Τρίτη, Ιουνίου 19, 2018

Οδηγώ, Σε Σκέφτομαι Και Σου Τραγουδώ

Από τον καιρό που ήρθε στη ζωή μας ο Αλέξης (όχι ο Τσίπρας, ο δικός μας, ο καλός), δεν έχω την πολυτέλεια χρόνου που είχα προηγουμένως. Κάποιες συνήθειες καταργήθηκαν, άλλες προσαρμόστηκαν. Μία εξ αυτών, η ακρόαση μουσικής. Όπως έγραψα ξανά εδώ πριν πολλά χρόνια, για μένα η μουσική δεν είναι κάτι που παίζει στο μπαγκράουντ για να γεμίζει τις αμήχανες σιωπές. Από 15 χρονών ακούω μουσική υπό τύπον παράστασης. Ανάλογα τα κέφια και τη διάθεση επιλέγω 10-15 σχετικά τραγούδια, φτιάχνω λίστα και τα ακροάζομαι από την αρχή μέχρι το τέλος εν είδει παραστάσεως. Ενίοτε τραγουδώ μαζί με τους τραγουδιστές και αλίμονο αν με διακόψει κανείς, ειδικά για να μου πει κάτι ασήμαντο. Μικρότερος, που είχα και μεγάλους ερωτικούς νταλκάδες, όλο αυτό ήταν για μένα τεράστιο μέσο εκτόνωσης. Ολόκληρη ιεροτελεστία. Πλέον όχι και τόσο. Μόνο όταν είμαι σοβαρά τσακωμένος με τη Μπρέντα.

Με το μωρό στο σπίτι, αυτού του είδους τα «φεστιβάλ» έχουν διακοπεί. Αλλά έχουν μεταφερθεί στο αυτοκίνητο. Η βαρετή ώρα που είμαι μποτιλιαρισμένος μέσα στο αυτοκίνητο είναι πλέον ιδανική για να στήνω τις «συναυλίες» μου. Πολλές φορές φτιάχνομαι τόσο πολύ, που δεν με κόφτει και να μην ανάψει ποτέ το πράσινο στον φανοστάτη.

Το θέμα μου είναι άλλο.

Εσείς γιατί δεν τραγουδάτε; Τι καλύτερο έχετε να κάνετε; Εχτές όπως ήμουν πηγμένος στην κίνηση και κατά-μερακλωμένος με Στράτο Διονυσίου (νέα ενοχική εμμονή), παρατηρούσα τις φάτσες τις αντίθετης λωρίδας. Θλιμμένες, κρεμασμένες, έτοιμες να αυτοκτονήσουν. Απορώ. Δεν ακούτε τίποτα μέσα στο αυτοκίνητο; Μην μου πείτε κάθεστε και ακούτε κυπριακό ραδιόφωνο! Που είναι τίγκα στη σάχλα, την απανωτή διαφήμιση και το φτηνό τσιφτετέλι απ’ το μαύρο χάραμα. Εγώ δεν ακούω ραδιόφωνο. Η τελευταία φορά που είχα ακούσει ήταν όταν με πήγαινε η μάνα μου σχολείο, στα μέσα των ‘90ς. Δεν με ενδιαφέρει να μαθαίνω τι γίνεται έξω στον κόμο τις ώρες που μπορώ να ακούω τα δικά μου αγαπημένα. Και καλά κάνω, γιατί αποδεικνύεται, από φίλους που είναι ραδιοφωνικοί παραγωγοί, ότι ούτε οι ίδιοι δεν αντέχουν να ακούν τα τσιφτετέλια που τους επιβάλλει να παίζουν η διοίκηση του σταθμού. Ανοίγουν το μικρόφωνο και λένε την παπάρα τους, ύστερα βάζει ο ηχολήπτης τα σκυλάδικα και του γνέφουν να το χαμηλώσει να μην ακούνε τίποτα μέσα στο στούντιο, γιατί πονοκεφαλιάζουν. Όταν τελειώσει ο εκάστοτε Βέρτης, Οικονομόπουλος, Κιάμος και λοιποί τραγικοί, ο ηχολήπτης τους προειδοποιεί και ο εκφωνητής επανέρχεται.

Ενώ εγώ παίζω τα διάφορα μουσικά αφιερώματά μου, μετατρέπεται αίφνης όλη η καμπίνα του αυτοκινήτου σε dancefloor και μπορώ να υπομένω τα πάντα. Μα, υπάρχει τίποτα καλύτερο από το να συνδυάζεις μουσική με οδήγηση; Εκτόνωση εις διπλούν. Εσείς γιατί δεν το δοκιμάζετε; Θα δείτε ευεργετικές αλλαγές στη διάθεσή σας. Και πραγματικά μου προκαλεί εντύπωση, γιατί έχω λάβει και σχόλια. Μία γνωστή με είχε δει κάποτε να οδηγώ και να τραγουδώ και μου είπε ότι «με χάρηκε», ενώ ο πατέρας μου παλιότερα που με είχε πετύχει επίσης εν εξάλλω να οδηγώ και να τραγουδώ μου είπε να το κόψω γιατί «φαίνεσαι μεγάλος καραγκιόζης». Εν πάση περιπτώσει, καταλήγω ότι για να το σχολιάζουν πάει να πει ότι τους φαίνεται παράξενο.

