Στο Φεστιβάλ Βιβλίου

Για να δείτε πώς η μαλακία πάει σύννεφο σ’ αυτή τη χώρα…

 

Σήμερα το απόγευμα πήρα την κορούλα μου και πήγαμε στο φεστιβάλ βιβλίου στο πάρκο ακροπόλεως. Ήταν ομολογουμένως πολύ ωραία, είχε πάρα πολύ κόσμο, κάτι που με ξένισε ευχάριστα, αφού είναι απίστευτο ότι τόσος κόσμος ενδιαφέρεται για βιβλία, αλλά αυτός δεν αποτελεί αντιπροσωπευτικό δείγμα της κοινωνίας μας. Όλως περιέργως είχε και δροσούλα το απόγευμα, ήταν ό,τι πρέπει να περάσεις εκεί την ώρα σου. 

 

Πάω κάθε χρόνο στο εν λόγω φεστιβάλ. Φέτος το έχουν επεκτείνει έτι περισσότερον. Έστησαν και δύο εξέδρες. Μία για μια ορχήστρα, δεν ξέρω όμως τι έπαιζε, και μία άλλη στην οποία γινόταν ανάγνωση παιδικών παραμυθιών και βιβλίων. 

 

Πλησιάσαμε για να ξαποστάσουμε λίγο και είδα στη σκηνή της εξέδρας μία κυρία να κρατά ένα μικρόφωνο και να συνομιλεί με πολλά παιδάκια τα οποία ήταν καθισμένα επί σκηνής και άκουγαν αυτά που τους έλεγε. Η παρουσιάστρια σήκωσε δύο παιδάκια, ένα αγόρι κι ένα κορίτσι και τα ρωτούσε:

 

“Πες μου, Γιωργάκη: Μπορεί ένα αγόρι να παίζει με κούκλες;”

“Όχι βέβαια”, της το ξεκόβει ο μικρός χωρίς να σκεφτεί, “αυτά είναι κοριτσίστικα παιχνίδια”.

 

Ξυνίζει λίγο αυτή, και του λέει τάχα μου αδιάφορα “μάλιστα, ακούσαμε τη γνώμη σου” του απαντά. Αντί να του πει “μπράβο που είπες ελεύθερα τη γνώμη σου” (τι περίμενε, αλήθεια, να της πει ένα εξάχρονο παιδί;) του είπε ένα σκέτο, ψυχρό “ακούσαμε τη γνώμη σου”, η μαλακισμένη. Σαν να του έλεγε “δεν απάντησες σωστά, αλλά έχε χάρη που πρέπει να κρατώ τα προσχήματα.

 

Γυρίζει μετά στο αντίστοιχης ηλικίας κοριτσάκι και το ρωτάει:

 

“Εσύ Ελένη, πιστεύεις ότι μπορείς να παίζεις με τα αυτοκινητάκια του αδελφού σου;”Απορεί το κοριτσάκι με τη μαλακία που το ρώτησαν, γουρλώνει τα μάτια και απαντά: “δεν παίζω με αγορίστικα παιχνίδια”. 

 

Δεν πήγαινε καλά το πράμα. Δεν ήξερε πώς να το χειριστεί η παρουσιάστρια. Δεν μπορούσε να διαολοστείλει τα παιδάκια, ούτε να τα συγχαρεί για το θάρρος της γνώμης τους. Οπότε έβγαλε ένα πιο μεγάλο κορίτσι επί σκηνής, γύρω στα 12, το οποίο είπε με ύφος μαθήτριας που ήξερε την απάντηση που ήθελε να ακούσει η δασκάλα: “δεν υπάρχουν αγορίστικα ή κοριτσίστικα παιχνίδια!” είπε με καμάρι, και όλες οι μαμάδες στις μπροστινές πλαστικές καρέκλες ξέσπασαν σε χειροκροτήματα. Τα προαναφερθέντα παιδάκια των έξι ετών που απάντησαν διαφορετικά κοίταζαν αμήχανα σαν να διερωτούνταν τι μαλακία είπαν. 

 

Η κοινωνία δεν μπορεί να επιβραβεύσει πια την παρρησία. 

 

Ούτε μπορεί να καταλάβει ότι ο κάθε μικρόκοσμος έχει τους κανόνες του. Στον κόσμο των εξάχρονων αυτά ισχύουν. Ο γιος μου, φερ’ ειπείν, μια εποχή αρνούνταν να καθίσει σε ροζ καρεκλάκι επειδή ήταν κοριτσίστικο. Στο σπίτι ουδέποτε είχαμε τέτοια θέματα. Εμείς του φέραμε το ροζ το καρεκλάκι. Βασικά μας το χάρισε μία γειτόνισσα και εμείς του το φέραμε για να κάθεται. Μόλις πήγε σχολείο και κατάλαβε ότι το ροζ είναι συνυφασμένο με τα κορίτσια δεν δεχόταν να καθίσει. Τι να κάναμε; Να του το επιβάλλαμε; Θα κάτσεις με το ζόρι στη ροζ καρέκλα γιατί εδώ μέσα καταπολεμάμε τον σεξισμό; Του εξηγήσαμε ότι τα χρώματα δεν έχουν φύλο. Δεν το δέχτηκε. Προφανώς αυτό ισχύει στον κύκλο του. Οφείλουμε να το σεβαστούμε. 

