Ψυχιατρείο - Ένα Βήμα Πριν

 

Δεν είμαι καλά.

Και πότε ήσουν, θα μου πεις.

Όχι, τώρα άρχισα να πιστεύω ότι πραγματικά δεν είμαι καλά. Τόσο χάλια, σε βαθμό που σκέφτομαι ότι εγώ έπρεπε να έχω μόνιμα ένα ψυχολόγο μαζί μου, να του τα λέω, να με καθησυχάζει, να προχωρώ παρακάτω. Όσο περνά ο καιρός αυτή η αίσθηση, το ότι δεν είμαι καλά, γίνεται όλο και πιο έντονη, και άρχισα να ντρέπομαι να λέω ότι δεν είμαι καλά, γιατί αισθάνομαι ότι πλέον δεν είναι αστείο, ούτε σχήμα λόγου.

Κατ’ αρχάς εξακολουθεί να με αγχώνει ο θάνατος σε καθημερινό επίπεδο. Αγχώνομαι για το πότε θα φύγω, για το τι θα απογίνουν τα παιδιά μου, ποιος θα τα μεγαλώσει, ποιος θα τα εξασφαλίσει, και όλα αυτά. Από τότε που έπαθα το ανεύρυσμα συμβαίνει μου αυτό. Νομίζω δεν πέρασε μέρα από το 2009 που να μην σκεφτώ τον θάνατο. Διάβασα πρόσφατα σε ένα βιβλίο ψυχολογίας ότι πρέπει να μάθουμε να ζούμε με τον θάνατο, να τον αισθανόμαστε σαν ένα φάντασμα που κάθεται στον αριστερό μας ώμο το οποίο περιμένει την κατάλληλη στιγμή για να μας πάρει. Μόνο έτσι θα μάθουμε να εκτιμούμε τη ζωή και να μάθουμε να ζούμε πραγματικά. Ούτε αυτό δεν καταφέρνω, όσο κι αν καταπιάνομαι με χίλια δυο δημιουργικά ώστε να ξεχνιέμαι.

Πέθανε η Υπουργός Εργασίας προχθές από ανεύρυσμα. Όποτε πεθάνει κάποιος από αυτό το πράγμα αισθάνομαι τρομερές τύψεις που εγώ τη γλίτωσα κι έπεσα στα μαλακά. Τύψεις και ταυτόχρονα φόβο ότι τον Χάρο δεν τον ξεγελάς πάνω από μια φορά. Τη γλίτωσα τυχαίως τότε, πόσες φορές ακόμα; Θα έπρεπε να νιώθω ευγνωμοσύνη που τον ξεγέλασα. Ως ένα βαθμό τη νιώθω… αλλά ταυτόχρονα φοβάμαι απεριόριστα. Και αυτό τον φόβο και την αγωνία μου κανένας δεν μπορεί να τον συμμεριστεί. Αντίθετα όταν τον εκδηλώνω και τον συζητώ, θεωρείται «γκρίνια του πελλού».

Φοβάμαι και τον πόλεμο. Χθες διάβαζα στο τουίτερ διάφορες αναλύσεις ότι οι Τούρκοι προετοιμάζονται για θερμό επεισόδιο φέτος το καλοκαίρι στο Αιγαίο και ότι θα καταλάβουν κάποια ελληνικά νησιά για να δείξουν τις προθέσεις τους. Θα μου πεις, από το τουίτερ περιμένεις να ενημερωθείς για τα γεωπολιτικά; Ε, από πού να ενημερωθώ; Από τα βοθροκάναλα; Δεν υπάρχει πλέον αξιόπιστο Μέσον ενημέρωσης. Οι δημοσιογράφοι μας είναι στην καλύτερη περίπτωση αμόρφωτα πλάσματα που εξυπηρετούν συμφέροντα για πενταροδεκάρες, οπότε δεν θεωρώ πολύ χειρότερο να ενημερώνεσαι από το τουίτερ.

