Λευκωσιάτικη Διασκέδαση

Λόγω ανηλειμμένων κοινωνικών υποχρεώσεων χθες βράδυ βγήκα σε μπαρ-ρεστοράν για φαγητό και ποτό. Να είχα και δέκα χρόνια να βιώσω μία τέτοια εμπειρία. Από τους καιρούς του πάλαι-ποτέ Zoo Lounge. Από τη μία η πατρότητα, από την άλλη η πανδημία, η αλήθεια είναι ότι έχω ξεσυνηθίσει τις εξόδους, πόσω μάλλον σε τέτοια μέρη στα οποία μετά τις 11:00 οπότε και δυναμώνει η μουσική πρέπει να ξελαρυγγιάζεσαι για να συνεννοηθείς με τους συνδαιτυμόνες σου. 

 

Τρία πράγματα μου έκαναν εντύπωση από χθες βράδυ, από όλα όσα συνέβαιναν γύρω μου. Πρώτον και κύριον, η μουσική που έπαιζε ήταν αυτή που άκουγα εγώ όταν ήμουν στα νιάτα μου. Πολλή Βίσση, πολλή Βανδή, και Ρέμος. Από τα χρυσά χρόνια εκεί γύρω στο 1998-2003. Σημειώστε ότι το μαγαζί δεν απευθυνόταν αποκλειστικά σε σαραντάρηδες. Ήταν γεμάτο εικοσάχρονους, οπότε το γεγονός ότι ακόμα και σήμερα αυτοί διασκεδάζουν με τραγούδια που γράφτηκαν προ εικοσαετίας, επιβεβαιώνει αυτό που έγραψα εδώ μέσα πολλές φορές: Η ελληνική μουσική πέθανε με τη γενιά μου. Δεν έχει να κάνει με το «μεγαλώνουμε και ως πιο ώριμοι απορρίπτουμε κάθε τι καινούριο». Έχει να κάνει όντως με το γεγονός ότι τα καλύτερα ποπ τραγούδια γράφτηκαν τότε. Όπως τα καλύτερα λαϊκά γράφτηκαν το ’60 και τα καλύτερα ντίσκο γράφτηκαν το ’70. 

 

Η καλύτερη ποπ ελληνική μουσική γράφτηκε στα τέλη της δεκαετίας του ’90 με αρχές των ‘00ς. Τελεία.

 

Δεύτερη λυπηρή διαπίστωση από χθες βράδυ είναι η κακογουστιά των νεαρών. Τόση καραντίνα με reality τύπου My Style Rocks και GNTM τίποτα δεν μας έμαθαν ως λαό. Το πώς εξακολουθούν να ντύνοναι για να βγουν έξω δείχνει πόσο ανεπίδεκτοι μαθήσεως είμαστε γενικότερα. Καμία συναίσθηση ως προς το τι μπορεί να υποστηρίξει το σώμα και η προσωπικότητα μας. Και αυτά τα κουραφέξαλα του «ντύνομαι όπως γουστάρω» καλά κάνατε και τα υιοθετήσατε, αφού ως εκεί τραβά η κούτρα σας, αλλά πονάνε τα μάτια μας. Χοντρές με κολλητά, να εξέχει έξω η κοιλιά, άντρες με βερμούδες, και φανέλες με διαφημιστικά σλόγκαν. Θεέ μου! Κανένας οίκτος. Δεν διεκδικώ τον τίτλο του γκουρού της μόδας. Έχω κάνει κι εγώ πάμπολλα ατοπήματα. Αλλά τουλάχιστον προσπαθώ να κρατώ ένα μέτρο, προσπαθώ να βελτιώνομαι, θωρώ τι προτείνουν οι ειδήμονες για την ηλικία μου. Χθες σκέφτηκα ότι αν αυτή είναι η νέα γενιά, είναι καταδικασμένη. 

Και όλοι φουγάρα! 2021 και ο κόσμος ακόμα καπνίζει. Ηλεκτρονικά, στριφτά, ένα και το αυτό. Ντουμάνι μας κάνατε. Ήρθα σπίτι και έκανα ντους να ξεβρωμίσω από την κάπνα όπως στα φοιτητικά μου χρόνια. Ουδεμία πρόοδος από το 2002! 

 

Και φτάνω στην Τρίτη και πιο λυπηρή διαπίστωση. Βρείτε ένα ψηλό δέντρο και κρεμμαστείτε όσο είναι καιρός. Κάντε μας τη χάρη. Η συντριπτική πλειοψηφία των νέων χόρευε και τραγουδούσε (χωρίς μάσκα και μη τηρώντας το παραμικρό μέτρο αλλά αυτό είναι άλλου παπά ευαγγέλιο), κρατώντας μόνιμα το κινητό και γράφοντας στόρι για το Ίνσταγκραμ. Είχε ένα τραπέζι δίπλα μας με μία παρέα κοριτσιών, ούτε που έδωσε σημασία η μία της άλλης όλη νύχτα. Ήταν όρθιες και τραγουδούσαν με την ψυχή τους απευθυνόμενες στο κινητό που αποτελούσε ολοβραδίς την προέκταση του χεριού τους. Πολύ πιθανόν να μετέδιδαν τα δρώμενα ζωντανά κιόλας, και να αφιέρωναν τα καψουροτράγουδα στα αγόρια τους. Μια φορά, δεν διασκέδαζαν. Παρουσίαζαν εκπομπή! Σαν αυτές, ήταν γεματο εχθές το κέντρο.

 

Η δική μου γενιά δεν είχε έξυπνα κινητά, με το ζόρι προλάβαμε κάποια στα οποία υπήρχε ενσωματωμένη κάμερα και εκείνη ήταν τόσο κακής ποιότητας που δεν ενδείκνυτο για σοβαρή φωτογραφική μηχανή. Εν πάση περιπτώσει, η κατακλείδα είναι ότι κοίταζα τριγύρω μου και κούναγα όλη νύχτα το κεφάλι μου, όπως τον γέρο που δεν πολύ-καταλαβαίνει τι συμβαίνει. Ή μάλλον, όπως τον γέρο που μια χαρά καταλαβαίνει αλλά βαριέται να βγει να τα πει. 

 

Πόσο κρίμα αυτή να εξακολουθεί να είναι η νυχτερινή διασκέδαση της Λευκωσίας. Πόσο κρίμα που κάποιοι μόνο αυτή την επιλογή έχουν να βγουν για να χαρούν τα νιάτα τους και τα φοιτητικά τους χρόνια. Πόσο κρίμα γενικά. Σκεφτόμουν ότι αν μη κακό ποτέ χωρίσω, δεν πρόκειται να βρω γυναίκα εγώ μέσα σ' αυτό το καζάνι.

 

Μια χαρά ήμουν στη σοφίτα μου τα τελευταία τρία και βάλε χρόνια. Δεν είμαι για να έρχομαι σε πολλή επαφή με τον έξω κόσμο.