Πάμε λίγο πάλι την επανάληψή μας, γιατί τα λέμε τα λέμε, αλλά τίποτα δεν μαθαίνετε:
Δεν σου επιτίθενται επειδή είσαι γυναίκα, δεν σε κοροϊδεύουν επειδή είσαι γκέι. Δεν σε υποτιμούν επειδή είσαι μαύρος, ούτε επειδή είσαι στραβός.
Αυτά που βιώνεις δεν πηγάζουν απ’ τη φύση σου. Έγκεινται στη φτωχή σου προσωπικότητα. Υπάρχουν άπειρες γυναίκες εκεί έξω, καθώς επίσης γκέι, μαύροι, φτωχοί και ανάπηροι που διαπρέπουν στην κοινωνία και τυγχάνουν μέγιστου σεβασμού. Κι αυτό γιατί δεν άφησαν χώρο στην επιθετικότητα να απλωθεί και να θεριέψει όταν αυτή ορθώθηκε μπροστά τους. Δεν ανέχτηκαν εξ αρχής μειωτικές συμπεριφορές και είχαν τη γνώση να επιλέγουν τριγύρω τους άντρες (αν δεχτούμε ότι οι άντρες, οι λευκοί, οι στρέητ, ευθύνονται για όλα τα κακά της μοίρας σας), οι οποίοι ήξεραν να σέβονται.
Είναι πολύ εύκολο να θεωρείς ότι δέχεσαι βία εξ αιτίας του φύλου σου. Εύκολο και υποτιμητικό συνάμα. Θα στο χαλάσω, μα δεν δέχεσαι επίθεση εξ αιτίας του φύλου σου. Αν το φύλο ήταν αιτία πρόκλησης μίσους και βίας θα συνέβαινε σε όλους τους ανθρώπους του ιδίου φύλου. Δεν συμβαίνει. Δέχεσαι βία επειδή είσαι αδύναμη προσωπικότητα. Και την προσωπικότητα δεν σου την επέβαλαν, μόνη σου, μόνος σου, τη διαμόρφωσες.
Εγώ όταν δέχτηκα ανελέητο μπούλινγκ στο Γυμνάσιο επί ένα χρόνο, δεν βγήκα να πω ότι φταίει που είμαι ψηλός, φταίει που είμαι λεπτός, φταίει που είμαι ευαίσθητος. Εκ των υστέρων και κοιτάζοντας πίσω, λέω ότι φταίω που ήμουν μαλάκας και τους το επέτρεψα. Όταν πάτησα πόδι και όρθωσα ανάστημα, όταν είδαν ότι κινούσα γη και ουρανό και εξάντλησα όλα τα θεμιτά μέσα για να απαλλαγώ από τη ψυχολογική πίεση που μου ασκούσαν, όχι μόνο σταμάτησαν, αλλά λίγους μήνες μετά γίναμε και φίλοι. «Φίλοι» τρόπος του λέγειν βέβαια, γιατί σήμερα όταν τους θυμάμαι ψιλό-ξερνάω.
Δεν μου φταίνε όμως οι μπούλλις. Μου φταίει ο εαυτός μου που ήταν μπούλης. Θα μου πεις, δεν είχες δικαίωμα να είσαι μπούλης; Ασφαλώς και είχα κάθε δικαίωμα να είμαι μπούλης και όφειλαν να το σεβαστούν. Δεν είναι ιδανικός ο κόσμος μας όμως. Και τότε ήμουν μόλις δεκατεσσάρων, δηλαδή αρκετά άβγαλτος για να αναμένω ότι θα ζήσω μια ζωή σε ροζ συννεφάκι. Καλά να πάθω! Θεωρούσα τους πάντες πως λειτουργούσαν με αγνά κίνητρα. Την έπαθα, έφαγα τα μούτρα μου, αλλά βγήκα δυνατότερος και σοφότερος και εν μέρει χαίρομαι που το έζησα.
