκείνον τον κακομοίρη τον Γαβριήλ που σε πείσμα των καιρών εξακολουθεί να νομίζει ότι είναι ζωγράφος και μάλιστα άξιος για να καταπιάνεται με την αναρχική απεικόνιση θρησκευτικών προσώπων, και εκείνον τον νεαρό, τον πολλά υποσχόμενο, καινούριο φυντάνι και του λόγου του, που νομίζει ότι κάνει stand up comedy με θέματα τα οποία φθάνουν μέχρι και τη θυσία του Ευαγόρα Παλλικαρίδη.

Λυπάστε κι εσείς που ζείτε σε μια χώρα που άνθρωποι σαν αυτούς βαφτίζονται «καλλιτέχνες» και νομίζουν ότι ποιούν τέχνη; Ναι, οκ, «όλοι έχουν δικαίωμα στο όνειρο και όλοι δικαιούνται να δοκιμαστούν». Για μένα ζωγράφος είναι ο Τσαρούχης και stand up comedian ο Ricky Gervais. Αυτοί πώς τολμούν και δηλώνουν συνάδελφοί τους; Όπως δήλωσε κάποτε ο Μαζωνάκης συνάδελφος της Μαρινέλλας, θα μου πείτε.

Θλίβεστε κι εσείς που μέτριοι άνθρωποι φτάνουν στο σημείο να καταπιαστούν και να θίξουν λεπτά, πολιτικά και θρησκευτικά ζητήματα ώστε να προκαλέσουν τη σημασία;

Εμ, δυσκόλεψε η δουλειά, βεβαίως βεβαίως. Πώς θα γίνουμε γνωστοί; Ας θίξουμε τα ιερά και τα ώσια, ας χλευάσουμε τη θυσία ενός ήρωα και από εκεί που ήμασταν ανώνυμοι αύριο θα έχουμε όνομα και επίθετο. Δεν πειράζει καλέ αν μας βρίσουν κάμποσο, τι σημασία έχει, θα τους πούμε ακροδεξιούς και φασίστες και όλα καλά. Το θέμα είναι να γίνουμε γνωστοί! Να ακουστεί το όνομά μας!

Δεν είδατε πώς μάθανε όλοι εν μία νυχτί τον Πάρι Ρούπο; Είπε ο χοντρός ο μπούλης μία μαλακία για την Κύπρο και μία άλλη για την Παναγιά, απολύθηκε από την πιτσαρία, αλλά τώρα θεωρείται ήρωας της Αριστεράς, μαχητής της ελευθερίας της έκφρασης, και ξέρουνε άπαντες το όνομά του. Δεν πειράζει αν του εύχονται «ψόφους», και τι μ’ αυτό; Είδατε να πεθαίνει κανένας από τον πολύ τον ψόφο; Είμεθα ορθολογιστές, δεν πιστεύουμε στους ψόφους. Εξάλλου. αύριο, μεθαύριο το ζήτημα θα ξεχαστεί.

Όλα ξεχνιούνται. Κάποτε ο Ρουβάς τραγουδούσε με Τούρκο στη νεκρή ζώνη και του εύχονταν απανωτούς ψόφους. Είδατε κανέναν να του το κρατά μανιάτικο; Είδατε να έπαθε ζημιά; Μια χαρά δημοφιλής παραμένει, μια χαρά 12αρια του δώσανε και τις δυο φορές στη Γιουροβίζιον οι Κυπραίοι, μια χαρά πάνε στα κέντρα του στην Αθήνα και τον αποθεώνουν.

Στο κάτω κάτω τι είναι ο Ρουβάς και απαιτούμε να γνωρίζει την ημερομηνία της γενοκτονίας των Ποντίων και τι συνέβη στην Κύπρο το ’74; Ένα αμόρφωτο παιδάκι από την Κέρκυρα ήταν και το έκανε ο Ψινάκης διάσημο. Θύμα ήτανε κι αυτός. Όση απαίτηση έχουμε από τον Ρουβά να γνωρίζει ιστορία άλλη τόση έχουμε από τον κάθε Γαβριήλ και τον κάθε Χριστόδουλο να έχουν επαφή με την πραγματικότητα.

Τέλος πάντων, αφήνοντας κατά μέρος τη θεματολογία, που στο κάτω κάτω αν θέλω την αγοράζω, εγώ ένα έχω να επαναλάβω: Στην Κύπρο είναι όλα από μέτρια έως άθλια. Υπάρχει ταβάνι. Οι Κυπραίοι, εν γένει, δεν το έχουμε με τις τέχνες. Το έχουμε με τη μουσική και το τραγούδι, εκεί μας παραδέχομαι. Δεν είναι τυχαίο που επί ακμής της ελληνικής δισκογραφίας μονοπωλούσαμε το πεντάγραμμο με πλειάδα Κυπρίων τραγουδιστών. Στη μουσική υπάρχει όντως παιδεία. Αλλά σε όλα τα άλλα και σε οτιδήποτε έχει να κάνει με τη χρήση και εκφορά του λόγου, είμαστε για καβλιές. Άντε, ας πω «είμαστε για να μας κλαιν’ οι ρέγγες» καλύτερα.

Το ότι υπάρχουν Κύπριοι που θεωρούν ότι μπορούν να κάνουν stand up comedy το βρίσκω συγκινητικά θαρραλέο από άποψη έλλειψης αυτογνωσίας. Οι Κύπριοι που μέχρι πρότινος συνεννοούμασταν μεταξύ μας μόνο με μουγκρητά και ιαχές και χρησιμοποιούσαμε τον προφορικό και γραπτό λόγο για τα απολύτως αναγκαία, βρεθήκαμε να διεκδικούμε χώρο στο θέατρο, στο stand up comedy, σε podcasts. Απορώ πώς την είδαμε. Το βρίσκω θρασύ. Προσωπικά δεν έχω βρει ακόμα Κύπριο να μπορεί να μου προκαλέσει και να μου συντηρήσει το ενδιαφέρον σε οτιδήποτε έχει να κάνει με γράψιμο, εξιστόρηση, αφήγηση πάνω από δύο λεπτά – και πολύ είπα.

Μου εμφανίζει το ίνσταγκραμ από καιρού εις καιρόν λογαριασμούς συντοπιτών μου που προσπαθούν να απευθυνθούν στο ευρύ κοινό και πριν προλάβουν να συντάξουν πρόταση έχω ήδη φύγει. Δεν είναι κακό να δεχτούμε ότι δεν το ‘χουμε. Και δεν υπονοώ ότι φταίει η διάλεκτος και ότι αυτή μας σαμποτάρει. Διάλεκτο έχουν και στην Κρήτη, και σε πολλά ελληνικά νησιά, και παντού υπάρχουν τοπολαλιές στον ελληνικό χώρο. Γιατί οι Κυπραίοι δεν μπορούν να πουν μια ιστορία και να μην βαρεθούμε στο δευτερόλεπτο, δεν το ξέρω. Ή μάλλον ξέρω, αλλά ας μην χαλάσουμε περαιτέρω τις καρδιές μας.

Βέβαια, ζούμε στη χώρα που θεωρείται αυθεντία στο είδος ο Λούης Πατσαλίδης. Από εκεί πάρε και κατάλαβε. Οπότε ναι, Γαβριήλ μου και Χριστόδουλε μου, βρείτε μια κανονική δουλειά. Γίνετε γιατροί, δικηγόροι, chartered accountants όπως όλος ο κόσμος. Ή ασχοληθείτε με τα χωράφια σας. Ξέρετε πόση ζήτηση έχουν τα εργατικά χέρια στις μέρες μας; Τραβάτε να μαζέψετε καμιά ελιά και να φυτέψετε καμιά πατάτα.

Υπάρχει κι όριο στην φιλοδοξία.

(Για να σας προλάβω. Όσοι θα σπεύσετε να μου υποδείξετε ότι κι εγώ ασχολούμαι με το θέατρο και ότι κι εγώ «γράφω». Να σας απαντήσω ότι εγώ έχω γνώση της μετριότητάς μου. Ουδέποτε δήλωσα «ηθοποιός» και όσα λεφτά βγάζω με την ομάδα μου τα δίνουμε σε φιλανθρωπικά ιδρύματα. Δεν τολμώ να ζήσω από αυτό ούτε να δηλώσω ότι το κατέχω. Και επειδή σέβομαι αυτή την μετριότητα και την αποδέχτηκα και τη δάμασα, ουδέποτε ένιωσα ότι έπρεπε να πατήσω πάνω σε «πληγές», σε «ευαίσθητες χορδές» ή να ξευτυλίσω εθνικά σύμβολα και ήρωες για να με μάθετε και να «εκδοθώ». Αυτή είναι η ειδοποιός διαφορά μας).