Και αν αυτή τη στιγμή μαίνεται πόλεμος στην Ουκρανία, έχουν μεταναστεύσει τόσα εκατομμύρια και πεθάνει χιλιάδες κόσμου, γιατί να μη συμβεί και σε μας; Θα σκοτιστεί κανένας; Αφού βλέπετε, συμβαίνουν τα αίσχη στον κόσμο και δεν ανοίγει μύτη. Ώρες, ώρες αναρωτιέμαι αν όλα αυτά που βλέπω στις ειδήσεις (όποτε τολμήσω να δω ειδήσεις – τις έχω κόψει προ πολλού γιατί μου προκαλούν επιπρόσθετο στρες), είναι άραγε αληθινά γεγονότα ή είναι παραγωγές κατά παραγγελία για να έχουν τα δελτία ειδήσεων υλικό για μετάδοση; Δεν ξέρω τι να σας απαντήσω.

Χθες βράδυ, αντί για παραμύθι, με τον γιο μου μελετούσαμε τον παγκόσμιο χάρτη. Του μάθαινα τις ηπείρους. Μου είπε ότι εντόπισε την Κύπρο στον χάρτη και με ρώτησε ποιες είναι οι γύρω χώρες. Όταν είδε την Τουρκία μου είπε «μα, είναι όντως τόσο κοντά μας; Από πάνω μας;» Και του είπα ναι. Κατάλαβα ότι ανησύχησε. Για τον γιο μου, οι Τούρκοι είναι μεν κατακτητές και είναι κοντά μας, αλλά αφού δεν τους έχει δει από κοντά ούτε έχει ακόμα απειληθεί άμεσα, είναι και «μακριά μας». Είναι μία αόριστη έννοια οι Τούρκοι. Και καλά θα κάνουν να παραμείνουν έτσι.

Όταν είδε πόσο κοντά μας είναι, μου είπε «και γιατί θέλουν την Κύπρο αφού είναι έτσι κι αλλιώς τόσο κοντά της και δεν πάνε να πάρουν ένα άλλο νησί πιο μεγάλο και πιο μακριά;» και μου έδειξε την Ισλανδία. Του εξήγησα ότι μέχρι να φτάσουν στην Ισλανδία, οι Ισλανδοί θα προλάβουν να μεταναστεύσουν σύσσωμοι, πιθανόν να καταφέρουν να επιστρατεύσουν και τα ηφαίστεια να πολεμήσουν τους εχθρούς ή να εξαφανίσουν όλη τη χώρα να μην βρουν τίποτε να λεηλατήσουν. «Δεν τους συμφέρει η Ισλανδία, Αλέξη μου! Ενώ εμάς, εδώ δίπλα μας τρώνε για πρόγευμα». Αυτή η συζήτηση με άγχωσε περαιτέρω και έτσι δεν κοιμήθηκα όλο το βράδυ.

Σκεφτόμουν πόσο σχετικά είναι τα πάντα. Όταν ήμουν μικρός και μου μίλησαν και μένα οι γονείς μου για την τουρκική εισβολή, ένιωθα αμήχανα γιατί ναι μεν ζούσα σε κατεχόμενη πατρίδα, παρόλα αυτά ήμουν ελεύθερος να κινηθώ όπου ήθελα και δεν στερήθηκα το παραμικρό. Δεν αισθάνθηκα την κατοχή με την έννοια του 1940 όπου δεν υπήρχε ψωμί να φας, ή έβγαινες στους δρόμους της Αθήνας και έβλεπες γερμανικά τανκς να προελαύνουν. Οπότε δεν μπορούσα να καταλάβω πόσο σοβαρή ήταν αυτή η κατοχή. Δεν έζησα τον Μεγάλο Περίπατο του Πέτρου. Μια μέρα όταν ήμουν πέντε-έξι χρονών, ενόσω ήμασταν στο αυτοκίνητο και πηγαίναμε επίσκεψη σε ένα φιλικό σπίτι ρώτησα τη μάνα μου, να μου εξηγήσει πού ακριβώς είναι αυτοί οι Τούρκοι που όλο είναι εδώ, αλλά ποτέ μας δεν τους βλέπουμε.