Μια φορά, δεν κατέφυγα σε γενικεύσεις. Δεν μου έφταιξε το «αντρικό φύλο». Δεν μου έφταιξε η «βία». Δεν μου έφταιξαν "τα στερεότυπα". Μου έφταιξε η μαλακία που με έδερνε σαν έφηβο. Μου έφταιξαν οι παρέες που έκανα. Μου έφταιξε που είχαμε 1994 και εγώ ζούσα ακόμα στο 1989. Είδα κάθε τι επάνω μου που "άξιζε κοροϊδίας".
Καλό είναι πού και πού να κάνουμε όλοι μία αυτοκριτική. Δεν γίνεται εν έτει 2020 να θεωρείτε ότι στοχοποιείστε για κάτι που τυχαία είστε ή και γεννηθήκατε. Υπάρχουν άλλοι τόσοι αντίστοιχοι «στόχοι» με τα ίδια ακριβώς χαρακτηριστικά που περνούν μια χαρά και ουδείς τους έβλαψε. Αυτό δεν σας λέει κάτι; Δεν σας κάνει να διερωτάστε; Δεν σας λέει ότι μπορεί να φταίτε που με την παθητικότητα που εκπέμπετε φωνάζετε στον θύτη να σας εκμεταλλευτεί; Ως πότε θα πιπιλάτε την καραμέλα περί «φυσικής αδυναμίας» για να δικαιολογήσετε την ανικανότητά σας να ενηλικιωθείτε και να επιβιώσετε; Γιατί οκ, και το ποντίκι είναι μικρό και αδύναμο αλλά μπορεί να πνίξει ελέφαντα. Δεν κάθεται μέρα-νύχτα να μοιρολογεί και να αναφέρεται σε «ασθενές φύλο», «σεξισμό», «ρατσισμό» και τα τοιαύτα για να δικαιολογήσει το μυαλό του το κλούβιο.
Σοβαρευτείτε. Μας πολεμάνε γιατί μας βρήκανε ηλίθιους και ευάλωτους ή καλύτερα επειδή τους επιτρέψαμε να μας πάρουν για ηλίθιους και ευάλωτους και όχι για κάποιον άλλο γενικό και αόριστο λόγο. Όταν αποφασίσετε να πάρετε τη ζωή στα χέρια σας, θα με θυμηθείτε. Θα ντρέπεστε που επικαλεστήκατε τη φύση σας για να δικαιολογήσετε όσα σας συμβαίνουν.
Και γιατί κάθομαι και ασχολούμαι και επαναφέρω το θέμα; Επειδή όσοι πολεμούν για ισότητα δεν είναι δυνατόν να θεωρούν τους εαυτούς τους υποδεέστερους, ώστε να αποδέχονται διαχωρισμούς βάσει φύλου, ράτσας και σεξουαλικού προσανατολισμού και να απαιτούν σεβασμό. Ο σεβασμός κερδίζεται. Ε, κερδίστε τον. Ατομικά! Κανένας δεν είναι ίδιος με άλλον για να ανήκουμε σε μπανάλ γκρουπ και ομάδες. Είμαστε όλοι ίσοι μες την ανισότητα μας και όλοι διαφορετικοί μέσα στην ίδια ομάδα. Δύσκολο να το επεξεργαστείτε και να το καταλάβετε;
Too bad!
5 σχόλια:
Καλημέρα Anti-Christos. Έσιει τζιαιρόν να τα πούμεν αν τζιαι θκιαβάζω σε τακτικότατα. Δύσκολον το σημερινό σου θέμαν τζιαι με διάφορες "οπτικές". Ο τίτλος λαλεί κάτι που τείνει να εν σωστόν, αλλά με μιαν διευκρίνισην. Οι "συνασπισμένες μάζες", υπό την έννοιαν της συγκέντρωσης αθρώπων με κοινά χαρακτηριστικά/ γούστα/ ανάγκες/ προβλήματα κλπ. εν ανάγκη του αθρώπου, εντός ή εκτός πολιτισμού, άρα έννεν που μόνη της "ότι χειρότερο". Είχα γράψει για τες κλιμακώσεις της "ομαδοποίησης" τζιαι το πως - εν δυνάμει - μπορεί να τείνει στον φασισμόν. Υπάρχει όμως μια προϋπόθεση: να ακολουθείται που προσπάθειαν για επιβολήν, μέσα που την απόκτησην εξουσίας. Έννεν η ομαδοποίηση δηλαδή το πρόβλημαν, όπως υποδηλώνει ο τίτλος σου, αλλά η εξουσία τζιαι η διαφθορά της.
