Το Παπαδοπαίδι

Στον στρατό είχαμε έναν που τον έλεγαν Κυριάκο και ήταν παιδί του κατηχητικού. Για τα στάνταρτς του στρατού αυτό σημαίνε ότι ο Κυριάκος θα περνούσε δυο μαρτυρικά χρόνια κατά τη διάρκεια των οποίων, είτε θα μάθαινε να ζει με κατάφωρο bullying εκ μέρους των υπόλοιπων φαντάρων, είτε θα αιτούνταν ψυχίατρο και θα απαλλασσόταν μια και καλή από το στράτευμα. Ήταν τόσο πολύ αναμεμειγμένος με τα εκκλησιαστικά που πίστευες πως στον διάβα του μύριζε λιβάνι και ηχούσαν ψαλμωδίες. Μιλούσε σαν ιερομένος, με μια ηρεμία στη φωνή η οποία ήτο τα μάλα εκνευριστική, βασικά ήθελες να τον χαστουκίσεις με το καλημέρα σας, μπας και συνέλθει και ζήσει σαν κανονικός 18χρονος. Αυτό βέβαια, ουδόλως θα έφερνε αποτελέσματα, μιας και το πιο πιθανό σενάριο θα ήταν να γυρίσει και το άλλο μάγουλο λέγοντας: "Ο Ιησούς θα γύρναγε και το άλλο μάγουλο, εμπρός λοιπόν χτύπα", νευριάζοντάς σε διπλά.

Όπως κατάλαβες, ο Κυριάκος στον στρατό ήταν γραφέας. Δεν κοιμόταν καν με τους υπόλοιπους φαντάρους στον ίδιο θάλαμο, αλλά σε δικό του κρεβάτι στο δωμάτιο των ουλαμαγών, και αυτό ως ένα είδος προστασίας από τους ανωτέρους, που αναγνώριζαν το κουσούρι του και ήθελαν να τον κρατήσουν παρθένο όσο διαρκούσε η θητεία του. Θυμάμαι πολλές ιστορίες γι αυτόν. Μια φορά τον μούνταρε ένας στρατιώτης που έχασε τη μάνα του από καρκίνο. Ήταν απαρηγόρητος, και ο Κυριάκος έκρινε ότι έπρεπε να παρηγορήσει τον συνάδελφό του, λέγοντάς του ότι "δεν πρέπει να λυπάται που έχασε τη μάνα του, γιατί ο Θεός τον δοκιμάζει." Ο άλλος το πήρε στραβά, άρχισαν debate κατά πόσον υπάρχει Θεός και επενέβησαν τρεις για να τους χωρίσουν.

Κάθε βράδυ ο Κυριάκος ήταν ο μόνος που προθυμοποιούνταν να πει την προσευχή ενώπιον του στρατοπέδου. Ναι, λέμε και την προσευχή στον στρατό πριν κοιμηθούμε, αν δεν το ήξερες. Έβγαινε, λοιπόν μπροστά, και άρχιζε να λέει το 'Πάτερ Ημών' με εκείνη την δασκαλίστικη φωνή του που τσάκιζε κόκκαλα και από κάτω το στρατόπεδο αναστέναζε. Άρχιζαν όλοι να αγκομαχούν λάγνα και ερωτικά, διακόπτωντας την προσευχή. Λύσσαγε ο στρατοπεδάρχης, άρχιζε τα "σκασμός", άρχιζε τα "μεταβολή-μεταβολή", αλλά ο όχλος δεν πτοούνταν. Συνέχιζαν τα ερωτικά αγκομαχητά μέχρι το 'Αμήν' στο οποίο οι περισσότεροι...'έχυναν'.

Μιαν άλλη φορά, ο Κυριάκος εκτελούσε χρέη γραφέα υπηρεσίας και έπρεπε να χρεώσει με πυρομαχικά το περίπολο τα μεσάνυχτα. Εκείνη τη μέρα το περίπολο το εκτελούσε ένας στρατιώτης που ανάθεμα κι αν έκανε ποτέ του μπάνιο. Ήταν από τα πιο βρομισμένα άτομα που είχα γνωρίσει ποτέ μου, και εξ όσων θυμάμαι, είχε και κάτι σγουρά μαλλιά (αρνούνταν να κουρευτεί γιατί είχε απολυθεί, μα εκτελούσε τεσσάρων μηνών φυλακή), μέσα στα οποία έβρισκες ό, τι ήθελες αν τα ψαχούλευες. Ο συγκεκριμένος συνήθιζε να κουβαλά μέσα στις τσέπες του πορνοπεριοδικά και όποτε καθόταν να ξαποστάσει εν ώρα υπηρεσίας, τον πέταγε έξω και τον έπαιζε λερώνοντας το εκάστοτε τεύχος του πλεϊμπόι που είχε μαζί του. Τα περισσότερα τα είχε λερώσει τόσες πολλές φορές, που οι σελίδες είχαν λιώσει. Έρχεται, που λες, ο βρομιάρης ο περιπολάρχης να χρεωθεί πυρομαχικά, ανοίγει την πόρτα ο Κυριάκος και δέχεται επίθεση. Του επιτέθηκε έτσι στα καλά καθούμενα, τον έβαλε σε μια γωνιά, και άνοιξε μπροστά του τα πορνοπεριοδικά φωνάζοντάς του: "Δες το μουνί ρε, δες το μουνί πως είναι, γαμώ το κέρατό σου!" 

Ο Κυριάκος άρχισε να σφαδάζει σαν την Κοκκινοσκουφίτσα με αποτέλεσμα να με ξυπνήσει εμένα που κοιμόμουν στο διπλανό δωμάτιο. Πάω να δω τι γίνεται, και βλέπω τον Κυριάκο σε μια γωνιά να παλεύει με κάμποσα λερωμένα περιοδικά που ανέμιζαν μες τα μούτρα του. Γυρνά ο άλλος με κοιτάζει, και μου λέει: "Ε, μα πόσον να αντέξω;" Από τα πιο αστεία πράγματα που έχω ζήσει! 

Είδα τις προάλλες τον Κυριάκο τυχαία. Δεν τον είχα δει ποτέ από τότε που απολύθηκα. Είναι δύο χρόνια πιο μικρός μου και αν τον δεις, φαίνεται πενήντα χρονών! Τζίσους Κράιστ!