 

 

 

 

 

Η Βαγγελιώ Μπορεί

 

Η Ευαγγελία μου σήμερα γίνεται τεσσάρων ετών!

Αχ, δεν έζησες έρωτα αν δεν έκανες κόρη. Μπορεί ο Αλέξης κι εγώ να έχουμε μία μεταφυσική σχέση αλληλοκατανόησης και μπορεί την Ευαγγελία να μη μπορώ να την καταλάβω πάντα όντας κοριτσάκι, αλλά δεν μπορώ να πω ότι δεν την έχω «ερωτευτεί».

Είναι ένα θαύμα!

Λατρεύω το πόσο ικανή είναι σε διαφορετικά πεδία.

Ας πούμε, λατρεύει το ποδόσφαιρο και έχει γραφτεί σε ομάδα. Παίζει μαζί με άλλα 10 αγόρια της ηλικίας και μάλιστα τους βάζει τα γυαλιά γιατί έχει τόσο μεγάλο ταλέντο στον έλεγχο της μπάλας που κανένας δεν μπορεί να της την πάρει όταν παίζουν. Επίσης, έχει εξαιρετικό shoot, δυνατό και στοχευμένο που όποτε κλωτσάει εύχομαι να μην βρει κανέναν στον κεφάλι και τον σκοτώσει. Τα αγοράκια της ομάδας την αντιμετωπίζουν με καχυποψία, τύπου «ποια είναι αυτή που ασχολείται με αγορίστικα χόμπι και είναι και καλή;» αλλά εκείνη δεν πτοείται. Αντιθέτως, παρόλο που εισπράττει την αμηχανία τους, εκείνη τους αντιμετωπίζει μητρικά και μου μιλά για τους συμπαίκτες της σαν να είναι τα μωρά της.

Πέραν του ότι είναι σαν τη Βλαχοπούλου στο «Ρένα Οφσάιντ», η Ευαγγελία είναι και «πριγκίπισσα». Λατρεύει τα λούσα και τα απογεύματα αλλάζει φορέματα, τιάρες, βάφεται, χτενίζεται, βάφει νύχια και κάνει όλα αυτά τα στερεοτυπικά που οι σύγχρονες φεμινίστριες βδελύσσονται. Προχθές της κάναμε το πάρτι για τα γενέθλιά της και είχε απλωμένα πάνω στον καναπέ του σαλονιού διάφορα φουστάνια για να διαλέξει ποιο να φορέσει και έφερνε παπούτσια για να κάνει συνδυασμούς. Λατρεύω που μου βγήκε Και κοκέτα μαζί.

Και τέλος, τη θαυμάζω γιατί μου λέει συνέχεια «μπορώ!» Π.χ. θέλει να μαγειρεύει μόνη της. Της εξηγώ πολλές φορές ότι δεν πρέπει να πλησιάζει το τηγάνι ή την κατσαρόλα γιατί μπορεί να καεί και μου απαντά «εγώ μπορώ!» ή « εγώ ξέρω». Ξέρω ότι ξέρει. Και ξέρω ότι μπορεί. Η δική μου ανασφάλεια με αναχαιτίζει από το να της επιτρέψω να τα κάνει όλα μόνη της. Επίσης, επιμένει ότι ξέρει να οδηγεί και θέλει να οδηγήσει το αυτοκίνητο. Αντιλαμβάνομαι ότι τα λέει από αυτοπεποίθηση, και ότι επί της ουσίας δεν γνωρίζει την τύφλα της, αλλά θαυμάζω το τσαγανό. Το τσαγανό είναι κάτι που μου λείπει και που πάντα το ζήλευα. Θαυμάζω το «μπορώ!» Εγώ γίνομαι 45 ετών και ακόμη για πολλά πράγματα λέω «δεν μπορώ» ή «δεν γνωρίζω». Η Ευαγγελία με κάποιο μαγικό τρόπο και γνωρίζει και μπορεί.

Για να φανταστείτε, το καλοκαίρι που είχαμε πάει στο Europa Park είχε κάποια συγκρουόμενα αυτοκινητάκια στα οποία ήθελε να μπει, αλλά δεν ήταν κατάλληλα για την ηλικία της. Με χίλια ζόρια την έπεισα να δοκιμάσει να κάτσει σε κάποια άλλα, πιο παιδικά, που κινούνταν σε ράγα. Μου έλεγε «μα εγώ μπορώ!» Τελικά, την ξεγέλασα και την έβαλα να καθίσει στα αυτόματα τα οποία κινούνταν από μόνα τους, χωρίς την καθοδήγηση του χρήστη. Κάθισε, που λέτε, σε μία λιμουζίνα. Η λιμουζίνα ξεκίνησε αυτόματα, έκανε όλη τη κατευθυνόμενη διαδρομή μέσα από λεωφόρους, γέφυρες και σήραγγες και έφτασε στον τερματισμό. Εκεί την περίμενα εγώ να την παραλάβω. Βγαίνει η Ευαγγελία από τη λιμουζίνα και μου είπε με ένα στόμφο: «Είδες; Μπορώ!» 😂

Όταν ακούω διάφορες σημερινές μπούρδες περί γυναικείας ενδυνάμωσης σκέφτομαι την κόρη μου και γελώ. Αυτά, είναι γονίδια. Τα φέρεις μαζί σου. Δεν έχει σημασία το φύλο σου. Ο γιος μου κι εγώ «δεν μπορούμε» και με την πρώτη στραβή τα παρατάμε. Στο σόι μας έχουμε αμέτρητες ικανές γυναίκες οι οποίες «μπορούν», οι οποίες όλα τα σφάζουν όλα τα μαχαιρώνουν, και οι οποίες έχουν τόσο «νεύρο» μέσα τους που θα μπορούσαν να ήταν και μυθολογικά τέρατα. Ευτυχώς η κόρη μου γεννήθηκε σε μία γοητευτικότατη ισορροπία που συνδυάζει δυναμισμό με θηλυκότητα και έτσι δεν τη φοβάμαι. Μπορώ να πεθάνω ήσυχος ότι αυτή ό,τι βάλει στόχο θα το πετύχει και ότι δεν μπορεί να της αντισταθεί κανείς με το πρώτο «κλώσμα».

Είναι υπέροχη,

Είναι μοναδική,

Και είναι δική μου.  

Να μου ζήσει.

Elizadeth

Να κοπιάσετε, χωρίς πολλά – πολλά!

 

 

Καλλιμάρμαρο

Για το Καλλιμάρμαρο μπορώ να γράψω δέκα σελίδες!

Ας ξεκινήσουμε όμως από το μάθημα σας.

Την επόμενη φορά που θα ρωτήσω «ποία είναι η καλύτερη τραγουδίστρια όλων των εποχών» και δεν πάρω τη σωστή απάντηση, θα γίνει χαμός.

Θα μπορούσε η Χάρις Αλεξίου να γεμίσει το καλλιμάρμαρο εις διπλούν, back to back με 80.000 θεατές; Θα μπορούσε η Γαλάνη να το πράξει τραγουδώντας άσματα αποκλειστικά από τη δική της δισκογραφία; Θα μπορούσε η Πρωτοψάλτη; Θα μπορούσε κάποια από τις καινούριες; Ρητορικόν το ερώτημα. Καμία εν ζωή τραγουδίστρια δεν θα μπορούσε να έχει την αποδοχή και τη διαχρονικότητα της Βίσση.

60.000+ θεατές, όλων των ηλικιών. Κάποιοι με πανό (Υπήρχε περίπτωση να γράψει κάποιος «Γαλάνη είσαι η πελλάρα μας;» / κανένας δεν θα έμπαινε στον κόπο) ωσάν να ήμαστε ακόμη είκοσι χρονών. Ένα καλλιμάρμαρο στο οποίο έβρισκες μέσα από πιτσιρίκια μέχρι ανθρώπους της γενιάς των γονιών μας. Με μία σκηνή διεθνών προδιαγραφών η οποία παρείχε στην Άννα την πολυτέλεια να ανυψώνεται, να βυθίζεται, να μετακινείται από τη μία άκρη στην άλλη μέσω πασαρέλλας και να καταλήγει σε ένα αστέρι το οποίο είναι ίδιο με το ταττού που έχει στον καρπό του χεριού της. Πόσες Ελληνίδες τραγουδίστριες θα μπορούσαν να έχουν customized σκηνή; Καμία! Αυτά μόνο η Lady Gaga τα κάνει.