Οι ομάδες που επαρέθεσες (φυλή/ εθνικότητα, φύλο, σεξουαλικός προσανατολισμός, αναπηρίες κλπ) νομίζω εν θα διαφωνήσεις ότι έχουν υποστεί δυσμενείς διακρίσεις (άλλη έννοια διφορούμενη, διακρίσεις κάμνουμεν ούλλοι τζιαι συνέχεια, εν το "δυσμενές" το πρόβλημαν) οι οποίες εν μέρει συνεχίζουνται μέχρι σήμερα, ακόμα τζιαι σε "προηγμένες χώρες", πόσον μάλλον σε αρκετές υποανάπτυκτες. Μέχρι τα τέλη του 19ου αιώνα η δουλεία ήταν πολλά διαδεδομένη τζιαι νομικά αποδεκτή, ενώ κοτζάμ β' παγκόμιος πόλεμος έγινεν με διδαχές "φυλετικής καθαρότητας", με τα γνωστά αποτελέσματα. Οι γυναίκες σε πολλές χώρες εν είχαν δικαίωμα ψήφου μέχρι κάποιες δεκαετίες πριν, ενώ σε αρκετές χώρες σήμερα υπάρχουν περιπτώσεις κλειτοριδεκτομής χωρίς φυσικά την συναίνεσην των κοριτσιών που το υπόκεινται τζιαι ανεξάρτητα αν είναι "δυνατοί χαρακτήρες". Οι γκέϋ στην Κύπρο έπρεπεν να πάρουν την Κυπριακήν Δημοκρατίαν στο Ευρωπαϊκό δικαστήριον ανθρωπίνων δικαιωμάτων γιατί τόσον πρόσφατα όσον το 1998 υπήρχεν νόμος στο σύνταγμα μας που εθεωρούσεν την ομοφυλοφυλίαν "ποινικά κολάσιμη". Μεν μιλήσω για την ανεπάρκειαν των δομών για άτομα με αναπηρίες τζιαι την πλήρην αδιαφορίαν τόσον του κράτους όσον τζιαι των ιδιωτών εκτός τζιαι αν κινητοποιηθούν οι παθόντες.
Άρα, ναι μεν τα κινήματα μπορεί να παρουσιάσουν συμπεριφορές καταχρηστικές, ενίοτε τζιαι ακραίες, που σίουρα υποσκάπτουν τον σκοπόν πίσω που την δημιουργίαν τους, αλλά που την άλλην δυσμενείς διακρίσεις βάσει φύλής, φύλου, σεξουαλικού προσανατολισμού τζιαι αναπηριών υπάρχουν παντού τζιαι εν εκτεταμένες. Εν είναι σίουρα απλά θέμαν "χαρακτήρα" των θυμάτων τζιαι όσοι τα ξεπερνούν μπορούν μεν να αποτελούν παράδειγμαν δύναμης αλλά σε καμμιάν περίπτωσην άλλοθι για να αγνοούμεν το συγκεκριμένον πρόβλημαν.
Το πρόβλημα και αυτό που μου "φακκά" περισσότερο, είναι η θυματοποίηση, δηλαδή αυτό που προβάλλεσε σαν θύμα επειδή εμπίπτεις σε κάποιες κατηγορίες και βρίσκεις σκόπιμες αδικίες παντού. Όπως π.χ. σε πόλη της Αμερικής που πάνω τον 80% των κατοίκων είναι Αφρικάνικης καταγωγής φώναζαν ότι υπήρχαν αδικίες και σκοπιμότητες που τα περισσότερα θύματα του Κορονοίου στην πόλη αυτή ήταν Αφρικάνικης καταγωγής. Ναι, είναι και ο ιός ρατσιστής...