 

Το τι θα πουν οι φίλοι σου είναι πιο σημαντικό από το τι επιβάλλει η πολιτική ορθότητα. Αν οι φίλοι του γιου μου θεωρούν ξεφτίλα να κάθονται σε ροζ καρέκλα, είναι μεν λάθος, είναι δε σωστό για τους κανόνες που ορίζουν τις δικές τους αντιλήψεις και αναφορές. 

 

Πέραν τούτου, αυτά τα μαθήματα περί χρωμάτων και φύλων, δεν τα κάνεις στα παιδάκια. Τα κάνεις στους γονείς. Δεν θα αλλάξει η ζωή με το να τα “διδάσκεις” σε ανυποψίαστα παιδάκια στην εξέδρα φεστιβάλ βιβλίου. Τα παιδάκια έχουν σοβαρότερες έγνοιες από το αν υπάρχει φυλετικός, χρωματικός διαχωρισμός. Τους γονείς εκπαιδεύεις. Τους μαζεύεις και τους λες “αν παίζει ο γιος σας με κάτι ροζ, ή με κούκλες, δεν πάει να πει ότι θα σας βγει ομοφυλόφιλος. Και αν η κόρη σας παίζει με τρακτέρ δεν πα να πει ότι θα σας βγει λεσβία. Αλλά και λεσβία να σας βγει, δεν υπάρχει πρόβλημα. Ως γνωστόν οι περισσότεροι φοβόμαστε μόνο το πρώτο”.

 

Έχω μπουχτίσει με την ηλιθιότητα. Όπου πας πρέπει να βρεθεί μια κυράτσα να σου κάνει μάθημα. Μια φορά, πέρσι, πήγαμε σε μία παιδοψυχολόγο γιατί ο Αλέξης είχε χτυπήσει δυο παιδιά στο σχολείο και θέλαμε να δούμε πώς θα χειριστούμε τη βία. Η ψυχολόγος με ρώτησε: “Πιστεύεις ότι υπάρχει πατριαρχία στην Κύπρο;” Της ανέπτυξα τις απόψεις μου. Της είπα ότι δεν γνωρίζω τα στατιστικά για να τοποθετηθώ. Τι πάει να πει αν πιστεύω εγώ αν υπάρχει πατριαρχία; Είτε με ρωτάς αν εγώ συμπεριφέρομαι ως πατριάρχης, είτε μου παρουσιάζεις μαθηματικά δεδομένα. Ηλίθια είσαι; Τέλος πάντων. Της είπα ότι “πιστεύω ότι σε κάθε σπίτι υπάρχει ένας που είτε εκούσια είτε ακούσια καταδυναστεύει τους υπόλοιπους όντας ισχυρή προσωπικότητα.”

 

-        Ναι, αλλά πιστεύεις ότι υπάρχει πατριαρχία στην Κύπρο;

-        Σας απάντησα.

-        Άρα, θεωρείς ότι δεν υπάρχει πατριαρχία στην Κύπρο;

-        Από που προκύπτει τι θεωρώ; Σας απάντησα.

-        Δεν μου απάντησες αν πιστεύεις ότι υπάρχει γενικά πατριαρχία στην Κύπρο.

 

Βλέπετε πώς με κατεύθυνε να απαντήσω σ’ αυτό που ήθελε να ακούσει η κακομοίρα; Δεν της έκανα τη χάρη. Της απάντησα, αλλά επέμενε σώνει και καλά να της πω ότι υπάρχει πατριαρχία στην Κύπρο. Εν τω μεταξύ εγώ στον κύκλο μου μόνο ευνουχισμένους σύζυγους έχω, τι πατριαρχία μας τσαμπουνάς κυρά μου; 

 

Ζούμε την εποχή που η σωστή απάντηση δεν είναι μία γνώμη βασισμένη σε κάποιο λογικό επιχείρημα. Βιώνουμε την εποχή που η σωστή απάντηση είναι αυτή που θέλει να ακούσει η πλέμπα. Το πόπολο. Το μόμολο! Χούντα δηλαδή. 

 

Εννοείται με το που ρώτησε σήμερα στο φεστιβάλ βιβλίου η κυράτσα αν τα αγόρια μπορούν να παίζουν με τις κούκλες, πήρα τη Βαγγελιώ, την κάθισα στον αυχένα μου και φύγαμε τρεχτοί. 

 

Δεν θα μας τρελάνετε εσείς!