Με φωτισμούς λέιζερ, με είκοσι χορευτές από το εξωτερικό οι οποίοι μου θύμισαν εποχές Albert Hall 1999 και Αστέρια 2000. Και προ πάντων, με συμφωνική ορχήστρα 50 μουσικών οι οποίοι ενορχήστρωσαν μπουζουκοτράγουδα με τρόπο που παρέπεμπαν σε κλασσική μουσική. Τη στιγμή που άρχισαν να παιανίζουν τα βιολιά και δεν ξέραμε από που μας ήρθε, τη στιγμή που η πλωτή εξέδρα έσκασε μύτη επί σκηνής παίζοντας το «Κλίμα Τροπικό» έγινε η κίνηση ματ. Ήταν σαν να μπήκε οδοστρωτήρας και σάρωσε όλο το ελληνικό πεντάγραμμο. Μόνο οι Coldplay θα μπορούσαν να έχουν συμφωνική ορχήστρα επί σκηνής να παίζει το Viva La Vida, μα και πάλι… δεν την είχαν! Η Βίσση τα είχε όλα αυτά στην ίδια συναυλία. Παρεμπιπτόντως, το "τρελαίνομαι" με τη συμφωνική ακούγεται ως έπος ταινίας τύπου Braveheart. 

Για να επανέλθουμε: Η σωστή απάντηση στην ερώτηση «ποια είναι η σπουδαιότερη τραγουδίστρια που έβγαλε η Ελλάδα είναι «η Άννα Βίσση». Βασικά, όσοι δεν ακούτε Άννα Βίσση δεν ξέρω τι ακούτε, ούτε πώς επιβιώνετε. Τέλος πάντων, δεν μπορώ να επέμβω περαιτέρω στα γούστα σας, η αισθητική είναι και θέμα ενστίκτου και δεν το διαθέτετε όλοι.

Για ποια άλλη τραγουδίστρια ναυλώνονται ειδικές πτήσεις για να μεταφέρει χιλιάδες θεατών στην Αθήνα από την Κύπρο, βρε καημένοι; Ακούσατε ποτέ κανέναν να λέει «φεύγω για Αθήνα, πάω να δω την Αλέξια, τον Χατζηγιάννη, τον Αλκίνοο Ιωαννίδη;» Ποτέ! Από την Παρασκευή το βράδυ που αφίχθηκα στην Αθήνα εγώ δεν σταμάτησα να χαιρετώ γνωστούς. Έστριβα στα σοκάκια της Ερμού και χαιρετούσα κόσμο λες και ήμασταν κάποιο είδος ιού και εξαπλωθήκαμε παντού. Όλο το αεροπλάνο μιλούσε για το Καλλιμάρμαρο! «Κι εσείς για την Άννα; Πού θα κάθεστε; Α, εμείς από την άλλη πλευρά!» Φίλοι που έμειναν πίσω μου έλεγαν ότι άδειασε η Λευκωσία το σαββατοκύριακο γιατί πήγαν όλοι στη Βίσση. Έρημη πόλη η πρωτεύουσα σάμπως και είχαμε δεκαπενταύγουστο.

Πριν αρχίσει η συναυλία και ενόσω προβάλλονταν στις γιγαντοοθόνες διάφοροι ανυποψίαστοι θεατές, ξέρετε τώρα, απ’ αυτές τις χαριτωμενιές που κάνουν στην Αμερική, μέτρησα τουλάχιστον 20 άτομα γνωστούς μου εκ Κύπρου μέσα στο στάδιο, οι οποίοι μάλιστα, δεν θεωρούνται καν θαυμασταί της Άννας. Απλώς ήρθαν να τη δουν γιατί ξέρουν ότι δεν υπάρχει άλλη. Είναι η απόλυτη (απεχθάνομαι τον όρο, αλλά πώς να το κάνουμε, της πάει γάντι), και ήρθαν να υποβάλουν τα σέβη τους. Πήγα και στη συναυλία της Λάρνακας και την είδα τον περασμένο Ιούλιο και νομίζω εντόπισα μόνο δύο γνωστούς μου μέσα στο γήπεδο. Στο Καλλιμάρμαρο δεν τους προλάβαινα. Επρόκειτο περί προσκυνήματος σε Αγίους Τόπους.

Στο Καλλιμάρμαρο πήγα από τις 6:00 το απόγευμα. Η συναυλία άρχιζε στις 9:00. Τρεις ώρες νωρίτερα προκειμένου να πάρω σωστή θέση. Χαλάλι της το περίμενε, δεν μου φάνηκε. Το Καλλιμάρμαρο είναι επιβλητικότατο, ήταν τιμή μου που μπήκα εκεί μέσα να την ακούσω. Κατά τη διάρκεια της συναυλίας καμάρωνα σαν να έβλεπα την κόρη μου. Τη Βίσση τη θεωρώ δική μου. Αισθάνομαι ότι «σας επιτρέπω» να τη βλέπετε κι εσείς. Όταν έβλεπα την αποθέωση από τα πλήθη δάκρυζα σαν να ήμουν ο πατέρας της. Σε κάποια τραγούδια ειδικά μετά βίας συγκρατούσα τα δάκρυα μου. Στο «Ξανά» στο «Δεν Θέλω Να Ξέρεις» στο «Δώδεκα» ειδικά όταν τα τραγουδά ο κόσμος. Την έβλεπα και την ίδια που «δικαιωνόταν» και μπορούσα να νιώσω τη συγκίνηση της. Σήμερα στο αεροδρόμιο έστηνα αφτί και άκουγα άλλους να λένε τα καλύτερα για τη συναυλία και καμάρωνα σαν να την είχα στήσει εγώ τη συναυλία. ☺😛

Σε κάποια σημεία θύμιζε και έναρξη Ολυμπιακών Αγώνων η ατμόσφαιρα.

Είδα – επιτέλους – και τον Καρβέλα από κοντά. Πόσο συνειδητοποιημένος και ειλικρινής. Πόσο την αγαπά! Πόσο τον αγαπά! Θέλω κι εγώ μια τέτοια αγάπη να ζήσω πριν πεθάνω.

Ήταν φανταστική η συναυλία. Θεωρούσα ότι υπερέβαλλα που πήρα αεροπλάνο να τη δω ειδικά όταν προηγήθηκε η Λάρνακα. Καμία όμως σχέση, επρόκειτο για διαφορετικό lineup, τα τραγούδια σε εντελώς διαφορετική σειρά, με διαφορετική σκηνοθεσία και καλλιτεχνική προσέγγιση, ενώ η χαρά που πήρα που άκουσα και τη philharmonia Αθηνών σε αποσπάσματα που μύριζαν «Ηρώδειο» ήταν τόσο μεγάλη που άξιζε κάθε ευρώ που ξόδεψα. Ακόμη και η Μπρέντα που δεν είναι καθαρόαιμη Βισσική και μου έχει δηλώσει πολλάκις πως «εγώ μία Βίσση τον χρόνο αντέχω να δω», είπε ότι επρόκειτο για εμπειρία ζωής.

Και του χρόνου! 😉

 

Τραγουδώντας Στη Σοφίτα

 

Σήμερα το απόγευμα ήμουν στην σοφίτα και μεράκλωνα με διάφορα τραγούδια τα οποία διάλεγα από τις λίστες του υπολογιστή μου. Δεν ξέρω αν σας το έχω ξαναπεί, πολύ πιθανόν ίσως, αλλά συχνά πυκνά μου αρέσει να δημιουργώ playlists ανάλογα τη διάθεση και το κέφι και να τραγουδώ. Το τραγούδι με βοηθά να ρυθμιστώ, να αποβάλω το άγχος, τη λύπη, να συντροφεύσω τη χαρά μου και γενικά είναι κάτι που με βοηθά στη ρουτίνα μου και το τιμώ με κάθε ευκαιρία. Τραγουδώ με τη ψυχή μου, σαν να δίνω συναυλία, γνωρίζοντας φυσικά ότι ούτε φωνή διαθέτω, ούτε έκταση έχω, ενώ απεναντίας φαλτσάρω συχνά αφού τις ψηλές νότες δεν τις πιάνω ούτε στα όνειρά μου.