Είμαι και εγώ σε κάποιες από τις κατηγορίες που ανέφερες, και έχω αδικηθεί (δεν μπορούσα να κάνω κάτι τότε λόγο χαμηλής θέσης και γενικής ανωριμότητας/αφέλειας) κάποιες στιγμές με αφορμή/λόγω αυτών, αλλά έχει περισσότερο να κάνει με το κομπλέξ και τον χαρακτήρα αυτών που τα κάνουν. Και να μην είμουν σε κάποια κατηγορία, κάτι θα μου βρήσκαν. Κακά τα ψέματα στην Κύπρο ότι και να είσαι θα σου κάμουν πρόβλημα. Είσαι φτωχός, σε λένε αποτυχημένο, κούλλουφο, κτλ, είσαι πλούσιος, ή έστω κάτι έχεις σε περιουσία σε φθονούν και λένε ότι έκανες μαφίες, είχες τα μέσα, μίζες κτλ. Είσαι οκ, μετρημένος, θα λένε ότι κάνεις πράγματα πουκάτο-πουκάτο.
Η σημασία είναι να τους το κόψεις και να μην ασχολείσαι μαζί τους, όσο γίνεται και πάνω απ΄όλα να μην το παίζεις θύμα!
1) Respect για την τελευταία σου παράγραφο. ( όχι το Too bad ). Είναι όλη η πραγματικότητα και αλήθεια με αυτόν ακριβώς τον τρόπο που τα έγραψες.
2) Συμφωνώ απόλυτα σε όλα.
3) Είχα ανάγκη να το διαβάσω. Επειδή, ξεχνιέμαι κι ενοχλούμαι που με θεωρούν ηλίθια ( κάποιες φορές, όταν τους συμφέρει ). Όμως, είναι κάτι που δεν με αφορά!
Στις ηλικίες που ακόμα ο χαρακτήρας μας είναι εύπλαστος είναι σημαντικό να έχουμε την καθοδήγηση που χρειαζόμαστε για να είμαστε δυνατοί, να διαλέγουμε συνειδητά τις μάχες μας, και το πού (και σε ποιόν) αξίζει να σπαταλήσουμε χρόνο και συναίσθημα.
Αργότερα όμως, σε εργασιακό περιβάλλον όπου δεν είμαστε όλοι ίσοι, δεν είναι εύκολο και εφικτό πάντα να σταθούμε απέναντι στον μπούλη, τον predator κλπ. Δεν είμαστε ίσοι στη δουλειά, και όταν αυτές οι συμπεριφορές προέρχονται από ανώτερους δεν είναι πάντα επειδή εσύ είσαι αδύναμος (που πάλι, πάντα φταίει ο μπούλης, αλλά κατηγορούμε το θύμα ότι το ανέχτηκε, ενώ απλά δεν θα έπρεπε να χρειάζεται να μας πουν ότι δεν είναι σωστό να είμαστε μπούληδες), αλλά μπορεί να είναι και επειδή θέλει να επιβάλει τον εαυτό του πάνω σου σε κάτι που μπορεί να ελέγξει. Αν δεν μπορει ο άλλος να ελέγξει τον δυναμικό σου χαρακτήρα στη δουλειά, αν φοβάται ότι έχει να χάσει από εσένα, ή είναι απλά χαρακτήρας που θέλει να επιβάλλεται, θα βρει τρόπο άσχετο με τη δουλειά, που όμως θα έχει αντίκτυπο στη δουλειά σου εάν αντιδράσεις ως θύμα.
Τις προάλλες μου είπαν ότι σε ένα ονλάιν μάθημα ένας εκ των μαθητών μου θα είχε κλειστή κάμερα γιατί ντρέπεται τους υπόλοιπους γιατί λόγω κάποιου ιατρικού θέματος έχει κάποιο θέμα προσωρινό στο πρόσωπό του. Πρόκειται για παιδί με διάφορα ιατρικά θέματα, συνεχή, πολύ ασθενή οργανισμό, κλπ. Και έγραφα, έσβηνα την απάντησή μου επί ένα τέταρτο, γιατί ήθελα να πω ότι δεν το βρίσκω σωστό και ότι εάν είναι να στηρίζουν αυτή την αδυναμία του παιδιού τους οι γονείς για να το προστατεύουν, αντί να το βοηθούν να δυναμώσει ως χαρακτήρας, περιμένω πολύ σύντομα αυτό το παιδί να εξελιχτεί σε χαρακτήρα-θύμα. Εν τέλει δεν είπα τίποτε, θεώρησα ότι οι γονείς ενδεχομένως να διαλέγουν τις μάχες τους και τις μάχες του παιδιού τους, και ότι μάλλον ξέρουν καλύτερα από εμένα που δεν είμαι ούτε γονιός, ούτε στο σπίτι τους μέσα.
