Τετάρτη, Μαΐου 14, 2014

Παράξενοι Άνθρωποι - Μέρος Β'


   (…Συνέχεια από χθες)

Είχα μείνει άναυδος. Δεν πίστευα στα μάτια μου!

Το δωμάτιο της Ελληνίδας δεν είχε τίποτε το αξιοσημείωτο εντός. Ένα φυσιολογικότατο δωμάτιο με όλα τα χρειώδη του μέσου φοιτητή. Λάπτοπ ανοιχτό με πολύχρωμα pipes των Windows για screensaver, βιβλία στα ράφια, σημειώσεις ατάκτως ερριμμένες στο γραφείο, ένα άστρωτο κρεβάτι, φωτογραφίες από διακοπές στις Κυκλάδες στους τοίχους. Ουδέν περίεργο, ουδέν μεμπτό. Ούτε ναρκωτικά, ούτε πτώματα. Τι βαρετή ζωή, Θεέ μου, κρίμα τα νιάτα κι η τσαχπινιά, κρίμα η κατασκοπεία!

Αντιλαμβάνεσαι ότι η γυναίκα συμπεριφερόταν παράξενα, χωρίς λόγο. Κι αυτό την καθιστούσε ακόμα πιο παράξενη. Προς τι τόση αποστροφή προς όλους μας, προς τι τόση μυστικοπάθεια; Γούστο της, καπέλο της και καουμποϊλίκι της, θα μου πεις. Δεν αντιλέγω, ο καθείς και οι επιλογές του. Αλλά δεν μπορούσα να αντιληφθώ πώς ήταν δυνατόν να ήμασταν και οι εφτά συγκάτοικοι μια παρέα και μας χαλούσε την απαρτία εκείνη, άνευ σοβαρής αιτίας. Μέχρι και με τη Μεξικάνα τη θεούσα είχαμε δέσει, ήταν απορίας άξιο γιατί δεν κερδίσαμε την Ελληνίδα. Και κάπως έτσι βγάλαμε τη χρονιά.

Τέλος πάντων, για να καταλάβεις το μέγεθος της παραξενιάς, τα χρόνια πέρασαν. Πέρασε και το 2005, πήρε η ζωή του καθενός τον δρόμο της και έκτοτε καμία επαφή. Κανένα σημάδι ζωής εκ μέρους της. Τη διέγραψα κι εγώ από τα πρόσωπα με τα οποία θα ήθελα να έχω μίαν υποτυπώδη σχέση. Στα τέλη του 2009 όμως, την ημέρα που έπαθα το καρδιακό και ήμουν τέζα στην εντατική, αφού συνήλθα και άνοιξα το κινητό μου να διαβάσω τα μηνύματα και λοιπούς επικήδειους των φίλων μου, πρώτο, πρώτο στη σειρά εμφανίστηκε ένα δικό της! Πέντε χρόνια μετά αποφάσισε να δηλώσει το παρόν της. Και μου είχε γράψει: «Τι κάνεις Χρίστο μου; Είδες ότι παρόλα τα χρόνια δεν σε ξεχνώ, χάνομαι λίγο αλλά επανεμφανίζομαι, χεχε!»

Σάστισα κι εγώ. Μωρέ λες να πέθανα και να μην το πήρα πρέφα, και κάθομαι τώρα στην κόλαση και λαμβάνω μηνύματα από ράντομ κόσμο; «Μόλις συνήλθα από καρδιακό επεισόδιο», απάντησα. «Είμαι στην εντατική, αλλά είμαι καλά παρόλο το μεγάλο σοκ». Και μου απάντησε επί λέξει: «Μου λες ψέματα! Όχι, δεν μπορεί να είναι αλήθεια, δεν θα το επιτρέψω να συμβεί αυτό σε σένα!»

