Τετάρτη, Δεκεμβρίου 10, 2014

Το Τάλαντο Το Ατάλαντο

Διανύουμε εποχές που δεν έχει σημασία αν σπούδασες κάτι, παρά μόνο αν το κάνεις καλά.

Αυτή ήταν και η βάση της βράβευσης του Ρουβά ως Διόνυσου τις προάλλες, που έκανε τη Χρυσούλα Διαβάτη να ανεβάσει 250 πίεση και να γεράσει άλλα δέκα χρόνια.

Δυστυχώς το ταλέντο δεν είναι μετρήσιμο. Είναι υποκειμενικό. Και έτσι δεν μπορεί να αξιολογηθεί επ΄ακριβώς. Δεν είναι μαθηματικά και φυσική να λύσεις εξισώσεις. Αν παίζεις ή αν τραγουδάς καλά, είναι κάτι που κρίνεται μόνο στο χειροκρότημα, ανεξαρτήτως πτυχίων και περγαμηνών.

Η Μιμή Ντενίση, για παράδειγμα, είναι πολύ μορφωμένη γυναίκα. Μιλά ξένες γλώσσες, μεταφράζει βιβλία, έχει και δική της θεατρική σχολή. Παίζει όμως φρικτά –κατά τη γνώμη μου. Η Ρένα Βλαχοπούλου από την άλλη, ήταν και είναι για μένα η καλύτερη Ελληνίδα ηθοποιός, αλλά ήταν πρωτίστως τραγουδίστρια. Δεν είχε σπουδάσει. Κι όταν έπαιζε, το έκανε πάντα με τον ίδιο τρόπο. Δεν νομίζω όμως να υπάρχει άνθρωπος που να μην την έχει αποτυπώσει στη μνήμη του ως ηθοποιό. Δες τον Λάμπη Λιβιεράτο. Ξεκίνησε ως ηθοποιός, κατέληξε ως τραγουδιστής, αν και ήταν και στα δύο μέτριος -κατά τη γνώμη μου. Όλα αυτά τα παραδείγματα, σίγουρα υπάρχουν κι άλλα που δεν θυμάμαι τώρα, αποδεικνύουν ότι δεν μπορείς εύκολα να διαχωρίσεις τους καλλιτέχνες σε ερασιτέχνες και επαγγελματίες. ειδικά αν ο άλλος αποδίδει σε αξιοπρεπή βαθμό αυτό που κάνει.

Το ίδιο ισχύει, εν μέρει, και σε άλλα επαγγέλματα. Μπορεί κάποιος να επαγγέλλεται ηλεκτρολόγος αλλά να μπορεί να βάψει άνετα ένα σπίτι, καλύτερα και από ένα επαγγελματία μπογιατζή. Μπορεί κάποιος που σπούδασε φιλολογία να έχει ταλέντο στην κομμωτική και να μαζεύει σπίτι του όλη τη γειτονιά προκειμένου να τους κουρέψει. Σε όλα τα παραπάνω, δεν έχει σημασία τι τελείωσες, αλλά πόσο αποδίδεις.

Πρέπει όμως να μπει όριο. Για ηθικούς λόγους.

Όταν φτάσαμε στο σημείο οι ηθοποιοί να μην πληρώνονται καν, ή να πληρώνονται ψίχουλα κι αυτά έξι μήνες μετά το πέρας της παράστασης, είναι κρίμα κι άδικο να διεκδικούν μερίδιο απ’ την πίτα άνθρωποι που δεν σπούδασαν τη συγκεκριμένη τέχνη και οι οποίοι βρέθηκαν στο χώρο από βίτσιο. Δες τις κυπριακές σειρές για παράδειγμα (αν αντέχεις κι αν σου βαστάει), στις οποίες οι μισοί ηθοποιοί είναι ερασιτέχνες που παίζουν αφιλοκερδώς – και χάλια. ΟΚ, στις κυπριακές σειρές ακόμα και οι επαγγελματίες, χάλια παίζουν, αλλά δεν είναι αυτό το θέμα. Τι κίνητρο δίνεις ως κράτος για μόρφωση στα νέα παιδιά, αν τους δείχνεις εμμέσως ότι και με μια συμπαθητική ερασιτεχνική προσπάθεια, γίνεται η δουλειά;

Είναι άδικο έναντι σ’ αυτούς που σπούδασαν τη συγκεκριμένη τέχνη και έφαγαν τα νιάτα τους, έλιωσαν τους κώλους τους, έβγαλαν τα μάτια τους διαβάζοντας ώστε να υπηρετήσουν όσο το δυνατό καλύτερα αυτό που αγαπούν. Ακόμα κι αν ο Ρουβάς ήταν τέλειος ως Διόνυσος (δεν τον είδα, δεν τον κρίνω, παράδειγμα δίνω), το κράτος ή τέλος πάντων αυτό το ίδρυμα, δεν θα έπρεπε να τον βραβεύσει. Θα έπρεπε να τον παρακινήσει να εντρυφήσει περαιτέρω στην επιστήμη του δράματος και να τη μάθει επαρκώς ώστε να την εκπροσωπήσει στο μέλλον ακόμα πιο επάξια.

