Unstoppable!

Γι αυτό αγαπώ τη Γιουροβίζιον, μάνα μου, διότι από το 1990 που άρχισα να την… ‘μελετώ’, μου μαθαίνει κάθε χρόνο ότι δεν έμαθα ακόμα τίποτε. Λοιπόν, σχόλια εν τάχει καθότι ξημερωθήκαμε:

Η Κοντσίτα, που θα μπορούσε να ήταν κάλλιστα ο Κώτσιος ο Λεμεσιανός που ντύθηκε στα καρναβάλια γυναίκα και το γύρισε σε Κωντσίτα, ύψωσε περήφανα το τρόπαιο και φώναξε “we’re unstoppable”. Προφανώς θεωρεί ότι τώρα οι γκέι όλου του κόσμου είναι ελεύθεροι και ισότιμοι πολίτες στη χώρα τους. Δεν ξέρω αν έτσι προστέθηκε άλλο ένα λιθαράκι στην «αποδοχή της διαφορετικότητας», μα έχω ένα προαίσθημα ότι η νίκη της Αυστρίας δεν μπορεί να διαφοροποιηθεί και πολύ από αυτή των Λόρντι το 2006.

Όπως καθόμασταν τότε στον καναπέ και εντυπωσιαστήκαμε από τα τέρατα και είπαμε «how bizarre, ας τους ψηφίσουμε να σπάσουμε πλάκα», το ίδιο συνέβη και τώρα. Γιατί αν το γκέι κίνημα περιμένει ότι θα πάει μπροστά και θα κερδίσει την αποδοχή με τον κάθε διαταραγμένο που φορεί φουστάνια, περούκα, βλεφαρίδες και αφήνει τον μύστακα αξύριστο, σώθηκε. Η Κοντσίτα σαφώς και ήταν συμπαθέστατη καρικατούρα, οι δραματικές της αντιδράσεις στα δωδεκάρια την καθιστούσαν περαιτέρω ενδιαφέρουσα και θεαματική (προσωπικά αναρωτιόμουν αν παίζει τόσο καλό θέατρο ή αν όντως αντιδρούσε έτσι εκ του φυσικού της), αλλά μην τρελαθούμε κιόλας, υπάρχουν και πιο αξιοπρεπείς τρόποι να προωθήσεις και να διεκδικήσεις την ισότητα, όπως π.χ. έπραξαν οι Ισλανδοί που τραγούδησαν για ακριβώς το ίδιο πράγμα: “No Prejudice”, χωρίς να γίνουν καραγκιόζηδες.

Στο κάτω, κάτω, εγώ βρίσκω και άσκοπο να διεκδικείς την καθιέρωση της διαφορετικότητας, αφού προσωπικά όλους διαφορετικούς μας βρίσκω. Δεν βλέπω κανέναν τον ίδιον με τον άλλον, τόσο εξωτερικά, όσο και εσωτερικά, αλλά και από σεξουαλικής προτίμησης, άβυσσος η ψυχή του ανθρώπου. Επομένως δεν είναι ανάγκη να φορέσεις την τουαλέτα της μάνας σου από κάτι βαφτίσια στα Τρίκαλα τη δεκαετία του ‘80  για να κερδίσεις, τάχα μου, την αποδοχή.

Τέλος πάντων, μην το υπεραναλύουμε, προσωπικά τη χάρηκα τη νίκη της Αυστρίας για πολλούς λόγους. Πρώτον γιατί έχει να κερδίσει από το 1966, επειδή γενικώς όλα αυτά τα χρόνια είναι τα μάλα περιθωριοποιημένη με μέσο όρο πλασαρίσματος τη 14^η θέση, και επειδή ο διαγωνισμός παραμένει ευτυχώς στην κεντρική Ευρώπη και δεν μετατοπίζεται σε κανένα Αζερμπαϊτζάν, καμία Γεωργία, Αρμενία και γενικότερα στα όρη και τα παραρά του Καυκάσου, που ως γνωστόν είναι και ο χάρος μου.