Δεν έχει σημασία. Όταν τραγουδώ, πετώ. Τραγουδώ στη σοφίτα για να μην ενοχλώ, τραγουδώ και στο αυτοκίνητο όταν οδηγώ. Γενικά θεωρώ το τραγούδι προσωπικό ζήτημα. Δεν με ενδιαφέρει να με ακούει κανείς όταν τραγουδώ. Δεν έχω το ψώνιο να με χειροκροτήσει οποιοσδήποτε. Τραγουδώ για μένα αποκλειστικά. Πολλές φορές αν καταλάβω ότι κάποιος κάθεται και με «ακούει», ενοχλούμαι, νιώθω ότι παρεμβαίνει στον χώρο μου, αλλά τι να κάνω, έχω αποδεχτεί ότι εφόσον τραγουδώ και ακούγομαι, λογικό είναι κάποιοι να καθηλώνονται, έστω και από περιέργεια ως προς το ποιος φωνάσκει άδοντας τοιουτοτρόπως.

Φέραμε μία νέα οικιακή βοηθό στο σπίτι. Σήμερα το απόγευμα που, καθώς προείπα, μεράκλωνα στη σοφίτα με διάφορα λαϊκά, η κοπέλα ρώτησε τη Μπρέντα: «Madame, is sir a professional singer?» 😂 Με αυτήν την κοπέλα δεν προλάβαμε να γνωριστούμε επαρκώς, δεν ξέρει ακόμη τι δουλειά κάνω. Η Μπρέντα της εξήγησε ότι, όχι, δεν βιοπορίζομαι από το τραγούδι και η κοπέλα, καλή της ώρα, είπε: «ίσως θα έπρεπε». Προσοχή, παρακαλώ! Δεν το είπε ειρωνικά! Προέρχεται από μία κουλτούρα πολύ ευγενική και ταπεινή. Οπότε δεν θεωρώ ότι το κομπλιμάν ενείχε δόσεις καυτηριασμού ή κυνισμού, εκτός κι αν είναι τόσο πολύ το χάλιν της και δεν την πήραμε ακόμη χαμπάρι.

Θεωρώ ότι είχε καλές προθέσεις. Τι γλυκό εκ μέρους της! Πρώτη φορά στη ζωή μου κάποιος είπε καλή κουβέντα για τον τρόπο που τραγουδώ. Θα θυμάστε πριν πολλά χρόνια που είχα πάει σε μια συναυλία της Πρωτοψάλτη στη Σχολή Τυφλών και μου έκανε παρατήρηση μια ξινή που καθόταν δίπλα μου ότι «τραγουδάς και δεν ακούμε!» υπονοώντας ότι ενοχλούσα. Πάντα τέτοιες «φιλοφρονήσεις» αποκόμιζα όποτε εκτονωνόμουν τραγουδώντας.

Στο Δημοτικό ήμουν το μόνο παιδί από όλη την τάξη που δεν ήμουν μέλος της χορωδίας. Ο δάσκαλος της μουσικής, ένας Γιώργος Ιωσηφίδης τρισμέγιστος παπάρας είπε στη μάνα μου: «είναι τόσο παράφωνος που δεν μπορώ να τον βάλω ούτε για πλάκα στη χορωδία, μου χαλάει το σύνολο γιατί παρασέρνει και τους υπόλοιπους!» Την ώρα που η τάξη έκανε πρόβα τραγουδώντας εγώ περιφερόμουν ασκόπως στην αυλή γιατί δεν είχα τι να κάνω. Θυμάμαι ότι κλωτσούσα χαλίκια να περάσει η ώρα μου.

Αυτό τώρα μου θύμισε και το άλλο. Όταν στο λύκειο ο καθηγητής που μας δίδασκε θέατρο αποφάσισε ότι δεν μπορούσα να συμμετέχω στην παράσταση που θα ανεβάζαμε επειδή «δεν είχα καθαρή άρθρωση» (κάτι που εν μέρει ισχύει γιατί το ρο μου παραπέμπει στη Σοφία Φιλιππίδου, αλλά σοβαρά τώρα ποιον περίμενε να βρει να παίξει σε σχολική παράσταση, τον Κάρολο Κουν;) και ως εκ τούτου με έβαλε με χίλια ζόρια να παίξω έναν κατάσκοπο που ήταν βουβό πρόσωπο και εμφανιζόταν στη σκηνή το πολύ για ένα λεπτό. Συν τοις άλλοις, δεν έκρινε ορθό να συμπεριλάβει το όνομα μου στο πρόγραμμα της σχολικής παράστασης. Ήμουν ο μόνος συμμετέχων που είχα τόσο καημό να παίξω, και ο μόνος που δεν είχε ατάκα σ΄ ολόκληρο το έργο και ο οποίος δεν συμπεριλήφθηκε στα credits! Είναι να λατρεύεις τις παιδαγωγικές τακτικές των 80ς και των 90ς! 😅

Τώρα βέβαια βιώνω μεγαλεία στο ερασιτεχνικό θέατρο, αλλά αυτό είναι άλλο θέμα.

Γράφοντας αυτό το κείμενο θυμήθηκα και ένα άλλο περιστατικό. Όταν ήμουν 17 χρονών και μέναμε στην πολυκατοικία, είχα το ίδιο χούι. Έφτιαχνα playlists την έβρισκα και τραγουδούσα. Ένα μεσημέρι του 1997, το θυμάμαι σαν να ήταν χθες, χτύπησε το σταθερό τηλέφωνο και ήταν η Μπέτυ, η καλαμαρού, του «από κάτω». Η Μπέτυ ήταν κι αυτή μία για την οποία θα μπορούσα να γράψω τρία απανωτά ποστς, αλλά ας μείνουμε στο ότι μου είπε στο τηλέφωνο: «Θα ασχοληθείς επαγγελματικά με το τραγούδι;» όχι της λέω εγώ, απλά μ’ αρέσει να τραγουδώ. «Τότε κάνε ένα διάλειμμα, είναι τρεις το μεσημέρι, θέλω να κοιμηθώ!» Ντράπηκα και φυσικά υπάκουσα.

Who’s lauging now, bitches? Η οικιακή βοηθός σήμερα, είπε τα καλύτερα! Μόνο αυτόγραφο δεν ήρθε να ζητήσει.

Ας της αφιερώσω, λοιπόν, το επόμενο τραγούδι! 

Ακριβή Μου Ελβετία! #Diplis

Σας χρωστώ μια Ελβετία.

Λοιπόν, δεν έχω να πω πολλά.

Η Ελβετία είναι ένα χάρμα οφθαλμών το καλοκαίρι. Τα τοπία της εξωπραγματικά και βγαλμένα από καρτ ποστάλ. Τόσο όμορφα και απίστευτα που τα λες και βαρετά. Δεν υπάρχει βρωμιά ή δυσωδία. Κατ’ ακρίβεια από τον πολύ καθαρό αέρα καταλήγεις να πονάς τα πνευμόνια σου. Το νερό τους τόσο καθαρό που αναρωτιέσαι αν στην Κύπρο πίνεις βόθρο. Είναι άλλο επίπεδο η χώρα σε όλους τους τομείς. Κατ’ ακρίβεια είναι «χώρα!» Αυτό που έπρεπε να βιώνουμε όλοι.

Και φυσικά είναι άλλο επίπεδο και οι τιμές. Αν κάτι με άγχωνε κατά την παραμονή μας εκεί ήταν η ακρίβεια. Δεν μου αρέσει να κλαίγομαι και να ακούγομαι σαν τον Ρίκκο Μάππουρο που βλέπει στα πάντα την τιμή, αλλά πρώτη φορά στη ζωή μου ένιωσα ότι μας κοροϊδεύουν. Δεν είναι τυχαίο που ο μισθός τους είναι τετραπλάσιος του δικού μας. Ένα μικρό μπουκαλάκι νερό κοστίζει €7,5 ενώ μία μπάλα παγωτό σε χωνάκι κοστίζει €9. Για να πάρουμε ένα παγωτό για όλους μας πληρώσαμε €40! Με τούτα και μ’ εκείνα δεν χρειάζεται να πω περισσότερα. Έπρεπε να μηχανορραφήσουμε για να επιβιώσουμε τρεις μέρες εκεί πέρα.