Η άποψή μου τέλοσπαντων είναι ότι το θέμα δεν είναι τόσο απλό. Από τη μια χρειάζεται να είμαστε όλοι δυνατοί και να μην ανεχόμαστε, από την άλλη σκέφτομαι ότι δεν φταίει ο δολοφονημένος που τον δολοφόνησαν, φταίει ο δολοφόνος που το έκανε, ο βιαστής που βίασε, ο κλέφτης που έκλεψε, κοκ. Προσπάθησα πολλές φορές να γράψω κι εγώ γι'αυτό το θέμα, αλλά επειδή η γνώμη μου είναι μέσα στη μέση, και επειδή πολλά παραδείγματα αντικρούουν είτε τη μια, είτε την άλλη άποψη, ποτέ δεν δημοσίευσα οτιδήποτε.
Moonlight
πολύ δύσκολο θέμα. έχει μέρες που παίζει μες το μυαλό μου τούτο το ποστ. συμφωνώ κ διαφωνώ. Συμφωνώ στο ότι πολλές φορές η κοινή προσπάθεια για κάτι να οδηγεί σε συμπεριφορές οπως περιγράφεις κ θυματοποίησης κ να προβάλλονται όλα με ένα φίλτρο. σιγουρα ολα τα ατομα δν ειναι ιδια. ειδικά ωρες ωρες εχει κατι συνανθρωπους μας που δεν σου αφηνουν ορεξη να ζεις, ποσο μαλλον να υπερασπιζεσαι δικαιωματα κλπ.
ένας φίλος μου πολύ άντρας, που εχτός από άντρας που γαμά κ δέρνει είναι κ ξανθός κ γαλανομάτης κ γενικά τα καταφέρνει, οποτε πραγματικά δν μπορει να συνταυτιστεί σε θέση "θύματος", με ρώτησε γιατί μάσιεσαι εσυ για φεμινισμό, εν το καταλαβαίνω, εν είσαι αδύναμη, εν το βάλεις κάτω εισαι πετυχημένη. Επειδή άμαν εγώ με τούτα ούλλα που κάμνω, που δεν σιωπώ, που παλεύκω, που που που, πάλε φοούμαι να περπατήσω την νύχτα, σκέφτουμαι πως να ντυθώ στη δουλειά, κλπ κλπ που βαρκούμε να τα γράψω, τότε όλες οι άλλες τι?
εσύ από θέση αδύναμη βρέθηκες σε μια καλύτερη θέση. τι γίνεται όταν δν υπάρχει καλύτερη θέση να βρεθείς?
κ για τον ανώνυμο που είπε για τους μαύρους πιο πάνω. ο ιος δεν εινα ρατσιστής, αλλά όταν οι παροχές σε περιοχές των μαύρων είναι λιγότερες από εκείνες των λευκών, τα τεστ τα φάρμακα τα νοσοκομεία, όταν η διατροφή τους είναι για δεκαετίες χειρότερη κ η συνολική υγεία του πληθυσμού χειρότερη από των λευκών, η παιδεία και η διαπαιδαγώγηση είναι χειρότερη τότε εννοείται ότι υπάρχουν περισσότερα θύματα. σε όλες τις χώρες ισχύει αυτό, οι φτωχοί/και οι φτωχές περιοχές θρηνούν τα περισσότερα, απλά στην αμερική συνήθως ο φτωχός είναι μαύρος.
αυτά.
ΜΠ.
Δημοσίευση σχολίου