Εκείνη ξαφνιάστηκε και μου είπε «τι εννοείς πού είναι οι Τούρκοι; Εδώ είναι!» και με το χέρι της έδειξε προς βορράν. Όταν γύρισα το κεφάλι μου να δω πού ακριβώς δείχνει, είδα ένα βενζινάδικο. Και σκέφτηκα ότι αυτό το βενζινάδικο μάλλον κάτι κρύβει, κάποια καταπακτή, ή ανήκει σε Τούρκους με υπερδυνάμεις οι οποίοι μέσω αυτού καταδυναστεύουν όλη τη χώρα. Για πολλά χρόνια όποτε περνούσαμε από εκείνο το βενζινάδικο ένιωθα παράξενα γιατί δεν ήξερα τελικά τι σχέση έχει με τους Τούρκους και αν έπρεπε να το φοβάμαι ή να το ανατινάξω μια μέρα να ησυχάσουμε.

Σημειώστε ότι από το συγκεκριμένο βενζινάδικο το οποίο βρίσκεται στον Άγιο Δομέτιο, δεν πέρασα ούτε μια φορά να βάλω βενζίνη στην ενήλικη ζωή μου. Το θεωρώ «τούρκικο».

Αντιλαμβάνεστε, το τι είναι κοντά πια και το τι είναι μακριά, είναι τόσο συγκεχυμένο. Το 1986 όταν έγινε το ατύχημα στο Τσέρνομπιλ, μας είχαν πει στο σχολείο να μην ανησυχούμε γιατί αυτό συνέβη… «πολύ μακριά!» Μάλιστα φιλοξενήσαμε στο σχολείο παιδιά από την Ουκρανία τα οποία κατέφθασαν στην Κύπρο, η οποία είχε ακόμα καθαρό αέρα, για να γλιτώσουν από τις εισπνοές τοξικού αέρα στη χώρα τους. Σήμερα, την Ουκρανία δεν τη θεωρούμε τόσο μακριά. Τη θεωρούμε κοντά μας και όταν ακούμε για τη ρωσική εισβολή τρέμουμε. Αυτό δεν σας αναθεωρεί τις πραγματικότητες σας; Δεν σας προκαλεί άγχος; Εμένα ναι!

Επίσης, όταν έγινε ο πόλεμος του Κόλπου το 1991 αγχωθήκαμε όλοι για τα χημικά όπλα που θα έπεφταν εκεί με αποτέλεσμα να αρχίσουμε να σφαλίζουμε με κολλητικές ταινίες τα παράθυρά μας. Μας προειδοποιούσαν όλοι ώστε να μην εισπνεύσουμε τα βλαβερά αέρια. Θεωρούσαμε τον Κόλπο κοντά μας. Όταν όμως γίνεται χαμός στη Συρία που είναι ούτε είκοσι λεπτά πτήση από τη Λάρνακα θεωρούμε ότι ο πόλεμος είναι μακριά, και δεν μας καίγεται καρφί. Είμαστε και βλάκες και αμόρφωτοι. Και θύματα των ΜΜΕ.

Ό, τι και να είμαστε, εγώ όσο μεγαλώνω φοβάμαι περισσότερο και πλέον δεν μπορώ να το διαχειριστώ. Ειδικά χθες βράδυ που πήγε 2:30 να κοιμηθώ γιατί ο νους μου επεξεργαζόταν όλα αυτά και δεν έβρισκε ηρεμία αναρωτήθηκα αν τελικά τρελάθηκα στ’ αλήθεια, ή αν απλώς πάσχω από κάποιο υποβόσκον στρες που εκδηλώνεται εξαιτίας της επικαιρότητας. Αρνούμαι να πάρω χάπι, αρνούμαι να πάω και σε γιατρό, αν αυτό σκοπεύετε να μου εισηγηθείτε. Επίσης, αρνούμαι να ξαναπάω σε ψυχολόγο γιατί εκτός από πανάκριβοι θα επαναλάβουν αυτά που ήδη ξέρω, και μαντέψτε, δεν πιάνουν τόπο, ούτε βρίσκουν εφαρμογή.

Η ξερή μου κάηκε, δεν χωρεί τίποτε άλλο μέσα της εκτός από τους πίνακες αποτελεσμάτων της Γιουροβίζιον.

Ορίστε, τα είπα εδώ, κουράστηκα και τώρα μπορώ να κοιμηθώ.

Κάτι είναι κι αυτό.