Η Ζυρίχη ήταν συμπαθέστατη αν και την ευνόησε ο καιρός. Πέσαμε σε καλοκαιρία και το φως την αναδείκνυε. Θεωρώ ότι αν ζεις εκεί και τρως τη μουντίλα στη μάπα, δεν έχει να επιδείξει τίποτα. Είναι γερμανοκομμένη, με όλα τα πλεονεκτήματα και μειονεκτήματα που μπορεί να έχει μία τέτοια πόλη. Δεν της λείπει τίποτα από πλευράς οργάνωσης και παροχών, αλλά είναι όλα τόσο βιομηχανικά και χοντροκομμένα που δεν θα έλεγα ότι θα ήθελα να ζήσω εκεί. Η λίμνη τής προσδίδει έναν αέρα μεγαλείου αλλά αν βρέχει και έχει συννεφιά μάλλον συμβάλλει στη μελαγχολία των κατοίκων της.

Δεν μπορώ να πω ότι κάναμε ακραία πράγματα στη Ζυρίχη. Άλλωστε μετά από τρεις μέρες στο Europa Park δεν είχαμε ενέργεια για πολλά-πολλά. Πήγαμε στον ζωολογικό κήπο, ο οποίος κατά τη γνώμη μου ήταν μία αποτυχία μιας και τα μισά ζώα ήταν κρυμμένα, ενώ βρίσκεται χτισμένος σε έναν δύσβατο λόφο. Το ανεβοκατέβασμα μας τσάκισε τα πόδια τα οποία ήταν ήδη καταβεβλημένα. Δεν μπορώ να πω ότι άξιζε τα λεφτά του. Είδαμε μόνο έναν ελέφαντα, ο οποίος μάλιστα έκανε την ανάγκη του εκείνη τη στιγμή. Το σκατό του ελέφαντα είναι εφάμιλλο εκείνων των κοτρόνων που όταν στο Τρόοδος υπάρχει κακοκαιρία η μετεωρολογική υπηρεσία προειδοποιεί για κατολισθήσεις 😂. Είδαμε και τρεις ρινόκερους καθώς και δύο καμηλοπαρδάλεις. Όλα τα άλλα ζώα αγνοούνταν μέσα στις βιτρίνες τους. Τα έψαχνες και δεν τα έβρισκες. Δεν θα μου προκαλούσε έκπληξη αν μου έλεγαν ότι δεν υπήρχαν καν και ότι το κλουβί ήταν απλά ένα παραπλανητικό σκηνικό. Κάποια στιγμή αχνοφάνηκε η ουρά μίας τίγρεως. Αλλά ως εκεί. Θα μπορούσε να ήταν και ψεύτικη. Δεν θα σας εισηγούμουν να πάτε.

Θα σας εισηγούμουν όμως να πάτε στο εργοστάσιο της Lindt που φτιάχνει σοκολάτες. Όχι ότι εκεί θα δείτε βήμα-βήμα ζωντανά πώς φτιάχνεται η σοκολάτα. Αλλά το κτήριο είναι πανέμορφο και σε ψήνει, ενώ διαθέτει ένα πανέμορφο souvenir shop γεμάτο σοκολάτες, το οποίο θες δεν θες, αγοράζεις στο τέλος λίγο απ’ όλες. Στην Ελβετία μπορεί να αποφεύγαμε να φάμε λόγω τιμών, αλλά φάγαμε τόση σοκολάτα όση δεν φάγαμε μια ζωή. Νομίζω πειράχτηκε και το στομάχι μου έκτοτε, συσπάται ανησυχητικά όποτε μυριστώ σοκολάτα.

Η ξενάγηση μέσα στο εργοστάσιο και πάλιν, δεν λέει τίποτα. Δεν θα δείτε μηχανήματα να αλέθουν το κακάο, ούτε βρύσες να στάζουν λιωμένη σοκολάτα. Θα δείτε, όμως, πολλά ντοκιμαντέρ τα οποία εξηγούν τις διαδικασίες. Αν θέλαμε να δούμε ντοκιμαντέρ τα βλέπαμε και στο national geographic. Δεν ήταν ανάγκη να τρέχουμε στη Ζυρίχη. Αλλά, ας όψεται. Το μάρκετινγκ είναι δυνατό, θέλοντας και μη μπαίνεις στον χορό και αγοράζεις ό,τι τρώγεται και ό,τι βρεις μπροστά σου. Το κατάστημα είναι λαμπερό και θυμίζει χριστουγεννιάτικο παράδεισο. Αυτό, ναι, το συστήνω.

Τι άλλο κάναμε στη Ζυρίχη; Α, πήγαμε και στο μουσείο τους. Άλλο αχρείαστο πράγμα. Είδαμε αναγεννησιακά φουστάνια, μεσαιωνικά σερβίτσια και περούκες. Ωσάν να ήμασταν σε θεατρικό βεστιάριο. Υπερβολικά μεγάλο κτήριο για να δικαιολογεί τα αδιάφορα εκθέματα. Ευτυχώς οι Ελβετοί έχουν και έναν όροφο ειδικά διαμορφωμένο για να παίζουν και να επιμορφώνονται τα παιδιά οπότε έπιασε τόπο η επίσκεψη. 

Ιππότες και τσαγιερώ. 

Πώς το ξέχασα; Πήγαμε και μια εκδρομή στους καταρράκτες του Ρήνου. Ο Ρήνος είναι ο δεύτερος μεγαλύτερος ποταμός της Ευρώπης και οι καταρράκτες του θεωρούνται οι πιο εντυπωσιακοί της ηπείρου. Επιτρέψτε μου να αμφιβάλλω, βέβαια. Έχω δει καλύτερους καταρράκτες στην Ισλανδία αλλά δεν ξέρω αν η Ισλανδία θεωρείται καθολικά Ευρώπη. Εν πάση περιπτώσει, είδαν τα μωρά τρεχούμενα νερά και άνοιξε το μάτι τους, άνοιξε και εμένα η ψυχή μου. Πήραμε και βαποράκι και τους προσεγγίσαμε διά μέσω του ποταμού. Πλησιάσαμε και βραχήκαμε, το καταφχαριστηθήκαμε! Και τι δεν θα ‘δινα να είχα εκεί ένα εξοχικό και να τους έχω ως θέα μου κάθε πρωί!

Βλέπετε αυτό το μωβ καραβάκι; Εκεί μέσα ήμασταν και πλησιάζαμε στα νερά. Ήταν λίγο περιπετειώδες. Αλλά μας άρεσε.

Μια από τις τρεις μέρες που ήμασταν στην Ελβετία την περάσαμε στη Λουκέρνη, η οποία θεωρώ ότι ήταν και η κορωνίδα των διακοπών μας.

Εκεί επισκεφτήκαμε το μουσείο μεταφορικών μέσων το οποίο θεωρείται το πιο δημοφιλές μουσείο ολόκληρης της χώρας. Έχει μέσα όλα τα μεταφορικά μέσα από το πιο παλιό τρένο ως το πιο υπερσύγχρονο, από το πρώτο αεροπλάνο μέχρι το πιο μοντέρνο. Έχει αυτοκίνητα αντίκες, πλοία, βάρκες, υποβρύχια, τελεφερίκ, ανεμόπτερα, γεωργικά οχήματα, μέχρι και δορυφόρους. Όλα σε πραγματικό μέγεθος ώστε τα παιδιά να μπορούν να μπουν μέσα και να τα εξερευνήσουν. Ήταν μάννα εξ ουρανού το συγκεκριμένο μουσείο. Τα παιδιά και εγώ ενθουσιαστήκαμε και ξοδέψαμε εκεί όλο το πρωινό!

Αυτό εδώ είναι η πρόσοψη του μουσείου μεταφορικών μέσων, καλυμμένη με επιγραφές από την εθνική οδό. Πολύ ευφάνταστο το βρήκα. 

 Η Λουκέρνη είναι ένα θαύμα, χτισμένη γύρω από μία λίμνη και με φόντο τις Άλπεις. Όπως τη βλέπετε στις καρτ-ποστάλ. Τα τοπία εξωπραγματικά, παράδεισος σωστός. Κάναμε μία κρουαζιέρα μέσα στη λίμνη και έβλεπα γύρω τα κάστρα, τα καζίνο, τις επαύλεις και έλεγα ποια μαύρη μοίρα μας γέννησε στην Κύπρο. Απορώ και γιατί μας έρχονται τουρίστες πια, ειλικρινά!