Να σου πω επίσης ότι καταχάρηκα και για τη 2^η θέση της Ολλανδίας. Εξ αρχής έβρισκα το τραγούδι «πολύ καλό για Γιουροβίζιον», αλλά δεν περίμενα ότι θα είχε τόση απήχηση. Δεν το είχα ούτε μέσα στα δικά μου 4 πρώτα. Καλά, για να καταλάβεις ένστικτο, είχα σίγουρο το Ισραήλ, που τελικά ήρθε προτελευταίο στον ημιτελικό και δεν πέρασε καν, τη Γαλλία που ήρθε τελευταία, την Ιταλία που ήρθε 21^η (δικαίως, δεν ήταν καλή επί σκηνής), και την Σουηδία που δεν κατάφερε να επιβληθεί στην αρένα και να μεταδώσει τη ψαρωτική ατμόσφαιρα που είχε δημιουργήσει στο βίντεο κλιπ της. Ανεξάρτητα με το τι είδαμε εν τέλει, εξακολουθώ να πιστεύω ότι αυτά τα 4 ήταν τα καλύτερα τραγούδια του διαγωνισμού φέτος, τουλάχιστον στα studio versions τους κερδίζουν τις εντυπώσεις εύκολα.

Η Ελλάδα πήρε τον πούλο. Παρόλο που παρασυρθήκαμε από τα προγνωστικά των τελευταίων ημερών και πιστέψαμε ότι θα κάνουμε την έκπληξη χάριν τραμπολίνου, τελικά δεν... Υπήρξαμε όντως άτυχοι σε πολλούς τομείς, όπως π.χ. ότι εμφανιστήκαμε 10^οι, συμπιεσμένοι ανάμεσα στα πολωνικά βυζιά και το αυστριακό μούσι, ενώ παράλληλα έλειπαν από τον διαγωνισμό παραδοσιακοί σύμμαχοι όπως η Κύπρος, η Βουλγαρία, η Σερβία που μας πριμοδοτούσαν κλασσικά και αφοσιωμένα με βαθμούς από 8 έως 12, αλλά... κακά τα ψέματα, η πικρή αλήθεια είναι ότι η Ελλάδα δεν πήγε καλά γιατί το τραγούδι δεν ήταν Ελλάδα.

Ακούγεται κάπως αυτό που λέω, αλλά όταν έβλεπα τον Αγάθωνα να λέει «γεια μας», τον Αλκαίο να φωνάζει «Όπα» και τον Γιώρκα να χορεύει ζεμπεκιά, ένιωθα ένα παιδικό ρίγος να με διαπερνά. Τελείωνε το τραγούδι και ήταν σαν να έβλεπα την Πατουλίδου να λέει «για την Ελλάδα ρε γαμώ το». Φέτος, έβλεπα κάτι χιψτεράδες, που είχαν φάτσες για πολλά χαστούκια, να μου λένε Rise Up και σκεφτόμουν, είχατε και στο χωριό σας Rise Up, Riskykidd και ξενόφερτες παπάρες; Ακούγομαι σαν τον παππού σου τώρα, αλλά αυτή είναι η αλήθεια: Σαν το ελληνικό στοιχείο δεν έχει! Και πιο πολύ από τον Έλληνα, το ελληνικό στοιχείο το έχει ανάγκη ο ξένος. Παρατήστε τις μαλακίες εκεί στο Mad και ψήστε κανέναν Φοίβο να γράψει κανένα λαϊκό τραγούδι, ας είναι και επιπέδου Πετρέλη, να ξαναδούμε χαρά στον πίνακα. Δηλαδή, έλεος, μέχρι και το Cheesecake της Λευκορωσίας μας πέρασε… Καλά να πάθουμε, να έρθουμε στα ίσα μας.

Αυτά τα ολίγα. Κατά τα άλλα να σου πω ότι ήταν ο πιο ενδιαφέρων διαγωνισμός από το 2000 και μετά και κατά τη γνώμη μου ο καλύτερος διαγωνισμός μακράν από πλευράς σκηνικών, εφέ, γραφικών, έναρξης και καρτ ποστάλ (το δε interval act με την περσινή νικήτρια στο Rainmaker και τα χορευτικά με τα νερά, ούτε σε ολυμπιάδα!). Το ‘δημιουργικό’ του εγχειρήματος δηλαδή, ήταν όλα τα λεφτά μωρό μου, όλα τα λεφτά. Ακόμη και η ψηφοφορία είχε αγωνία, ήταν όλα ρευστά μέχρι και τα τρία τέταρτα της καταμέτρησης των ψήφων, πράγμα που είχε να συμβεί χρόνια. Τα τελευταία δύο χρόνια δε, ήταν τόσο βαρετά, αφού ξέραμε από πριν τον διαγωνισμό ποιος θα κέρδιζε.

Και του χρόνου.