Εμένα πάλι μου φαίνεται παράξενο που έχετε όλοι την ίδια φάτσα, την ίδια τραγική διάθεση και δεν εκμεταλλεύεστε τον χαμένο χρόνο που τρώτε μέσα στην κίνηση ώστε να αισθανθείτε μία ελάχιστη ψυχική ανάταση.


Τι να πεις. 

9 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Ξέρεις πόσες φορές μου έχει τύχει να τραγουδώ και να νομίζει ο κύριος στο διπλανό αυτοκίνητο ότι του μιλώ ή ότι μιλώ μόνη μου και να με κοιτάζει σαν χάνος :):):):)

Άσε που όταν πετύχω κανένα αγαπημένο τραγούδι γκαζώνω τόσο που αν βρεθεί κανένας στο δρόμο μου καμιά μέρα θα τον ψάχνουμε χιλιόμετρα μακρυά.

χχχχ

ΚΑΛΛΙΠΑΤΕΙΡΑ

Ανώνυμος είπε...

Άσε, κι εγώ έχω σιχαθεί τους σταθμούς που παίζουν από το πρωί ως το βράδυ καψουροτράγουδα του Βέρτη και του Οικονομόπουλου. Γι αυτό στο αυτοκίνητο βάζω πάντα Mix fm ή Kiss που παίζουν μόνο ξένα.

Ανώνυμος είπε...

Πολυ καλα κανεις Χρισταρα

Woofis είπε...

Must η μουσική στο αυτοκίνητο. Αν δεν έχω μουσικήν πίσω που το τιμόνιν νιώθω ότι κάτι εν πάει καλά. Ειδικά αν έχω ευχέρειαν να βάλω playlist δικό μου (αν τζιαι εν με χαλά να ακούσω τζιαι κάποιους σταθμούς αναλόγως μέρας/ ώρας) τότε ακόμα καλλίττερα. Τζιαι εννοείται ότι τραγουδώ μαζίν της, ενίοτε χωρίς "αιδώ", μεν σου πω γουστάρω να με δει ο διπλανός οδηγός να ροκάρω με έναν κομμάτιν που επεθύμησα. Εν τζιαι ο μόνος χώρος που ακούμεν συστηματικά μουσικήν παρέαν με την οικογένειαν, αφού στο σπίτιν εν πιο σπάνιον φαινόμενον. Περιττόν να περιγράψω το ωφέλιμον της υπόθεσης για ούλλους μας.Συστήνω το τζιαι γω ανεπιφύλακτα.

Clueless είπε...

Στο αυτοκίνητο πάντα παίζει μουσική. Αν και το πρωί ακούω Κανάλι 6. Το ίδιο και σπίτι παίζει πάντα μουσική αρκετές ώρες της μέρας (αφού δεν μπορούν να δουν τηλεόραση τους αρέσει που έχουμε τραγούδια στο background).
Στο αυτοκίνητο όμως αν με πετύχεις μόνη μου (σπάνια) αν είμαι οκ τραγουδώ ναι. Αλλά τον τελευταίο χρόνο αν είμαι μόνη μου έχω το ύφος της αγελάδας, δεν είναι ανοικτό το ραδιόφωνο και προσπαθώ να απολαύσω έστω τα 15 λεπτά που δεν μιλάει κανείς.

Neraida είπε...

Να τραγουδώ... δεν τραγουδώ πολύ... κάποτε...
Αλλά χορεύω!!!!!! Και στο αυτοκίνητο!

UrbanTulip είπε...

Συμφωνω. Αν δεις καποια κολλημενη στη κινηση με μουσικη στη διαπασων ( παραθυρα ανεβασμενα) και να τραγουδα με παθος ειμαι εγω.
God bless Spotify.

Moonlight είπε...

Ε όχι και δεν τραγουδάμε! Εδώ στήνω συναυλία με χορευτικά μες στο αυτοκίνητο ή χτυπιούμαι πας στο τιμόνι! Αννοίω και τα παράθυρα to spread the mood με τον άλλο κόσμο (ενοχλητικιά), και περνώ τέλεια!
Σπουδαία εκτόνωση!

Θέκλα Πετρίδου είπε...

Έτσι ακριβώς!