Να τους παίρνεις να βλέπουν τέτοια εκτός-του-κόσμου-τούτου τοπία και να σου λένε τα παιδιά: "μπαμπά βαριέμαι, θέλω κινητό!" Τους αστράφτεις ή όχι τη μπάτσα να τη θυμούνται όσο ζουν;

Δεν είναι τυχαίο που οι Ελβετοί ζουν στην κοσμάρα τους αποκομμένοι από όλα, από ΕΕ, από πολέμους και τα πάντα. Έχουν τον παράδεισο, δεν ψάχνονται αλλού. Εξ ου και διαθέτουν τον μεγαλύτερο στρατό στην Ευρώπη κατ’ αναλογία πληθυσμού. Διότι αναγνωρίζουν τη σημαντικότητα διατήρησης αυτού του παραδείσου άθικτου από εξωτερικές απειλές. Θα μου πεις, ποιες απειλές; Η Ελβετία περιτριγυρίζεται από πολιτισμένες χώρες. Δεν έχει γύρω της τη Σάρα και τη Μάρα, ή καλύτερα την Εμινέ και τη Γκουλκιούλ.

Παρόλα αυτά, να πω επίσης ότι η Ελβετία έχει το μεγαλύτερο ποσοστό μεταναστών στην Ευρώπη. Η αλήθεια είναι ότι το μάτι μου έβλεπε συχνά μαντίλες και τουρμπάνια και μου κλωτσούσε το θέαμα. Δεν μπορώ να συνδυάσω αυτά τα ονειρικά τοπία με τη μιζέρια που κουβαλούν αυτοί οι άνθρωποι εξ αιτίας της ξεροκεφαλιάς τους.

Να πάτε στην Ελβετία, αλλά να μην μείνετε εκεί. Να περάσετε με το αυτοκίνητο και να απολαύσετε όλα αυτά τα μέρη και όλα τα τοπία αλλά προσπαθήστε να διανυκτερεύσετε στην Ιταλία ή στη Γαλλία ή στη Γερμανία. Δεν μπορείτε να φάτε όλες σας τις οικονομίες στα ελβετικά ξενοδοχεία. Υπάρχει κι όριο στην ασυδοσία του χρήματος. Δεν είναι δυνατόν να πληρώνεις €50 ταξί για μία διαδρομή 10 λεπτών!

Τώρα θα μου πείτε, και η Μύκονος έτσι είναι στις τιμές. Άλλο υπερεκτιμημένο μπουρδέλο από ‘κει!

Να σας πω ότι στην Ελβετία απόλαυσα για πρώτη φορά ένα φοντού με τυρί και φρούτα και μάλιστα μέσα σε ένα κόκκινο «κοκλόν», όπως το έλεγε η Δάφνη Μπόκοτα στα Παιχνίδια Χωρίς Σύνορα του 1993. Ήταν μια πολύ ευχάριστη έκπληξη και μία αναπάντεχη σύνδεση με το τηλεοπτικό παρελθόν που ζέστανε την καρδούλα μου.

Τριάντα ευρώ μου έκατσε το "κοκλόν". Λιωμένο τυρί με φρούτα για βούτημα. Κανένα έλεος οι Ελβετοί, κανένα έλεος!

 

Αυτά τα ολίγα είχα να πω. Ήταν ένα ταξίδι δυνατό. Το κατάλαβα γιατί ενώ διήρκησε μόνο μία βδομάδα αισθάνθηκα ότι έλειπα ένα μήνα! Γύρισα και μου είχε λείψει η νωθρότητα της καθημερινότητας στη Λευκωσία, ενώ μου πήρε μία βδομάδα για να συνέλθω από ό,τι ζήσαμε και να επανέλθω στη ρουτίνα μου.

Άντε και του χρόνου. 

Ο Ύμνος Του "Άλλου Κράτους" 😅

 Διακόπτουμε τα περί Ελβετίας και συναφών θεμάτων για να σχολιάσουμε με χαρά τη δυσφορία των Αριστερών της Κύπρου ειδικότερα από προχθές όπου παιάνισε ο Εθνικός μας Ύμνος κατά τη διάρκεια του καλαθοσφαιρικού αγώνα Ελλάδας – Κύπρου, κι έβγαλαν φλύκταινες από το κακό τους. Προέβαλαν το λατρεμένο επιχείρημα ότι «παίξαμε τον εθνικό ύμνο… άλλου κράτους». 😂

Στο παρόν κείμενο θα λάβετε τις απαντήσεις σας.

Πρώτον, δεν παίξαμε «Κρατικό Ύμνο» ώστε να μιλούμε για «άλλο κράτος». Παίξαμε «Εθνικό Ύμνο». Με την Ελλάδα είμαστε το ίδιο έθνος (τώρα βέβαια θα το αμφισβητήσετε κι αυτό, αλλά κάπου ώπα). Οπότε ήταν λογικό αφού μιλούμε για «Εθνικό», και όχι για «Κρατικό», να ακουστεί ο Ύμνος στην Ελευθερία. Είμαστε δύο ξεχωριστά κράτη αποτελούμενα από το ίδιο έθνος.

Δεύτερον, ο ελληνικός εθνικός ύμνος δεν μας επιβλήθηκε. Τον υιοθετήσαμε με απόφαση του Υπουργικού Συμβουλίου. Δημοκρατικά και με τον Νόμο. Και επειδή ξέρω τι κουμάσια είστε και τώρα θα έρθετε να μου πείτε περί Τουρκοκυπρίων και Δικαίου της Ανάγκης, θα σας απαντήσω και σ’ αυτό: Ας μην έφευγαν! Ας έμεναν στη Βουλή, ας παρέμεναν στην Κυβέρνηση για να έχουν άποψη.

Τρίτον, κυριότερον και βασικότερον: εις την πούτσαν μας τι πιστεύετε! Είμαστε Έλληνες, κι αυτός είναι ο πολιτικός προσανατολισμός μας. Είμαστε Έλληνες της Κύπρου, Ευρωπαίοι πολίτες και αυτό γουστάρουμε να είμαστε. Όπως δικαιούται ο Αντετοκούμπο να διαθέτει ελληνική συνείδηση και να ορίζεται ως Έλληνας, και χίλια μπράβο του, έτσι δικαιούμαστε κι εμείς! Δεν υπάρχει ελληνικό DNA (ή οποιοδήποτε άλλο εθνικό DNA) ώστε να μας αποκλείει από την διεκδίκηση και ιδιοποίηση του. Υπάρχει ξεκάθαρη πολιτική πρόθεση. Και η πολιτική μας πρόθεση είναι ελληνική! Δεν σας αρέσει; Σκασίλα μας.

Αν δεν έπαιζε ο Ύμνος εις την Ελευθερία, μια χαρά μου καθότανε και ο Ύμνος στη Χαρά των Σίλερ και Μπετόβεν, της ΕΕ. Αυτό θέλουμε να είμαστε και αυτό θα είμαστε. Έλληνες – Κύπριοι - Ευρωπαίοι. Ένα και το αυτό. Στη Δημοκρατία κάνουμε κουμάντο οι πολλοί. Και οι πολλοί αυτό θέλουμε.

«Θα το χρησιμοποιήσει ο Τατάρ εναντίον μας» είπεν η Ανδρούλα Βασιλείου στο τουίτερ. Πόσο χαίρομαι που έχουμε ακόμα όρεξη να ασχολούμαστε με μιαν διεφθαρμένη κοτζιάκαρη. Στα παπάρια μας εις διπλούν κυρία Ανδρούλα! Να το πάρετε χαμπάρι ότι οι Τούρκοι δεν ενδιαφέρονται για το καλό αυτού του νησιού. Σας είδαμε και εσάς που επιδιώκετε φιλίες, κοινές θεατρικές παραστάσεις και λοιπές πολιτιστικές εκδηλώσεις τι καλό προσφέρατε και τι απήχηση είχατε στην… «επανένωση». Ουδεμία!

Οι Τούρκοι δεν προσέρχονται καν σε συνομιλίες αν δεν τους αναγνωριστεί το 50% της κυριαρχίας αυτής της χώρας. Οπότε η μόνη λύση είναι η απελευθέρωση. Και επειδή είμεθα και ρεαλιστές και γνωρίζουμε ότι δεν μπορούμε να την επιτύχουμε με στρατιωτικά μέσα, η μόνη λύση είναι μια στρατιωτική συμμαχία με το Ισραήλ, σε συνάρτηση με τον μελλοντικό ευρωπαϊκό στρατό, ώστε να εγγυάται την ασφάλεια μας.

Να πάρετε τα τρία μας λοιπόν, και να το χωνέψετε.

Ιδανικά, και αν ήμουν εγώ ο πρόεδρος, θα φρόντιζα ώστε όσοι επιθυμείτε συνύπαρξη και εναγκαλισμούς με τους βρωμότουρκους να απελαθείτε άμεσα σε μουσουλμανικά κράτη να δείτε τη γλύκα. Να επιδοθείτε στην τυραννία του πολιτικού ισλάμ να δείτε πόσα απίδια πιάνει ο σάκος!  

