Η Σουίτα Μας

It’s that time of the year, που λένε και στο χωριό μου.

Η παράστασή μας είναι την ερχόμενη βδομάδα.

Είμαι πάρα πολύ χαρούμενος φέτος. Νομίζω η τελευταία φορά που πέρασα καλά σε παράστασή μας ήταν το 2016. Φέτος όμως ανεβάζουμε ένα έργο που πρότεινα εγώ, το μετάφρασα, το διασκεύασα και το σκηνοθέτησα εγώ, και είμαι πανευτυχής γι’ αυτό. Τόσο επειδή οι φίλοι μου στην ομάδα με εμπιστεύτηκαν και με σεβάστηκαν αλλά επειδή έγιναν όλα όπως τα φαντάστηκα, όπως τα ήθελα, χωρίς ιδιαίτερες εκπτώσεις και κυρίως χωρίς προστριβές και εντάσεις με τον σκηνοθέτη. Θα ήταν δύσκολο να έχω προστριβές με τον εαυτό μου, αλλά ικανός θα ήμουν και γι’ αυτό.

Φυσικά έχω τρομερό άγχος για το αποτέλεσμα, αλλά επειδή άρχισα να στήνω την παράσταση αυτή μέσα στο μυαλό μου από πολύ νωρίς και τα είχα όλα έτοιμα μέσα μου, δεν τρέχουμε την τελευταία στιγμή για τίποτα. Την άλλη Πέμπτη μπαίνουμε στο θέατρο και είμαι ενθουσιασμένος.

Να κοπιάσετε να μας δείτε. Τα καθαρά έσοδα διατίθενται όπως πάντοτε για φιλανθρωπικούς σκοπούς. Κάθε χρόνο διαθέτουμε περί τις €3000 καθαρά κέρδη σε φιλανθρωπικά ιδρύματα και οργανώσεις. Τα λεφτά σας πιάνουν τόπο! Και η παράσταση δηλαδή να μην σας αρέσει, δεν θα πάει χαμένο το δεκάευρω που πληρώνετε.

Το έργο που θα παίξουμε είναι η διασκευή του «Σουίτα στο Πλάζα» του Νιλ Σάιμον. Το πήρα και το μετάφρασα και το έφερα στα μέτρα μας. Πρόκειται για έργο του 1960 και αντιλαμβάνεστε πολλά πράγματα σήμερα δεν είναι το ίδιο αστεία, ενώ πολλές αναφορές δεν θα μπορούσαν να θεωρηθούν πολιτικά ορθές. Απεχθάνομαι την πολιτική ορθότητα αλλά εδώ οφείλω να παίξω με τους όρους του σήμερα. Διέγραψα μία πράξη η οποία θεώρησα ότι σήμερα δεν θα μπορούσε να σταθεί, και πρόσθεσα μία δική μου. Όταν λέγω «δική μου», εννοώ κατά-δική μου, την σκέφτηκα εγώ, την έγραψα εγώ, δεν υπάρχει πουθενά αλλού στο σύμπαν. Δεν το είπα στα παιδιά ξεπίτηδες, για να μην τα επηρεάσω και όχι να το παινευτώ, από τις τρεις πράξεις, η δική μου είναι η αγαπημένη τους.

Τις προάλλες στην πρόβα τους έβλεπα να παίζουν κείμενο δικό μου και το πόσο ψωνίστηκα δεν περιγράφεται. Είναι υπέροχο να βλέπεις να ζωντανεύει μπροστά σου κάτι που εσύ έγραψες.

Που λέτε, ναι. Το έργο αποτελείται από τρεις αυτοτελείς ιστορίες που όλες λαμβάνουν χώρα σε μία σουίτα του ξενοδοχείου Πλάζα. Η πρώτη σουίτα βρίσκεται στη Νέα Υόρκη, η δεύτερη στη Ρώμη και η τρίτη στην Αθήνα. Δεν έχουν καμία σχέση μεταξύ τους. Τρεις διαφορετικές ιστορίες σε τρεις διαφορετικές χώρες με κοινό παρανομαστή τη σουίτα στο Πλάζα. Κάτι σαν το τηλεοπτικό «Κόκκινο Δωμάτιο» που βλέπαμε πριν χρόνια στην τηλεόραση από τους Ρήγα- Αποστόλου. Δεν θέλετε και παπά να σας το πει ότι όλες οι ιστορίες είναι κωμικοτραγικές και αφορούν στις ανθρώπινες σχέσεις σε όλες τις εκφάνσεις τους. Το αποτέλεσμα είναι συμπαθέστατο δεδομένου ότι χτίστηκε καθ’ολοκληρία από ερασιτέχνες και περάσαμε τόσο ωραία στήνοντάς το που πιστεύω ότι αυτό θα περάσει και κάτω. Κλισέ, αλλά ισχύει.

Με αυτά τα παιδιά είμαστε οικογένεια πια, δεν μπορείς να φανταστείς πόσο συνδέεσαι με έναν άνθρωπο που μοιράζεσαι μαζί την ίδια σκηνή. Η φετινή είναι η δέκατη μας παράσταση. Δεν παίζουμε οι ίδιοι κάθε χρόνο, αλλά ο βασικός πυρήνας της ομάδας είναι εκεί, και έτσι οι σχέσεις χαλυβδώθηκαν και εδραιώθηκαν στο υποσυνείδητό μας ως αδελφικές.

Οι παραστάσεις θα λάβουν χώρα από τις 18 Οκτωβρίου μέχρι τις 23 Οκτωβρίου στο Θέατρο Δέντρο στις 8:00. Κατ’ εξαίρεση, την Κυριακή 20 Οκτωβρίου παίζουμε στις 18:30, τη λεγόμενη «απογευματινή» για να ξεμπερδεύουμε νωρίτερα. Θα χαρούμε να σας δούμε.

Έχω ενσκήψει τόσο φανατικά σε όλο αυτό το εγχείρημα που εννοείται θα αισθάνομαι κενός μόλις τελειώσει, και ένας Θεός ξέρει τι θα πρέπει να σκαρφιστώ να κάνω για να μην πάθω κατάθλιψη από εκεί και πέρα.