Έγκλειστος Μα Όχι Εγκλωβισμένος

Να πω ότι διαχειρίζομαι επιτυχώς τον εγκλεισμό;

Θα ήταν μεγάλο ψέμα.

Τόσες μέρες μετά (αλήθεια, πόσες; Έχασα τον λογαριασμό. Ούτε τι μήνα έχουμε θυμάμαι, ούτε καν τι μέρα!) άρχισα να μουχλιάζω. Δεν είναι πως τελείωσαν οι εκκρεμούσες δουλειές. Μπορώ να απαριθμήσω τουλάχιστον δέκα μίνι-εστίες που απαιτούν συγύρισμα και καθάρισμα. Αλλά με έχει κυριέψει νωθρότητα. Μετά βίας μεταφέρομαι από τον καναπέ στο κρεβάτι και αντίστροφα. Το μόνο θετικό είναι ότι κοιμήθηκα άπειρες ώρες αυτό τον καιρό. Το πρόσωπό μου είχα να το δω τόσο φρέσκο και νεανικό από τη δεκαετία των είκοσι!

Αλλά ψυχολογικά άρχισε η υπερκόπωση. Ναι, διαβάζω πολλά βιβλία, βλέπω ταινίες, ακούω μουσική, διαβάζω και παίζω του μικρού, αλλά και πάλι. Δεν είναι φυσιολογικό όλο αυτό. Σήμερα έβαλα το τέκνο μέσα στο αυτοκίνητο και βαρούσαμε άσκοπες βόλτες στη Λευκωσία. Χωρίς να κατεβαίνουμε οπουδήποτε, εννοείται. Απλά για να βλέπουμε και τίποτε άλλο τριγύρω εκτός από τους τέσσερις τοίχους.

Βασιλιάδες! Δεν μπορείς να πεις. Είδαμε τα πάντα κλειστά, μελαγχολήσαμε περαιτέρω και γυρίσαμε σπίτι. Ευτυχώς ο γιος μου κοιμόταν στο πίσω κάθισμα και δεν είδε τίποτα. Αλήθεια, γιατί είμαστε συνέχεια κουρασμένοι με μία υπνηλία να ίπταται συνεχώς από πάνω μας, ενώ δεν κάνουμε τίποτα; Τόσο πολύ επιδρά το ψυχοπλάκωμα στη διάθεσή μας; Απίστευτο, ε;

Δεν έχω να πω κάτι νέο. Βαρέθηκα. Βαριέμαι, και εγώ όταν βαριέμαι σκαλίζω το παρελθόν. Βρίσκω παλιές φωτογραφίες, ταινίες, κάρτες, κάθομαι και τα ξαναθυμάμαι. Το θετικό, και συνάμα τραγικό, είναι ότι μετά από τόσα χρόνια μπορώ να σου πω ότι το παρόν είναι καλύτερο από το παρελθόν.

Ήθελα να δημιουργήσω ένα βίντεο φέτος, για τα σαραντάχρονα που θα κλείσω τον Δεκέμβρη, αν ο Θεός μας αξιώσει και τα φτάσουμε. Αποφάσισα ότι δεν θα το κάνω.

Η ζωή μου, μπορώ να το πω μετά βεβαιότητας, άρχισε στα 30. Το έχω ξαναγράψει αυτό, αλλά όσο μεγαλώνω τόσο περισσότερο βεβαιώνομαι. Πιο πριν, δηλαδή μεταξύ των ηλικιών μηδέν και τριάντα, μπορώ να σου βρω καμιά δεκαριά στιγμές για τις οποίες είμαι περήφανος. Αλλά δεν μπορώ να πω ότι είχα βρει τον εαυτό μου. Ησύχασα στα 30 μου. Πιο πριν βλέπω τον εαυτόν μου σε φωτογραφίες και ταινίες και αισθάνομαι σκέτο οίκτο. Θλίψη που μου επέτρεπα να μπλέκω σε προβληματικές σχέσεις με προβληματικό κόσμο και να μην τολμώ να τις στείλω στο πυρ το εξώτερον μόνο και μόνο από ανασφάλεια και χαμηλή αυτό-εκτίμηση.

Πολύ κρίμα που τους χάρισα τα νιάτα μου, πολύ κρίμα που δεν είχα τα κότσια να πάρω τη ζωή στα χέρια μου όσο ακόμα ήμουν νέος και προ πάντων ακμαίος. Γηράσκω αεί διδασκόμενος, βέβαια.

Αν μη τι άλλο, είμαστε έγκλειστοι, μα ουχί πια εγκλωβισμένοι.

Στην υγειά σου κορωνοϊέ!