Μεγαλύτερος καρκίνος από τους Αριστερούς δεν εμφανίστηκε ποτέ σ’ αυτόν τον κόσμο.

Και μ’ αυτά και μ’ αυτά, ζεστές καλημέρες και καλό φθινόπωρο!

🥰🥰🥰

 

Europa Park

Η πεθερά μου είπε την πιο σωστή κουβέντα:

«Στις διακοπές με παιδιά δεν κάνεις διακοπές. Απλώς κουράζεσαι σε άλλη χώρα και τόπο».

Πολύ ορθά τα είπε η πεθερούλα εξ ου και το ταξίδι μας στην Ελβετία φέτος ήταν ένα και το αυτό. Επτά ήμερες στις οποίες η έγνοια μας ήταν πώς θα απασχοληθούν τα τέκνα και πώς θα κουραστούν επαρκώς ώστε τη νύχτα να ξεραθούν μια κι έξω.

Τα πήγαμε στο Europa Park. Δεν ήξερα τι εστί Europa Park. Κι εγώ φέτος το έμαθα. Προσγειωθήκαμε στη Βασιλεία και με λεωφορείο περάσαμε στη Ρουστ της Γερμανίας όπου βρίσκεται το εν λόγω θέρετρο. Ως γνωστόν, είμαι ορκισμένος Ντίσνεϊ φαν και δεν διανοούμαι να μπω στη διαδικασία να δώσω τα λεφτουδάκια μου σε άλλους. Όμως θεωρώ ότι τα παιδιά μου είναι ακόμη πολύ μικρά για να εκτιμήσουν την αξία της Ντίσνεϊλαντ (χώρια που περιμένω να ανοίξει του χρόνου το Disney Adventure Park παραδίπλα για να ξαναπάμε), οπότε είπα να δώσω μια ευκαιρία και στο Europa.

Δεν διαψεύστηκα. Το Europa είναι μία επαίσχυντη απομίμηση της Ντίσνεϊλαντ σε πολλά, αλλά αξίζει τα λεφτά του. Αν δεν είσαι σκληροπυρηνικός Ντίσνεϊ φαν ώστε να προσβάλλεσαι από τη χυδαιότητα με την οποία έχουν αντιγράψει ολόκληρα rides όπως π.χ. το στοιχειωμένο σπίτι, τους πειρατές και γενικότερα την όλη νοοτροπία του πάρκου, μια χαρά θα περάσεις. Δεν είχα επιλογή, έβαλα στην άκρη την απέχθεια μου για κάθε τι μη Ντίσνεϊ και πέρασα ωραία. Άλλωστε, μπορεί το πάρκο να παραπέμπει, αλλά ας μη ξεχνάμε ότι θεματικά περιστρέφεται γύρω από μία άλλη μου αγάπη που είναι η Ευρώπη και η κουλτούρα της. Παιχνίδια Χωρίς Σύνορα και Γιουροβίζιον σε έκδοση θεματικού πάρκου; Ναι, παρακαλώ!

Το πάρκο είναι διπλάσιο σε έκταση από τη Ντίσνεϊλαντ και οι θεματικές του ενότητες αφορούν σε διάφορες ευρωπαϊκές χώρες όπως τη Γαλλία, την Ιταλία, τη Γερμανία, την Αυστρία, την Ελλάδα, την Ελβετία, την Ισπανία, την Πορτογαλία, την Ιρλανδία, την Κροατία, τη Ρωσία, την Ισλανδία και τη σκανδιναβική χερσόνησο, αλλά και στην φανταστική χώρα των λιλιπούτειων η οποία διαθέτει και ένα βραβευμένο roller coaster το οποίο τίμησα εις διπλούν. Κύπρο δεν θα δείτε, και καλύτερα. Οι χώρες εμφανίζονται στο πάρκο αυτούσιες, δηλαδή έχουν χτίσει ολόκληρα σετς με τα πιο χαρακτηριστικά κτήρια και μέρη της κάθε χώρας ώστε να δίνεται η αίσθηση ότι βρίσκεσαι εκεί. Για την Ελλάδα έχουν αναπαραστήσει τη Μύκονο.

Υπάρχουν και 3-4 ξενοδοχεία προσαρμοσμένα σε αυτές τις χώρες (εμείς μείναμε στο ιταλικό Colosseo το οποίο είναι σχεδόν κολλημένο με το πάρκο και αυτό μας γλίτωνε περπάτημα), καθώς και ένα υδροπάρκο παραπέρα το οποίο όμως απαξιώσαμε. 

Αυτή είναι η πίσω αυλή του ξενοδοχείου μας. Λίγο κιτς, ναι, αλλά πολύ επιβλητικό για τα παιδιά. Είχε συντριβάνια δαπέδου που χόρευαν ενώ το βράδυ γιμόταν και προβολή στους τοίχους μέσω projector. Μου θύμισε άνετα σκηνικό της RAI από JSF 1994. 

Το γερμανικό παβίλιον. Έχει και ρολόι με περιστρεφόμενες φιγούρες. Από κοντά φαίνεται πιο όμορφο. 

Το ελληνικό σκηνικό. Συμπαθέστατο, και ναι παίζει σε λούπα η μισιρλού εναλλάξ με τα Παιδιά Του Πειραιά ώσπου να μην αντέχεις άλλο.

Εδώ βλέπετε τάχα μου το Παρίσι. Αχνοφαίνεται ο μύλος του Moulin Rouge. Όπως βλέπετε στο βάθος υπάρχει και η σφαίρα που ξεπατικώθηκε 100% από το Epcot του Walt Disney World στο Ορλάντο. Τίποτα δεν άφησαν όρθιο. Μέσα στη σφαίρα υπάρχει roller coaster με θέμα το γαλλικό can-can! Ήμαρτον. 

Πάνω και κάτω, σκανδιναβικά ψαροχώρια πανέμορφα ακόμη και ως σκηνικά! 

Δεν λείπει τίποτα απ’ το Europa Park. Είναι προσεγμένο, αισθητικά άρτιο, τίγκα στο πράσινο και τις λίμνες, τίμιο στις τιμές των προϊόντων του, στα γεύματα που προσφέρει και στο merchandise που παρέχει. Φθηνότερο από τη Ντίσνεϊλαντ αισθητά. Αυτό που δεν έχει είναι η μαγεία της Ντίσνεϊ, οι χαρακτήρες, οι γνωστές και αγαπημένες μουσικές και οι αναμνήσεις που φέρνουν μαζί τους οι ταινίες της. Αναγκάστηκαν να δημιουργήσουν και στο Europa Park κάτι χαρακτήρες μασκότ (Δύο τραγικά ποντίκια απομίμηση του Μίκυ και της Μίννη – τι άθλιοι, τίποτα δεν σεβάστηκαν!), καθώς και μια ταινία που θα βγει σε λίγες μέρες στους κινηματογράφους προκειμένου να δημιουργήσουν κάποια παράδοση, αλλά κατά τη γνώμη μου δεν υφίσταται σύγκριση. Η Ντίσνεϊλαντ πάντα θα νικά.

Φυσικά, τα ανωτέρω δεν αφορούν τα παιδιά. Και δη τα δικά μου παιδιά τα οποία πέρασαν υπέροχα όπως και να ‘χει. Τρεις μέρες με το ζόρι μας ήταν αρκετές ώστε να δούμε τα περισσότερα εκθέματα και θεάματα. Έμενα άνετα άλλη μια νύχτα εκεί.

Πέρασα πολύ όμορφα και αυτό το κατάλαβα εκ των υστέρων όταν λυπήθηκα τη στιγμή που πακετάραμε για να φύγουμε. Έβγαλα άπειρα βίντεος και περίπου 300 φωτογραφίες με το κινητό. Το βράδυ κοιμόμουν σαν πουλάκι, εκείνο τον ύπνο τον βαθύ που όταν ξυπνάς δεν ξέρεις πού βρίσκεσαι και αισθάνεσαι ολίγον τι χαμένος. Ο καιρός ήταν συννεφιασμένος αλλά ευτυχώς δεν μας έβρεξε. Φορούσαμε σακάκι μετά το απόγευμα. Πόσο το είχα πεθυμήσει αυτό! Καλοκαίρι με 19 βαθμούς κελσίου! Τι προνόμιο!

Δεν έχω να πω κάτι άλλο πέραν του ότι πέρασαν καταπληκτικά.