Ήμουν έτοιμος να πατήσω το κουμπί του πανικού να έρθει η νοσοκόμα να επιληφθεί του μηνύματος. Τι αντίδραση ήταν αυτή τώρα; Είχε να μου μιλήσει πέντε χρόνια, όσο συγκατοικούσαμε με απέφευγε ωσάν ο διάολος το λιβάνι και τώρα ωρυόταν διά μέσου μηνυμάτων σαν φωσκολική ηρωίδα για το κακό που με βρήκε; Πόσο παράξενο! Λίγα λεπτά μετά της απάντησα ότι δεν χρειαζόταν να ανησυχεί καθότι ήμουν εντάξει, ότι πολύ θα ήθελα να τη δω κάποια στιγμή και να κρατήσουμε σοβαρή επαφή. Δεν μου ξαναπάντησε. Άκρα του τάφου σιωπή.

Αυτά το 2009. Έκτοτε πέρασαν άλλα πέντε χρόνια, φτάσαμε στο σήμερα, και δεν είχα ούτε ένα νέο της. Σημείωσε ότι αποφεύγει τα κοινωνικά δίκτυα και έτσι ούτε από εκείνη την οδό έχω πρόσβαση στην ίδια. Προχθές όμως, αρχές Μαΐου 2014, εκεί που είχα σχολάσει, είχα μπει στο σπίτι φουριόζος να φάω και να ξεραθώ, συνδέθηκε το κινητό μου με το wifi, και έλαβα αμέσως ένα μήνυμα στο Viber. Ήταν άγνωστος ο αριθμός, αλλά από τα συμφραζόμενα την αναγνώρισα: «Τι κάνεις; Μην νομίζεις ότι δεν σε σκέφτομαι. Και σε σκέφτομαι και σε πεθυμώ. Μην σου πω ότι είμαι στα πρόθυρα να συνδεθώ με το Facebook για να μαθαίνω νέα σου!»

Παναγιά μου, σκέφτηκα, τι σημάδι είναι αυτό; Να μου το θυμηθείς, μου ξανάρχεται το καρδιακό! Αφού ηρέμησα της απάντησα ευγενικά, την ρώτησα τι κάνει, πότε θα τη δω, πού ζει, αν παντρεύτηκε, πού εργάζεται και τα συναφή. Δεν έλαβα απάντηση. Σε πέντε χρόνια ξανά, μπορεί.

Τι παράξενος κόσμος!


(αύριο θα σου πω κι άλλη ιστορία, πιο παράξενη).

12 σχόλια:

Moonlight είπε...

Ω γαμώ το! Είχα δίκαιο!
Λοιπόν, κι εγώ με τους περισσότερους συμφοιτητές μου έχω μια τέτοια σχέση σε στυλ τι κάνεις, είσαι καλά, πες μου τα νέα σου, μου τα λένε και δατς ολ. Τα νεότερα της πενταετίας να πούμε.

Όντως κυκλοφορεί περίεργος κόσμος, και εννοώ περίεργος σε σημείο που δεν ξέρεις τι ακριβώς πάει Χ μαζί τους, ή αν πεις ότι είναι περίεργοι και πρέπει να εξηγήσεις, ακούγεσαι και στον ίδιο σου τον εαυτό σαν ψυχάκιας και ξεκινάς να σκέφτεσαι μήπως έχεις άδικο εσύ ο ίδιος.

Beatrix Kiddo είπε...

εγώ εν θα της απαντούσα

άλλην έννοια

Αχάπαρη είπε...

Εγώ θα της απαντούσα σε πέντε χρόνια.

Ανώνυμος είπε...

έσιει κατάρα και κάθε 5 χρόνια λύνεται και ξαναπαρχης!

Unknown είπε...

Άμπα τζαι εν ερωτευμένη μαζί σου! Τζαι ακόμα να το ξεπεράσει? :)

Ανώνυμος είπε...