Το κράτος και οι θεσμοί δεν πρέπει να επιβραβεύουν την αρπαχτή. Οφείλουν να υποστηρίζουν τη μόρφωση, την καλλιέργεια, την ουσιαστική ενασχόληση με οποιαδήποτε μορφή της τέχνης. Διότι αυτοί επωμίζονται το βάρος της ανόρθωσης του πολιτιστικού επιπέδου της χώρας και αυτό δεν είναι δυνατό να γίνει με άρπα-κόλλα εμφανίσεις.

Κατά τα άλλα, να σχολιάσω και τα εξής:

Άσε μας Ρουβάκο που έπαιξες σε μισό δράμα και μάνι-μάνι μιλάς για εξέλιξη της ψυχής σου. Είκοσι χρόνια τώρα ξεβρακώνεσαι για να υπάρχεις ή ποζάρεις στα εξώφυλλα ημίγυμνος με τον δυναμίτη στη θέση του πο*τσου σου για να προκαλέσεις. Τώρα ξαφνικά θυμήθηκες ότι θέλεις εξέλιξη; Από τον Κοντόπουλο και τον Φοίβο απευθείας στους αρχαίους συγγραφείς; (που παρεμπιπτόντως, και ως Διόνυσος σχεδόν ξεβράκωτος εμφανίστηκες). Σαν την Ειρήνη Χαραλαμπίδου, ένα πράμα, που από το Σαββατόβραδο και τις κληρώσεις εξελίχτηκε στον Σόλωνα τον Νομοθέτη της αρχαίας Αθήνας (Αν και ο Δράκοντας θα ήταν πιο σωστός χαρακτηρισμός). Μέση λύση δεν υπάρχει; Ή Διόνυσος ή Shake it; Ή παρουσιάστρια ή νομοθέτης;

Κι εσύ κυρά Διαβάτη μου, ηρέμησε λίγο. Αν δεν απατώμαι η αποθέωσή σου στο επάγγελμα ήρθε διά μέσου του ρόλου της Φαλκονέρας στους Δυο Ξένους. Δεν σε θυμόμαστε ως Αντιγόνη, ούτε ως Μήδεια. Και πριν ένα - δυο χρόνια που ήρθα στην Αθήνα, σε κάτι παραστάσεις των Ρήγα – Αποστόλου πρωταγωνιστούσες πάλι, ντυμένη καλόγρια που έκανε μπάφο. Μην τρελαθούμε κιόλας.

Κι εσύ κυρ Φραγκολιά μου, που θίχτηκες και μίλησες για ρατσισμό εκ μέρους της Διαβάτη, μάθε ότι στη συνείδησή του κόσμου, μόνο ως γκόμενος της Βίσση πέρασες. Ούτε για παρουσιαστής, ούτε για ηθοποιός, ούτε για οτιδήποτε άλλο κάνεις (κατ’ εμέ, ούτε για γκόμενος της Βίσση δεν έκανες).

Μπράβο στη Βάνα Μπάρμπα που εχτές βγήκε στον Λιάγκα και εμμέσως πλην σαφώς δήλωσε «έκαστος στο είδος του και ο Λουμίδης στους καφέδες».



Να μπει και μια τάξη σ’ αυτό το μπουρδέλο!

3 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

δεν ξέρω αν έχω άποψη επι του θέματος...τον ρουβά δεν τον ειχα σε υποληψη, αλλά κρατάει τόσα πολλά χρόνια, έχει αυτό που λεμε σταριλικι...και γενικότερα, όταν καποιος κρατάει τόσα χρόνια πιστεύω για να κρατάει αξίζει...ακόμα και αυτοί δεν μου αρέσουν εμένα...όσο για τη διαβάτη, ναι παίζει σε θέατρα και σειρές κωμικές κυρίως, όμως δεν σημαίνει ότι το κωμικό δεν πουλάει (να σου θυμίσω ότι θα μπορούσε να λεγες, δεν μας παρατας κυρία νοταρά, έπαιξες δεύτερους ρόλους διπλα απο την αλίκη και τον δημήτρη και στα θέατρα έκανες την τάδε...όμως η νοταρά εγραψε ιστορία στο ελληνικό θέατρο και ας μην ήταν ποτε αυτό που λέμε το μεγάλο όνομα...)
κωνσταντινος

Ανώνυμος είπε...

Εγώ έχω να πω μόνο ένα πράμα. Σάκη ζούμε εσένα να ακούμε(βλέπουμε/αγγίζουμε και ότι άλλο προκύψει):)

Ανώνυμος είπε...

fantazomai h kuria diavath den milouse mono gia to eauto ths alla k gia allous palious h8opious p efagan ta niata tous pano sto sanidi k den pairnoun mia anagnorish, ena vraveio oso einai zontanoi. to exoume dei polles fores otan pe8enei enas kallitexnhs meta trexoun oloi na ton vraveusoun.