Μετά περάσαμε τρεις μέρες στη Ζυρίχη και στη Λουκέρνη. Θα σας τα γράψω αύριο ή μεθαύριο.  

 

Τα Καμένα Του Αυγούστου

 

Πάτε και παίζετε κι εσείς Τζόκερ όποτε έχει τζακ ποτ επειδή νιώθετε ότι τα εκατομμύρια δεν κληρώνονται επειδή σας περιμένουν; Εγώ αυτό παθαίνω. Και τις δυο φορές που έπαιξα φέτος Τζόκερ ήταν επειδή πίστευα πως τα εκατομμύρια με περιμένουν. Θεωρούσα καθήκον μου να τα διεκδικήσω. Θεωρούσα ότι ήταν δικά μου και ότι έπρεπε απλά να καταθέσω το Δελτίο τυπικά προκειμένου να ανακοινωθεί το όνομά μου ως νόμιμου κατόχου τους.

Δεν υπάρχει καλύτερη ονειροπόληση από το να σκέφτεσαι πού θα φας τα 28 εκατομμύρια. Αχ, το τι φαντασιώσεις έκανα τις τελευταίες 48 ώρες, το τι!

Άσχετο, αλλά θυμάστε όταν το 2002 προβαλλότανε από το Μέγκα ο «Πιο Αδύναμος Κρίκος» με την Έλενα Ακρίτα που στο τέλος βγαίνανε ο νικητής και ο χαμένος και λέγανε τι θα τα κάνουνε τα λεφτά; Είχα προσέξει πως ο νικητής έλεγε πάντα «θα πάω ένα ταξίδι», ενώ ο χαμένος έλεγε «αν τα κέρδιζα θα τα έδινα σε φιλανθρωπικό σκοπό!» Το είχα παρατηρημένο. Ο νικητής κοίταζε πάντοτε την πάρτι του, ο χαμένος νοιαζόταν για την κοινωνία! 😂

Εγώ αν κέρδιζα τα 28 εκατομμύρια, επειδή είναι πολλά, θα έδινα και το κατιτίς στη φιλανθρωπία. Αυτό είναι το σωστό. Όχι όμως πολλά ώστε να βγείτε απ’ τη μιζέρια σας. Θα έδινα λεφτά σε άρρωστα μωρά, άντε να χρηματοδοτούσα τη δημιουργία κάποιου παιδικού νοσοκομείου της προκοπής. Ως εκεί.

Κατά τα άλλα τρεις θα ήταν οι στόχοι μου.

Πρώτον, να αγοράσω ένα σπίτι στο εξωτερικό, ει δυνατόν σε χώρα με χαμηλό ποσοστό μουσουλμανικού πληθυσμού. Θέλω να πάω κάπου που να μην θωρώ μπροστά μου γυναίκες με κελεμπίες και κακομοίρηδες που ξετυλίγουν χαλιά και προσεύχονται όπου βρουν. Θα αγόραζα μία έπαυλη σε λογικά πλαίσια έκτασης και θα ζούσα εκεί ένα μεγάλο χρονικό διάστημα κάθε έτους. Θα γλίτωνα και από το αιώνιο κυπριακό άγχος του «πότε θα μας πιάσουν όλους οι Τούρκοι».

Δεύτερον, θα πηγαίναμε οικογενειακώς μία κρουαζιέρα που έχω βάλει στο μάτι μέσω της Royal Caribbean η οποία κάνει τον γύρο του κόσμου, κοστίζει €25.000 το άτομο και έχει διάρκεια 5 μήνες! Ξεκινάς Ιανουάριο και επιστρέφεις Μάιο. Πέντε μήνες εν πλω, με σταθμούς στα πιο βασικά λιμάνια της ανθρωπότητας. Περνάς από όλες τις ηπείρους κανονικά. Τι καλύτερο για τα παιδιά; Θα μάθουν σε πέντε μήνες ό,τι δεν θα μάθουν σε κυπριακό σχολείο σε δέκα χρόνια!

Τρίτον και καλύτερο, θα έχτιζα ένα θέατρο στα πρότυπα τα δικά μου. Ένα θέατρο στο οποίο θα έπαιζα εγώ και η ομάδα μου πρωτίστως, και δευτερευόντως θα φέρναμε παραστάσεις από το εξωτερικό να ξεστραβώνεται το πλήθος. Θα ήταν θέατρο υψηλών προδιαγραφών με όλα τα τεχνικά μέσα, δηλαδή ορχήστρα, περιστρεφόμενη σκηνή, ταβάνια που ανοιγοκλείνουν, θεωρεία, και όλα αυτά που τα κυπριακά θέατρα δεν διαθέτουν. Αυτό το θέατρο θα ήταν άχρηστο κατά γενική ομολογία, αλλά δεν πειράζει, θα είχε πλάκα να υπάρχει κάτι τόσο άρτιο και να μην χαίρει αναγνώρισης. Θα επιβεβαίωνε εύκολα όλα αυτά που πιστεύω.

Ό,τι περισσέψει από όλα αυτά, θα αποταμιευτεί. Τα δισέγγονά μου θα με ευγνωμονούν.

Τέλος πάντων! Έγινε η κλήρωση χθες και δεν κερδίσαμε τα 28 εκατομμύρια 😣. Τον πούλο! Δεν θα πάμε ούτε κρουαζιέρα τον γύρο του κόσμου, ούτε σπίτι στο εξωτερικό θα αποκτήσουμε, ούτε θέατρο δικό μας, θα ζούμε στην καμένη Κύπρο που σε λίγα χρόνια θα αποτελούμε μειονοτική εθνολογική και θρησκευτική ομάδα και θα λέμε δόξα σοι ο Θεός.

Σε άλλα νέα, θέλω να σχολιάσω τα νέα του Μαζωνάκη και την υποκρισία του κόσμου στα σόσιαλ μίντια. Φαντάζομαι έχετε και εσείς βιώσει στα διάφορα timeline σας την ακατάσχετη ανάρτηση τραγουδιών και στίχων του αοιδού εν είδει συμπαράστασης από τον όχλο. Μάλιστα, οι πλείστοι θυμήθηκαν και το «ιατρικό απόρρητο» και κουνάνε το δάχτυλο ότι τέτοιες ειδήσεις δεν θα έπρεπε να βγαίνουν προς τα έξω.

Τι πλάκα! Ζούμε σε ένα κόσμο που οι σελέμπριτις αναρτούν νυχθημερόν τα ποτά τους, τα φαγητά τους, τα ρούχα τους, τους εραστές τους, το χρώμα της πορδής τους, αλλά ΜΗΝ ΤΥΧΟΝ και μάθουμε ότι πάσχουν από κάποια διαταραχή (λες και δεν το ξέραμε, πέσαμε απ’ τα σύννεφα όταν μάθαμε πως τα ‘χει χαμένα), εκεί υπεισέρχεται το «ιατρικόν απόρρητον!» Άντε να μου χαθείτε όλοι, τώρα θυμηθήκατε ότι ο παθών χρειάζεται προστασία. Όταν είχε νοσηλευτεί η Έφη Θώδη δεν είδα κανέναν να ποστάρει στιχάκια. Τότε ούτε ιατρικά απόρρητα ξέρατε, ούτε τη λυπήθηκε κανείς. Εκείνη η «τρελή», «πήγαινε γυρεύοντας». Ο Μαζωνάκης δεν πήγαινε, τώρα ξαφνικά χρήζει «σεβασμού».

Αν έχετε πάει σε συναυλία του Μαζωνάκη από το 2000 και μετά και έχετε δει με τι σνομπισμό αντιμετωπίζει το κοινό στο οποίο απευθύνεται τραγουδώντας μάξιμουμ τρεις στίχους από κάθε τραγούδι και αφήνει από κάτω τους παριστάμενους να πουν το υπόλοιπο δεν θα τρέφατε τον παραμικρό σεβασμό για το έργο του ώστε τώρα να επικαλείστε θυμωμένα τα ιατρικά απόρρητα. Εξάλλου, λίγο πολύ παθόντες είμαστε όλοι πλέον. Το ότι κάποιοι τυχεροί νοσηλεύονται και ησυχάζουν δεν θα έπρεπε να το θεωρείτε δυστυχές. Θα έπρεπε να το ζηλεύατε.

Πρέπει κάποτε να καταλάβετε ότι στο ελληνικό μουσικό στερέωμα πλην της Άννας Βίσση δεν υπάρχει κανένας άλλος που να χρήζει σεβασμού και προστασίας. Αλλά, πού!