αυτή είναι παράξενη? εγώ λέω όχι...παράξενοι είναι αυτοι που συνδέονται μαζί σου και λενε ότι είσαι κολλητός σου και όταν ερθεις κύπρο εξαφανίζονται...παράξενοι είναι όσοι τρώνε στις εστίες εις βάρος σου λες και εσύ δεν εχεις θεματα οικονομικά, παράξενοι είναι όσοι ενώ είναι ευχάριστοι ευδιάθετοι ένα πρωί σου κόβουν την καλημέρα και όταν ζητήσεις εξηγήσεις σου πετάνε κάτι στο στυλ δεν πλένεις τα πιάτα σου κάθε πρωί, που και δίκαιο να εχουν ας το λέγανε...έχω πολλές παραξενιές να πω απο την εμπειρία μου, που όλοι ξεκινήσαμε με όλα τα στοιχεία ότι θα μέναμε οι καλύτεροι φίλοι και σταδιακά άλλοι μάλωσαν, άλλοι απλά όταν επεστρεψαν και δεν ειχαν την ανάγκη σου σε ξέχασαν...στο κατω κάτω η κοπέλα που αναφέρεσαι δεν πείραξε κανένα...οκ και για να μην παρεξηγούμε δεν λέω ότι δεν ήταν παράξενοι αλλά καμιά φορά λες τι είναι τελικά παραξενιά???
κωνσταντίνος

Neraida είπε...

Θα έλεγα "ζει στον κόσμο της".
Και κάνει αυτά που έχει ανάγκη την δεδομένη στιγμή.

Προφανώς θα έχει δυνατή διαίσθηση μιας και σου έστειλε τη μέρα της εγχείρησης.

Μου έτυχε να με θυμηθεί άτομο που είχαμε να μιλήσουμε 8 χρόνια, τη μέρα που έτυχε να κάνω μια εγχείρηση. Ήταν ... περίεργο. Φυσικά εγώ τον καθησυχασα ότι είμαι νεράιδα και τα κάνω αυτά :-)

Ανώνυμος είπε...

Φαντάστηκες να το διαβάζει τώρα;

Anti-Christos είπε...

Εδώ δεν έχει ώρα να μου απαντήσει ένα μήνυμα και ένα τηλεφώνημα, λες να έχει ώρα να με διαβάζει; Αν με διαβάζει ας καταλάβει ότι δεν με καλύπτει και ας αλλάξει στάση, ή ας με αφήσει ήσυχο μια και καλή.

Sike είπε...

φαντάστηκες ο ανώνυμος 7:03 ναν τζείνη;

το 2019 ποννά σου ξαναγράψει μεν απαντήσεις με ερωτήσεις! Νομίζω εν τα ερωτηματικά το πρόβλημα, παίρνουν την 5 χρόνια πίσω.

Mia Petra είπε...

Όχι ρε γαμώτο... Κι εγώ σκέφτηκα σημεία και τέρατα για το κοριτσάκι... Ντρέπομαι τώρα... Όταν ξαναμιλήσετε (σε καμιά..πενταετία υπολόγισε, ζήτα της από εμέ συγνώμη, ναι;) Φιλούθκια :)

Ανώνυμος είπε...

Τι μου εθύμησες τωρά! Ο καθένας με τον πόνο του θα μου πεις, αλλά την ώρα που έκανα εικόνα τις εστίες στην Αγγλία, θυμήθηκα τις 2 τρισκατάρατες συγκατοίκους που μου εκάμαν τη ζωή μου μαύρη ένα χρόνο: μια α-γ****η σαραντάρα και μια κακο-γ***η 28άρα που άμα επήαινα σπίτι μετά τις 12 την επομένη εχτυπούσαν τις πόρτες που η ώρα 7 το πρωί για να μου κάμουν αντίποινα (!) τάχα που έκλεισα την πόρτα της εξόδου έτσι αργά! Και ορκίζουμαι σου ούτε εγώ εν την άκουα έτσι σιγά που την έκλεινα! Άσε φίλε μου, πολλά, πολλά τα τραύματα και τα δικά μου μεν νομίζεις και σόρυ που κάμνω κατάχρηση του ''τόπου'' σου για να τα πω αλλά όπως ξέρεις η ψυχοθεραπεία εν πολλά ακριβό πράμα! :p